Αν περιμένουμε μία παρέμβαση μετά την αμετάκλητη κατάρρευση του αφηγήματος περί “σκευωρίας Novartis”, με τη δικαστική βούλα του αρμόδιου Συμβουλίου, είναι αυτή του Ευάγγελου Βενιζέλου, που αποτέλεσε τον θεσμικό νου και τον νομικό ενορχηστρωτή του συγκεκριμένου αφηγήματος.

Ο Ευ. Βενιζέλος είχε στήσει μια επιχειρηματολογία σύμφωνα με την οποία η “σκευωρία Novartis” ήταν η απόδειξη της αντισυνταγματικής εκτροπής της κυβέρνησης Τσίπρα κατά του κράτους δικαίου και των θεσμών. Κατ’ ουσίαν, η περιγραφή Βενιζέλου αντιστοιχούσε σε κυβερνήσεις τύπου Πολωνίας και Ουγγαρίας, μιλώντας ακόμα και για το ποινικό αδίκημα της εσχάτης προδοσίας.

Ήταν δε τόση η βεβαιότητα των εμπνευστών της υπόθεσης “σκευωρία Novartis” ότι αυτή θα φτάσει σε δίκη, που έκαναν μέχρι και νομοτεχνική βελτίωση του σχετικού άρθρου, ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία για τη δυνατότητα παράστασης υποστήριξης της κατηγορίας στο Ειδικό Δικαστήριο. Βάλτε στο νού σας την εικόνα που φαντάζονταν…

Σήμερα, το αφήγημα αυτό κατέρρευσε με πάταγο. Ανώτατοι δικαστές που διερεύνησαν την υπόθεση, στην οποία σημειωτέον κατέθεσε και ο Ευ. Βενιζέλος, εξεταζόμενος αλλά και διά υπομνήματος, έκριναν – υπό κυβερνητικό καθεστώς απολύτως εχθρικό προς τον ΣΥΡΙΖΑ και με τον Δ. Παπαγγελόπουλο κατηγορούμενο – ότι δεν υπήρξε σκευωρία: η διερεύνηση του υπαρκτού σκανδάλου Novartis έγινε σύμφωνα με τον νόμο. Η παραπομπή Παπαγγελόπουλου και Τουλουπάκη στο Ειδικό Δικαστήριο έλαβε χώρα για άλλες πράξεις (περιφερειακές σε σχέση με τη διαβόητη “σκευωρία Novartis”), ενώ ακόμα και το περιγραφόμενο αδίκημα σε σχέση με την εισαγγελέα Ράικου αφορά στάδιο της υπόθεσης Novartis προγενέστερο της διερεύνησης ευθυνών των 10 πολιτικών προσώπων.

Όταν έχεις στο παρελθόν προβεί σε δηλώσεις τόσο μεγαλόστομες (όσο αυτή της “εσχάτης προδοσίας” (!) από τον πρώην πρωθυπουργό και μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου), διατρέχεις – αν δεν τοποθετηθείς για την κατάληξη της υπόθεσης – έναν θανάσιμο κίνδυνο: αυτόν της γελοιοποίησης.

Τον έχει διακωμωδήσει αυτόν τον κίνδυνο ο αξεπέραστος Λάμπρος Κωνσταντάρας υποδυόμενος τον ρόλο του Χάρη Ζάβαλου στην παλιά ελληνική ταινία “Η Βίλα των Οργίων”. Προσπαθώντας να πάρει το ενοχοποιητικό καρνέ που αποκάλυπτε τις ηθικές πομπές του, μαζί και όλης της “καλής κοινωνίας”, ο επιχειρηματίας και φιλόδοξος πολιτευτής Ζάβαλος περιέγραφε στην κάτοχο του καρνέ (μια φτωχοδιάβολο ονόματι Βιολέτα) το έσχατο διακύβευμα τής σε βάρος του υπόθεσης:

“Αυτό το καταραμένο καρνέ είναι απόδειξη βόμβα. Μπορεί να γκρεμίσει τα στηρίγματα της κοινωνίας. Έχεις ιστορικές ευθύνες. Λίγο να φερθείς επιπόλαια και θα σταθείς αιτία παγκοσμίου καταστροφής. Άμα πέσουμε εμείς, γκρεμίζεται η κοινωνία. Οπότε θα βουλιάξουν μαζί και τα Βαλκάνια. Κι άμα βουλιάξουν τα Βαλκάνια, πάει η Ευρώπη. Κι άμα βουλιάξει κι η Ευρώπη, πάει κι η Ασία, κι η Αμερική, ολόκληρη η υδρόγειος….”

Μπαρούφες θα πείτε… Μάλλον (βλ. σχόλια εδώ).

Γι’ αυτό και η συνέχιση της αφωνίας μεγεθύνει τον κίνδυνο της γελοιοποίησης.

Φωτο: Τοποθέτηση του Ευ. Βενιζέλου (εντός λίγων ωρών) μετά την ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Βουλή, κατά την οποία ο πρωθυπουργός δεν ανέφερε τα στελέχη τα μη προερχόμενα από τη ΝΔ ως θύματα της “σκευωρίας Novartis”.

Πηγή: Θανάσης Καμπαγιάννης – f/b

Για άλλη υπόθεση παραπέμπονται Παπαγγελόπουλος-Τουλουπάκη. Καταπέλτης το Δικαστικό Συμβούλιο, υπαρκτό το σκάνδαλο Novartis. Τι απαντούν Παπαγγελόπουλος, Τουλουπάκη, Παπαδάκου, Φιλιππάκης.

«Καταπέλτης» αποδεικνύεται το βούλευμα με το οποίο παραπέμπονται σε ειδικό δικαστήριο η  Ελένη Τουλουπάκη και ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, καθώς καταρρίπτει πλήρως τις κατηγορίες και τα μυθεύματα περί σκευωρίας πίσω από την υπόθεση Novartis.

Σύμφωνα με πληροφορίες, αναφορικά με το θέμα της φαρμακοβιομηχανίας, σημειώνεται ότι η πρώην εισαγγελέας διαφθοράς και ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης ενήργησαν με βάση τον νόμο και τα καθήκοντά τους.  Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι διαλύεται πλήρως το κυβερνητικό αφήγημα και επιβεβαιώνεται η ύπαρξη του σκανδάλου Novartis. 

Με το βούλευμα που εκδόθηκε στο και πέντε, ενώ ο πρόεδρος και μέλη του Δικαστικού Συμβουλίου είχαν ήδη συνταξιοδοτηθεί, η πρώην επικεφαλής της καταργημένης εισαγγελίας κατά της διαφθοράς, Ελένη Τουλουπάκη, παραπέμπεται για κατάχρηση εξουσίας σε βαθμό κακουργήματος, ενώ ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης, Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, παραπέμπεται για το κακούργημα της ηθικής αυτουργίας στην κατάχρηση εξουσίας καθώς και για παράβαση καθήκοντος σε βαθμό πλημμελήματος. 

Παραπέμπονται, όμως, στο Ειδικό Δικαστήριο όχι για την Novartis, αλλά για τη μη έγκαιρη αποστολή των μηνύσεων που είχαν υποβάλλει βουλευτές του Κινήματος Αλλαγής και είχε παραδοθεί αρχικά στην Ελένη Ράικου, κατά του Ανδρέα Ξανθού και του Παναγιώτη Κουρουμπλή για την παράλειψη έκδοσης ενός δελτίου φαρμάκων. Υπόθεση για την οποία έχουν δοθεί από τους τότε υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ οι απαραίτητες διευκρινίσεις.

Αξίζει να σημειωθεί μια σημαντική παράμετρος, πως υπήρξε μειοψηφία δύο δικαστών που θεώρησε ότι δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για την τέλεση του αδικήματος.

Υπενθυμίζεται ότι το βούλευμα του μεσονυχτίου απαλλάσσει τους δημοσιογράφους και τους δύο επίκουρους εισαγγελείς που είχαν εμπλακεί στην υπόθεση.

Παπαγγελόπουλος: Η Δικαιοσύνη έκρινε υπαρκτό το σκάνδαλο Novartis

Στην πρώτη του ανακοίνωση μετά τις εξελίξεις ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης κατακεραυνώνει «πολιτικούς απατεώνες» που προσπάθησαν να «να ξεπλύνουν τις θηριώδεις μίζες Ελλήνων πολιτικών».

Η δήλωση του πρώην υπουργού

H Δικαιοσύνη οριστικά και αμετάκλητα έκρινε ότι το σκάνδαλο NOVARTIS είναι υπαρκτό και οι Εισαγγελείς που το ερεύνησαν έπραξαν το καθήκον τους. Η προσπάθεια των πολιτικών απατεώνων να ξεπλύνουν τις θηριώδεις μίζες Ελλήνων πολιτικών από τη Novartis κατέρρευσε ολοσχερώς. Το έχω υποσχεθεί και το επαναλαμβάνω. Μέχρι το τέλος της ζωής μου θα μάχομαι το παρακράτος , τους φαύλους και διεφθαρμένους που θέλουν ανενόχλητοι να συνεχίσουν τη λεηλασία της Πατρίδος μας.

Νωρίτερα, ο συνήγορος του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου επισήμανε το γεγονός ότι ο πελάτης του απαλλάχθηκε για το θέμα του σκανδάλου Novartis, ενώ υπογραμμίζει ότι και για την κατηγορία για την οποία παραπέμπεται «δηλώνουμε βέβαιοι για την πρόδηλη νομική και ουσιαστική αβασιμότητα αυτής της κατηγορίας και θα φανεί με πανηγυρικό τρόπο στο ακροατήριο του Ειδικού δικαστηρίου».

Αναλυτικά

Με του βούλευμα του δικαστικού συμβουλίου του αρ 86 του Συντάγματος ο εντολέας μας απαλλάχθηκε αμετάκλητα για το αδίκημα της Ηθικής αυτουργίας σε κατάχρηση εξουσίας σε σχέση με τις έρευνες των εισαγγελέων για το σκάνδαλο Novartis. Συγκεκριμένα τα μέλη του Συμβουλίου ομόφωνα κατέληξαν ότι οι ενέργειες των εισαγγελέων ήταν νόμιμες και επιβεβλημένες. Ομόφωνα αμετακλήτως απαλλακτική είναι η κρίση του Συμβουλίου για τα κακουργήματα της απόπειρας εκβίασης σε βάρος Μιωνί και δωροληψίας πολιτικού προσώπου. Ομοίως αμετάκλητα απαλλακτική είναι η κρίση για δήθεν παρεμβάσεις του εντολέως μας στην διερεύνηση του σκανδάλου της Novartis. Ως προς το παραπεμπτικό σκέλος που αφορά στη πλημμεληματική παράβαση καθήκοντος και στην  με πλειοψηφία 3-2 απόφαση για παραπομπή της κ Τουλουπάκη  για το αδίκημα της κατάχρησης εξουσίας δια παραλείψεως τελούμενο, που αφορά αποκλειστικά στη μη έγκαιρη αποστολή της δικογραφίας στη Βουλή για τον πρώην υπουργό υγείας κ Κουρουπλή , με ηθικό αυτουργό τον εντολέα μας, δηλώνουμε βέβαιοι για την πρόδηλη νομική και ουσιαστική αβασιμότητα αυτής της κατηγορίας και θα φανεί με πανηγυρικό τρόπο στο ακροατήριο του Ειδικού δικαστηρίου. 

Οι συνήγοροι Υπερασπίσεως 
Δημήτρης Παπαγγελόπουλος
Μάνος Ροδουσάκης

Τουλουπάκη: Κρύβονται πίσω από την πολιτική δίωξή μου

Σε υψηλούς τόνους και η δήλωση της Ελένης Τουλουπάκη, η οποία εκτοξεύει μύδρους κατά πολιτικών που «κρύβονται πίσω από την πολιτική δίωξή μου» και υπογραμμίζει ότι σήμερα «είναι μια πρώτη πανηγυρική δικαίωση».

