Το 2001 οι Ταλιμπάν κατέστρεψαν ολοσχερώς τα μεγάλα αγάλματα του Βούδα στην κοιλάδα του Μπαμιγιάν του Αφγανιστάν. Η Ουνέσκο και η «πολιτισμένη» ανθρωπότητα φρικιούσε με το έγκλημα κατά του πολιτισμού. Όταν τον Απρίλιο του 2003 οι Αμερικανοί στρατιώτες καταλάμβαναν την Βαγδάτη και λεηλατούσαν το αρχαιολογικό μουσείο της πόλης η φρίκη διαχύθηκε στον «πολιτισμένο» κόσμο, αλλά τα μέσα ενημέρωσης φρόντισαν να την αναμείξουν καταλλήλως και να την κάνουν λιγότερο ανατριχιαστική. 

Τα δυο συμβάντα ήταν περιστατικά του ίδιου πολέμου.

Όταν οι χριστιανοί, από την εποχή του πρώιμου μεσαίωνα, κατέστρεφαν τους   αρχαίους ναούς και τα αγάλματα, είχαν τον ίδιο λόγο με τους Ταλιμπάν, μη δε και με τους Αμερικανούς. Να σβήσουν τη μνήμη. Αλλά, επειδή ήταν μια δυναμική εποχή, άρχιζαν ήδη να δημιουργούν μια καινούργια τέχνη και πολιτισμό, που θα κυριαρχούσε πάνω στις δυνάμεις της καταστροφής.

Οι πράξεις των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και εκείνες των Αμερικανών στη Βαγδάτη είναι πράξεις που παραπέμπουν στη νοοτροπία και την πρακτική του μεσαίωνα, αλλά συνιστά συκοφαντία προς το μεσαίωνα αν χαρακτηριστούν έτσι. Γιατί δεν φέρνουν μαζί τους τίποτα δημιουργικό. Δεν ακολουθούνται από μια ελπίδα αναγέννησης. Είναι μια κάθοδος στον Άδη χωρίς δυνατότητα επιστροφής.     

Είναι η εποχή που το αλλάζει. Καθώς οι μικρές ή οι μεγάλες πράξεις βαρβαρότητας δεν συνιστούν πλέον την ανατολή ενός άλλου πολιτισμού. Απλώς ενταφιάζουν τον υπάρχοντα. Με κάθε πρόσχημα και με κάθε τρόπο.

Αν κοιτάξουμε προς τον μικρό δικό μας κόσμο, δεν είναι ανάγκη να επιμείνουμε στον τηλεοπτικό εκμαυλισμό, ούτε στην υποβάθμιση των σχολικών προγραμμάτων και της μόρφωσης. Αυτά είναι ουσία. Υπάρχουν οι συμβολικές πράξεις που πιστοποιούν την τάση της καταστροφής. Αρκεί η εικόνα της τσιμεντοποίησης της Ακρόπολης και η απόφαση για τη μεταφορά των αρχαίων του σταθμού Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη.  

Και τις τελευταίες ημέρες, η πολτοποίηση βιβλίων από τις τράπεζες. Αυτός εξ άλλου δεν είναι ο ρόλος τους; Ουσιαστικά και μεταφορικά, η πολτοποίηση της σκέψης!..

Εισέβαλαν λοιπόν στις εκδόσεις Γαβριηλίδη, δέσμευσαν τα βιβλία που βρήκαν, κάποια από αυτά δεν είχαν προλάβει να εκδοθούν, και τα πολτοποίησαν όπως ορίζει ο σχετικός νόμος. Φυσικά, φυσικά, βάσει του νόμου. Έτσι οργανώνεται το κράτος. Προστατεύει με νόμους την καταστροφή των βιβλίων, όπως και την καταστροφή ανθρώπων, τους πλειστηριασμούς σπιτιών και την ασυλία των τραπεζιτών. Χωρίς προσδοκία δημιουργίας.

Θα πείτε βέβαια πως οι τράπεζες δεν είναι ευαγή ιδρύματα, λεφτά θέλουν. Κι όμως στην προκειμένη περίπτωση δεν το έκαναν για λεφτά. Δεν έχουν κανένα κέρδος από την πολτοποίηση. Το έκαναν γιατί δεν μπορούν να προδώσουν, ίσα-ίσα πρέπει να υπερασπιστούν, τη φήμη και το ρόλο τους.   

Θα πείτε, επίσης, πως οι τράπεζες είναι χορηγοί. Τόσες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και τόσους καλλιτέχνες υποστηρίζουν. Τόσα ιδρύματα δημιουργούν για τη  προστασία της τέχνης. Υπάρχουν μάλιστα και μερικές πάρα πολύ ενδιαφέρουσες εκδόσεις βιβλίων. Διαθέτουν τις σπουδαιότερες πινακοθήκες στην ελληνική επικράτεια (το φαινόμενο είναι παγκόσμιο). Μας έχουν χαρίσει μερικούς από τους ομορφότερους χώρους τέχνης, ψυχαγωγίας και πολιτισμού.

Και θα πείτε πως όλα αυτά αξίζουν τόσο ώστε γίνεται άδικο να ταυτίζουμε τις τράπεζες με μια πολτοποίηση.

Ασφαλώς. Αυτές είναι οι όψεις της πραγματικότητας, η οποία έχει πολλά να μας δείχνει. Το πιο συχνά, αντιφατικά και συγκρουόμενα.

Όσο για τις τράπεζες, θα χρειαστεί να αναρωτηθούμε, αγοράζουν και χορηγούν για να καταστρέψουν ή καταστρέφουν για να μπορούν να αγοράζουν και να χορηγούν; Ή μήπως αυτό είναι μια ενιαία, και γι’ αυτό αντιφατική διαδικασία, στην οποία το στοιχείο της μη δημιουργικής καταστροφής γίνεται όλο και πιο κυριαρχικό;

Και εν τέλει πολιτισμός δεν είναι μόνο τα έργα τέχνης, πολιτισμός είναι οι άνθρωποι, οι συνειδήσεις, οι υπάρξεις, οι χαρές τους, οι έρωτες τους, οι ελπίδες τους. Επ’ αυτών οι τράπεζες δεν προβλέπουν χορηγίες. Μόνο καταστροφή.

Η πολτοποίηση των βιβλίων των εκδόσεων Γαβριηλίδη είναι η πιστοποίηση της εποχής των τραπεζών.  

Πηγή: Θανάσης Σκαμνάκης – kommon

Άντρες και γυναίκες που αδιαφορούν για τα πάντα εκτός από την πάρτη τους και την πολιτική τους ανέλιξη. Δείτε τους καλά και μετά αποφασίστε ποιο όνομα θα σταυρώσετε πίσω από το παραβάν.

Οι Κυρανάκηδες δεν είναι όλοι σαν τον Κυρανάκη. Οι Κυρανάκηδες δεν είναι απαραιτήτως νέοι, καλοσιδερωμένοι, μέλη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Νομικής και βουλευτές της κυβερνώσας παράταξης.

Οι Κυρανάκηδες είναι πολλοί και βγαίνουν σε μεγάλη ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων. Εκφέρουν έναν ακροδεξιό, έναν απάνθρωπο λόγο, εκφράζουν μια ρητορική των άκρων και της μισαλλοδοξίας.

Κι είναι περήφανοι γι’ αυτό.

Μόνη τους φαντασίωση μια κοινωνία με ανάλγητο πρόσωπο και κακοποιητική συμπεριφορά.

Δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα, ισότητα, ισονομία, ελευθερία, δικαίωμα στην έκφραση, δικαίωμα στην ζωή που ο καθένας επιλέγει για τον εαυτό τους. Αυτά όλα είναι μαλακίες: ο άνθρωπος γεννήθηκε για να δουλεύει και να πεθαίνει: τα υπόλοιπα είναι από άχρηστα έως ενοχλητικά.

Με αφορμή το εργασιακό νομοσχέδιο, ο Κυρανάκης ξεπέρασε ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό – πράγμα σχετικά εύκολο, εδώ που τα λέμε.

Βγήκε ο άνθρωπος και έκανε τη δήλωση του ονείρου: 

«Το μάζεμα των ελιών πχ μπορεί να είναι αστείο για εσάς, ενδεχομένως να μην το θεωρείτε σοβαρό. Τι γίνεται αν κάποιος έχει ένα θέμα υγείας, του ίδιου ή της οικογένειάς του, και του δίνει επιτέλους το εργασιακό νομοσχέδιο, η ΝΔ, όχι η Αριστερά, η Νέα Δημοκρατία του δίνει την ευκαιρία να δουλέψει κατ’ επιλογήν, κατ’ επιθυμίαν, περισσότερο ένα χρονικό διάστημα και λιγότερο ένα άλλο. Τι γίνεται με αυτούς; Νοιαζόμαστε καθόλου για αυτούς;»

Τί ακριβώς είπε εδώ ο γίγαντας της εργασιακής πολιτικής;

Είσαι άρρωστος. Βαριά ενδεχομένως. Έχεις πόνους, έχεις πυρετούς, υποφέρεις, σέρνεις τα μαρτύρια του Τάνταλου στην πλάτη σου.

Και τί κάνεις;

Ξεκουράζεσαι;

Παίρνεις άδεια για να γίνεις καλά;

Μειώνεις το ωράριο;

Διεκδικείς εργασία σε πόστο που δεν επιβαρύνει ενδεχομένως την κατάσταση της υγείας σου;

Όχι αγάπη μου όχι, τς τς τς ποτέ αυτό ποτέ.

