1. Επτωχεύσαμεν. Ευτυχώς ή δυστυχώς, η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου 2012 για το κούρεμα του ελληνικού χρέους και τα μέτρα πολιτικής που θα πρέπει να ασκήσει η Ελλάδα για την εφαρμογή της συμφωνίας είναι στην πραγματικότητα διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης έστω κι αν κανείς δεν τολμά να την ονομάσει έτσι. Η παράδοση του συνόλου των δημοσιονομικών εσόδων της χώρας στη διάθεση των δανειστών με σκοπό να εξυπηρετείται πρώτα απ’ όλα το δημόσιο χρέος, η δημιουργία ειδικού λογαριασμού- υπό τον πλήρη έλεγχο της τρόικας- ο οποίος θα διαθέτει πάντα ρευστότητα ίση με την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων του επόμενου τριμήνου, οι όροι του «κουρέματος» του χρέους που θα έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα στο εσωτερικό και στους απλούς επενδυτές (όχι όμως τους θεσμικούς), και ιδιαίτερα η εγκατάσταση μόνιμης επιτροπείας στην χώρα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή με σκοπό τον έλεγχο του κρατικού προϋπολογισμού με βασική μέριμνα την απαρέγκλιτη εφαρμογή του προγράμματος είναι αδιάσειστα στοιχεία της τυπικής πτώχευσης της χώρας και της οριστικής παραχώρησης της διακυβέρνησης της στους δανειστές.
Το πιο αδιάσειστο στοιχείο της χρεοκοπίας είναι ότι η Ελλάδα καλείται να ενσωματώσει στο εσωτερικό της δίκαιο αρχικά και να κατοχυρώσει μέσα από αναθεώρηση του συντάγματος στη συνέχεια, ότι πρώτη προτεραιότητα του κράτους είναι οι πληρωμές εξυπηρέτησης του χρέους.
2. Είναι όμως η πτώχευση αυτή αποτέλεσμα της διαφθοράς και των λαθών των ελλήνων πολιτικών του δικομματισμού ή και του συνόλου του ελληνικού λαού όπως προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν; Πιστεύουμε ότι αυτό το επιχείρημα δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα καθώς σε παρόμοια οικονομική κατάσταση βρίσκονται πολλά κράτη της Ευρώπης. Η παγκόσμια οικονομική κρίση κορυφώνεται με δύο βασικά χαρακτηριστικά του συστήματος: την αδυναμία του να αναπτύξει παραπέρα τις παραγωγικές δυνάμεις, αντίθετα τις περιορίζει. Δεύτερο, για να ξεπεράσει το πρόβλημα υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, επιδιώκει να προσδώσει αξία στα πλασματικά χρηματιστικά «χαρτιά» μέσω εμπράγματων εγγυήσεων σε βάρος του συσσωρευμένου κοινωνικού πλούτου. Για να προχωρήσει αυτό, το κεφάλαιο έχει σαν βασική επιδίωξη σήμερα να μην χάσει την κυριαρχία του, να μην αμφισβητηθεί στην πράξη. Νωρίτερα, οι δειλές προσπάθειες των πολιτικών ηγεσιών του καπιταλιστικού κέντρου για ένα πιο «ηθικό» παγκόσμιο χρηματιστικό σύστημα προσέκρουσαν αμέσως στο γεγονός ότι το χρηματιστικό κεφάλαιο έχει γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος της καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μεγάλων διεθνικών επιχειρήσεων είναι απόλυτα εξαρτημένες από το χρηματοπιστωτικό σύστημα (λόγω δανεισμού, λόγω συμμετοχής των ιδρυμάτων αυτών στο μετοχικό τους κεφάλαιο, λόγω του τρόπου που λειτουργούν τα χρηματιστήρια κλπ). Έτσι, η όλη δομή του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και ο τρόπος λειτουργίας του όχι μόνο έμειναν αλώβητα, όχι μόνο επιβεβαιώθηκε ανοιχτά από τις πολιτικές ηγεσίες ως η κινητήρια δύναμη του καπιταλισμού, αλλά εμφανίζεται ξεκάθαρα ως ο βασικός διαμορφωτής των πολιτικών αποφάσεων παγκόσμια και τείνει να αναλάβει την ίδια την πολιτική εξουσία μέσω των εκπροσώπων του (πχ Παπαδήμος). Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν είναι καινούριο, τα τελευταία 20 χρόνια διάφοροι μάνατζερ-σωτήρες έχουν τεθεί επικεφαλής κυβερνήσεων, πάντα με καταστροφικά αποτελέσματα για τις τους εργαζόμενους και τις εθνικές οικονομίες. Τα καινούρια ποιοτικά στοιχεία είναι η εξάπλωση αυτής της πρακτικής στην ευρωζώνη και κυρίως το πέρασμα της άσκησης της πολιτικής εξουσίας στους εκπροσώπους του χρηματιστικού κεφαλαίου χωρίς καμιά λαϊκή-δημοκρατική νομιμοποίηση, με τις παραδοσιακές πολιτικές διαδικασίες και θεσμούς του αστικού κοινοβουλευτισμού (εκλογές, δημιουργία κυβέρνησης, νομοθετική λειτουργία των κοινοβουλίων) να γίνονται εντελώς τυπικές. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι και η συμφωνία της 2-3-2012 στην ΕΕ για συνταγματοποίηση του συμφώνου σταθερότητας, που θα μεταφέρει ουσιαστικά την οικονομική διακυβέρνηση των 25 κρατών (δεν υπέγραψαν Μ.Βρεττανία και Τσεχία) στην γραφειοκρατία της ΕΕ, δηλαδή στο ίδιο το κεφάλαιο. Αυτό το νόημα είχε και η επιμονή της τρόϊκας να στείλουν γράμμα υποταγής όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί της Ελλάδας, παλιότερα της Πορτογαλίας.
3. Το πέρασμα αυτό, δεν γίνεται βέβαια ως αυτοσκοπός για το κεφάλαιο αλλά για να βελτιώνει συνεχώς τη θέση του απέναντι στην εργατική τάξη, να παίρνει συνεχώς και μεγαλύτερο κομμάτι του παραγόμενου πλούτου και να αφήνει τους εργαζόμενους στα όρια της αναπαραγωγής τους ή ακόμη και κάτω από αυτά. Τελικός στόχος είναι πάντα η εκπλήρωση της τάσης του κεφαλαίου να αναζητά συνεχώς όχι απλά μεγαλύτερα κέρδη αλλά συνεχώς υψηλότερα ποσοστά κέρδους για να αναπαραχθεί. Αυτή η κεντρική επιδίωξη του κεφαλαίου σε συνδυασμό με την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου που είναι χαρακτηριστικό της τρέχουσας κρίσης αναγκάζει το κεφάλαιο να παίρνει σε πολύ γρήγορο χρόνο μέτρα διάλυσης των δυνάμεων της εργασίας και να προβαίνει στην ισχυρή θεσμική κατοχύρωση των πολιτικών για το ξεπέρασμα κάθε νέας κρίσης με τον ίδιο τρόπο. Αυτό γίνεται με τέσσερεις κυρίως τρόπους:
α.με την πραγματικά ληστρική αύξηση άμεσων και έμμεσων φόρων,
β.με την συνεχή συμπίεση των ονομαστικών αμοιβών της μισθωτής εργασίας και των συντάξεων,
γ.με την διάλυση των λειτουργιών και υπηρεσιών του «κοινωνικού κράτους» ώστε να οδηγηθούμε στην ολοκληρωτική εμπορευματοποίηση τους και το πέρασμα τους σε ιδιώτες,
δ.με το ξεπούλημα όλου του δημόσιου πλούτου (δημόσια γη, επιχειρήσεις, εγκαταστάσεις). Στην περίπτωση μάλιστα της Ελλάδας, που για ιστορικούς λόγους υπάρχει αυξημένο ποσοστό μικροϊδιοκτησίας σε σχέση με τη Δυτική Ευρώπη, η κυβέρνηση φρόντισε ώστε με τις δανειακές συμβάσεις που υπέγραψε, να εκχωρηθεί το σύνολο της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των ελλήνων πολιτών στη διάθεση των δανειστών της.
Όλα αυτά συνιστούν ταξική και όχι εθνική υποδούλωση όπως διατείνονται μερικοί.