Η δήλωση

Η χθεσινή με οριακή πλειοψηφία παραπομπή μου ως  Εισαγγελέως Διαφθοράς στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, ως τιμωρία μου  για το “αδίκημα”  της τήρησης του όρκου μου και του καθήκοντός μου,  πρέπει να αφυπνίσει όλους μας για  το βαθύ τέλμα, στο οποίο έχει περιέλθει η Ελληνική δημοκρατία και οι συνταγματικά κατοχυρωμένοι Θεσμοί της.

Η άνω οριακή πλειοψηφία   είναι η “απάντηση” της Δικαιοσύνης, αλλά και των πολιτικών αξιωματούχων, οι οποίοι ολοφάνερα κρύπτονται πίσω από αυτήν την πολιτική δίωξή μου, στην τόλμη μου να ελέγξω σημαίνοντα πολιτικά πρόσωπα και να αγγίξω μεγάλα  και αδηφάγα οικονομικά συμφέροντα.

Σίγουρα είναι  μια πρώτη πανηγυρική δικαίωση ότι με ομόφωνη απόφαση του Ανώτατου Δικαστικού Συμβουλίου της χώρας,  το αφήγημα της δήθεν «σκευωρίας» Navartis κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος και ανέδειξε το μεθοδευμένο των διώξεων μου και του ανελέητου διασυρμού του προσώπου μου.

Ωστόσο, ο Πόλεμος   για  την αλήθεια δεν έχει τελειώσει· αντιθέτως  τώρα  ξεκινάει η πιο κρίσιμη μάχη Του • αυτή  η Μάχη  που θα  απογυμνώσει το «Σύστημα» και θα  δείξει πόσο λίγο και αδύναμο  είναι μπροστά  στην αλήθεια  του Θεού.

Η πίστη μου  είναι ακλόνητη. Η πλήρως δικαίωση θα  έρθει. Και οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι θα  λάβουν τη θέση που τους αναλογεί.

Και  αν αναρωτηθούν γιατί, η απάντηση είναι γιατί  το άδικο δεν ευλογείται.

«Τελικά για το σκάνδαλο “Novartis” δεν παραπέμπεται κανένας! Κατηγορήθηκε και κυνηγήθηκε αυτή που προσπάθησε να το ελέγξει! Και τελικά παραπέμπεται άδικα για τις στάκτες του…» σχολιάζει με νόημα ο Βασίλης Χειρδάρης, συνήγορος της Ελένης Τουλουπάκη, μετά το σημερινό βούλευμα του Δικαστικού Συμβουλίου.

Η δήλωση

Οι κατηγορίες κατά της εισαγγελέως κας Τουλουπάκη κυριολεκτικά κατέρρευσαν από το βούλευμα του Δικαστικού Συμβουλίου. Το ασυνήθιστα επιβαρυμένο κατηγορητήριο  σε βάρος της για πολλά αδικήματα μεταξύ των οποίων ότι δήθεν εξέθεσε επιφανή  αθώα δημόσια πρόσωπα  σε δίωξη κλπ συρρικνώθηκε εντυπωσιακά με μία άδικη και αβάσιμη παραπομπή (κατά πλειοψηφία) για κατάχρηση εξουσίας που συνίσταται στην μη άμεση διαβίβαση υποβληθείσας μηνυτήριας αναφοράς στη Βουλή εναντίον δύο μελών του τότε υπουργικού συμβουλίου!  Κατηγορία που δεν ευσταθεί, έχει σωρεία νομικών και αποδεικτικών προβλημάτων και καθιστά την αθώωση προφανή. 

Το πολύ ενδιαφέρον όμως στο εκδοθέν εσπευσμένα Βούλευμα είναι ότι: 
α) απαλλάσσει την εντολέα μου όλων των σοβαρών κατηγοριών επί της ουσίας και χωρίς νομικές ακροβασίες, που σημαίνει ότι υπήρξαν άδικες και αβάσιμες σε βάρος της σοβαρές κατηγορίες, 
β) βγάζει από το «κάδρο» της παραπομπής στο ακροατήριο  το   σκάνδαλο «Novartis», θεωρώντας όλες τις εισαγγελικές ενέργειες για την έρευνά του απολύτως νόμιμες,
γ) δεν δικαιώνει, με σαφή αναφορά, τις μηνύσεις πολιτικών προσώπων σε βάρος της,
δ) θεωρεί ως απόλυτα νόμιμες τις επιλογές των προστατευόμενων μαρτύρων και τις εισαγγελικές ενέργειες στη διαχείριση των καταθέσεων, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ούτε πιέστηκαν ούτε χειραγωγήθηκαν.

Τελικά για το σκάνδαλο “Novartis” δεν παραπέμπεται κανένας! Κατηγορήθηκε και κυνηγήθηκε αυτή που προσπάθησε να το ελέγξει! Και τελικά παραπέμπεται άδικα για τις στάκτες του… 

Δήλωση Παπαδάκου

Αυτονόητη ιστορική δικαίωση της ερευνητικής δημοσιογραφίας

Η χθεσινή δικαίωσή μου καθώς και των άλλων δημοσιογράφων με το αμετάκλητο βούλευμα του Δικαστικού Συμβουλίου του άρθρου 86 για την υπόθεση Παπαγγελόπουλου – Μιωνή είναι μια αυτονόητη ιστορική δικαίωση της ερευνητικής δημοσιογραφίας, η οποία πάντως φαίνεται ότι και στις μέρες μας ασκείται με δυσκολίες και αγώνες των δημοσιογράφων. Είναι ένα μήνυμα δημοκρατίας από τους ανώτατους δικαστές προς όλους τους ανθρώπους του Τύπου (ηλεκτρονικού ή έντυπου) ότι η πεμπτουσία της δημοσιογραφίας είναι το ρεπορτάζ, η έρευνα και ο έλεγχος της εξουσίας. Εκτεθειμένοι από το χθεσινό βούλευμα είναι εκείνοι που σιώπησαν για τις διώξεις των συναδέλφων τους, φοβήθηκαν ή ενέδωσαν στις απειλές των αφεντικών τους. Δικαιωμένοι είναι όσοι τόλμησαν να αναδείξουν τις θέσεις μας και πολύ απλά να δώσουν φωνή στην άλλη άποψη, όπως ορίζει η δεοντολογία της άσκησης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος.

Στο καλάθι των αχρήστων πέταξε και το Συμβούλιο των πέντε ανώτατων δικαστών και τις καταγγελίες του ανεκδιήγητου κ. Μιωνή. Τώρα θα λογοδοτήσει και για τις συκοφαντίες εναντίον μου.

Παράλληλα το βούλευμα του Συμβουλίου αμετάκλητα αναγνωρίζει την ύπαρξη του σκανδάλου της Novartis, αφού και η παραπομπή των Παπαγγελόπουλου και Τουλουπάκη γίνεται διότι δήθεν δεν διαβιβάστηκε στη Βουλή δικογραφία για πρώην υπουργό Υγείας. Η δικογραφία αυτή είχε ως αποστολέα, μεταξύ άλλων, εμπλεκόμενο για μίζες πρώην υπουργό στο σκάνδαλο Novartis, κατηγορούμενο ακόμη και σήμερα.

Η σκευωρία της σκευωρίας θα καταρρεύσει και στο ακροατήριο, η αλήθεια θα φανεί γιατί το ρεπορτάζ συνεχίζεται. 

Την απόφαση σχολίασε και ο εκδότης Γιάννης Φιλιππάκης, ο οποίος, σε μακροσκελή ανακοίνωσή του υπογραμμίζει ότι «Η αλήθεια υπερίσχυσε και η δικαιοσύνη αποδόθηκε».

Αναλυτικά

Η  απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου αποτελεί την επιβεβαίωση ότι η δικαιοσύνη είναι το καταφύγιο κάθε αδικούμενου πολίτη όσο ισχυροί και αν είναι αυτοί που τον απειλούν. Η αλήθεια υπερίσχυσε και η δικαιοσύνη αποδόθηκε.

Η πασιφανής κατάχρηση εξουσίας που επιχειρήθηκε και είχε ως στόχο την προσωπική μου σπίλωση, απέτυχε! H προσπάθεια  ομηρίας του εκδοτικού μας ομίλου  από τους γνωστούς παραεξουσιαστικούς κύκλους, έπεσε στο κενό!

Θα ήταν πραγματικά παγκόσμια πρωτοτυπία  σε αυτή την χώρα, να μην διώκονται οι ένοχοι αλλά οι καταγγέλοντες τους ενόχους. Με λυπεί ιδιαίτερα η «στρατολόγηση» εκπροσώπων του κοινοβουλίου, αλλά και προθύμων μέσων μαζικής ενημέρωσης και, κατά δήλωσιν πλέον,  “δημοσιογράφων”,  σε ένα εμφανώς εκδικητικό σχέδιο τρομοκράτησης και φίμωσης εκδοτών και δημοσιογράφων  που τόλμησαν να ερευνήσουν και να αποκαλύψουν μια σειρά σημαντικών σκανδάλων της μεταπολιτευτικής περιόδου στην πατρίδα μας.

Κάναμε το δημοσιογραφικό μας καθήκον χωρίς εξαρτήσεις και πάσης φύσεως «υποκλίσεις». Αυτό το καθήκον μας καλεί τώρα να αναζητήσουμε όλους όσοι επιχείρησαν να αλλοιώσουν όχι μόνο την αλήθεια, αλλά και τους δημοκρατικούς και δικαστικούς θεσμούς στον τόπο μας.

“Αλλ’ η Δίκη γαρ και κατά σκότον βλέπει”.

Η δημοκρατία πράγματι νίκησε τη μαφία.

Θα συνεχίσω να πράττω  στο ακέραιο το καθήκον μου στον Τύπο προς όφελος της πατρίδας μου!

Ιωάννης Ν. Φιλιππάκης

Εκδότης

Πηγή: “ΕφΣυν“

Πηγή: Φωτεινή Λαμπρίδη – tvxs

Tην Τρίτη 14 Ιουνίου, τα ΜΜΕ έπαιζαν νυχθημερόν, το θέμα της αμύθητης περιουσίας του Γιώργου Τράγκα. Την ίδια μέρα, η συνάδελφος του, δημοσιογράφος και δικηγόρος, επί 38 έτη συνεργάτιδα του Μίκη Θεοδωράκη, Ιωάννα Κολοβού, έχασε τη μοναδική της κατοικία σε πλειστηριασμό για χρέη 15.000 ετών στην Εθνική τράπεζα.

Όπως είπε στο tvxs, o δικαστικός κλητήρας, την απείλησε πως αύριο Παρασκευή, θα την βγάλει έξω με τη βοήθεια δύο διμοιριών ΜΑΤ. «Έχω βιώσει απίστευτη βαρβαρότητα από το κράτος. Όχι κράτος δικαίου, Ουγκάντα είμαστε. Για ποιον δυτικό πολιτισμό μιλάμε; Εγώ δεν παραδίδω τα κλειδιά του σπιτιού μου. Δεν έχω που να πάω» λέει η δημοσιογράφος, η οποία διαμένει στο λαϊκό διαμέρισμα των Ιλισίων, μαζί με τον γιό της (μονογονεϊκή οικογένεια), ο οποίος επίσης έχει πρόβλημα υγείας, καθώς είναι στο φάσμα του αυτισμού.

Όσοι-ες δημοσιογράφοι έχουμε περάσει από το πολιτιστικό ρεπορτάζ, τη γνωρίζουμε, είτε προσωπικά είτε μέσα από την πάντα αξιοπρεπή δουλειά της στη Βραδυνή, την Πρώτη, το Μονόγραμμα της ΕΡΤ. Της ζητάω να μου διηγηθεί πως έφτασε να κινδυνεύει να μείνει στο δρόμο.