Με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο, δουλεύεις πιο σκληρά από τότε που ήσουν υγιέστατος κι έστυβες την πέτρα. Διότι έτσι βρε κουτό, μαζεύεις ρεπό. Κι όταν μαζέψεις τα ρεπό – κι ΑΝ είσαι ακόμα ζωντανός – θα έχεις αρκετό χρόνο να πας να κοιταχτείς σε ένα γιατρό. Να κάνεις μια αίματος, μια ακτινογραφία, να πάρεις και μια δεύτερη γνώμη, βρε αδερφέ.

Δούλεψε σαν είλωτας λοιπόν τώρα που είσαι με το ένα πόδι στον τάφο.

Και ΑΝ δεν μπει και το δεύτερο πόδι μέσα, τότε να κοιτάξεις την υγεία σου, μην το αμελείς.

Και τι δεν έχει πει ο άνθρωπος αυτός.

«Πρέπει να σταματήσουμε αυτή την κουλτούρα του επιδόματος που πάει να παγιωθεί» λέει ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης

Διότι η ανεργία δεν είναι μια υπαρκτή πραγματικότητα. Η ανεργία είναι κουλτούρα, ιδεολόγημα, τρόπος ζωής, η ανεργία είναι ιδέα μη σου πω. Έχει δηλαδή ο εργαζόμενος πέντε εναλλακτικές και τις απορρίπτει για να μην πάρει γάλα στο παιδί του.

Κουλτούρα του επιδόματος… Όχι μια πανδημία που ρήμαξε στο σύμπαν. Όχι μια οικονομία ερείπιο με λουκέτα στα μαγαζιά με κατεβασμένα ρολά στις επιχειρήσεις, με ξενοίκιαστα, με έρημα, με απελπισμένα.

Τον Νοέμβριο του 2019 ο Κυρανάκης στήριξε ολόθερμα ακροδεξιά οργάνωση της Θεσσαλονίκης, που έκανε μπάρμπεκιου με χοιρινό κρέας στα Διαβατά μπροστά στη δομή προσφύγων. Επρόκειτο για το ίδιο μπλοκ φασιστών που αντιτάχθηκε στην εκδήλωση Pride Θεσσαλονίκης. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρωθυπουργός τον άδειασε μεγαλοπρεπώς, ενώ βουλευτές της ΝΔ όπως η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Γιώργος Κουμουτσάκος τάχθηκαν ανοιχτά εναντίον του.

Τον Σεπτέμβριο του 2020 προκάλεσε αντιδράσεις η δήλωση του ότι αρκετοί νέοι δεν βρίσκουν δουλειά λόγω της λάθος σύνταξης του βιογραφικού τους.

 «Πάρα πολλές φορές υπάρχουν νέα παιδιά, τα οποία πάνε από πολιτικό γραφείο σε πολιτικό γραφείο για να ψάξουν για δουλειά αλλά δεν κάθονται να κάνουν μια σωστή δόμηση βιογραφικού, για να μπορέσουν να διεκδικήσουν μια θέση στην αγορά εργασίας».

Αυτό είναι, μπράβο πουλάκι μου, οι πικρές αλήθειες πρέπει να λέγονται. Βαριούνται οι αλήτες να δομήσουν ένα βιογραφικό της προκοπής κι ύστερα γκρινιάζουν ότι είναι άνεργοι. Κάτσε να το δομήσεις το γαμ@μενο, κάτσε να το σενιάρεις λίγο, να το σουλουπώσεις, άκου και τον επιστήμονα από τη ΔΑΠ να μάθεις πέντε πράγματα. Ξέρει ο άνθρωπος, είχε παππού που πούλαγε ρούχα στο Βόλο, υπάρχει θηριώδης επιστημονική υποδομή πίσω του, μην το προσπερνάς.

Κι επειδή οι ψηλές βουνοκορφές είναι για να τις υπερβαίνουμε, ο Κυρανάκης τον Μάρτιο του 2021, σε τηλεοπτική εκπομπή ξεπέρασε την γιγαντιαία πολιτική του περσόνα, κρεμώντας στα μανταλάκια ονοματεπώνυμο θύματος αστυνομικής βίας. Όλα φόρα παρτίδα κανονικά, κανένας σεβασμός σε ευαίσθητα δεδομένα, μονο τα γκομενικά του που δεν μάς είπε. Να τού κάνει καμιά αγωγή ο άλλος να του πάρει και τα σώβρακα.

Υπάρχουν πολλοί Κυρανάκηδες γύρω μας. Ο συγκεκριμένος όμως είναι δημόσιο πρόσωπο. Κρίνεται για τον δημόσιο λόγο του. Ποσώς μάς απασχολεί η ιδιωτική του ζωή, τα χόμπι του, τα χούγια του, το αγαπημένο του φαγητό.

Όμως όσα έχει πει, είναι κατατεθειμένα στα πρακτικά της Βουλής, σε συνεντεύξεις, εκπομπές, σε σόσιαλ αναρτήσεις. Κι απ’ τα λεγόμενα του αναδίδεται μια οσμή κάπως μυστήρια. Σαν το τυρί που μυρίζει στο ψυγείο και ψάχνεις τα γραμματάκια τις ψείρες να δεις αν έληξε η ημερομηνία.

Είναι πήχτρα από τέτοιους η ΝΔ. Νέους επί το πλείστον, αδίστακτους καιροσκοπίσκους που συνειδητά απευθύνονται στα χυδαιότερα ένστικτα ενός ακροδεξιού ακροατηρίου που μισεί κάθε τι που δεν μπορεί να εξηγήσει, κάθε τι που απειλεί τη ζωούλα του την τοσοδούλα. Είναι η κοινωνική ομάδα που όσο πάει και συρρικνώνεται, όσο πάει και παραγκωνίζεται από τα ανοιχτά διάπλατα τα μυαλά των ανθρώπων που θα φέρουν την αλλαγή.

Αυτοί είναι. Άντρες και γυναίκες που αδιαφορούν για τα πάντα εκτός από την πάρτη τους και την πολιτική τους ανέλιξη. Αυτοί είναι. Δείτε τους καλά. Προσεχτικά. Και μετά αποφασίστε ποιο όνομα θα σταυρώσετε πίσω από το παραβάν.

Γιατί το θέμα δεν είναι ότι ο Κυρανάκηδες ψηφίζονται. Το θέμα είναι ότι οι Κυρανάκηδες θα ξαναψηφιστούν.

Πηγή: Ελενα Ακρίτα – .news247

Στο Ισραήλ και τη Βρετανία είναι υποχρεωτικός ο εμβολιασμός; Αναφερόμαστε στις δύο χώρες που έχουν πολύ υψηλά ποσοστά εμβολιασμού του πληθυσμού τους, μακράν κάθε ευρωπαϊκής χώρας (με την επιφύλαξη, πάντοτε, του «μαϊμουδίσματος» των στοιχείων, που χαρακτηρίζει όλες τις καπιταλιστικές χώρες, και τη Βρετανία και το Ισραήλ), για να τονίσουμε ότι Ισραήλ και Βρετανία έπιασαν υψηλά ποσοστά εμβολιασμού επειδή είχαν διαθέσιμα τα απαιτούμενα εμβόλια και όχι επειδή έκαναν τον εμβολιασμό υποχρεωτικό.

Τι νόημα έχει τότε η συζήτηση περί υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού σε μια χώρα (Ελλάδα) που δεν έχουν ανοίξει καν οι εμβολιασμοί για όλο τον πληθυσμό; Μόνο πολιτική σκοπιμότητα και όχι υγειονομική σκοπιμότητα υπάρχει πίσω απ’ αυτή τη συζήτηση που άνοιξε με τον πιο επίσημο τρόπο ο ίδιος ο Μητσοτάκης, βάζοντας στο παιχνίδι και τη Σακελλαροπούλου, η οποία εξελίσσεται σε πρώτης τάξης μπρελόκ στα χέρια της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης των α(χ)ρίστων

Αυτό που κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει τον ίδιο ακριβώς πυρήνα με τη διαχείριση της πανδημίας προτού μπει στην εξίσωση ο εμβολιασμός: την «ατομική ευθύνη». Ενώ είχαν μετατρέψει τη χώρα σε… χαρά του κοροναϊού, με το εγκληματικό άνοιγμα των συνόρων στον τουρισμό το καλοκαίρι του 2020, έλεγαν στον ελληνικό λαό πως για το δεύτερο κύμα έφταιγε ο ίδιος που δεν τηρούσε τα μέτρα προστασίας. Ενώ το δεύτερο κύμα είχε οδηγήσει σε μια ανεξέλεγκτη διασπορά του ιού σε όλη τη χώρα (με έμφαση στις μεγάλες πόλεις, με την υψηλή πυκνότητα πληθυσμού), αυτοί εφάρμοζαν ένα ψευτο-λοκντάουν της πλάκας, αφήνοντας ανοιχτά και ανεξέλεγκτα τα μεγάλα εκκολαπτήρια και υπερμεταδότες του ιού, τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις όλων των κλάδων. Ετσι, το τρίτο κύμα όχι μόνο ήρθε νομοτελειακά, αλλά ήταν πιο φονικό από το δεύτερο (κι ακόμα δεν έχει ξεθυμάνει, μολονότι βρίσκεται σε ύφεση). Αυτοί, όμως, επέμεναν ότι όλα είναι ζήτημα ατομικής ευθύνης. Οχι μόνο παρέδωσαν τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους απροστάτευτους στην πανδημία (γιατί οι εργαζόμενοι έπρεπε να πάνε για δουλειά και να στριμωχτούν και στα μέσα μεταφοράς πηγαίνοντας και φεύγοντας), αλλά τους έριξαν και την ευθύνη.