4. Η συγκέντρωση της εξουσίας σε θεσμούς και πρόσωπα με ελάχιστη ή καθόλου λαϊκή νομιμοποίηση που εξυπηρετούν καθαρά το χρηματιστικό κεφάλαιο και τα μέτρα που οδηγούν την εργαζόμενη κοινωνία σε καθεστώς ουσιαστικής οικονομικής δουλείας, συνοδεύονται όμως και από
ü Τον κατακερματισμό του γεωγραφικού χώρου ευθύνης των εθνικών κρατών. Σκοπός είναι η δημιουργία γεωγραφικών ζωνών, μικρών σε μέγεθος, με σχετικά ομοιογενή χαρακτηριστικά που εξυπηρετούν τις επιδιώξεις του κεφαλαίου και αδυναμία διαπραγμάτευσης με παραδοσιακούς όρους εθνικού κράτους. Δίπλα τους θα υπάρχουν γεωγραφικές ζώνες «μειονεκτικές» και εξαθλιωμένες που θα μπορούν να παίξουν το ρόλο του οικονομικού σκουπιδοτενεκέ πχ. αποθηκεύοντας τοξικά απόβλητα, ιδιαίτερα ρυπογόνες επενδύσεις, σεξουαλικό τουρισμό κ.α. Δεν είναι μόνο μια σειρά κράτη της Ευρώπης στα οποία έχει ξεκινήσει η διαδικασία με μοχλό πίεσης την ΕΕ.(Ισπανία, Ιταλία, Βέλγιο, Μεγάλη Βρετανία). Τέτοια σχέδια υπήρχαν και υπάρχουν για τη Λατινική Αμερική (Βολιβία, Κολομβία), την Ασία (Ινδία, Ιράκ). Στην Ελλάδα υπήρχε κατ αρχήν το σχέδιο Καλλικράτης που κατακερματίζει το χώρο με όρους ανταγωνισμού των Εθνικών Περιφερειών. Ήδη όμως περάσαμε σε νέα φάση παρότι σχέδια τέτοιου τύπου ξεκίνησαν στην περιφέρεια Πελοποννήσου. Η υποτιθέμενη αγωνία για αναπτυξιακά μέτρα οδηγεί στη δημιουργία Ειδικών Ζωνών Ανάπτυξης με εξευτελιστικά μεροκάματα και τεράστιες φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο. Σε αυτές τις ζώνες θα κατευθυνθούν οι μεγάλες επενδύσεις καθώς η κερδοφορία αναμένεται τεράστια και η φορολογία μηδενική για 10 τουλάχιστον χρόνια. Το γεγονός ότι οι χωρικοί σχεδιασμοί τέτοιων ζωνών ξεκινούν από την Θράκη είναι και προοίμιο κατακερματισμού του ελληνικού εθνικού χώρου με νέα χαρακτηριστικά.
ü Την συγχώνευση των εθνικών στρατών σε πολυεθνικές στρατιές που θα έχουν βασικό στόχο την υπεράσπιση των συμφερόντων των διεθνικών εταιρειών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ναυτικές δυνάμεις που περιπολούν συνεχώς για να προστατεύσουν τα εμπορικά πλοία από τους Σομαλούς πειρατές. Στην Ελλάδα ο στρατός αποτελεί ήδη κομμάτι του ΝΑΤΟικού στρατού, επιχειρεί σχεδόν στα πλαίσια του ΝΑΤΟ ή σε κοινές ασκήσεις με το Ισραήλ, ενώ ετοιμάζεται η πλήρης «επαγγελματοποίηση» του Ναυτικού και της Αεροπορίας. Οι χερσαίες δυνάμεις είναι περισσότερο εφεδρική δύναμη καταστολής λαϊκών κινημάτων σε όλη την ΕΕ παρά παραδοσιακός εθνικός στρατός. Το πολυεθνικό κεφάλαιο όχι μόνο έχει δωρεάν μηχανισμούς βίαιης επιβολής των συμφερόντων του, αλλά στην περίπτωση της πτωχευμένης Ελλάδας ελπίζει σε πλήρη ένταξη του ελληνικού στρατού και του γεωγραφικού μας χώρου στους σχεδιασμούς για ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Συρία και κυρίως στο Ιράν. Στη φάση της οξύτατης κρίσης που βρίσκεται το σύστημα, η οποιαδήποτε απόκλιση κάποιου κράτους από το σύνολο των επιδιώξεων και σχεδιασμών του κεφαλαίου είναι αιτία πολέμου από την πλευρά του. Για αυτό το λόγο και η διάλυση της Λιβύης (παρότι ο Καντάφι είχε προσαρμοστεί σε μεγάλο βαθμό στις επιδιώξεις του κεφαλαίου), για αυτό το λόγο και η προετοιμασία πολέμου στο Ιράν. Όλους αυτούς τους μηχανισμούς τους πληρώνει φυσικά η εργαζόμενη κοινωνία αυξάνοντας το χρέος και τα ελλείμματα.