«Δεν έχω άλλο σπίτι. Μόνο αυτό το διαμέρισμα που κληρονόμησα από τον πατέρα μου. Δεν υπάρχει υποθήκη, ούτε προσημείωμα, ούτε στεγαστικό δάνειο. Μόνο χρέη 15.000 ευρώ που είχα από διάφορες κάρτες. Κάποια στιγμή, με ενθάρρυναν οι τράπεζες να συγκεντρώσω σε μία τράπεζα το χρέος και πήγα στην Εθνική. Πλήρωνα κανονικά έως τη στιγμή που έχασα σε μικρό χρονικό διάστημα, τον άνδρα μου και μετά τον αδερφό μου 35 ετών. Λόγω ψυχολογικών προβλημάτων, έπαψα να πληρώνω τη δόση μου για 2-3 χρόνια. Το ποσό εκτοξεύτηκε στα 45.000 ευρώ μέσω των επιτοκίων. Των ληστρικών επιτοκίων!

Τους ζήτησα διακανονισμό και μου είπαν, ναι αλλά θα μας δώσεις 5.000 ευρώ. Δεν τα είχα και τα ζήτησα από την ΕΣΗΕΑ, η οποία μου τα έδωσε από το εφάπαξ μου. Όμως μετά ήθελαν άλλα 2.000 ευρώ για να προχωρήσουμε. Πού να τα βρω; Συνταξιοδοτήθηκα πρόωρα γιατί είχα ένα παιδί να φροντίσω μόνη και η σύνταξη μου είναι 700 ευρώ» εξηγεί η Ιωάννα Κολοβού σε κατάσταση απόγνωσης.

Στη βιαιότητα που βίωσε από την τράπεζα, ήρθε να προστεθεί και η επιθετικότητα του δικαστικού κλητήρα:

«Οι κλητήρες έρχονται 7 το πρωί  με 7 το απόγευμα. Ο κ. Αγγελόπουλος, με πήρε  στις 8 -υπερβάλλον ζήλος- λέγοντας μου απειλητικά πως θα έρθει με τα ΜΑΤ, με ισχυρή αστυνομική δύναμη. Μάλιστα με έβρισε κιόλας με φράσεις μηνίσιμες»

Η δημοσιογράφος λέει πως αισθάνθηκε αβοήθητη, απέναντι σε τράπεζες – ληστές κι ένα κράτος εχθρικό.

«Δεν υπάρχει κράτος δικαίου. Να πληρώσω γιατί κάποιους λόγους έφτασα ως εδώ, έστω κι αν έχουν ευθύνες οι τράπεζες. Δεν μπορούν όμως οι τράπεζες, ενώ ζητάω τρόπο να εξοφλήσω να μην συνεργάζονται. Εγώ πιστεύω ότι ήθελαν να πάρουν το σπίτι τέλος. Δεν μπορεί επίσης το κράτος να απειλεί, να μην εξετάζουν τις ειδικές συνθήκες που υπάρχουν στον κάθε πολίτη. Που είμαστε; Στην Ουγκάντα και στελνουν τα ΜΑΤ σε μια γυναίκα μόνη; Και δεν είμαι η μόνη. Ξέρω μια άλλη περίπτωση, στην Πετρούπολη. Πριν έναν μήνα ήρθαν 5.30 το πρωι και την έβγαλαν με τα ΜΑΤ!».

Η κ. Κολοβού έψαξε τον νέο ιδιοκτήτη του σπιτιού αλλά δεν τον βρήκε:

«Αγόρασε το διαμέρισμα μου 95.000 ευρώ χωρίς να το δει. Φαινόταν ότι ήταν ιδιοκτήτης εταιρείας airbnb. Πήγαμε στην εταιρεία του, τι να δούμε. μια αποθήκη κλειστή. Ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματα του».

Τη ρωτάω τι θα κάνει την Παρασκευή που θα βρεθεί αντιμέτωπη με τις αστυνομικές δυνάμεις και που θα μείνει μετά την έξωση.

«Μαζεύουν οι συνάδελφοι μου λεφτά να νοικιάσω ένα μικρό διαμέρισμα. Δεν θέλω να παραδώσω το σπίτι μου. Ας έρθουν. Θα είναι εδώ βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, η Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των πλειστηριασμών και το ΠΑΜΕ. Βέβαια ο νόμος αυτός πέρασε επί ΣΥΡΙΖΑ το ΄17, ήταν στις πρώτες μνημονιακές δεσμεύσεις. Τώρα προς τιμήν τους είπαν ότι θα κατεβάσουν πρόταση στη Βουλή κι έκαναν και ανακοίνωση για το θέμα μου. Έχουμε στείλει επιστολές στον πρωθυπουργό, στον Άδωνι Γεωργιάδη, στο υπ. Δικαιοσύνης… καμία απάντηση από την κυβέρνηση. Σιωπή».

Ρωτάω πως βιώνει ο γιος της όλη αυτή την κατάσταση.

«Διέκοψε τη θητεία του στον στρατό γιατί φοβάται μην κάνω το απονενοημένο διάβημα. Θέλει να είναι δίπλα μου». 

Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να θυμάται το 2015 αλλά “ξεχνάει” πώς φτάσαμε εκεί. Και οι ψηφοφόροι δεν θα κληθούν να ψηφίσουν για όσα έγιναν τότε αλλά για όσα συμβαίνουν σήμερα..

Όταν οι κυβερνήσεις ζορίζονται, στρέφονται στο παρελθόν. Όχι το δικό τους, των άλλων, των αντιπάλων τους. Για να κινδυνολογήσουν, λέγοντας στους ψηφοφόρους «θυμηθείτε τι σας έκαναν και μην τους ξαναψηφίσετε».

Κάπως έτσι δείχνουν ότι θέλουν να το πάνε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι συν αυτώ εν όψει των φθινοπωρινών εκλογών. Ηδη το χορό έσυρε ο ίδιος ο πρωθυπουργός στη συνάντησή του με μια κοινοτική επίτροπο, στην οποία «υπενθύμισε» τι συνέβη τέτοιες μέρες το 2015 και «πόσο κοντά ήρθαμε στην απόλυτη καταστροφή».

Βεβαίως, ο κ. Μητσοτάκης δεν το είπε για να μαθαίνει η επίτροπος (μια σκασίλα την έχει…), αλλά για να δείξει πού θα το πάει το κόμμα του στην προεκλογική περίοδο: το 2015, τα capital controls και…μακριά από την κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί «μπορεί να σας ξανακάνει τα ίδια».

Tο παρελθόν είναι επώδυνο, αλλά όχι μόνο για τους άλλους, εν προκειμένω τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και για όσους επιχειρούν να το εργαλειοποιήσουν (λέξη-καραμέλα των ημερών) θυμίζοντας μόνο τις πομπές των άλλων. Ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να έγινε πρωθυπουργός το 2019, αλλά δεν προέκυψε από παρθενογένεση. Το κόμμα του συνέβαλε τα μέγιστα στο να οδηγηθούμε στο 2015 και σε όσα δεινά θέλει να θυμίσει σήμερα.

Ο νυν πρωθυπουργός θέλει να κάνει ένα μεγάλο άλμα και να φτάσει κατευθείαν στο 2015 και στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά κάνει πώς ξεχνάει ότι:

Πριν φτάσουμε στο 2015 και στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, είχαν προηγηθεί κάποιοι άλλοι. Μια κυβέρνηση του δικού του κόμματος (2007-2009) είχε τινάξει τη μπάνκα στον αέρα, προετοιμάζοντας τη χρεοκοπία του 2009.
Πριν φτάσουμε στο 2015, μια άλλη κυβέρνηση, με κύριο συνεταίρο το δικό του κόμμα (2012-2014), έστρωσε το δρόμο για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Και σ’ αυτήν την κυβέρνηση (του δικού του κόμματος) ήταν μέλος ο κ. Μητσοτάκης. Τι νομίζει ο νυν πρωθυπουργός; Ότι εκείνη η κυβέρνηση τα έκανε τόσο καλά, ώστε το 35% του ελληνικού λαού ξύπνησε ένα πρωί και είπε «ωραίοι είναι ο Τσίπρας και οι δικοί του, ας τους αναθέσουμε τη διακυβέρνηση»;
Για το 2015 και τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ψηφίσαμε το 2019. Οι ψηφοφόροι αποφάνθηκαν. Αν ο κ. Μητσοτάκης και οι δικοί του νομίζουν ότι στις επικείμενες εκλογές θα ξαναψηφίσουμε για το 2015 και όσα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, καλύτερα να αλλάξουν πλευρό. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε, αποδοκιμάστηκε και πήγε στην αντιπολίτευση. Τώρα θα πάμε για άλλα.

Μπορεί ο κ. Μητσοτάκης και οι δικοί του να θέλουν να ψηφίσουμε για το 2015, αλλά δεν πρέπει να υπάρχουν και πολλοί, ακόμα και δικοί τους ψηφοφόροι, που να συμφωνούν με αυτήν την επιδίωξη. Αλλωστε, αφού μετά τις εκλογές του 2019 έχουν μόνο επιτυχίες, όπως διατυμπανίζουν αυτοθαυμαζόμενοι ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, δεν έχουν ανάγκη το κακό παρελθόν των άλλων. Πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στο δικό τους καλό παρόν.

Με βασική ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, μετά το 2015 ο κ. Μητσοτάκης και το κόμμα του οικοδόμησαν επιτυχώς το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και το 2019 πήραν την εξουσία. Κάθε προσπάθεια να αναβιώσουν το μέτωπο αυτό είναι σήμερα καταδικασμένη σε αποτυχία. Πρώτον, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβερνά. Δεύτερον, διότι μέτωπο κυβερνητικού κόμματος με οποιοδήποτε κόμμα της αντιπολίτευσης δεν μπορεί να γίνει. Και, τρίτον, διότι η ΝΔ του κ. Μητσοτάκη έχει ήδη δικό της κυβερνητικό παρελθόν.

Ο ψηφοφόρος, λοιπόν, που θα πάει στην κάλπη πιθανότατα τον Σεπτέμβριο, δεν θα ψηφίσει για όσα έγιναν το 2015. Αυτά κρίθηκαν το 2019. Τώρα θα κριθούν οι «επιτυχίες» της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Αν οι ψηφοφόροι πιστεύουν ότι το εισόδημά τους αυξήθηκε, τα παιδιά τους βρίσκουν πολλές και καλές δουλειές και σπίτια με προσιτό ενοίκιο, αν ο μισθός και η σύνταξή τους δεν τελειώνει στα μισά του μήνα, αν πάνε στα νοσοκομεία και τους αντιμετωπίζουν όπως αρμόζει σε πολίτες προηγμένης χώρας-δηλαδή αν συμβαίνουν όλα αυτά και πολλά άλλα, που είχαν υποσχεθεί το 2019- τότε ο κ. Μητσοτάκης και οι δικοί του δεν πρέπει να ανησυχούν. Οι ψηφοφόροι θα τους αναθέσουν να κυβερνήσουν ξανά με αυτοδυναμία.

Όμως, αυτό το ανασκάλεμα του παρελθόντος που επιχειρούν δείχνει ότι δεν έχουν και τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη στη δική τους κυβερνητική θητεία. Και χρειάζονται το «κακό 2015» των αντιπάλων τους. Όμως, τώρα δεν θα ψηφίσουμε γι’ αυτό. Θα ψηφίσουμε για το δικό τους 2022…

Πηγή: Γιώργος Καρελιάς – news247

Η κατάντια της ελληνικής δικαιοσύνης και η κατάντια της ελληνικής κοινωνίας.

Άλλη μία μέρα, άλλη μία κρίση πολιτικού πανικού. Τρέμω σύγκορμος από οργή για τα καμώματα της αλλήθωρης –και όχι τυφλής- κυράτσας που ευφημιστικά ονομάζουμε ελληνική δικαιοσύνη. Τρέμω από φόβο για όσους πρόκειται να μου συμβούν εάν βρεθώ στο έλεος της φόνισσας που ευφημιστικά καλούμε ελληνική αστυνομία ή της λερωμένης γούνας των δικαστάδων.