Τώρα, βλέποντας ότι το τέταρτο κύμα είναι αναπόφευκτο (μένει να δούμε πότε ακριβώς θα εκδηλωθεί και πόση θα είναι η σφοδρότητά του), επειδή βιάστηκαν να «ανοίξουν» τα πάντα, μη τυχόν και δεν κονομήσουν οι καπιταλιστές του τουρισμού και των αεροπορικών και ακτοπλοϊκών μεταφορών, προσπαθούν να ρίξουν προκαταβολικά την ευθύνη στους «αρνητές» και στους «διστακτικούς» του εμβολιασμού, που κανένας δεν ξέρει σε τι ποσοστό του πληθυσμού ανέρχονται.

Απειλές φασιστικού τύπου

Ο Μητσοτάκης πήγε στη Βουλή και προανήγγειλε ότι έρχεται η «επίσημη θέση της κυβέρνησης για το ζήτημα του υποχρεωτικού εμβολιασμού υγειονομικών και εργαζόμενων σε μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων». Ως εκεί, δεν το πήγε παραπέρα. Προσέθεσε, όμως, κάτι ακόμα: «Και βέβαια ουδείς -να δώσω ένα ενδεικτικό μόνο παράδειγμα- το φθινόπωρο θα μπορεί να απαγορεύσει, παραδείγματος χάρη, σε έναν επιχειρηματία της εστίασης να πει, ότι δέχεται στο μαγαζί του μόνο εμβολιασμένους συμπολίτες μας». Βάσει αυτής της λογικής, ουδείς μπορεί να απαγορεύσει σε έναν οποιονδήποτε επιχειρηματία να μη δέχεται μη εμβολιασμένους στο προσωπικό της επιχείρησής του.

Αυτό που δεν είπε ανοιχτά ο Μητσοτάκης, ανατέθηκε στον γνωστό ακροδεξιό τηλεπλασιέ-υπουργό Ανάπτυξης Την επομένη, αυτός εμφανίστηκε στην κρατική τηλεόραση, προφανέστατα σε διατεταγμένη υπηρεσία, και άρχισε τις απειλές προς τους εργαζόμενους. Τον επισκέφτηκε, είπε, μεγαλοξενοδόχος και του είπε ότι «ένα μικρό κομμάτι του προσωπικού δεν θέλει να εμβολιαστεί». Και κατέληξαν (ο ακροδεξιός τηλεπλασιέ υπουργός με τον μεγαλοξενοδόχο, ως εκπρόσωποι ελέω θεού μοναρχίας του μεσαίωνα!) ότι «δεν μπορεί μια επιχείρηση να κινδυνεύει να κλείσει επειδή ένας υπάλληλος θέλει να ασκήσει το δήθεν δικαίωμά του να μην εμβολιαστεί. Στην υπάρχουσα εργασιακή νομοθεσία μια επιχείρηση μπορεί να απολύσει έναν υπάλληλο εάν ο εργαζόμενος θέτει σε κίνδυνο την επιχείρηση»!

Τσιρίζοντας καταπώς το συνηθίζει, έβαλε μπρος τον πιο χυδαίο γκεμπελισμό: «Φαντάζεστε κάποιος να ανοίξει το εστιατόριό του και να έχει κρούσμα κορωνοϊού και να καταστραφεί; Δηλαδή εσύ που θες να πας και είσαι ανεμβολίαστος, μπορείς να πάρεις στο λαιμό σου όλη την επιχείρηση, τους εργαζόμενους, τα δάνειά του και την οικογένειά του; Εχεις αυτό το δικαίωμα; (…) Αν είμαστε μία κοινότητα εμβολιασμένων ξέρουμε ότι έχουμε μεταξύ μας ασφάλεια και αυτός ο αόρατος εχθρός δεν μπορεί να μας βλάψει. Εάν μέσα στην κοινότητα των εμβολιασμένων έχουμε πέντε ανεμβολίαστους ξέρουμε ότι αυτοί μπορεί να μας κολλήσουν και το ακόμα χειρότερο, δίνουν το χώρο στον ιό να μεταλλαχθεί και να γίνει πιο επικίνδυνος».

Καταρχάς, η ίδια η προσέγγιση είναι εντελώς αντιεπιστημονική (γι’ αυτό μιλάμε για γκεμπελισμό). Φορείς του ιού μπορούν να είναι και οι εμβολιασμένοι (απλά δεν νοσούν, δεν κινδυνεύουν). Το τείχος ανοσίας «μετριέται» σε επίπεδο κοινότητας (γι’ αυτό υπάρχουν οι όροι «ανοσία της αγέλης» ή «ανοσία στην κοινότητα») και όχι σε επίπεδο παρέας ή επιχείρησης. Ο γκεμπελίσκος, όμως, συγχέει σκόπιμα διαφορετικά πράγματα, για να δείξει με το δάχτυλο τους «εχθρούς της κοινωνίας», κρύβοντας τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να εμβολιαστούμε (το αντίθετο), όμως δεν μπορούμε να συζητήσουμε για το πρόβλημα των μη εμβολιασμένων, όταν ακόμα δεν έχει υπάρξει η δυνατότητα εμβολιασμού σε όλο τον κόσμο και έχουμε μόνο τα ψεύτικα νούμερα που δίνει η κυβέρνηση (όπως με ψεύτικα νούμερα απέφευγε να πάρει ουσιαστικά μέτρα πριν από την έκρηξη του δεύτερου κύματος, αλλά και στη συνέχεια, ρίχνοντας με εγκληματικό τρόπο τον ελληνικό λαό σε μια θανατηφόρα δίνη, από την οποία δεν έχει βγει ακόμα.

Τον ακούσατε ποτέ τον ακροδεξιό τηλεπλασιέ-υπουργό, εδώ και ένα χρόνο, να λέει τα ίδια για τους καπιταλιστές που έριχναν τους εργάτες τους βορά στον ιό; Για τους ξενοδόχους που άφηναν το προσωπικό τους εντελώς εκτεθειμένο στα κρούσματα κι αν κάποιος/α από το προσωπικό νοσούσε, του έλεγαν να πάει για μερικές μέρες στο σπίτι του και να το βουλώσει, μη τυχόν και χαλάσει το όνομα της επιχείρησης; Οχι, βέβαια. Αναγορεύει τώρα σε υπόδειγμα υγειονομικής υπευθυνότητας αυτούς (τους καπιταλιστές) που για τα κέρδη τους λειτούργησαν (και εξακολουθούν να λειτουργούν) σαν κοινοί εγκληματίες.

Ακόμα και τώρα, δεν κάνει καν τη στοιχειώδη διάκριση ανάμεσα σε αρνητές και σε ανθρώπους που για ιατρικούς λόγους δεν πρέπει να εμβολιαστούν. «Είσαι ανεμβολίαστος, απολύεσαι», αυτό είναι το φασιστικό μότο. Είσαι ανεμβολίαστος, δε θα βρεις δουλειά πουθενά, ακόμα κι αν έχεις ένα υποκείμενο νόσημα που αποκλείει τον εμβολιασμό. Γιατί ποιος καπιταλιστής θα προσλάβει κάποιον που πάσχει από κάποιο νόσημα, όταν στην αγορά μπορεί να βρει άφθονους «καθαρούς»;

Εμείς από τις αρχές του χρόνου, όταν άρχισε η φιλολογία για το πιστοποιητικό εμβολιασμού, είχαμε χτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου. Δικαίωμα στους καπιταλιστές να επιλέγουν «ασφαλείς» εργάτες ήταν ο τίτλος ενός κεφαλαίου της ανάλυσής μας για το νόμο 4764, που αναφερόταν στη δυνατότητα έκδοσης βεβαίωσης εμβολιασμού. Στη συνέχεια μιλήσαμε για δυνατότητα των καπιταλιστών να εφαρμόσουν μια «ταξική ευγονική» στις επιχειρήσεις τους και για ταξικό απαρτχάιντ. Αυτό ακριβώς προωθεί τώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τις φασιστικές υλακές του γκεμπελίσκου της.

Για να καλύψουν τα ψέματά τους

Και τι θα γίνει με τους αντι-εμβολιαστές, τους «ψεκασμένους», τους διστακτικούς; Οποιος/α θέτει σήμερα αυτό το ερώτημα έχει ήδη πέσει στην παγίδα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που προσπαθεί να σκεπάσει τα ψέματά της για την πορεία του εμβολιασμού και την άθλια διαχείριση του εμβολιαστικού προγράμματος, που θυμίζει παιδική χαρά.

