Του Γ. Γ.
Ως γνωστό, το γκλομπ του μπάτσου, η τήβεννος του δικαστή και η πένα του δημοσιοκάφρου είναι το τρίο που βρίσκει μπροστά του κάθε κινηματική συλλογικότητα, ειδικά αν πρόκειται του εξωκοινοβουλευτικού χώρου.
Και προφανώς δεν είναι καν αξιοσημείωτο -μάλλον αναμενόμενο πρέπει να θεωρείτε- ότι άλλος ένας δημοσιολόγος ονόματι Μιχάλης Τεζάρης ζητάει, για να μην πούμε απαιτεί, από τις κατασταλτικές δυνάμεις να αντιμετωπίσουν πιο δυναμικά τις ακτιβιστικές δράσεις του “Ρουβίκωνα”.
Αναφερόμενος, δε, στην πρόσφατη παρέμβαση της αντιεξουσιαστικής συλλογικότητας στην βουλή μας γράφει ότι: “Αρνητική εντύπωση πάντως προκαλεί η στάση της αστυνομίας που αντί να αποτρέπει ενέργειες όπως οι παραπάνω, αρκείται σε προσαγωγές ατόμων και καταγραφές συμβάντων”.
Πάλι καλά που περιορίζεται να μας πει ότι τέτοιες ενέργειες, όπως αυτή με την ανάρτηση πανό μέσα στην βουλή, “θα έπρεπε να αποτρέπονται εν τη γενέσει τους” και δεν συνιστά τις Αρχές να προχωρούν σε φάλαγγα σε “όλα τα μέλη του Ρουβίκωνα που έχουν προσαχθεί και συλληφθεί”.
Μπήκα στην διαδικασία να κάνω μια αναζήτηση, στην ιστοσελίδα που υπάρχουν οι παραπάνω τοποθετήσεις για τις αναφορές που υπάρχουν και αφορούν τον Ρουβίκωνα. Πραγματικά είναι πολλές δεκάδες. Ε, λοιπόν, δεν υπάρχει ούτε μια ανάρτηση για το κοινωνικό έργο της συλλογικότητας. Ούτε για δράσεις αλληλεγγύης σε δοκιμαζόμενους συμπολίτες μας θα βρεις, ούτε για την παρέμβαση μελών της συλλογικότητας σε πύρινα μέτωπα και πλημμύρες. (Μια “πιασάρικη” ευχαριστήρια επιστολή που είχε στείλει ένας παπάς στον “Ρ”, υπάρχει μόνο, γιατί αυτή πουλάει).
Αρκείτε μόνο να αναφέρει κάποιες ακτιβίστικες ενέργειες όπως σε συνθήματα που γράφτηκαν και σε τρικάκια που ρίχτηκαν από μέλη του “Ρ”. Και μόνο απ’ αυτό προκύπτει ότι η συγκεκριμένη τοποθέτηση του Μιχάλη Τεζάρη δεν είχε σκοπό να ενημερώσει το αναγνωστικό κοινό της ιστοσελίδας για μια δραστηριότητα της συλλογικότητας, αλλά για να ασκήσει πίεση στους κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Είναι η καινούργια μορφή των “αγανακτισμένων πολιτών” που υπήρχαν την εποχή της ΕΡΕ
Αφήστε μια απάντηση