Τρέμω από αποστροφή για την ναυαγισμένη ελληνική κοινωνία και για τον μακάριο ύπνο της. Τρέμω από συγκίνηση στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από «όργανα της τάξης» και συλήθηκε ξανά στα χέρια ενόρκων και δυνητικά επιόρκων. Τρέμω, επειδή στο πρόσωπο της μάνας του Αλέξη βλέπω τη δική μου. Επειδή στο κάτωχρο πρόσωπο του νεκρού Αλέξη βλέπω το παιδί που δεν έχω.

Επειδή αύριο μπορεί να πάω σε καμιά τράπεζα και να ζητήσω ενημέρωση λογαριασμού από τον Κορκονέα, όπως αυτοί που πέρασαν ανυποψίαστοι από κάποιο υποκατάστημα στον Βόλο και εξυπηρετήθηκαν από εκείνον τον Καλαμπόκα, τον φονιά του Τεμπονέρα. Επειδή γύρω μας κυκλοφορούν κανονικοί δολοφόνοι, ανενόχλητοι, ένστολοι και άστολοι σαν τα καθάρματα που σκότωσαν τον Ζακ Κωστόπουλο, τιμωρημένοι με χάδια. 

Επειδή, διάβολε, εκεί έξω επικρατεί απόλυτη ησυχία και νηνεμία. Δεν βγαίνει κανένας πια στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί, για τίποτε. Όλοι, σχεδόν όλοι, κοιμόμαστε όρθιοι και ανεχόμαστε να μας κατουράνε ξεκαρδισμένοι στο στόμα.  Σε στιγμές επαναστατικού οίστρου, κάνουμε την επανάστασή μας μέσω Facebook. Και έπειτα αλλάζουμε πλευρό.

Η τετραήμερη λαϊκή εξέγερση που ακολούθησε τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, έστω με τα αναπόφευκτα έκτροπα που τη συνόδευσαν, ήταν ίσως η τελευταία μεγάλη στιγμή της σύγχρονης Ελλάδας. Σύμφωνοι, προτελευταία, πριν από τα συλλαλητήρια που δρομολόγησαν την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, σε πείσμα της εισαγγελέως που πρότεινε την αθώωση των νεοναζιστών για να μη ξεχνιόμαστε.

Τι άλλο πρέπει να γίνει για να πλημμυρίσουμε τις πλατείες και να προτάξουμε τα στήθη μας; Είναι πια φανερό, ότι ο Έλλην νοικοκυραίος θα ξεσηκωθεί μόνο αν πειραχτεί η τσεπούλα του ή ο ψωροπατριωτισμός του ή ο φανταστικός φίλος του στον ουρανό. Ή  η ποδοσφαιρική ομάδα του.

Ο Παντελής και η Κατίνα της διπλανής πόρτας όχι μόνο θα καθίσουν στον καναπέ τους για να δουν τα αποχαυνωτικά ριάλιτι και τα πολιτικά μη-ριάλιτι του Σκάι, αλλά θα χειροκροτήσουν κιόλας τις δικαστικές αποφάσεις που αποφυλακίζουν τους Κορκονείς, αθωώνουν τους πραιτωριανούς και βγάζουν λάδι τους γραβατωμένους ηθικούς αυτουργούς.

Η μύγα στο ξινό γάλα των νοικοκυραίων δεν είναι οι αιμοσταγείς μπάτσοι, αλλά οι Γρηγορόπουλοι και οι Φύσσες. Οι «αλήτες» των Εξαρχείων και των Κερατσινίων που «πάνε γυρεύοντας» και «οι τσούλες» που κουνάνε τον κώλο τους». Ναι, και οι τσούλοι, που πέφτουν επίτηδες με τον κώλο τους πάνω στα σιδερένια ραβδιά των λιγνοβιαστών.

Ο Κορκονέας αποφυλακίστηκε επειδή του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό του προτέρου συννόμου βίου. Ναι, σωστά διαβάσατε. Ισοβίτης κατάδικος για δολοφονία ανήλικου παιδιού, με άμεσο δόλο, βγαίνει από τη φυλακή (για δεύτερη φορά) μετά από μόλις 13 χρόνια στη μπουζού, επειδή …δεν είχε σκοτώσει άλλον άνθρωπο πριν τύχει στη βάρδια του η «κακιά στιγμή».

Η απόφαση ελήφθη με οριακή πλειοψηφία, 4-3, από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο της Λαμίας, μικτό από τρεις δικαστικούς και από τέσσερις ενόρκους πάει να πει, για να αποδειχθεί στην πράξη ότι το χτικιό της ελληνικής κοινωνίας είναι οι ίδιοι οι πολίτες της. Αυτοί που συμπληρώνουν τη σύνθεση ενός μικτού ορκωτού, για να μπάσουν στη δικαστική αίθουσα το δηλητήριο των μισοσκότεινων δρόμων.

Ο Κορκονέας είχε καταδικαστεί το 2009 σε ισόβια κάθειρξη, πάλι από Ορκωτό, πάλι με οριακή πλειοψηφία (4-3). Ωστόσο, το ίδιο γελοίο ελαφρυντικό «έσπασε» τα ισόβια στο Εφετείο και τα μετέτρεψε σε φυλάκιση 13 ετών. Ακολούθησε αναίρεση της ετυμηγορίας από τον Άρειο Πάγο, του οποίου ο –εξαίρετος- εισαγγελέας Βασίλης Πλιώτας είχε επισημάνει ότι ο σύννομος βίος δεν ταυτίζεται με το λευκό ποινικό μητρώο του δράστη, αλλά με το σεβασμό των αγαθών της καθημερινής ζωής: «Αγνοήθηκαν πραγματικά περιστατικά αποκαλυπτικά της προσωπικότητας του κατηγορούμενου και αγνοήθηκαν πραγματικά περιστατικά που δείχνουν την έλλειψη σεβασμού του κατηγορούμενου σε μια σειρά από αγαθά», συμπλήρωσε.

Εάν θέλετε να αποκρυπτογραφήσουμε τα παραπάνω δικηγορίστικα, ελάτε να θυμηθούμε μαζί ότι στο σκεπτικό της αρχικής απόφασης αναφέρεται μεταξύ άλλων η «ακατάσχετη επιθυμία του Επαμεινώνδα Κορκονέα να προκαλέσει με κάθε τρόπο άοπλα νεαρά άτομα και να κάνει επίδειξη ισχύος, εμφορούμενος από την ασφάλεια που του παρείχε η κατοχή του οπλισμού του».

Για τους αμνήμονες που ενδεχόμενως πιστεύουν ότι ο 15χρονος Γρηγορόπουλος διέπραξε κάποιο έγκλημα, ή που βαριούνται να ασχοληθούν παραπάνω επειδή σε λίγο αρχίζει το Σουρβάηβορ, θυμίζω τα πραγματικά περιστατικά, όπως φανερώθηκαν στο δικαστήριο.

Οι ειδικοί φρουροί Κορκονέας και ο Σαραλιώτης τα πήραν στο κρανίο επειδή κάποιοι νεαροί τους έβριζαν στα Εξάρχεια, ώσπου διατάχτηκαν να απομακρυνθούν από το σημείο της φραστικής αντιπαράθεσης. Στη συνέχεια το ξανασκέφτηκαν ώριμα και επέστρεψαν πεζοί στην οδό Τζαβέλλα, όπου ο ειδικός φρουρός Κορκονέας «απώλεσε την ψυχραιμία του», τράβηξε το κουμπούρι, πυροβόλησε τρεις φορές προς το μέρος των συγκεντρωμένων («στον αέρα», ισχυρίστηκε ο ίδιος) και άφησε τον Γρηγορόπουλο στον τόπο.

Για το παραπάνω ανδραγάθημα, αναγνωρίστηκε στον 50χρονο σήμερα Κορκονέα ως ελαφρυντικό ότι …δεν το είχε ξανακάνει. Συνεπώς, είναι καλός χριστιανός και υποδειγματικός φρουρός της τάξης και της ευνομίας. Ο λόγος στους συνηγόρους της οικογένειας Γρηγορόπουλου, Νίκο και Ζωή Κωνσταντοπούλου, που ιχνογράφησαν χωρίς αμλλιά στη γλώσσα τον «πρότερο σύννομο βίο» του ισοβίτη και ζητούν από τον Άρειο Πάγο νέα αναίρεση:

«Κι ας ήταν ο Κορκονέας διαβόητος μεταξύ των συναδέλφων του, κι ας τον φώναζαν Ράμπο.

Κι ας έχει κατατεθεί από την μητέρα του Αλέξανδρου ότι δούλευε ως μπράβος στην Καλαμάτα.

Κι ας έχει αποκαλυφθεί ότι υπάρχει ένα σκοτεινό κομμάτι της ζωής του, για το οποίο αρνήθηκε να αποκαλύψει οτιδήποτε στο Δικαστήριο και αφορά την παραμονή του στον Καναδά.

Κι ας έχει αναγκαστεί να ομολογήσει στο Δικαστήριο ότι είχε τελέσει έναν άλλο γάμο, στον Καναδά, τον οποίο απέκρυπτε επιμελώς, χρησιμοποιώντας μάλιστα ψευδή πιστοποιητικά οικογενειακής κατάστασης.

Κι ας επέδειξε, το ίδιο βράδυ της δολοφονίας, ακραία υβριστική συμπεριφορά προς ανήλικα παιδιά, βρίζοντάς τα χυδαία.

Κι ας κατέθεσε μάρτυράς του ότι ο ίδιος μοίραζε σφαίρες στους συναδέλφους του στη βάρδια.

Κι ας βρέθηκε το όπλο του σε κατάσταση που υποδηλώνει επανειλημμένη οπλοχρησία, με σφαίρες από διάφορες παρτίδες και με παραβιασμένο τον μηχανισμό ώστε να μεγαλώνει η χωρητικότητα.

Κι ας έδωσε δείγμα γραφής ακόμη κι ενώπιον του Δικαστηρίου, αντιδρώντας σε πρόκληση που του έγινε και κομπάζοντας κι ο ίδιος για ξυλοδαρμό!»

Ο Σαραλιώτης τιμωρήθηκε μόνο με πρόσκαιρη κάθειρξη και αποφυλακίστηκε έναν χρόνο αργότερα, με περιοριστικούς όρους. Αύριο μπορεί οι δυό τους με τον Κορκονέα να βρεθούν σε κανένα τσιπουράδικο των Εξαρχείων, να τσουγκρίσουν τα ποτήρια στην υγεία της αλλήθωρης κυράτσας και των φιλήσυχων πολιτών που κλήθηκαν να βάλουν πλυντήριο καλυμμένοι με γουνάκι δικαστή.

Σημειωτέον, ότι ο Κορκονέας έχει εμφανιστεί αμετανόητος για την ειδεχθή πράξη του. «Δεν πρόκειται να ζητήσω συγγνώμη από κανέναν 15χρονο», είπε ανερυθρίαστα, ενώπιον του δικαστηρίου το 2017, ήδη οχτώ χρόνια έγκλειστος. Μάλιστα η στάση του προκάλεσε την παραίτηση του επί οκταετία συνηγόρου του, Αλέξη Κούγια!

Ναι, σε αυτόν τον αδίστακτο άνθρωπο, που εξόργισε με τη συμπεριφορά του ακόμα και τον συνήγορο του Λιγνάδη, αναγνωρίστηκαν ελαφρυντικά. Λευκό ποινικό μητρώο, λέει, θαρρείς και χρειάζεται να δολοφονήσει κάποιος δύο και τρεις φορές για να κριθεί επικίνδυνος για την κοινωνία. Λησμόνησα να σας πω, ότι πίσω από τα κάγκελα ο Κορκονέας ανακάλυψε και τον Θεό. Αλλά αυτό το είχατε φανταστεί μόνοι σας.