Προτού μιλήσουμε για το πρόβλημα της άρνησης για εμβολιασμό, πρέπει να ξέρουμε τι μεγέθους είναι αυτό το πρόβλημα. Και κυρίως πρέπει να διαχωρίσουμε αυτό που είναι όντως πρόβλημα άρνησης, με αυτό που προκλήθηκε από τους άθλιους χειρισμούς της κυβέρνησης Μητσοτάκη και μπορεί να αναστραφεί με την πειθώ ή με απλά μέτρα διευκόλυνσης.

Για παράδειγμα, λένε ότι θ’ αρχίσουν τους κατ’ οίκον εμβολιασμούς με το μονοδοσικό της Johnson & Johnson, χρησιμοποιώντας ιδιώτες γιατρούς. Γιατί δεν το έκαναν αυτό το τετράμηνο Γενάρη-Απρίλη με τα υπόλοιπα εμβόλια και άφησαν όχι μόνο τους κατάκοιτους αλλά και τους ηλικιωμένους που έχουν προβλήματα μετακίνησης ανεμβολίαστους και έκθετους στο τρίτο κύμα της πανδημίας, που θέρισε χιλιάδες; Τεχνικά δεν υπήρχε κανένα εμπόδιο για να το κάνουν έγκαιρα και να σωθεί κόσμος. Γιατί δεν οργάνωσαν μια έντονη καμπάνια προβολής της ανάγκης εμβολιασμού των μεγάλων ηλικιών, οι άνθρωποι των οποίων στην Ελλάδα ζουν στην πλειοψηφία τους σε σπίτια και όχι σε γηροκομεία, όπως συμβαίνει στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης;

Η απάντηση είναι απλή: τα εμβόλια το πρώτο τετράμηνο ήταν πολύ λίγα (γύρω στις 650.000 δόσεις) και το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να βρουν μπράτσα να τα κάνουν και όχι να κάνουν σχεδιασμένο και στοχευμένο εμβολιασμό, εξαντλώντας όλα τα περιθώρια εμβολιασμού για κάθε ηλικιακή ομάδα. Γι’ αυτό άνοιγαν τις ηλικιακές ομάδες τη μια μετά την άλλη, αδιαφορώντας για το ποσοστό εμβολιαστικής κάλυψης στην καθεμιά απ’ αυτές. Ελεγαν ψέματα στον ελληνικό λαό για εκατομμύρια εμβολιασμούς, για κάλυψη των μεγάλων ηλικιών σε ποσοστά πάνω από 65%, ενώ στην πραγματικότητα το ποσοστό εμβολιαστικής κάλυψης αυτών των ηλικιών ήταν πάρα πολύ χαμηλό. Γεγονός που επιβεβαιώνεται και από την αύξηση των θανάτων ηλικιωμένων στο τρίτο πανδημικό κύμα σε σχέση με το δεύτερο. Δεν μπορείς να λες ότι έχεις καλύψει τους ηλικιωμένους εμβολιαστικά σε ποσοστό πάνω από 65% και να έχεις περισσότερους θανάτους ηλικιωμένων σε σχέση με το δεύτερο κύμα, όταν στις ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες έπεσε η θνησιμότητα την ίδια περίοδο, επειδή κατάφεραν να κάνουν περισσότερο στοχευμένο εμβολιασμό στις μεγάλες ηλικίες (χωρίς και αυτοί να εξαντλήσουν όλο τον πληθυσμό).

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη διέπραξε έγκλημα κατά των ηλικιωμένων. Από τη μια λόγω ανικανότητας, από την άλλη λόγω νεοφιλελεύθερης αναλγησίας. Το σκεπτικό της ήταν: αφού τα εμβόλια είναι λίγα και βρίσκουμε εύκολα μπράτσα για να τα κάνουμε, γιατί να ξοδεύουμε λεφτά να τρέχουμε να τους βρίσκουμε έναν-έναν στα σπίτια τους;

Τι θα έκανε μια κυβέρνηση που σέβεται την υγεία του λαού; Πρώτον, θα έλεγε την αλήθεια για τον αριθμό των εμβολίων. Δεύτερο, θα εκπονούσε σχέδιο για πραγματική εμβολιαστική θωράκιση των ηλικιωμένων, βαθμιαία έστω. Τρίτο, θα οργάνωνε δυνατή καμπάνια για την ανάγκη του εμβολιασμού. Θα χρησιμοποιούσε γιατρούς και κοινωνικούς επιστήμονες για να πείσουν τους ηλικιωμένους (και τους συγγενείς τους) ότι πρέπει να εμβολιαστούν (η προσωπική επαφή είναι αναντικατάστατη). Τέταρτο, αφού ο εμβολιασμός έπρεπε να ξεκινήσει από τους ηλικιωμένους (για να προστατευτούν στο τρίτο κύμα της πανδημίας), θα οργάνωνε ένα ευρύ δίκτυο κατ’ οίκον εμβολιασμών για τους κατάκοιτους και όσους έχουν δυσκολία μετακίνησης (ακόμα και για εκείνους που οι στενοί συγγενείς τους αδιαφορούσαν να τους δηλώσουν αμέσως για εμβολιασμό και να τους βοηθήσουν να πάνε στο εμβολιαστικό κέντρο, αφήνοντάς το γι’ «αργότερα»). Μόνο αν είχαν γίνει όλ’ αυτά, θα μπορούσαμε να πούμε με σιγουριά σε τι επίπεδα κινείται το ποσοστό άρνησης.

Δεν περιμέναμε, βέβαια, από μια αστική κυβέρνηση να εφαρμόσει ένα τέτοιο σχέδιο. Ομως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έκανε ούτε το ένα εκατοστό απ’ αυτά. Τα άφησε όλα στο αυθόρμητο, αντιμετώπισε τον εμβολιασμό ως «κατανάλωση των λίγων διαθέσιμων εμβολίων» και όχι ως «στοχευμένη διάθεση των λίγων διαθέσιμων εμβολίων» και τώρα ζητάει και τα ρέστα, συμπεριφερόμενη αισχρά ακόμη και προς τους νεκρούς. Το 90% ήταν ανεμβολίαστοι, λένε εν χορώ υπουργοί, «ενσωματωμένοι» επιστήμονες και παπαγαλάκια της λίστας Πέτσα. Αρα, αυτοί φταίνε που πέθαναν (αυτό δεν το λένε, βέβαια, αλλά το αφήνουν να εννοηθεί).

Η μακαριότητα του εμβολιαστικού αυτόματου πιλότου διαταράχτηκε μόνο όταν άρχισε η γνωστή «ιστορία» με το εμβόλιο της AstraZeneca. Και πάλι, αντί να μιλήσουν καθαρά στο λαό, άρχισαν τα κόλπα με λογική εμπόρου που το μόνο που τον νοιάζει είναι να «σπρώξει» την πραμάτεια του. Πρώτα άνοιξαν πρόωρα την ηλικιακή κατηγορία 60-64 μόνο γι’ αυτό το εμβόλιο. Μετά το έβαλαν σε «πανέρια» και το προώθησαν ως «προσφορά» στις ηλικιακές ομάδες 30-44 (στο ένα τρίτο του πληθυσμού της χώρας). Κι αφού «ξεστοκάρισαν» το ξέχασαν και πλέον μιλούν μόνο για τα τρία άλλα εμβόλια, σβήνοντας το AstraZeneca από το λεξιλόγιό τους!

Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να «ξεστοκάρουν». Η ζημιά που έκαναν στην εμβολιαστική συνείδηση του λαού, μετατρέποντας τη συζήτηση γι’ αυτό το συγκεκριμένο εμβόλιο σε συζήτηση για όλα τα εμβόλια, για την ίδια την ανάγκη του εμβολιασμού, δηλαδή, τους άφησε αδιάφορους. Διαχειρίζονται και τον εμβολιασμό όπως ακριβώς διαχειρίστηκαν την πανδημία.

Κι ενώ το πραγματικό ποσοστό εμβολιασμού των ηλικιωμένων είναι πολύ χαμηλό, οικτρό, άλλαξαν και πάλι εμβολιαστική στρατηγική. Πλέον δεν τους ενδιαφέρουν οι ανεμβολίαστοι στις μεγάλες ηλικίες, αλλά ο εμβολιασμός στις παραγωγικές ηλικίες, τον οποίο έθεσαν στην υπηρεσία του τουριστικού «προϊόντος». Οργάνωσαν παράλληλη εμβολιαστική εκστρατεία στα νησιά, δίνοντάς της το όνομα… «Γαλάζια Ελευθερία», αλλά μόνο με το μονοδοσικό εμβόλιο της J&J, για να τελειώσουν γρήγορα. Οταν είδαν ότι δεν υπήρχε και τόσος… ενθουσιασμός, ξανάλλαξαν την τακτική τους και άρχισαν να διαθέτουν και τα mRNA εμβόλια στα νησιά, ενώ έφεραν το J&J και στην ηπειρωτική χώρα.

Δε διστάζουν να προχωρήσουν ακόμα και σε αδιανόητες απατεωνιές για να «φουσκώσουν» τον αριθμό των εμβολιασθέντων. Κι επειδή αποκαλύψαμε τις απατεωνιές τους με το δήθεν βούλιαγμα των εμβολιαστικών κέντρων από τους νέους, που δήθεν «σκοτώνονταν» ποιος θα πρωτοκάνει το AstraZeneca που διατέθηκε σε «προσφορά», βγήκε ο Κικίλιας να μας πει (σόλο συνέντευξη Τύπου στις 2 Ιούνη) ότι «θα περιμένουμε και την ΕΛΣΤΑΤ που το καλοκαίρι του 2021 θα ξανακάνει την απογραφή – η τελευταία απογραφή ήταν το 2011 – για να δούμε ποιος είναι ο παρονομαστής» και ότι «καλό είναι, το λέω για ειδικούς και μη, όταν γίνονται κρίσεις να γίνονται με βάση τον παρονομαστή»!