5. Η γεωγραφική θέση της Ελλάδας και ο επιχειρησιακός ρόλος της στους πολεμικούς σχεδιασμούς στη Μέση Ανατολή είναι και ένας από τους λόγους που η Ελλάδα (και όχι πχ η Πορτογαλία ή η Ιταλία) ήταν το πρώτο κράτος που επιχειρείται αυτή η τομή δηλ. ο συνδυασμός ελεγχόμενης πτώχευσης και κουρέματος του χρέους με την συντριβή της εργατικής τάξης, την αρπαγή του συνόλου της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των ελλήνων πολιτών από τους δανειστές και την ανάληψη της διακυβέρνησης του κράτους από τους χρηματιστές που οδηγεί στο σάπισμα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Οι εξελίξεις στην ΕΕ με το σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας συνοδεύεται από την απαίτηση από τα κράτη μέλη να συνταγματοποιήσουν όχι μόνο το καπιταλισμό ως μοναδική επιλογή, αλλά και την παράδοση της πολιτικής εξουσίας στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Η διαδικασία ¨κουρέματος¨ του δημόσιου χρέους θα προχωρήσει όχι μόνο στον ευρωπαϊκό νότο αλλά και στα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης. Η μείωση αυτή είναι το μικρό αντάλλαγμα που δίνει το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο με αντάλλαγμα την ουσιαστική ανάληψη της πολιτικής εξουσίας. Αυτές οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν κι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει κανέναν δρόμο επιστροφής σε άλλες πολιτικές (κεϋνσιανές, μεταβατικές στο σοσιαλισμό ή οτιδήποτε άλλο). Αντίθετα οδηγούμαστε στην ουσιαστική διάλυση των εθνικών κρατών, που θα παραμείνουν τυπικά ως τέτοια, κάτω από την επίσημη διακυβέρνηση τεχνοκρατών- μάνατζερ.
6. Οι εξελίξεις αυτές κάνουν επιτακτική την ανάγκη για την Κομμουνιστική Ανανέωση να επιμείνει στη διερεύνηση των πολιτικών προϋποθέσεων για να ανατραπεί εκ βάθρων ο σχεδιασμός του κεφαλαίου για το καλό της εργαζόμενης κοινωνίας, για το καλό των εργατοϋπαλλήλων, ανέργων, συνταξιούχων, εργαζόμενων αγροτών αλλά και μικροεπιχειρηματιών και αυτοαπασχολούμενων που συνθλίβονται κοινωνικά και για την έξοδο από την κρίση. Με βάση τα όσα ήδη αναφέραμε θεωρούμε ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς πρέπει να τοποθετηθούν καταρχήν σε ένα βασικό ερώτημα το οποίο οριοθετεί τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές σήμερα:
ü Είναι υπέρ της διάλυσης των εθνικών κρατών με αυτούς τους όρους που αναφέραμε ή υπερασπίζονται το κυρίαρχο εθνικό κράτος ως το πεδίο ταξικής πάλης μέσα στο οποίο είχαν κατακτηθεί μια σειρά δικαιώματα για την εργατική τάξη που διαχύθηκαν στο σύνολο της κοινωνίας; Είναι υπέρ της συνέχισης της πορείας διάλυσης της εργατικής τάξης και αφαίρεσης όλων των δικαιωμάτων της (εργασιακών, μισθολογικών, ασφαλιστικών) μια διάλυση που βαδίζει χέρι χέρι με την διάλυση του εθνικού κράτους και την διάχυση του σε απόλυτα αντιδραστικούς υπερεθνικούς πολιτικούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς οργανισμούς; Ή θέλουν να δώσουν τη δυνατότητα στην εργατική τάξη και το σύνολο της κοινωνίας να σταματήσει αυτή την πορεία άμεσα και να ανασυγκροτηθεί ώστε να αποκτήσει τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο του κοινωνικού μας σχηματισμού; Αυτό είναι το πραγματικό δίλλημα. Ερωτήματα τύπου ευρώ ή δραχμή, ευρωζώνη ή έξοδος από αυτήν αποκρύπτουν την πραγματικότητα, πέρα από το ότι θα απαντηθούν σύντομα από τους δανειστές μας. Μοιάζουν με τα προηγούμενα διλήμματα τύπου αναδιάρθρωση χρέους ή όχι, ευρωομόλογο ή όχι κλπ που συσκότιζαν το πραγματικό πρόβλημα και έδιναν χρόνο στο κεφάλαιο να προχωρά το σχέδιο του. Η αλήθεια είναι ότι η πορεία συντριβής της κοινωνίας συνεχίζεται και το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο δεν έχει καμιά κόκκινη γραμμή στη συντριβή μας αυτή.