Πηγή: Νίκος Παπαδογιάννης – Κουτί της Πανδώρας

Ναι αλλά κοιτάξτε το παιδάκι από το Ιράν, μας λένε κάποιοι σήμερα. Και ξάφνου έγινε στα στόματά τους πρότυπο ο 17χρονος πρόσφυγας (πώς να τον πουν μετανάστη -ή και λάθρο- κοτζάμ αριστούχο στα ΑΕΙ, όπως ίσως θα τον έλεγαν ως χτες;)

Σα να μας μαλώνουν.
Σα να μας λένε ότι φτάνει αυτός ο ένας για να ξεχάσουμε πως χιλιάδες άλλοι δεν έχουν καμιά ευκαιρία. Λένε “η επιτυχία αυτού του λαμπερού παιδιού κάνει τη χώρα περήφανη, φάρο δικαίου, λίκνο του πολιτισμού”. Σα να μας λένε: εσείς που φωνάζετε «στα σύνορα η Ελλάδα παραβιάζει κάθε νόμο και κανόνα» πάψτε τη μιζέρια, χαρείτε για τον αριστούχο Κούρο ή Κύρο (Έλληνας γαρ στο βάθος κάθε Πέρσης).
Να είναι καλά αυτό το λαμπερό παιδί, ο Κούρος Ντουρμοχαμαντί Μπαγκί.

Αλλά, είναι δυο οι ιστορίες σήμερα. Είναι αυτό το φωτεινό χαμόγελο, η δύναμη της γνώσης, η μάχη της ένταξης. Αυτός ο της ελληνικής παιδείας μετέχων. Είναι και οι ανατριχιαστικές πληροφορίες και αναπαραστάσεις που αποδεικνύουν τις παράνομες επαναπροωθήσεις στον Έβρο. Κι αυτές δε σβήνουν με τίποτα. Κι η είδηση πως πρόσφυγες και μετανάστες χρησιμοποιούνται από τις αρχές σαν βίαιοι σκλάβοι για τη βρόμικη δουλειά δε σβήνει. Μεγάλα μίντια της Ευρώπης (Guardian, Lighthouse Le Monde, Reports, Report Munchen, Spiegel) έχουν σήμερα εικόνες και 3D βίντεο και αναπαραστάσεις των χώρων κράτησης στο Τυχερό.

Οι αποκαλύψεις είναι ανατριχιαστικές. Μιλάνε για ένα μικρό στρατό ομήρων που τους έχουμε εκεί για να χτυπούν, να ξεγυμνώνουν και να ρίχνουν όσους περνάνε τον Έβρο πίσω στο ποτάμι. Και μετά από τρεις μήνες αυτής της καταναγκαστικής βίαιης εργασίας παίρνουν το χαρτί να πάνε σε άλλη χώρα. Η έμπνευση είναι πιο άρρωστη από όσο χωράει ο νους. Είναι οι “κάπο” των προσφύγων.

Είναι δυο οι ιστορίες σήμερα αλλά καμιά δε δικαιώνει τους Μηταράκηδες.
Είναι κι οι δυο δικές μας ιστορίες. Της δικής μας αγωνίας και της αλληλεγγύης.
Μπράβο στο παιδί αυτό, πάντα να λάμπει.
Ντροπή σε μια χώρα που στήνει δικά της κυκλώματα συνεργατών – σκλάβων.

Πηγή: Αντίφωνο Κωστής Παπαϊωάννου – f/b

Η δικαστική απόφαση της υπόθεσης Roe εναντίον Wade, το μακρινό 1973, στην οποία το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ είχε συνηγορήσει υπέρ του δικαιώματος στην άμβλωση υπό την προστασία του αμερικανικού Συντάγματος, φαίνεται να ανατρέπεται. Η συντηρητική σύσταση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, τέκνο του Τραμπ λίγο καιρό πριν αποχωρήσει από την Προεδρία, αποφάνθηκε ότι από εδώ και στο εξής δεν υφίσταται το παραπάνω δικαίωμα, δίνοντας τη δυνατότητα στις επιμέρους πολιτείες να νομοθετούν απαγορεύσεις και περιορισμούς πάνω στην αυτοδιάθεση εκατομμυρίων γυναικών. Ο αριθμός των πολιτειών που αναμένεται να νομοθετήσουν κατά του δικαιώματος στην άμβλωση, μαζί με εκείνες που διαθέτουν ήδη ανάλογη νομοθεσία, είναι τουλάχιστον 23 από τις 50.

Ωστόσο, μια τέτοια απόφαση, στην πιο φιλελεύθερη φαινομενικά δημοκρατία του πλανήτη, φαντάζει ένα τρομερό παράδοξο. Η επικράτηση του φιλελευθερισμού ως η μοναδική πολιτική ιδεολογία που μπορεί να εξασφαλίσει τη δημοκρατία δεν ήταν παρά μια κεκαλυμμένη απόπειρα προώθησης του νεοφιλελεύθερου οικονομικού συστήματος, καθιστώντας τον φιλελευθερισμό το νομιμοποιητικό αφήγημα πάνω στο οποίο η ατομική ελευθερία και η ελεύθερη αγορά εν τέλει θα συγκλίνουν.

Πάνω σε αυτή τη φιλελεύθερη υπόσχεση βασίστηκαν και οι φεμινιστικές διεκδικήσεις της δεκαετίας του ’70 και του ’80 για επαναπροσδιορισμό της θέσης της γυναίκας. Το «νέο σεξουαλικό συμβόλαιο» που προωθήθηκε απέβλεπε σε έναν βαθμό σεξουαλικής ελευθερίας για τις νεαρές γυναίκες, εφόσον εκπληρώνουν τους ρόλους τους στα πλαίσια της οικονομικής ιδιότητας του πολίτη, δουλεύοντας και καταναλώνοντας. Φυσικά, αριστερές φεμινιστικές διεκδικήσεις που έθεταν και ταξικά ζητήματα και αφορούσαν τις γυναίκες της εργατικής τάξης ή μετανάστριες, που δεν μπορούσαν να συμβαδίσουν με τις προσδοκίες του νεοφιλελευθερισμού, έμειναν εκτός τραπεζιού, όπως αποδεικνύει η πλήρης αδιαφορία των θεσμικών φορέων για αυτές μέχρι και σήμερα. Η ταυτοτική αφομοίωση, πάγια τακτική του νεοφιλελεύθερου κατεστημένου, είχε ως μοναδικό σκοπό την ενσωμάτωση των γυναικών στην καπιταλιστική αλυσίδα, στον καθορισμό δηλαδή της γυναίκας ως ένα ακόμη υποκείμενο εξόρυξης υπεραξίας, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές διαστάσεις των έμφυλων ανισοτήτων.

Η μη ταξική αυτή προσέγγιση του ρόλου της γυναίκας, πράγματι μέχρι σχετικά προσφάτως λειτουργούσε ρολόι, ακόμη κι αν από την εξίσωση έλειπαν εκείνες οι γυναίκες που καθίσταντο διαχρονικά θύματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Γιατί για τον καπιταλισμό δεν έχει σημασία το φύλο σου όσο τα καπιταλιστικά γρανάζια συνεχίζουν να γυρίζουν. Ωστόσο, σε αυτή τη δυστοπική φιλοσοφία που θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι ακόμη και έτσι τουλάχιστον η εκμετάλλευση υπόκειται σε ίσους όρους, η οικονομική διάσταση της πατριαρχίας δεν έχει εκλείψει. Οικονομικές έμφυλες ανισότητες όπως πχ. το μισθολογικό χάσμα μεταξύ ανδρών και γυναικών, αποτελούν μια μονιμότητα και το αδιαπραγμάτευτο εισιτήριο που θα εξασφαλίσει σε μια εκ των πιο καταπιεσμένων διαχρονικά ομάδων του ανθρώπινου πληθυσμού το δικαίωμα στο όνειρο μιας ισοτικής ανέλιξης. Σκοπός δηλαδή, είναι οι γυναίκες να αποδεχθούν την ανισότητα για να έχουνε
δικαίωμα σε μια αόριστη και ακαθόριστη ισότητα. Για αυτό και η εν λόγω ανέλιξη, που ενώ αρχικά τέθηκε από τις φεμινίστριες σε κοινωνικές βάσεις, προσαρμόστηκε από το σύστημα ώστε να βασίζεται μόνο σε οικονομικά κριτήρια, έστω και φαινομενικά. Γιατί η ανυπαρξία ουσιαστικής κοινωνικής ισότητας (σε αντίθεση με την τυπική που είναι διατυπωμένη σε απρόσωπους νόμους και διακηρύξεις), είναι αυτό που καθιστά πανάκεια και αυτοσκοπό την οικονομική ώστε να επιτευχθεί και τελικώς η εκμετάλλευση.

Αυτό που μοιάζει παράξενο επομένως, είναι γιατί ξαφνικά ένα δικαίωμα που κατευνάζει τις φεμινιστικές διεκδικήσεις μέσα από μια φενάκη ισότιμης συμμετοχικότητας στο σύστημα, να υφαρπάζεται με τόσο βίαιο και ξαφνικό τρόπο.

Η απάντηση βρίσκεται στην κατάρρευση του νεοφιλελεύθερου αφηγήματος όπως εκδηλώθηκε μέσα από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Από τότε, φασιστικές λογικές με σεξιστικές μεταξύ άλλων αποχρώσεις συμβαδίζουν χέρι-χέρι με τον αυξανόμενο προστατευτισμό που επιδίωκαν τα κράτη σε οικονομικό επίπεδο καθιστώντας το τσιτάτο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» ξανά επίκαιρο. Μέσα στις εντεινόμενες συνθήκες αβεβαιότητας που μαστίζουν τον κόσμο από τότε, έπρεπε να διαφυλαχθεί μια παράπλευρη, αφανής οικονομία πάνω στην οποία στηρίζεται ο καπιταλισμός από τη γέννησή του: την απλήρωτη εργασία των γυναικών.

Τα Ηνωμένα Έθνη εκτιμούν ότι η απλήρωτη εργασία των γυναικών αξίζει περισσότερα από 3 τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως για τον καπιταλισμό παγκοσμίως, χωρίς την οποία ο καπιταλισμός απλά δεν μπορεί να λειτουργήσει. Όλες οι βασικές κοινωνικές λειτουργίες της κοινωνίας μας ιδιωτικοποιούνται μέσα στην οικογένεια, από την ανατροφή των παιδιών και τη φροντίδα των ηλικιωμένων μέχρι τη βασική καθημερινή φροντίδα που μας επιτρέπει να πάμε στη δουλειά. Δεν έχει σημασία ότι όλο και λιγότερες οικογένειες συμμορφώνονται με την παραδοσιακή ιδέα της πυρηνικής οικογένειας. Η κοινωνία μας συνεχίζει να δομείται στη βάση της απλήρωτης εργασίας και φροντίδας με το μεγαλύτερο μέρος αυτής να συντελείται από γυναίκες που θεωρούνται «εκ φύσεως» πιο μητρικές, ανιδιοτελείς και εξαρτημένες.

Για να εξασφαλιστεί η επιβίωση του παραπάνω μοντέλου, που αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο του καπιταλισμού όταν όλα τα νεοφιλελεύθερα πειράματά του καταρρέουν, απαιτείται ο επανακαθορισμός της γυναίκας από «καριερίστρια» σε φροντιστή, απομακρύνοντας την από το νεοφιλελεύθερο σύστημα και επανεντάσσοντας την σε ένα ρόλο που θα εξυπηρετεί τον καπιταλισμό στην πρώιμη μορφή του. Παράλληλα με τον προστατευτισμό στην οικονομία όπως εκδηλώθηκε πχ. επί Τραμπ, έχουμε και τον προστατευτισμό στη βασική κοινωνική δομή, που διατηρεί το όλο σύστημα σε λειτουργία, αυτή των παροχών φροντίδας των γυναικών, που το κράτος διαχρονικά αρνείται να παρέχει σε θεσμικό επίπεδο.