Τι λες, ωρέ γίγαντα της μαθηματικής σκέψης; Οτι θ’ αλλάξουν τόσο πολύ τα πληθυσμιακά δεδομένα της χώρας (συνολικά και ανά ηλικιακή ομάδα), ώστε θα έχουμε αύξηση του ποσοστού εμβολιασμού με τη νέα απογραφή; Για να φανεί η απύθμενη βλακεία του ανθρώπου, ιδού ένα παράδειγμα. Αν έχουν εμβολιαστεί πλήρως 5 εκατ. άνθρωποι σε έναν πληθυσμό 10,8 εκατομμυρίων, το ποσοστό εμβολιασμένων είναι 46,30%. Αν ο πληθυσμός της χώρας έχει μειωθεί στα 10 εκατομμύρια, τότε το ποσοστό εμβολιασμένων γίνεται 50%. Εχει καμιά ουσιαστική διαφορά, από την άποψη της οικοδόμησης «τείχους ανοσίας», το 46,3% με το 50%; Εδώ οι κορυφαίοι επιστήμονες του αστικού κόσμου δεν έχουν συμφωνήσει ακόμα σε ποιο ποσοστό μπορούμε να μιλάμε για «ανοσία της αγέλης».

Αν εμείς, για να κάνουμε ενδεικτικούς υπολογισμούς, πρέπει να περιμένουμε καναδυό χρόνια, ώστε να ξέρουμε το αποτέλεσμα της νέας απογραφής πληθυσμού, όπως μας συμβουλεύει ο Κικίλιας, τότε γιατί αυτοί ανακοινώνουν (σχεδόν κάθε μέρα) ποσοστά εμβολιασμού στο σύνολο του πληθυσμού; Ο ίδιος ο Κικίλιας, προτού μας δώσει τη… συμβουλή να περιμένουμε να μάθουμε τον παρονομαστή, είχε ανακοινώσει ποσοστό εμβολιασθέντων 35,55% του πληθυσμού με μία δόση και 20,39% του πληθυσμού με δύο δόσεις (επαναλαμβάνοντας τη γνωστή απατεωνιά του Θεμιστοκλέους, που μετράει δυο φορές τις δόσεις). Αυτός δικαιούται να χρησιμοποιεί ως παρονομαστή την προηγούμενη απογραφή, ενώ εμείς όχι;

Ο Κικίλιας κατέφυγε σ’ αυτή τη βλακεία μέσα στην απελπισία του. Βλέπει ότι το ψέμα για τα εκατομμύρια των εμβολιασμών δεν αντέχει άλλο. Κανένας, βέβαια, δεν μπορεί να αντιτάξει κάποιους πραγματικούς αριθμούς σ’ αυτά που ανακοινώνουν οι κυβερνητικοί, είναι πάρα πολλοί, όμως, αυτοί που πλέον πιστεύουν ακράδαντα ότι η κυβέρνηση λέει ψέματα. Αυτό το αντιλαμβάνονται τα κυβερνητικά στελέχη, γι’ αυτό και ο Κικίλιας, μέσα στην απελπισία του, κατέφυγε στον… παρονομαστή που θ’ αλλάξει.

Παραπαίουν στις ίδιες τις αντιφάσεις τους

Οταν ο πρωθυπουργός μιας χώρας ανοίγει ζήτημα υποχρεωτικού εμβολιασμού (έστω και για επαγγελματικές ομάδες όπως οι υγειονομικοί και οι εργαζόμενοι στα γηροκομεία) και μετά ξαμολάει το ακροδεξιό μαντρόσκυλο ν’ αρχίσει τις τσιρίδες απειλώντας ότι όποιος εργαζόμενος δεν εμβολιαστεί θα απολύεται, σημαίνει πως η χώρα έχει φτάσει σ’ ένα υψηλό επίπεδο εμβολιαστικής κάλυψης και πλέον προσκρούει στο σκληρό πυρήνα των κάθε είδους αρνητών. Για να δούμε αν είναι έτσι.

Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις Θεμιστοκλέους στις 7 Ιούνη, είχαν γίνει 6.225.000 δόσεις εμβολίων, ενώ 2.350.000 άνθρωποι είχαν ολοκληρώσει τον εμβολιασμό. Πάνω-κάτω (για να μην κουράζουμε με αριθμούς), σύμφωνα με τους ψευδείς κυβερνητικούς ισχυρισμούς, γύρω στα 4 εκατ. άνθρωποι έχουν ξεκινήσει ή και ολοκληρώσει τον εμβολιασμό. Αυτός ο αριθμός μας κάνει το 38,1% του πληθυσμού, όπως είπε ο Θεμιστοκλέους. Τι προσπαθούν να μας πουν, ότι το υπόλοιπο 62% (άντε να το μειώσουμε και να πούμε το υπόλοιπο 50%) είναι αρνητές του εμβολιασμού και πρέπει να βάλει ο Κούλης το ακροδεξιό μαντρόσκυλο να τους απειλήσει με απόλυση από τις δουλειές τους;

Απειλείς με υποχρεωτικότητα και με απολύσεις όταν βλέπεις ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού αρνείται να εμβολιαστεί και δεν αλλάζει με τίποτα τη θέση του. Οχι όταν ο ίδιος καμάρωνες όλους τους προηγούμενους μήνες ότι ο εμβολιασμός πηγαίνει «κανόνι». Οχι όταν ακόμα και τώρα οι αρμόδιοι υπουργοί σου εξακολουθούν να λένε ότι ο ο εμβολιασμός πηγαίνει «κανόνι». Ιδού οι αποδείξεις:

Κικίλιας (2.6.21): «Νομίζω ότι είναι εντυπωσιακοί οι ρυθμοί με τους οποίους κινούμαστε στον εμβολιασμό, γνωρίζετε τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους. Βλέπω ότι και στις πιο μεγάλες ηλικίες, παρότι έχουν ανοίξει αρκετό καιρό οι συγκεκριμένες ηλικίες και έχουν μπει στις πλατφόρμες για εμβολιασμό, συνεχίζουν σε μικρό βαθμό αλλά σταδιακά να αυξάνονται πάλι οι αριθμοί». «Νομίζω ότι η εικόνα είναι πολύ θετική και αυτή είναι η θέση μου ως Υπουργός Υγείας, δεν πρόκειται περί θριαμβολογίας».

Θεμιστοκλέους (7.6.21): «Θα ήθελα να πω εδώ ότι παρατηρείται πολύ μεγάλη πίεση στα ραντεβού και στη συντριπτική πλειοψηφία της χώρας τα ραντεβού είναι καλυμμένα στο 100%. (…) Οπως έχουμε ανακοινώσει στην προηγούμενη ενημέρωση, η απορροφητικότητα των εμβολίων είναι πολύ υψηλή για τις τρεις εταιρείες και τα διαθέσιμα ραντεβού γίνονται ανάρπαστα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα».

Κικίλιας (9.6.21, ενώ έχει αρχίσει η φιλολογία περί υποχρεωτικότητας): «Προφανώς είμαστε πάρα πολύ ευχαριστημένοι με τον τρόπο με τον οποίο προχωρούν οι εμβολιασμοί». «Ανακοίνωσα και εγώ και ο Γενικός Γραμματέας Πρωτοβαθμίου τα στοιχεία, πλέον οι συμπολίτες μας 60 και άνω εμβολιάζονται πάνω από το 70%. Και εγώ πιστεύω ότι ολοκληρώνοντας το πρόγραμμα στην πρώτη φάση του θα ανέβουν και άλλο τα νούμερα αυτά».

Χαρδαλιάς (9.6.21): «Λοιδορηθήκαμε όταν είπαμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε αυτό (σ.σ. πάνω από 100.000 εμβολιασμούς την ημέρα) αρκεί να έχουμε τα εμβόλια. Σας το θυμίζω».

Σύμφωνα με τους υπεύθυνους για τον εμβολιασμό (Θεμιστοκλέους, Κικίλια, Χαρδαλιά), το πρόγραμμα πάει «κανόνι». Σύμφωνα με τον Μητσοτάκη και τον Γεωργιάδη, έχουμε πρόβλημα αντι-εμβολιαστικής στάσης, που πρέπει να λυθεί με την υποχρεωτικότητα επί απειλή απόλυσης. Αυτές οι δύο, απολύτως αντιφατικές προσεγγίσεις αποτελούν μια ενότητα στην πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Από τη μια ψεύτικοι αριθμοί για τους εμβολιασθέντες (ιδιαίτερα γι’ αυτούς που έχουν ολοκληρώσει τον εμβολιασμό) και από την άλλη απειλές προς μη εμβολιαζόμενους, προκειμένου να μεταφερθεί σ’ αυτούς η ευθύνη, η οποία ανήκει εξ ολοκλήρου στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και είναι εγκληματική.