7. Η Κομμουνιστική Ανανέωση απαντά ξεκάθαρα ότι η διάλυση των εθνικών κρατών με αυτούς τους όρους και εν προκειμένω του ελληνικού αστικού εθνικού κράτους είναι μια αντιδραστική εξέλιξη που αποδεδειγμένα πια γυρίζει την εργατική τάξη και το σύνολο της κοινωνίας δεκαετίες πίσω στο επίπεδο των κοινωνικών, εργασιακών ακόμη και ατομικών δικαιωμάτων. Δεν υπερασπιζόμαστε ούτε το αστικό κράτος γενικά, ούτε το συγκεκριμένο ελληνικό αστικό κράτος. Πιστεύουμε όμως ότι είναι σήμερα το μόνο χωρικό πεδίο κρατικής πολιτικής οργάνωσης που μπορεί να συγκροτηθεί άμεσα με όρους πραγματικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας. Και με προοπτική, έχοντας έρθει σε ρήξη με τον παγκόσμιο σχεδιασμό του κεφαλαίου, να μπει σε μια δημιουργική και δύσκολη περιπέτεια αναζήτησης τόσο μιας άλλης κοινωνίας,σοσιαλιστικής, όσο και του τρόπου μετάβασης σε αυτήν. Αν υπάρχει σήμερα ένα κυρίαρχο διεθνιστικό καθήκον αυτό είναι η αντίσταση στην θεσμικά κατοχυρωμένη παγκόσμια δικτατορία του κεφαλαίου.
8. Ένας επιπλέον λόγος ενισχυτικός της άποψης μας είναι ότι, παρακολουθώντας την σταδιακή εφαρμογή των μέτρων και ταυτόχρονα τις εξελίξεις παγκόσμια, έχουμε διαπιστώσει ότι στην Χώρα μας σωρεύονται εσωτερικές και διεθνείς ταξικές οικονομικές και πολιτικές αντιθέσεις, που συνιστούν ένα αδύναμο κρίκο του συστήματος από όπου μπορούν να αρχίσουν αλυσιδωτές καταρρεύσεις. Αυτή είναι η ιδιαιτερότητα της Χώρας μας που απασχολεί και τις κορυφές του καπιταλιστικού κόσμου. Μέσα στις αντιθέσεις τις οποίες υπολογίζει το κεφάλαιο είναι και η πολύ ισχυρή λαϊκή αντίσταση στα μέτρα- αντίσταση στην οποία έχουμε συμβάλει όλοι όσοι συσπειρωνόμαστε στο μέτωπο ΑΝΤΑΡΣΥΑ-, αλλά κυρίως το τεράστιο ιστορικό απόθεμα δύναμης και αντίστασης που διαθέτει ο Ελληνικός Λαός και που το κεφάλαιο δεν μπορεί να γνωρίζει πότε θα ενεργοποιηθεί με απρόβλεπτες για το ίδιο συνέπειες. Γι’αυτό το λόγο από την αστική τάξη υπάρχουν σχέδια εκφυλιστικών πρακτικών για να σταματήσουν το λαό. Εκ των πραγμάτων λοιπόν, στις πλάτες της εργατικής τάξης, των πολιτικών οργανώσεων της και του Λαού της Χώρας μας, πέφτει ένα πολύ βαρύ καθήκον, να δώσουν την δική τους αγωνιστική απάντηση για λογαριασμό όχι μόνο δικό τους αλλά και για λογαριασμό πολλών Λαών που βρίσκονται ήδη στην λίστα εφαρμογής του εξοντωτικού αυτού προτύπου. Οφείλουν να το ανατρέψουν στηριζόμενοι στο λαϊκό κίνημα, που αφυπνίζεται και δυναμώνει ραγδαία, και να αναλάβουν την ευθύνη να ηγηθούν μιας εξουσίας ικανής να αντιμετωπίσει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και ταυτόχρονα να αντικαταστήσει την πολιτική του κεφαλαίου με μια άλλη αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική πολιτική, που θα συνδέει τις άμεσες ανάγκες, των εργαζομένων και του λαού με την σοσιαλιστική προοπτική.