Σε περιόδους κρίσης ο καπιταλισμός επιστρέφει σε αυτά που γνωρίζει καλά: τη στοχοποίηση της εργατικής τάξης για να διασωθούν τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα και τη στοχοποίηση των γυναικών για να διασωθεί η πατριαρχική οργάνωση της οικονομίας. Η φασιστική ρητορεία, ως παραδοσιακό δεκανίκι του καπιταλισμού, έρχεται για να εξυπηρετήσει και τα δύο. Και αποφάσεις όπως η αφαίρεση του δικαιώματος στην άμβλωση, που κατά τα άλλα θεωρούταν αδιαπραγμάτευτο κεκτημένο, έρχονται να προστεθούν μαζί με άλλες όπως η αμφισβήτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, συνηγορώντας σε αυτό που όλοι και όλες αντιλαμβανόμαστε: μια πρωτοφανή κρίση του νεοφιλελευθερισμού και μια ακόμη κρίση του καπιταλισμού.

Πηγή: Δήμητρα Μπέη – info-war.gr

Του Νίκου Στραβελάκη

Τα ελληνοτουρκικά αποτελούν κεντρικό ζήτημα στην εσωτερική πολιτική σκηνή αλλά και σημαντικό θέμα στις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο. Για την αριστερά θα έπρεπε να είναι προνομιακό πεδίο ανάδειξης του αδιεξόδου της εγχώριας αστικής πολιτικής του εθνικισμού και της παράλληλης προσπάθειας αναβάθμισής της μέσα από την πρόσδεση στα Ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Αντι αυτού μεγάλα τμήματα της αριστεράς ακολουθούν μια φοβική στάση απέναντι στις εξελίξεις. Κάποιοι, όπως το ΚΚΕ, υποβαθμίζουν τελείως το ρόλο των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας και αναλύουν τις εξελίξεις αποκλειστικά στο πλαίσιο των Ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, άλλοι τον απολυτοποιούν ξεχνώντας τα συμφέροντα Ιμπεριαλιστικών κέντρων στην περιοχή. Σε αυτό το πλαίσιο αριστερές δυνάμεις φτάνουν υιοθετούν προβλήματα της αστικής πολιτικής. Αρχικά προβληματίζονταν για το τι θα κάνουν σε περίπτωση ελληνοτουρκικού πολέμου, τον οποίο θεωρούσαν αναπόφευκτο, και τώρα αναρωτιούνται ποια θέση θα πάρουν στην περίπτωση παραχωρήσεων από την Ελληνική πλευρά στα θέματα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.

Θα επιχειρηματολογήσω ότι οι αναφορές του Μάρξ στο Ανατολικό ζήτημα, στο σύγχρονο Ελληνικό κράτος αλλά και πλευρές της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας και ιδιαίτερα η θεωρία της γαιοπροσόδου μπορούν να βοηθήσουν και στη κατανόηση των εξελίξεων. Μαζί με τις πολεμικές ανταποκρίσεις και τα κείμενα του Τρότσκι από τους Βαλκανικούς πολέμους και το Α παγκόσμιο πόλεμο μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για την χάραξη μιας σύγχρονης αριστερής αντικαπιταλιστικής γραμμής για το ζήτημα. Ας τα πάρουμε από την αρχή

Οι χριστιανικοί πληθυσμοί της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ήταν για το Μάρξ μοχλός πίεσης των μεγάλων δυνάμεων του 19ου αιώνα απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η δομή της αυτοκρατορίας σε δύο έθνη τους «πιστούς» και τους «άπιστους» και η χρήση του κορανίου ως αστικού και ποινικού κώδικα αποτελούσε τροχοπέδη στην ανάπτυξη και παγκοσμιοποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Παράλληλα οδήγησε στη διόγκωση της σημασίας όχι μόνο της μουσουλμανικής θρησκείας όσο και της ελληνο-ορθόδοξης εκκλησίας. Η τελευταία ήταν όχι μόνο θρησκευτικός αλλά και ο πολιτικός ηγέτης και συνάμα ο δικαστής και δάσκαλος των «απίστων».

Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα που ακολουθεί από μια δημοσιογραφική ανταπόκριση του 1853:

« Η Κωνσταντινούπολη είναι η χρυσή γέφυρα ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, και ο δυτικός πολιτισμός, όπως και ο ήλιος, δεν μπορεί να διαγράψει τον κύκλο γύρω από τον κόσμο χωρίς να περάσει απ’ αυτή τη γέφυρα – και δεν μπορεί να την περάσει χωρίς να συγκρουστεί με τη Ρωσία.»

Η Ρωσία είναι ιστορικά ο δεύτερος σημαντικός παράγοντας των εξελίξεων στην περιοχή. Μια οικονομικά καθυστερημένη χώρα που ήταν ή ήθελε να είναι συγχρόνως στρατιωτική υπερδύναμη. Παράλληλα αναζητούσε ηθική νομιμοποίηση των ενεργειών της ως ηγέτης των Χριστιανών της Ανατολής. Όμως η οικονομική καθυστέρηση χαρακτήριζε και την Ρωσική εξωτερική πολιτική με την έννοια ότι η Ρωσία νοιαζόταν να κάνει τη δουλειά της αδιαφορώντας πλήρως για τις εξελίξεις και το μέλλον των λαών. Γράφει χαρακτηριστικά ο Μάρξ:

«Ανατρέξτε στα πιο περιβόητα έγγραφα της ρωσικής διπλωματίας και θα δείτε ότι, παρά την οξυδέρκεια, την ψυχρή λογική, την πονηριά και την αριστοτεχνικότητα που δείχνει στον εντοπισμό των αδύνατων σημείων των βασιλιάδων, των υπουργών και των Αυλών της Ευρώπης, η σοφία της φτάνει σε πλήρη αδιέξοδο όσον αφορά την ιστορική κίνηση των ευρωπαϊκών λαών.»

Η Ρωσία δεν ήταν η χώρα που ήθελε να πουλήσει εμπορεύματα ή να κάνει επενδύσεις στα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αυτό που την ενδιέφερε ήταν η δική της γεοστρατηγική και οικονομική αναβάθμιση. Από τη σκοπιά αυτή ήθελε να χρησιμοποιήσει τους χριστιανικούς ­πληθυσμούς ως μοχλό πίεσης χωρίς όμως να επιδιώκει κατ’ ανάγκη τον εκσυγχρονισμό ή ακόμη- ακόμη και το διαμελισμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Με άλλα λόγια τους ήθελε σαν ένα επιπλέον χαρτί στη διπλωματική σκακιέρα.

Βέβαια υπάρχει και ένας τρίτος πολύ σημαντικός παράγοντας. Αυτός δεν είναι άλλος από τις επιδιώξεις των αστικών τάξεων των δύο χωρών. Στην Ελλάδα αυτό εκφράσθηκε με την αστική επανάσταση του 1821 και στη Τουρκία με την επανάσταση των Νεότουρκων το 1908. Και στις δύο επαναστάσεις τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και η ιδιαιτερότητα της Ρωσίας και της Ρωσικής εξωτερικής πολιτικής έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο.

Για την Ελλάδα η επανάσταση ηττήθηκε στρατιωτικά. Η δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους ήταν πολιτική απόφαση και της Αγγλίας, και της Γαλλίας και της Ρωσίας που ενεπλάκησαν και στρατιωτικά και διπλωματικά για την επικράτησή της. Οι Αγγλογάλλοι έβλεπαν στο νέο κράτος την απαρχή του διαμελισμού της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και η Ρωσία την αποδυνάμωση του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης και την ενίσχυση του Τσάρου ως ηγέτη των χριστιανών της Ανατολής. Για τη Ρωσία χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από τη μπροσούρα του Μάρξ Herr Vogdt

«Το 1828-29 ο [Τσάρος] … έκανε πόλεμο στο Μαχμούντ το ΙΙ για την απελευθέρωση των Ελλήνων, αφού ο Μαχμούντ αρνήθηκε να επιτρέψει στο Ρωσικό στρατό να εισβάλλει και να καταστείλει την Ελληνική εξέγερση …»

Στην απόφασή των «Μεγάλων Δυνάμεων» βέβαια κυρίαρχο ρόλο έπαιξε ότι οι πληθυσμοί Στερεάς Ελλάδας και Πελοποννήσου υποστήριζαν ομόφωνα την ανεξαρτησία. Όμως η δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους από τα Ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και τους Ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς άφησε ημιτελή την ίδια την αστικοδημοκρατική επανάσταση. Το νέο κράτος βασίσθηκε σε μια αδύναμη πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου και για το λόγο αυτό η αστική τάξη στηρίχθηκε στον εθνικισμό με βασικό φορέα διάδοσης και επιβολής την εκκλησία. Ενώ στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες ο εθνικισμός ήταν στοιχείο κυριαρχίας και εθνικού μεγαλείου για την Ελλάδα στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν όρος εσωστρέφειας και «εθνικής επιβίωσης». Παράλληλα ο όποιος διεθνής ρόλος του ελληνικού κράτους σχετιζόταν με τις επιδιώξεις των «Μεγάλων Δυνάμεων» απέναντι στην Οθωμανική αυτοκρατορία και μετέπειτα τα Βαλκάνια και τη Τουρκία. Το τελευταίο ήταν και είναι μέχρι σήμερα η βάση της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και διπλωματίας.

Βέβαια, όπως θα δούμε στη συνέχεια, η αναβάθμιση της Ελληνικής αστικής τάξης στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής προκύπτει στις ιδιαίτερες εκείνες καμπές της ιστορίας που τα συμφέροντα των Ιμπεριαλιστικών κέντρων ταυτίζονται με εκείνα της Ρωσίας. Αυτό έγινε το 1829 και από το 1912 έως το 1917.

Η Τουρκική αστική επανάσταση είχε και αυτή της ιδιαιτερότητές της. Στην ουσία είναι μια επανάσταση πιο αδύναμη και από την Ελληνική. Προέκυψε από την αδυναμία της θεοκρατικής Οθωμανικής αυτοκρατορίας να επιβιώσει σε ένα κόσμο που κυριαρχούσαν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Όμως δεν ήταν έργο της Τουρκικής αστικής τάξης. Ο στρατός ήταν η δύναμη κατάργησης της απολυταρχίας του σουλτάνου. Η ηγεσία των «Νεότουρκων» ήταν αξιωματικοί εκπαιδευμένοι στη δύση που έδρασαν ως πρωτοπορία της αδύναμης Τουρκικής αστικής τάξης. Κέρδισαν τη συμμαχία των στρατιωτών, στην πλειοψηφία τους ακτημόνων αγροτών και ανάγκασαν έτσι το Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίντ το 2ο να θεσπίσει σύνταγμα και κοινοβούλιο. Όμως οι Νεότουρκοι, λόγω της αδυναμίας της αστικής τάξης, ήταν πριν και πάνω απ’ όλα εθνικιστές. Ήθελαν τη Τουρκία ηγεμόνα των Βαλκανίων και δεν ανέχονταν με τίποτα τις φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό της χώρας αποτέλεσμα της δράσης Αρμενίων, Ελλήνων και Βουλγάρων που ζούσαν στο έδαφός της. Αυτό τους ανάγκασε, αντί να ανατρέψουν, να συμμαχήσουν με τον Αβδούλ Χαμίντ και να μπουν στο πρώτο παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας. Η επίσης αδύναμη Ελληνική αστική τάξη είδε τότε την ένταξή της στις δυνάμεις των Αγγλογάλλων της Αντάντ ως στο όχημα της δικής της κυριαρχίας στα Βαλκάνια. Το αποτέλεσμα ήταν η μικρασιατική καταστροφή για την Ελλάδα και μια ανάπηρη δημοκρατία για τη Τουρκία. Το σύνθημα του Κεμάλ «ένα κράτος, μια θρησκεία, ένας λαός» καταδυναστεύει τη Τουρκία για έναν αιώνα, όπως άλλα εθνικιστικά παραληρήματα καταδυναστεύουν και την Ελλάδα.