Οι πολίτες ηλικίας άνω των 70 ετών έχουν ολοκληρώσει τον εμβολιασμό τους εδώ και καιρό (ακόμη και εκείνοι που έκαναν το AstraZeneca με τους τρεις μήνες μεταξύ των δύο δόσεων). Τότε γιατί ο Θεμιστοκλέους ακόμα και τώρα (7 Ιούνη η τελευταία συνέντευξή του) εξακολουθεί να δίνει ΜΟΝΟ ποσοστό όσων έχουν κάνει τουλάχιστον μια δόση; Η δικαιολογία ότι κάποιοι προσήλθαν καθυστερημένα, οπότε υπάρχουν και σ’ αυτές τις ηλικίες άνθρωποι που έχουν κάνει μόνο μία δόση, δεν μπορεί να σταθεί. Αυτοί που καθυστέρησαν υποτίθεται ότι είναι ελάχιστοι. Οι υπόλοιποι, η συντριπτική πλειοψηφία, έχoυν ολοκληρώσει τον εμβολιασμό εδώ και καιρό.

Ενώ, όμως, στο σύνολο του πληθυσμού αναφέρει πόσοι έχουν κάνει μία δόση και πόσοι έχουν ολοκληρώσει τον εμβολιασμό (κάνοντας και τη γνωστή απατεωνιά), όταν μπαίνει στις ηλικιακές ομάδες αναφέρει μόνο μία δόση. Είναι προφανές ότι προσπαθεί να θολώσει τα νερά, για να μην αναγκαστεί να δώσει νούμερα που φοβάται ότι θα τα βρει μπροστά του. Ας μας πουν συγκεκριμένα: πόσοι άνθρωποι στις ηλικίες άνω των 70 ετών έχουν ολοκληρώσει τον εμβολιασμό τους;

Είναι σίγουρο ότι το ποσοστό είναι οικτρά χαμηλό, γι’ αυτό και δεν το δίνουν, μολονότι αυτές οι ηλικίες έχουν ολοκληρώσει τον εμβολιασμό εδώ και καιρό. Ομως με τα ψέματα δεν αλλάζει η πραγματικότητα. Και τους ηλικιωμένους δεν μπορείς να τους εκβιάσεις με απόλυση. Θα έπρεπε να υπάρξει –έστω και τώρα- σχέδιο (κάποιες πλευρές του περιγράψαμε παραπάνω). Ομως, ένα τέτοιο σχέδιο θα αποκάλυπτε αμέσως την αλήθεια, θα ξεσκέπαζε τα ψέματα με τα οποία η κυβέρνηση Μητσοτάκη «ρουμπώνει» τον ελληνικό λαό επί ένα εξάμηνο και τις εγκληματικές ευθύνες της για τους θανάτους ηλικιωμένων κατά το τρίτο κύμα. Ενώ ήξεραν ότι τα διαθέσιμα εμβόλια είναι λίγα και ότι η πλειοψηφία των ηλικιωμένων έχει μείνει ανεμβολίαστη, όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να το αλλάξουν αυτό, αλλά αντίθετα διακινούσαν ψεύτικα νούμερα και παράλληλα αρνούνταν να εφαρμόσουν ένα αποφασιστικό λοκντάουν, μερικών εμβδομάδων έστω, προκειμένου να υπάρξει μια αποφασιστική συγκράτηση της διασποράς του ιού.

Το θέμα είναι τεράστιο και θα χρειαστεί να επανέλθουμε σε διάφορες πλευρές του. Η ανάγκη να προχωρήσει ο εμβολιασμός πρέπει να γίνει δική μας υπόθεση, υπόθεση του ελληνικού λαού. Για να το πετύχουμε αυτό, όμως, πρέπει να ξεσκεπάσουμε τα ψέματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη και να αποκαλύψουμε την εγκληματική πολιτική της σε όλο το εύρος της διαχείρισης της πανδημίας (από τα ψευτο-λοκντάουν και το εγκληματικό «άνοιγμα» μέχρι τον εμβολιασμό).

Πηγή: ΚΟΝΤΡΑ

Καραδοκεί ένας νέου τύπου εμφύλιος μέσα στην καθημαγμένη ελληνική κοινωνία και δεν αφορά σε μια γενναία αναμέτρηση με τους εργοδότες του 12ωρου και τον πλασιέ τους, τη σούπερμαν τούρτα.
Ούτε σε όσα άλλα δραματικά έχουν δρομολογηθεί ανάμεσα σε διαχειριστές-πλιατσικολόγους και μια κοινωνία που βυθίζεται σε βαθιά φτωχοποίηση, εργασιακή ισοπέδωση και υγειονομικό τέλμα.

Ένας νέος κοινωνικός αυτοματισμός πυροδοτήθηκε ανάμεσα σε δυο νέες «τάξεις», εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, για να συγκαλύψει τις βαριές ευθύνες των διαχειριστών της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα. Οχυρώθηκαν βέβαια νομικά με το «ακαταδίωκτο» αλλά δεν εφησυχάζουν στην πιθανότητα μιας κοινωνικής έκρηξης, που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι μια 24ωρη τουφεκιά όταν η βίαιη εργασιακή οπισθοχώρηση μας πάει 200 χρόνια πίσω.

Με όπλο τον αρχέγονο φόβο του θανάτου, ταξινομούν την κοινωνία σε δυο νέα στρατόπεδα, με επιφανειακές προς το παρόν αψιμαχίες, που ωστόσο βαθαίνουν.

Οι ανεμβολίαστοι κατατάσσονται, ανεξαρτήτως αιτιολογίας, σε μια κατηγορία, «ψεκασμένοι, συνωμοσιολόγοι, γραφικοί και ατρύπητοι», με μια πλειάδα κονδυλοφόρων να μηρυκάζουν την κυβερνητική επιχειρηματολογία, πασπαλισμένη με αριστεροφάνεια.

Κουβέντα για τον αποκλεισμό φαρμάκων που υπάρχουν και θεραπεύουν μόνο τους εκλεκτούς θεού και ανθρώπων, ενώ θα είχαν σώσει τους περισσότερους από αυτούς που είναι ήδη στα κοιμητήρια και θα σήμαιναν, μαζί με μια οργανωμένη πρωτοβάθμια περίθαλψη, αποφόρτιση των νοσοκομείων.
Κουβέντα για το εμπάργκο σε συγκεκριμένα εμβόλια, στη βάση γεωστρατηγικής ταξινόμησης και άνωθεν εντολών.
Ούτε λέξη για την ανοσολογική μνήμη, που τσακίστηκε με τους πολύμηνους εγκλεισμούς και θα είναι ανοχύρωτη ακόμη και στην επόμενη απλή γρίπη.

Τους είναι παντελώς αδιάφορη η απουσία κάθε επιδημιολογικής επιτήρησης, που εξοβελίζει τους ανθρώπους που δεν μπορούν να εμβολιαστούν λόγω αυτοάνοσου, αλλεργιών, χημειοθεραπειών κλπ, όπως και για το συντριπτικό ποσοστό του 40% των θετικών κρουσμάτων που νόσησαν ασυμπτωματικά και δεν πρέπει να εμβολιαστούν στην παρούσα φάση αλλά δεν καταγράφονται πουθενά και ούτε καν ανιχνεύονται.

Όσο για αυτούς που διατυπώνουν επιφύλαξη ή ακόμη περισσότερο, αμφισβήτηση, διαπομπεύονται και στήνονται σε μια «πυρά» δημόσιου διασυρμού.
Η, δίχως λόγο, δημοσιοποίηση μιας προσωπικής ιατρικής πράξης, του εμβολιασμού, σαρώνει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και είναι προς διερεύνηση τι κίνητρα έχει, αν όχι τη συμμόρφωση των “ψεκασμένων, προς το συμφέρον όλων μας και το κοινό καλό”.

Σε λίγο καιρό είναι αμφίβολο αν θα υπάρχει σωματείο που να υπερασπίζεται τους ανεμβολίαστους που θα απολύονται ή αν θα διεγείρεται καν το ελάχιστο αίσθημα συμπαράστασης στον κοινωνικό περίγυρο, αφού ήδη διαταράσσονται διαπροσωπικές σχέσεις χρόνων στην απλή διατύπωση επιφύλαξης.

Ο φόβος είναι το μόνο κοινό χαρακτηριστικό των δύο «αντίπαλων στρατόπεδων» Κατανοητός και σεβαστός όταν μάλιστα εξαπολύεται ως βόμβα μεγατόνων, μέσα από τα βοθροκάναλα.

Ποιον εξυπηρετεί όμως σήμερα ο κρετινισμός μιας σύγκρουσης φόβων αν όχι αυτούς που την καλλιεργούν;

Στη Γερμανία, μετά το Ισραήλ, υπερψηφίστηκαν ήδη, από όλα τα κόμματα, τα προνόμια των εμβολιασμένων και η περιθωριοποίηση των ανεμβολίαστων, παραπέμποντας ιστορικά στο ναζιστικό κώδικα της Νυρεμβέργης
Εδώ, στις 11 Μαρτίου 2020, πριν καν επιβληθεί το πρώτο lockdown, ψηφίστηκε ο ν. 4675/2020, που περιλαμβάνει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό.