9. Όμως η εργατική τάξη θα τα καταφέρει αυτά μόνο αν συσπειρωθεί σε ένα ισχυρό μέτωπο ρήξης και ανατροπής, οικοδομώντας ένα ευρύτερο Μέτωπο Πολιτικών και Κοινωνικών Δυνάμεων αποφασισμένων να δώσουν την μάχη χωρίς αυταπάτες ότι μπορούν να αποτελέσουν πολιτικό μέτωπο διαχείρισης της καπιταλιστική κρίσης. Αυτό είναι το μεγάλο ιστορικό καθήκον των σημερινών πολιτικών δυνάμεων της εργατικής τάξης και του Λαού γενικότερα και φυσικά καθήκον μας στο Μέτωπο ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι να παίξουμε σ’ αυτό ακριβώς πρωταγωνιστικό ρόλο.
10. Βέβαια, εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που δίνουν την ίδια απάντηση με μας, την άρνηση δηλαδή στη διάλυση του εθνικού κράτους με όρους ταξικής πάλης, απλά έχουν κάνει ένα μικρό βήμα, το οποίο θα γίνει μεγαλύτερο αν όλοι αποδεσμευτούμε από επιρροές που εκφράζουν συμφέροντα μερίδων της αστικής τάξης. Τα δύσκολα είναι μετά, δηλαδή η κοινή τους μετωπική δράση, η ενεργοποίηση της κοινωνίας σε αυτή την κατεύθυνση και η εκπόνηση ενός άμεσου ριζοσπαστικού προγράμματος για να αποφευχθεί η οικονομική και κοινωνική κατάρρευση. Και βέβαια για να γίνουν όλα αυτά πρέπει ένα τέτοιο μέτωπο να διεκδικήσει άμεσα την εξουσία, τη διακυβέρνηση της χώρας σήμερα, δηλώνοντας ανοιχτά τις προθέσεις του για:
Έξοδο ως πρώτο βήμα, από το Ευρώ και την ΟΝΕ .
Μονομερή διαγραφή του χρέους, κατάργηση όλων των δανειακών συμβάσεων.
Εθνικοποίηση άμεσα των τραπεζών, πλήρη έλεγχο των κεφαλαιακών ροών.
Αυτά είναι μόνο τα πρώτα απαραίτητα, αλληλένδετα μέτρα που σε καμιά περίπτωση δεν θα λύσουν το πρόβλημα.
Το βασικό είναι ένα Ριζοσπαστικό Πρόγραμμα Πάλης με προοπτική την παραγωγική ανασυγκρότηση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, που θα συνδέει τις άμεσες ανάγκες της Εργατικής Τάξης και των συμμάχων της, με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Το πρόγραμμα που έχει παρουσιαστεί από την Κομμουνιστική Ανανέωση, σε αυτή την κατεύθυνση, επικαιροποιείται συνεχώς και το καταθέτουμε σαν μια συμβολή στην αναγκαιότητα των ημερών.
1. Αποδέσμευση άμεσα της χώρας από την Ε.Ε. Άρνηση, μη αναγνώριση, του δημόσιου χρέους. Επαναοικειοποίηση της νομισματικής πολιτικής, εθνική νομισματική πολιτική με επαναφορά της δραχμής με τέτοιο τρόπο που να μην θίγεται το εργατικό εισόδημα. Πλήρης έλεγχος των κεφαλαιακών ροών από το δημόσιο. Εκπόνηση ενός προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας με δημόσιο, δημοκρατικό σχεδιασμό βάσει των αναγκών του εργαζόμενου λαού και των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας.
2. Διαγραφή του χρέους των εργαζομένων, των αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων & μικρών επαγγελματοβιοτεχνών σε παραγωγικές και κοινωνικά ωφέλιμες δραστηριότητες. Οριζόντια διαγραφή του, έως π.χ. 100.000 ευρώ στα δάνεια πρώτης κατοικίας και επισκευαστικά των εργαζομένων, τα δάνεια κίνησης, αναπτυξιακά, πρώτης κατοικίας και επισκευαστικά των αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων & μικρών ΕΒΕ, τα κάθε είδους δάνεια των ανέργων, τα δάνεια των νέων π.χ. φοιτητικά, στο ίδιο ύψος.