Σε ένα εκπληκτικό δημοσιογραφικό άρθρο γραμμένο το 1909 ο Τρότσκι, μετέπειτα πολεμικός ανταποκριτής στους Βαλκανικούς πολέμους, γράφει:

«μια δημοκρατική Τουρκία είναι η βάση μιας Βαλκανικής συνομοσπονδίας και μια Βαλκανική συνομοσπονδία θα ξεκαθαρίσει μια και καλή τη σφηκοφωλιά της Εγγύς Ανατολής από τις καπιταλιστικές και δυναστικές ίντριγκες που κρέμονται σα μαύρα σύννεφα όχι μόνο πάνω από τη Βαλκανική Χερσόνησο αλλά από ολόκληρη την Ευρώπη».
Ο Τρότσκι θα δικαιωθεί για την εκτίμησή του με το ξέσπασμα του Α παγκόσμιου πολέμου το 1914. Όμως το απόσπασμα από το άρθρο του έχει ευρύτερες προεκτάσεις. Εξηγεί γιατί η σοβιετική Ρωσία στήριξε τον Κεμάλ το 1921. Οι μπολσεβίκοι, πέρα από το ότι δεν ήθελαν τους Αγγλογάλλους στα σύνορά τους, ήλπιζαν και σε μια δημοκρατική Τουρκία. Αυτή η Τουρκία δεν υπήρξε, όχι μόνο τώρα με τον Ερντογάν αλλά και πρωτύτερα με του Κεμαλικούς. Παράλληλα και η Ελλάδα, έρμαιο των Ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά και με την επιθυμία της εγχώριας αστικής τάξης να καταστήσει και την ίδια Ιμπεριαλιστική δύναμη της περιοχής, δεν μπόρεσε να παίξει συνεκτικό ρόλο στα Βαλκάνια. Στην ουσία η όποια εύνοια είχε από τους Αγγλογάλλους εξαντλήθηκε μόλις η Ρωσία βγήκε από την Αντάντ με την Οχτωβριανή επανάσταση. Κάπου στα τέλη του 1920 με έσβησαν τα όνειρα διαμελισμού της Ρωσίας και της Τουρκίας μαζί με το δόγμα Ουίλσον που αρνούνταν ρόλο σε περιφερειακές δυνάμεις. Οι Άγγλο Γάλλοι και οι Αμερικανοί, που είχαν κάνει τη δυναμική τους εμφάνιση συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούσαν να ελέγξουν την περιοχή χωρίς τη Τουρκία. Έτσι ψαλίδισαν τα όνειρα του Βενιζέλου και της αστικής τάξης για «Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των 5 θαλασσών» και έσπευσαν να εξασφαλίσουν το νέο Τουρκικό κράτος με τη συνθήκη της Λοζάνης.

Η συνθήκη της Λωζάνης ρυθμίζει τα 2/3 των συνόρων της Τουρκίας. Η αναζοπύρωση των ελληνοτουρκικών εντάσεων στο Αιγαίο που είχαν κοπάσει με τη κυριαρχία των Ισλαμιστών του Ερντογάν επανήλθαν όταν η συνθήκη αμφισβητήθηκε όχι στο Αιγαίο αλλά στη Συρία. Η επάνοδος του δόγματος Ουίλσον υπό την προεδρία Ομπάμα (με αντιπρόεδρο το Biden) συμπεριελάμβανε τη δημιουργία δύο Κουρδικών κρατών στα σύνορα Τουρκίας – Ιρακ και Τουρκίας – Συρίας. Βέβαια αυτές οι οντότητες δεν είναι αποτέλεσμα του αγώνα του Κουρδικού λαού αλλά κάποια προτεκτοράτα. Στόχος τους ήταν ο διαμελισμός της Συρίας και η αποδυνάμωση της Τουρκίας που θα έχανε εδάφη. Απώτερος σκοπός είναι έλεγχος των πετρελαίων της Μοσούλης και του Αζέρικου αγωγού αερίου. Το Αζέρικο φυσικό αέριο σε συνδυασμό με τα κοιτάσματα του Ισραήλ και του Αιγαίου είναι κομμάτι ενός Αμερικάνικου σχεδίου απεξάρτησης της Ευρώπης από το μονοπώλιο του Ρωσικού – Ουκρανικού αερίου. Κάτι που θα σημάνει την οικονομική αποδυνάμωση της Ρωσίας.

Έτσι Τουρκία και Ρωσία βρήκαν έδαφος να προσεγγίσουν αλλήλους. Κομμάτι της προσέγγισής ήταν η μεταφορά της έντασης στο Αιγαίο. Ο Ερντογάν είπε ότι η συνθήκη της Λοζάνης δεν μπορεί να λειτουργεί a la cart αν του αμφισβητούν τα ανατολικά του σύνορα αμφισβητεί και εκείνος τα σύνορα το Αιγαίο. Αυτό ταίριαζε κουτί στους Ρώσους αφού αμφισβητούσε το ιδιοκτησιακό καθεστώς των κοιτασμάτων αερίου και ανέστειλε έτσι τις όποιες εξορύξεις. Ακολούθησε το πρωτόκολλο Τουρκίας – Λιβύης. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα για την Ελληνική αστική τάξη με τη αποκάλυψη του σχεδίου του αγωγού East – Med (Ισραήλ – Ιταλίας) ενός έργου με κατασκευαστικό κόστος δισεκατομμυρίων ευρώ που δε δικαιολογείται με τίποτα στις σημερινές τιμές του αερίου. Σα να μην έφτανε αυτό τελευταίες φήμες αναφέρουν ότι ο αγωγός ανασχεδιάζεται από το Ισραήλ μέσω Τουρκίας προς την Ευρώπη και το αέριο του Αιγαίου και της Κύπρου αν ποτέ εξορυχθεί ενδεχομένως να διοχετεύεται μέσω Τουρκίας.

Όπως ανάφερα και πρωτύτερα η τύχη της ελληνικής αστικής τάξης στις ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις και διενέξεις εξαρτάται από τις σχέσεις Δύσης – Ρωσίας. Όσο η Ρωσία βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τη Δύση η Τουρκία έχει πεδίο ελιγμών και η Ελληνική αστική τάξη δεν έχει τύχη. Αυτό έδειξε και ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τις διαπραγματεύσεις για τη τύχη της Λιβύης. Έτσι η εγχώρια αστική τάξη θα περιοριστεί σε ένα πρωτόκολλο συζητήσεων επί ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδας και όποιου άλλου θέματος και τη σύνταξη μνημονίου για τη παραπομπή των θεμάτων στη Χάγη. Αυτά συμφωνήθηκαν στη πρόσφατη συνάντηση Μητσοτάκη Ερντογάν. Στόχος είναι η διευθέτηση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των κοιτασμάτων ώστε να γίνουν εκμεταλλεύσιμα στο μέλλον από τις πετρελαϊκές εταιρείες.

Στο τελευταίο η Μαρξιστική θεωρία της γαιοπροσόδου είναι πολύ διαφωτιστική. Ο οικονομολόγος Cyrus Bina του πανεπιστημίου της Minnesota, έχει αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της έρευνάς του στην ανάλυση των τιμών της ενέργειας μέσω της μαρξιστικής θεωρίας της γαιοπροσόδου. Έχει δείξει ότι οι αμερικανικές εταιρείες πετρελαίου μετά τον πόλεμο προέκριναν τη χρήση μικρότερων και χαμηλότερης παραγωγικότητας κοιτασμάτων πετρελαίου στο Τέξας και αλλού ώστε να εξασφαλίσουν ότι δεν θα εγείρουναπαιτήσεις επί της εκμετάλλευσής τους οι ιδιοκτήτες των όμορωνοικοπέδων. Το αποτέλεσμα ήταν τα κοιτάσματα αυτά να γίνουν «ρυθμιστικό κεφάλαιο» και όντας πιο κοστοβόρα οδήγησαν στην έκρηξη των τιμών του πετρελαίου στα τέλη της δεκαετίας του 60. Μια αντίστοιχη πολιτική για το αέριο από τις εταιρείες ενέργειας μπορεί να φέρει ανάλογα αποτελέσματα. Με άλλα λόγια, δεν είναι καθόλου απίθανο να πάμε σε μια κατάσταση ανεξέλεγκτων γεωτρήσεων που θα καταστρέφουν τα κοιτάσματα και το περιβάλλον ενώ παράλληλα θα αυξάνουν την τιμή του αερίου Βέβαια εξίσου πιθανό είναι να πάμε σε μια μακροχρόνια διαδικασία στη Χάγη που θα αφήσει ανεκμετάλλευτο το σύνολο ή σχεδόν το σύνολο των κοιτασμάτων περιορίζοντας και τη περιβαντολογική καταστροφή.

Τα παραπάνω αποδεικνύουν ένα πράγμα, ότι η χειραφέτηση των Βαλκανίων από τη Ιμπεριαλιστική πολιτική μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μια Βαλκανική συνομοσπονδία και όχι μέσα από εθνικιστικές πολιτικές επιβολής. Βέβαια μια τέτοια ολοκλήρωση προϋποθέτει το διεθνισμό της εργατικής τάξης και την αλληλεγγύη των λαών. Είναι μια πολιτική που απομακρύνει τις καπιταλιστικές ίντριγκες, που έλεγε και ο Τρότσκι, ανοίγοντας προοπτικές κοινής δράσης για το εργατικό κίνημα. Αντί να έχουμε λοιπόν προτεραιότητα σαν αντικαπιταλιστική αριστερά τα σύνορα και το αν θα πολεμήσουμε σε έναν πόλεμο που δε θα γίνει να κάνουμε σημαία μας αυτή τη διεθνιστική γραμμή επιδιώκοντας τη κοινή δράση με το εργατικό κίνημα και τις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις στα Βαλκάνια.

Τις σκιές και τα σύννεφα θα τα ξεπεράσουμε: η Εκκλησία προϋπάρχει του νεωτερικού κράτους κατά 18 αιώνες και δεν καταβάλλεται με ευκολία, την κινεί η αναστάσιμη ελπίδα. Ομως, όσο καλύτερη η συνεργασία, όσο μικρότερα τα προβλήματα και όσο λιγότερα τα προσκόμματα, τόσο μεγαλύτερη και ανεμπόδιστη η προσφορά σε όλους – πιστούς και λιγότερο πιστούς, αδιακρίτως. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι τα σταθερά βήματα καλής συνεργασίας και γόνιμης συναλληλίας – με διαφάνεια, σαφήνεια, φερέγγυο σχεδιασμό, έμπρακτο ορθολογισμό, «ευανάγνωστο» θεσμικό πλαίσιο. Για να μπορεί να γίνει η ύλη πνεύμα. Με αυτήν την ευχή κλείνουμε, και με υπόμνηση του στόχου του Μακαριωτάτου: «Αγωνιζόμαστε να γίνουμε ανεξάρτητοι και να είμαστε αυτάρκεις».