Ποια διαίσθηση οδήγησε τον κυβερνητικό αχταρμά σε αυτή τη νομική ετοιμότητα, καθώς χρειάζονται τουλάχιστον δυο ή τρεις μήνες για την προετοιμασία ενός νόμου; Και ψήφισαν εκ νέου και σε ανύποπτη στιγμή, την υποχρεωτικότητα όταν ήδη και σωστά, είναι δια νόμου υποχρεωτικά τα εμβόλια ιλαράς, ερυθράς, παρωτίτιδας, ηπατίτιδας πολιομυελίτιδας, διφθερίτιδας, κοκίτη, μηνιγγίτιδας και πνευμονιόκοκκου.

Η άρρωστη πολυνομία που διέπει κάθε παρακμασμένη κρατική οντότητα δεν μπορεί να είναι η απάντηση, καθώς τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Ο νόμος αυτός δεν αποτέλεσε ποτέ ως τώρα θέμα στο δημόσιο διάλογο.
Ούτε οι ποινικές ευθύνες που εγείρονται από τη βίαιη καταπάτησή του.

Στο άρθρο 2, παρ. ε’, προβλέπει «αυξημένη φροντίδα για τις ασθένειες υψηλού επιπολασμού, όπως ο καρκίνος». Η εγκατάλειψη που βιώνουν καρκινοπαθείς και καρδιοπαθείς, μόνο με πρόγραμμα ευθανασίας, μπορεί να συγκριθεί. Ματαίωση χημειοθεραπειών και ακτινοβολιών. ματαίωση προγραμματισμένων επεμβάσεων, ματαίωση προληπτικού ελέγχου εξέλιξης της αρρώστιας. Οι πρώτες σε θνησιμότητα ασθένειες εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους, οδηγώντας σε απόγνωση και θάνατο. Όποιος καρδιοπαθής ή καρκινοπαθής είχε κομπόδεμα ή πούλησε σπίτι, σ’ αυτή τη συγκυρία «της μιας νόσου», τα κατέθεσε στον κλινικάρχη με την προσδοκία της επιβίωσης. Όποιος δεν είχε το προβλεπόμενο αντίτιμο, ξέμεινε με τη δεκάρα για το βαρκάρη του Αχέροντα.

Περιττεύει κάθε αναφορά σε όλα τα υπόλοιπα άρθρα, που γράφτηκαν μόνο για να παραβιαστούν με κυνισμό, όπως το σχετικό με την ενίσχυση των δομών απεξάρτησης, τη διατροφική βελτίωση, τη σωματική ευεξία ή το άρθρο 3, παρ. 2 για πλήρη κοστολόγηση και σταδιακή αύξηση των δαπανών για τη δημόσια υγεία.

Έμεινε μόνο ο εμπαιγμός από τον προϋπολογισμό για το 2021 που, στην κορύφωση της πανδημίας, προβλέπει μείωση των δαπανών για τη δημόσια υγεία κατά 572 εκατομμύρια ευρώ, ένας πολλαπλά παραβιασμένος νόμος που σε άσχετο χρόνο μιλά για υποχρεωτικό εμβολιασμό κι ένα κοινωνικό σύνολο, με πολλή φτώχεια, πολλή καταστολή και πολλά πένθη, που τρώει τις σάρκες του.

Πηγή: Νίνα Γεωργιάδου – f/b

Πολύ μαζική απάντηση στο νόμο-έκτρωμα ΝΔ-Χατζηδάκη ήταν οι σημερινές απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα.

Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι-ες με ηχηρό και μαχητικό τρόπο είπαν “Δεν θα περάσει” η αντεργατική πολιτική κυβέρνησης-κεφαλαίου.

Πολύ πυκνή και μαζική ήταν η συγκέντρωση των ταξικών σωματείων και δυνάμεων στα Χαυτεία στην Αθήνα, με τη συμμετοχή δεκάδων μπλοκ εργατικών σωματείων, εργατικών κλαδικών κινήσεων-σχημάτων, συλλογικοτήτων του κινήματος και μαζική παρουσία οργανώσεων της ανατρεπτικής αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Μαζική παρουσία στο πανό του ΝΑΡ και της νΚΑ.

Λίγο μετά τις 12.30 μ.μ. η διαδήλωση ξεκίνησε από τα Χαυτεία προς τη Βουλή στρίβοντας μέσω οδού Πανεπιστημίου. Η πολύ μαζική διαδήλωση κατέληξε αρκετή ώρα αργότερα μπροστά στη Βουλή.

Την ίδια ώρα περίπου ξεκινούσε η πορεία -μέσω Σταδίου-από τη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στην Πλ. Κλαυθμώνος, όπου μίλησαν γνωστοί εργατοπατέρες. Βασικό μπλοκ στη συγκέντρωση του υποταγμένου συνδικαλισμού οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον Α. Τσίπρα.

Νωρίτερα, η πολύ μαζική συγκέντρωση του ΠΑΜΕ από τα Προπύλαια έφτανε και αυτή στη Βουλή.

Από το πρωί, κλαδικά και επιχειρησιακά ταξικά σωματεία πραγματοποίησαν απεργιακές περιφρουρήσεις και εξορμήσεις σε μεγάλους χώρους δουλειάς.

Απαιτείτε συνέχεια και κλιμάκωση του αγώνα, για να ακυρωθεί το αντεργατικό έκτρωμα, κόντρα στη λογική της “διαμαρτυρίας” και των “συμβολικών κινήσεων” για την τιμή των όπλων..

Πηγή: ΝΑΡ για την κομμουνιστική απελευθέρωση

Επί ποδός βρίσκονται οι κάτοικοι Εξαρχείων, μετά την απόφαση της κυβέρνησης να δημιουργήσει σταθμό Μετρό στην πλατεία και όχι στην συμβολή των οδών Τοσίτσα και Μπουμπουλίνας, αίτημα της Ανάπλασης ΑΕ που είχε γίνει δεκτό από την Αττικό Μετρό κατά τη θητεία της προηγούμενης κυβέρνησης.

«Αυτό σημαίνει ότι για τα επόμενα 8-10 χρόνια θα είναι αβίωτη η ζωή των κατοίκων, θα χάσουμε τον μοναδικό υπαίθριο χώρο, έναν χώρο αναπνοής στη γειτονιά. Θα ξεριζωθούν δέντρα που δεν θα μπορέσουμε να ξαναφυτέψουμε και θα αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της γειτονιάς που έχει μακρά παράδοση. Η κυβέρνηση, για ιδεολογικούς και οικονομικούς λόγους, παίρνει αυτή την απόφαση, ενώ υπήρχε λύση, η οποία εξυπηρετούσε καλύτερα και τους κατοίκους και τους επισκέπτες» λέει στο tvxs.gr ο καθηγητής αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ, Τάσσης Παπαϊωάννου.

Οι κάτοικοι αποδομούν τα επιχειρήματα που ανέπτυξε πριν λίγες μέρες ο  υπ. Υποδομών Κ. Καραμανλή και ετοιμάζονται να απαντήσουν συλλογικά στην κυβέρνηση μετά τις αποφάσεις που θα πάρουν στις ανοιχτές συνελεύσεις που ήδη πραγματοποιούνται από συλλογικότητες.

Γιατί ήταν ιδανική η λύση Τοσίτσα – Μπουμπουλίνας

«Σε μια ευνομούμενη πολιτεία, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι απόψεις  των ανθρώπων τους οποίους  υποτίθεται ότι εξυπηρετεί το κάθε έργο. Υπάρχουν περιοχές που και είναι κατάλληλες και ζητούν σταθμό οι κάτοικοι τους, ωστόσο αγνοούνται» λέει ο καθηγητής και εξηγεί γιατί η προηγούμενη λύση θα έλυνε πολλά προβλήματα.

«Η χωροθέτηση του σταθμού ακριβώς στη θέση της πλατείας ήταν η αρχική χάραξη της γραμμής 4. Όμως το ’18, στις μελέτες της ανάπλασης προτάθηκαν τρεις εναλλακτικές λύσεις από την εταιρεία «Ανάπλαση ΑΕ», που μετέφεραν τον σταθμό, η μία στην Σπ. Τρικούπη και Τοσίτσα, η άλλη στη συμβολή των οδών Ζαϊμη  και Τοσίτσα και η τελευταία Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα. Αυτή επικράτησε γιατί ήταν η πιο συμφέρουσα για την πόλη, παρά τις αρχικές ενστάσεις της εταιρείας.

Είναι ιδανικό σημείο που δεν θα δημιουργήσει όχληση στην πόλη. Πρόκειται για μια όχι  πολυσύχναστη περιοχή, πολύ κοντά στο αρχαιολογικό μουσείο και το Πολυτεχνέιο. Είναι κοντά η Πατησίων, άρα υπάρχει ανταπόκριση με πολλές γραμμές τρόλεϊ και λεωφορείων. Σε αντίθεση με πλατεία Εξαρχείων από την οποία  περνάνε 1-2 λεωφορεία, χωρίς δυνατότητα μετεπιβίβασης σε άλλα ΜΜΜ. Γι’αυτό η Ανάπλαση πρότειναν αυτή τη θέση, εξυπηρετούσε πολλαπλώς κατοίκους και επισκέπτες. Πέραν όλων αυτών, πολύ κοντά στην πλατεία Εξαρχείων, υπάρχουν ήδη άλλοι σταθμοί Μετρό (Ακαδημίας, Βικτώρια, Ομόνοια και ο σταθμός Αλεξάνδρας που δημιουργείται τώρα).»