3. Κατάργηση όλων των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων, αρχικά και άμεσα όλων των νόμων της περιόδου 2009 έως σήμερα. Γενναία, σε επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης αύξηση μισθών – ημερομισθίων, καθιέρωση αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής στην βάση εργατικού τιμαρίθμου και το συντομότερο εκπόνηση ενός νομικού πλαισίου προστασίας της εργασίας απέναντι στο κεφάλαιο στα εργασιακά και μισθολογικά ζητήματα. Συνταγματική κατοχύρωση της ΕΓΣΣΕ και των κλαδικών ΣΣΕ.. Βασική αρχή πρέπει να είναι ότι το κράτος δεν παραμένει ουδέτερο στη διαμάχη κεφαλαίου-εργασίας αλλά υποστηρίζει τον πιο αδύναμο από τους δύο δηλ. τις δυνάμεις της εργασίας.
4. Κατάργηση όλων των μορφών ευέλικτης, προσωρινής και μερικής απασχόλησης στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα και δραστική μείωση των ωρών εργασίας. 35ωρο- 7ωρο- 5νθήμερο.
5. Τη στήριξη των ανέργων με επίδομα 80% του βασικού μισθού, για ολόκληρη την περίοδο της ανεργίας με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη των ανέργων.
6. Την καθολική δημόσια κοινωνική ασφάλιση με την άμεση επιστροφή των χρεών του κράτους και των ιδιωτών, ιδίως των μεγάλων επιχειρήσεων, στο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και την κατοχύρωση του αναδιανεμητικού χαρακτήρα του. Επανακεφαλαιοποίηση δηλ. των ασφαλιστικών ταμείων. Όλοι πρέπει να είναι ασφαλισμένοι από τη στιγμή της γέννησης τους μέχρι το θάνατο τους σε ένα μοναδικό ενιαίο φορέα ασφάλισης, αυτοδιαχειριζόμενο από τους εργαζόμενους με πλήρη διαφάνεια και δημοκρατικό έλεγχο.
7. Αγροτική πολιτική διασφάλισης του εισοδήματος αξιοπρεπούς διαβίωσης των εργαζομένων αγροτών. Κατοχύρωση Κατώτερών Εγγυημένων Ικανοποιητικών Τιμών. Επανασύνδεση των επιδοτήσεων με την παραγωγή. Παραγωγικός Συνεταιρισμός των εργαζόμενων αγροτών σε εθελοντική βάση από την κοινή καλλιέργεια έως την κοινή μεταποίηση- διακίνηση- εμπορία, που να διασφαλίζει την διατροφική επάρκεια του πληθυσμού και ασφάλεια των αγροτικών προϊόντων και τροφίμων σε προσιτές τιμές.. Κατάργηση του Μητρώου Αγροτών. Προστασία της εγχώριας αγροτικής & βιοτεχνικής παραγωγής, μέσα από ισότιμες διακρατικές σχέσεις και συμφωνίες.
8. Άμεση κατάργηση των χαρατσιών της τελευταίας διετίας (έκτακτη εισφορά, ειδικό τέλος ακινήτων) και επιβολή έκτακτης φορολογίας στα επιχειρηματικά κέρδη, στις χρηματιστικές συναλλαγές και στις μεγάλες ακίνητες περιουσίες. Άμεση άρση όλων των προκλητικών φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών, των τραπεζών και των αναγνωρισμένων θρησκειών. Εκπόνηση όσο το δυνατό πιο σύντομα νέου φορολογικού πλαισίου με επανεξέταση του καθεστώτος των οφ-σορ εταιρειών και των συμφωνιών αποφυγής διπλής φορολόγησης που είναι νόμιμοι τρόποι απαλλαγής φορολόγησης τεράστιων ποσών. Νέο φορολογικό σύστημα που θα βοηθά την αναδιανομή υπέρ των εργαζόμενων.