Ιωάννης Μπούτσης (αρχιδιάκονος της αρχιεπισκοπής)

(Αφού θέλουν να γίνουν ανεξάρτητοι, γιατί ζητούν περισσότερες οργανικές θέσεις κρατικά μισθοδοτούμενων παπάδων; Γιατί, λένε, «η μισθοδοσία του κλήρου δεν δόθηκε ως κάποιο δώρο στην Εκκλησία, αλλά σε αντάλλαγμα και αντίβαρο για την – κάποτε βίαιη και μονομερή – οικειοποίηση του μέγιστου μέρους της περιουσίας της Εκκλησίας από το κράτος». Τους χρωστάει κιόλας το κράτος! Απίστευτο; Καθόλου. Ο εκπρόσωπος του ιερατείου επικαλείται τον Τσίπρα: «Αυτή η πραγματικότητα αναγνωρίστηκε επισήμως από πρωθυπουργικά χείλη, δημοσίως, εγγράφως και ενώπιον του Αρχιεπισκόπου, προ τεσσάρων ετών». Και εγκαλεί, εμμέσως πλην σαφώς, τον Μητσοτάκη, επειδή δεν υλοποίησε τη δέσμευση του Τσίπρα. Τυχαίο είναι ότι οι δεσποτάδες σφίγγουν τον κλοιό του εκβιασμού επί των κυβερνήσεων, όταν «μυρίζουν» εκλογές και η εκάστοτε κυβέρνηση βρίσκεται σε πτώση;)

Θυμόμαστε (ελπίζουμε) όλοι, πως όταν ξεκίνησε η σημερινή φάση του πολέμου στην Ουκρανία, αν αρνιόσουν ορισμένες «αλήθειες» ήσουν πράκτορας του Πούτιν. Η πρώτη ήταν ότι ο Πούτιν είναι δικτάτορας, τύραννος, παρανοϊκός και ετοιμοθάνατος. Η δεύτερη ήταν ότι η Ουκρανία κέρδιζε τον πόλεμο. Και η τρίτη συνίστατο στο ότι οι κυρώσεις της Δύσης θα γονάτιζαν τη ρωσική οικονομία και θα προκαλούσαν εσωτερική εξέγερση, η οποία θα οδηγούσε στην ανατροπή του Ρώσου προέδρου «από μέσα».

Κάποιοι εξ ημών υπερηφάνως φέραμε και τότε την κατηγορία περί «πρακτόρων του Πούτιν», διότι αποτελεί τίτλο τιμής όταν τον απευθύνουν οι διεθνολογούντες με βάση τα non paper της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα. Σήμερα λοιπόν, που ιδίως οι δύο εκ των τριών «αληθειών» αναιρούνται ακόμα και για το CNN, επιτρέψτε μας να προβούμε σε μια παρακινδυνευμένη ομολογουμένως εικασία: ότι ένας από τους στρατηγικούς στόχους της Μόσχας, όσο περνάει ο καιρός είναι η νέα, άνευ όρων παράδοση του Βερολίνου, για την οποία εμείς ιδίως οι Έλληνες θα έχουμε κάθε λόγο να χαιρόμαστε.

Ξεκινάμε από την είδηση: η Γερμανία, αυτή η ίδια χώρα η οποία ήταν προετοιμασμένη για την περίπτωση ρήξης με τη Ρωσία ως προς την παροχή φυσικού αερίου, όπως όλοι οι έγκριτοι «ανταποκριτές» μας πληροφορούσαν, πλέον περνά στο επίπεδο του συναγερμού και προειδοποιεί για επιπτώσεις κλίμακας Lehman Brothers.

Να μας συμπαθούν οι φωστήρες των οικονομικών πολιτικών της Γερμανίας και της Ε.Ε. αλλά σε περίπτωση πλήρους διακοπής της παροχής ορυκτών καυσίμων από τη Ρωσία προς την Ε.Ε., οι επιπτώσεις τύπου Lehman Brothers μάλλον θα ωχριούν μπροστά στο τι θα συμβεί. Η κρίση η οποία οξύνθηκε με την κατάρρευση της Lehman Brothers «αντιμετωπίστηκε» με το ξαναφούσκωμα της φούσκας μέσα από πάμφθηνο χρήμα. Στη σημερινή περίπτωση τα χρήματα της ΕΚΤ ή της FED είναι εν πολλοίς άχρηστα. Αν δεν βρίσκεις την πρώτη ύλη, την ενέργεια ή την βρίσκεις σε ανεπαρκή βαθμό και σε πανάκριβες τιμές θα πρέπει να κατεβάσεις επίπεδο ως προς τη βιομηχανική σου ανάπτυξη. Καθόλου καλό…

Το πρόβλημα το οποίο δεν συνειδητοποίησαν εγκαίρως οι καριερίστες των Βρυξελλών και οι αντίστοιχοί τους σε κάθε πρωτεύουσα της Ε.Ε. είναι ότι, πρώτον, η ανάπτυξη των μεγάλων βιομηχανικών κρατών της Ευρώπης βασίστηκε στη λεηλασία πρώτων υλών, γιατί ακριβώς δεν τις διαθέτουν σε επάρκεια ικανή να υποστηρίξει βιομηχανικές οικονομίες.

Η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός αποτέλεσαν πολύ «καλές» επιλογές, όσο μπορούσαν να τις υποστηρίξουν οι στρατιωτικοί μηχανισμοί των ευρωπαϊκών κρατών. Από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και έπειτα τα εν λόγω κράτη ήταν υποχρεωμένα να ποιούν την ανάγκη φιλοτιμία και να διασφαλίζουν τις αναγκαίες οικονομικές και επομένως διεθνοπολιτικές σχέσεις, χάρη στην ισχύ των ΗΠΑ και σε περιφερειακές συνεργασίες τους.

Η μετασοβιετική Ρωσία αποτέλεσε μια πραγματική ευλογία για τα κράτη της Ε,Ε. Δεν είναι όμως, πολύ σοφό να κλέβεις εν ψυχρώ αυτόν που σου πουλάει σταθερά φτηνή ενέργεια, ούτε να στέλνεις οπλισμό για να σκοτωθούν οι στρατιώτες του.

Δεύτερον, δεν συνειδητοποίησαν οι ηγεσίες μας, ότι δεν βρισκόμαστε ούτε στην τελευταία δεκαετία του 20^ου αιώνα, ούτε στην πρώτη του 21^ου. Πλέον, η Ρωσία, η Κίνα, οι υπόλοιποι BRICS αλλά και άλλες αναδυόμενες δυνάμεις διαθέτουν επαρκή ωριμότητα και ικανότητα, ώστε να συναλλάσσονται μεταξύ τους, χωρίς να είναι αναγκαίο να εξαρτώνται από το δυτικό χρηματοπιστωτικό κύκλωμα.

Έτσι, η αμερικανοκρατούμενη Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και λοιποί πυροβόλησαν στην καρδιά των βιομηχανικών αστικών τους τάξεων, στερώντας τους το ένα πράγμα που τα λεφτά τους δεν μπορούν να αγοράσουν ή τουλάχιστον όχι σε επάρκεια, αν ο κατέχων δεν θέλει να το δώσει: την πρώτη ύλη, τα καύσιμα, την ενέργεια.

Η Ρωσία με την υποστήριξη της Κίνας ξέρει ότι οι κυρώσεις μεσοπρόθεσμα μετρούν προς όφελός της. Φαίνεται ήδη η κοινωνική, οικονομική και πολιτική κόπωση στην Ευρώπη. Οι εξελίξεις στη Γαλλία είναι συνταρακτικές για όσους είχαν ψευδαισθήσεις, δηλαδή για πάρα πολλούς, ιδίως στη διαβρωμένη από το νεοφιλελευθερισμό και το νατοϊσμό αριστερά: ο «δημοκράτης» Μακρόν, προτείνει συνεργασία στη Λεπέν. Στη Βουλγαρία, ο ελεγχόμενος από τις ΗΠΑ πρωθυπουργός κατέρρευσε. Στην Ιταλία έχουμε πολιτική κρίση. Στην Εσθονία το ίδιο. Και κάτι μας λέει ότι το ελληνικό κατεστημένο θα κάνει το λάθος να επιβάλλει κυβερνήσεις συνεργασίας, όπως ακριβώς τις θέλει η ξένη εξάρτηση και η ολιγαρχία – οι οποίες κυβερνήσεις συνεργασίας, θα συμπαρασύρουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όλες τις δυνάμεις που θα συμπαραταχθούν.

Ο πραγματικός στόχος όμως της Ρωσίας είναι η βιομηχανική καρδιά της Ευρώπης: η άνευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας, αν είναι δυνατόν χωρίς να πέσει ούτε μια τουφεκιά. Όχι γιατί η Ε.Ε. ως τέτοια είναι τόσο σημαντική, παρότι προφανώς δεν είναι ασήμαντη. Αλλά κυρίως επειδή η «συνθηκολόγηση» της Γερμανίας, δηλαδή η εγκατάλειψη των κυρώσεων και των επιθετικών ενεργειών εναντίον της Ρωσίας θα συμπαρασύρει τη Γαλλία και την Ιταλία και θα σηματοδοτήσει ένα βαθύ ρήγμα στο εσωτερικό της Δύσης και τον περιορισμό των ΗΠΑ στον αγγλοσαξωνικό κόσμο.

Ως εκ τούτου, η Ρωσία θα αποπειραθεί, έχοντας την κινεζική υποστήριξη, να συρρικνώσει και στην πραγματικότητα να εκκαθαρίσει την επιρροή των ΗΠΑ στην Ευρώπη, προβάλλοντας τα συμφέροντα των αστικών τάξεων των εν λόγω οικονομιών, σε μια ιστορική αντιστροφή όσων έπραξαν οι ΗΠΑ μέσα από τους δύο παγκοσμίους πολέμους. Το ίδιο θα επιχειρηθεί στην Ασία, με απόληξη τον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Κατόπιν, το στοίχημα «Αφρική» θα είναι πολύ ευκολότερο να κερδηθεί.

Φυσικά αυτό δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε και θα αποτελέσει το «τέλος της ιστορίας». Νέα ζητήματα θα ανακύψουν. Ωστόσο εξηγεί γιατί η Ρωσία θα κάνει τα πάντα ώστε να γονατίσει τη βιομηχανική καρδιά της Ευρώπης, η οποία πέρα από διαχρονικό έπαθλο ισχυροτέρων δυνάμεων, πρόδωσε τη στρατηγική σχέση με τη Ρωσία, μέσα σε λίγες εβδομάδες.

Απέναντι σε μια τέτοια πιθανή εξέλιξη, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο θα επιχειρήσουν πρώτον να ελέγξουν τη Μέση Ανατολή και τις πετρελαιοπαραγωγούς χώρες, οι οποίες ωστόσο δεν έχουν κανένα λόγο να εγκαταλείψουν τη Ρωσία και την Κίνα, τουλάχιστον ολοκληρωτικώς. Επομένως θα δούμε επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτων και πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς. Δεύτερον και κυρίως, ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο, χρειάζονται μια ευθεία μετωπική αντιπαράθεση με τη Ρωσία και με την Κίνα. Ο αρχηγός του βρετανικού Γενικού Επιτελείου έχει προϊδεάσει επ’ αυτού. Η απόφαση, όμως, πολιτικώς είναι πολύ δύσκολη.

Κανένας ευρωπαϊκός λαός δεν δείχνει διατεθειμένος να συμμετέχει σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, συμπεριλαμβανομένου του ουκρανικού.

Η «Δύση» στερεύει κοινώς, από λύσεις. Θέλει άλλοι να πολεμούν για αυτήν, θέλει να τιμωρεί, αλλά να μην τιμωρείται, θέλει να επιτίθεται, αλλά να μην της αντεπιτίθενται, θέλει να υποκρίνεται και ο υπόλοιπος κόσμος να πιάνεται κορόιδο εις το διηνεκές. Ο κόσμος δεν δουλεύει πλέον έτσι.

Ας περιμένουμε λοιπόν μια νέα «μάχη του Βερολίνου», με ηττώμενους προς ώρας τη Γερμανία και τη Δύση. Είναι άλλωστε, δύσκολο πρώτα να αυτοπυροβολείσαι και μετά να πετυχαίνεις τον αντίπαλο.

Πηγή: Θέμης Τζήμας – Κοσμοδρόμιο