Σαν σήμερα, πριν δέκα χρόνια, «έφυγε» από τη ζωή ο Πιέτρο Ινγκράο (1915–2015), μια από τις σημαντικότερες μορφές της ιταλικής και ευρωπαϊκής αριστεράς. Ο Ινγκράο υπήρξε ιστορικό στέλεχος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCI), διανοούμενος, πολιτικός, μαχητής της αντίστασης ενάντια στον φασισμό και φωνή της ανανέωσης μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα.
Ο Ινγκράο γεννήθηκε το 1915 στο Λέντινι της Καλαβρίας. Από νωρίς στρατεύτηκε ενάντια στον φασισμό του Μουσολίνι, συμμετέχοντας ενεργά στην Αντίσταση και στις γραμμές του κινήματος για την απελευθέρωση της Ιταλίας. Μετά τον πόλεμο εντάχθηκε στον PCI και σύντομα αναδείχθηκε σε ένα από τα πιο προβεβλημένα στελέχη του.
Ο Ινγκράο έγινε γνωστός για την ικανότητά του να συνδυάζει τη θεωρητική αναζήτηση με την πρακτική πολιτική δράση. Υπήρξε ένας από τους κύριους εκφραστές της «αριστερής πτέρυγας» του PCI, υπερασπιζόμενος πάντα τον ταξικό χαρακτήρα του κόμματος, αλλά και προτείνοντας δρόμους ανανέωσης και προσαρμογής στις κοινωνικές μεταβολές.
Το 1976 εκλέχθηκε Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Ιταλίας, η πρώτη φορά που ένας κομμουνιστής κατείχε αυτό το αξίωμα. Παρά τη θεσμική του θέση, παρέμεινε πάντα βαθιά συνδεδεμένος με τα κινήματα, τις απεργίες και τις λαϊκές διεκδικήσεις.
Πέρα από την πολιτική, ο Ινγκράο υπήρξε άνθρωπος του στοχασμού και της τέχνης. Έγραψε δοκίμια, άρθρα, αλλά και ποίηση, εκφράζοντας την αγωνία για τον άνθρωπο και τον κόσμο της εργασίας. Με το έργο του τόνιζε ότι ο κομμουνισμός δεν είναι μόνο πρόγραμμα και οργάνωση, αλλά και πολιτισμός, όραμα, ελπίδα για μια κοινωνία δικαιοσύνης.
Η πορεία του Ινγκράο σημαδεύτηκε από αντιφάσεις, εντάσεις και συγκρούσεις, χαρακτηριστικά της ίδιας της ιστορίας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Παρέμεινε όμως πάντα πιστός στο ιδανικό της κοινωνικής απελευθέρωσης και στην ανάγκη ενός κομμουνισμού που να συνομιλεί με την εποχή του.
Αφήστε μια απάντηση