9. Αποκλειστικά δημόσια Παιδεία και Υγεία υψηλού επιπέδου. Σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων της δημόσιας γης, περιουσίας και υπηρεσιών, επαναδημοσιοποίηση όσων έχουν ιδιωτικοποιηθεί
10. Εθνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής στρατηγικής σημασίας (χρηματοπιστωτικό σύστημα, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, ο κλάδος υγείας, η φαρμακοβιομηχανία, η βιομηχανία τροφίμων, η λιπασματοβιομηχανία) με Εργατικό- Κοινωνικό Έλεγχο. Στη σημερινή συγκυρία, είναι απολύτως εφικτό να ζητήσουν οι εργαζόμενοι τον έλεγχο των εργοστασίων που οι εργοδότες απειλούν ή να τα κλείσουν ή να καταβαραθρώσουν τα μεροκάματα. Κίνητρα για την αυτοδιαχείρηση των παραγωγικών μονάδων ώστε να υπάρξει παραγωγή αγαθών προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας. Οι εργάτες έχουν την εμπειρία, την ικανότητα, την υπευθυνότητα να τα λειτουργήσουν δημοκρατικά, μόνοι τους. Χωρίς το κέρδος του καπιταλιστή, τα εργοστάσια θα είναι σίγουρα βιώσιμα. Αυτό που λείπει είναι η συνειδητοποίηση από τους εργαζόμενους της δύναμης τους και η μεταξύ τους αλληλεγγύη.
11. Άμεση ψήφιση της απλής αναλογικής, ως πάγιου συστήματος για όλες τις πολιτικές και κοινωνικές διαδικασίες. Ισότιμη μεταχείριση όλων των πολιτικών σχηματισμών που συμμετέχουν σε εκλογές. Αμοιβές υπουργών, βουλευτών, δημάρχων, περιφερειαρχών κλπ στο ύψος του μέσου εργατικού μισθού. Κατάργηση των μυστικών κονδυλίων.
12. Κατάργηση των τρομονόμων και όλων των νόμων που ψαλιδίζουν τα δημοκρατικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και περιορίζουν τη λαϊκή κυριαρχία.
13. Κατοχύρωση και διεύρυνση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Επανεξέταση όλων των συμφωνιών, διμερών – πολυμερών, στη βάση υπηρέτησης της ειρήνης και της δημοκρατίας, αλλά και των συμφερόντων των εργαζομένων, του λαού και της χώρας.Κατάργηση των συμφωνιών που είναι ενάντια σε αυτά τα κριτήρια. Αξιοποίηση των δυνατοτήτων που δίνουν οι διεθνείς συμβάσεις για αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών (πχ ΑΟΖ) χωρίς εμπλοκή με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με κριτήριο την διατήρηση διεθνών δικαιωμάτων υπέρ του λαού. Η εκχώρηση κυριαρχίας σε αντιδημοκρατικούς διεθνείς μηχανισμούς πρέπει να σταματήσει άμεσα. Άμεση έξοδος εκτός της ΕΕ, και από το ΝΑΤΟ, επανεξέταση της στάσης μας απέναντι στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.
14. Άμεσο σταμάτημα της χρήσης της ελληνικής επικράτειας από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για στρατιωτικούς σκοπούς. Επιστροφή όλων των στρατιωτικών εκτός χώρας. Κατάργηση όλων των ξένων βάσεων & Στρατηγείων. Δημοκρατική αναδιοργάνωση & επαναπροσδιορισμός του ρόλου των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας.
15. Κατοχύρωση της Λαϊκής Αυτοδιοίκησης- Αυτοδιαχείρησης στους ΟΤΑ στη βάση Γενικών .Συνελεύσεων στο χωριό, τη γειτονιά, τη συνοικία. Με ανακλητούς εκπροσώπους στις επόμενες βαθμίδες.
16. Θεσμική διασφάλιση όλων των παραπάνω μέσα από ένα νέο, Λαικό- Δημοκρατικό Σύνταγμα. Εκλογή Συντακτικής Συνέλευσης αποκλειστικά για αυτό. Συνταγματική κατοχύρωση στη σημερινή συγκυρία όλων των μορφών ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και του Εργατικού- Λαϊκού Ελέγχου.
Με την κατάθεση ενός τέτοιου προγράμματος ως συμβολή της Κομμουνιστικής Ανανέωσης, όχι μόνο δηλώνουμε πρόθυμοι να συνεργαστούμε με οποιονδήποτε έχει τις ίδιες απαντήσεις στα βασικά ερωτήματα της συγκυρίας αλλά και καλούμε σε συστράτευση και συμμαχία, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, ανένταχτους αγωνιστές και αγωνίστριες για το σχηματισμό ενός μετώπου που θα εγγυηθεί την ανατροπή της φιλελεύθερης πολιτικής και τη θεμελίωση των αναγκαίων όρων και του ικανού πολιτικού πλαισίου που θα επιλύει τα άμεσα ζωτικής σημασίας προβλήματα των εργαζομένων και θα στοχεύει στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
. Αθήνα, 3 ΜΑΡΤΊΟΥ2012
Αφήστε μια απάντηση