Τα Εξάρχεια καταστρέφονται με πολλούς τρόπους

Οι κάτοικοι της περιοχής, υπενθυμίζουν πως στην Αθήνα, η αναλογία πρασίνου ανά κάτοικο, είναι 2-3 τμ τη στιγμή που το ελάχιστο επιτρεπτό όριο που ορίζει η ΕΕ είναι 9τμ.

«Θα ξεριζώσουν τα πάνω από 60 δέντρα της πλατείας, τα οποία -αντίθετα με αυτά που λέει ο υπουργός- θα είναι αδύνατο να επαναφυτευθούν, γιατί πρόκειται για μεγάλα δέντρα, χρόνων. Υπενθυμίζω ότι στην περιοχή δεν έχουμε κανένα πάρκο» λέει στο tvxs.gr η Μ.Κ. κάτοικος Εξαρχείων.

Μαζί της συμφωνεί ο Τ.Παπαϊωάννου: «Ο υπουργός είπε ότι θα ξαναφυτευτούν τα δέντρα και θα επανέλθει η πλατεία στην πρότερη κατάσταση. Αυτό είναι αδύνατο να συμβεί, γιατί η πλάκα η οποία στεγάζει τον σταθμό βρίσκεται 1 μέτρο με 1.5 κάτω από την στάθμη της πλατείας. Άρα, δέντρα μεγάλα σε αυτό το μικρό ύψος χώματος δεν θα αναπτυχθούν παρά μόνο ίσως θάμνοι. Οι φαραωνικοί σταθμοί μέσα σε έναν τόσο πυκνοκατοικημένο ιστό πόλης, είναι καταστροφή».

Ο καθηγητής μας περιγράφει το άμεσο μέλλον των κατοίκων και της φυσιογνωμίας των Εξαρχείων, σε περίπτωση που υλοποιηθεί η απόφαση.

«Το τωρινό σχέδιο προβλέπει ο σταθμός και οι είσοδοι και έξοδοι  θα είναι πάνω στην πλατεία. Για τα επόμενα 8-10 χρόνια, η ζωή μας θα είναι αβίωτη γιατί θα χάσουμε τον μόνο υπαίθριο χώρο μας. Όλη η πλατεία θα περιφραχθεί, όπως και οι μισές λωρίδες κυκλοφορίας στην Τοσίτσα και την Στουρνάρη.

Πέρα από αυτό όμως, ο σταθμός είναι ανοιχτού ρήγματος. Αυτό σημαίνει, ότι θα σκάβουν από κάτω προς τα πάνω, σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις που οι εργασίες γίνονται με τον αντίστροφο τρόπο. Αυτό απέφυγε να το αναφέρει ο υπουργός. Άρα για χρόνια, θα έχουμε μια τρύπα στη μέση της πλατείας. Όλα αυτά επαναλαμβάνω, σε μια ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένη περιοχή.

Εκτός από την είσοδο και έξοδο του σταθμού, θα υπάρχουν 3 φρέατα εξαερισμού (δύο  στην Τρικούπη  και ένα στην Στουρνάρη). Παίρνουν κι αυτά χώρο από την πλατεία και άρα δεν μπορεί να  υπολογιστεί ως χώρος πρασίνου.

Ο κ. Τ. Παπαϊωάννου καταλήγει λέγοντας πως βλέποντας το σχέδιο, αντιλαμβανόμαστε ότι πλέον η πλατεία δεν θα έχει τον χαρακτήρα που είχε. Δεν θα είναι ένας χώρος υγιούς εκτόνωσης, χώρος  καθιστικού. Θα είναι χώρος κίνησης και διέλευσης»

Η απόφαση πάρθηκε με οικονομικά και ιδεολογικά κίνητρα

«Ο κ. Καραμανλής, όταν καλούσε τα κόμματα να στηρίξουν αυτή την θέση του, τους είπε ότι θέλει να αλλάξει την φυσιογνωμία της περιοχής και να μην αφήσουν ιδεοληψίες να επηρεάσουν την απόφαση τους. Άρα παραδέχτηκε ευθαρσώς, ότι είναι ιδεολογικοί οι λόγοι που τοποθετεί τον σταθμό στην πλατεία, ενώ υπάρχουν λύσεις που ευνοούν την πόλη» λέει ο Τ. Παπαϊωάννου.

Ο βασικός στόχος είναι  να αλλάξει ο χαρακτήρας της γειτονιάς, με ό,τι σημαίνει αυτό. Να μην υπάρχουν τα Εξάρχεια των κινημάτων, των  συλλογικοτήτων, των  κατοίκων που έχουν αποδείξει ότι έχουν μια άλλη αντίληψη για την πόλη. Επίσης, υπάρχουν και οικονομικά κίνητρα. Ας μην ξεχνάμε, ότι έχουν αγοραστεί πάρα πολλά ακίνητα στην περιοχή. Ακόμα και ολόκληρες πολυκατοικίες, για να υπάρξει υπεραξία, όταν δημιουργηθεί ο σταθμός».

Οι συλλογικότητες της περιοχής, έχουν ξεκινήσει ανοιχτές συνελεύσεις για να πάρουν αποφάσεις σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο θα αντιδράσουν και θα κινητοποιηθούν. Ήδη σε ένα πρώτο κάλεσμα των συλλογικοτήτων που πραγματοποιήθηκε πριν λίγες μέρες, ακούστηκαν οι πρώτες προτάσεις.

Πηγή: Φωτεινή Λαμπρίδη -tvxs

Η Μαρία Λούκα, γράφει πώς στο σύνολο του το νομοσχέδιο αποτελεί μια κίνηση περιφρόνησης προς τους ανθρώπους της εργασίας. – popaganda.gr

Aνήκω σ’ εκείνη τη γενιά που έκανε το πρώτο βλεφάρισμα της στον κόσμο την περίοδο που ο Κωστής Χατζηδάκης είχε ήδη δρομολογήσει την πολιτική του καριέρα και φρόντισε να μην εκτροχιαστεί στιγμή από την ευθύγραμμη και γαλαζοστολισμένη πορεία του. Γραμματέας της ΔΑΠ- ΝΔΦΚ το 1987-1989 και αμέσως μετά μέλος της γραμματείας πολιτικού σχεδιασμού του κόμματος. Όταν εμείς καθόμασταν στα πρώτα μας θρανία, ανυποψίαστες/οι ακόμα γι’ αυτό που μας επιφυλάσσει το μέλλον, εκείνος είχε ήδη αναβαθμιστεί σε πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ το 1992-1994, λίγο μετά δηλαδή από την αποφράδα ημερομηνία που ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας έπεφτε νεκρός στην Πάτρα από τα χέρια του επίσης Οννεδίτη και νυν διευθυντή τραπεζικού υποκαταστήματος Γιάννη Καλαμπόκα. Αλλά ήμασταν πολύ μικρές/οι ακόμα για να συνειδητοποιήσουμε ότι το αίμα όταν χύνεται τόσο άδικα, ρέει ζεστό στη μνήμη. Το μάθαμε αργότερα, προσθέτοντας σ’ αυτό το ιδιότυπο μαρτυρολόγιο της θλίψης και της οργής κι άλλα ονόματα, κι άλλο άδικα χυμένο αίμα.

Στη μακρά περίοδο των 13 ετών, κατά την οποία ο Κωστής Χατζηδάκης ήταν ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας μεταξύ 1994-2007, εμείς ολοκληρώναμε διαδοχικά σχολικές βαθμίδες, διαβάζαμε, διαβάζαμε, διαβάζαμε, περνάγαμε τη μια εξεταστική πίστα μετά την άλλην και οι οικογένειες μας πλήρωναν αδρά φροντιστήρια και ιδιαίτερα, με μικρότερες ή μεγαλύτερες στερήσεις η καθεμιά και την ατράνταχτη πεποίθηση ότι αυτή θα ήταν η τελευταία θυσία που κάνουν, επενδύοντας στο επαγγελματικό μέλλον του παιδιού τους που το Nitro, το Euro, η «Χρυσή Ελλάδα» του 2004, τα Greek statistics, η ΟΝΕ που «είναι το σπίτι μας» προδιέγραφαν λαμπρό – ίσως όχι τόσο λαμπρό όσο του Κωστή Χατζηδάκη αλλά θα είχε τη γυαλάδα του κι αυτό. Πλανήθηκαν προφανώς. Ναυάγησαν κάπου μεταξύ δεικτών ανεργίας, ατομικών συμβάσεων με πετσόκομα μισθών, κόκκινων δανείων, ληξιπρόθεσμων οφειλών και δωματίων με εφηβικά πόστερ που φιλοξενούσαν μελαγχολικούς ενήλικες. Στους ίδιους τόπους βρέθηκαν αποκαμωμένα θραύσματα από τα όνειρα που κάναμε μπαίνοντας στο Πανεπιστήμιο ότι τα πτυχία μας θα έχουν ένα αντίκρισμα αξιοπρέπειας, ότι θα εργαστούμε σε ανθρώπινους ρυθμούς, ότι θα αμοιβόμαστε με όρους που θα μας διασφαλίζουν μια ποιότητα ζωής, ότι θα έχουμε μια εργασιακή σταθερότητα που θα μας επιτρέπει να δημιουργούμε, να εξελισσόμαστε και γενικά να μη μοιάζει η επιβίωση μας με μια αέναη σχοινοβασία.

Γιατί – κι έρχομαι στον επόμενο σταθμό της πολιτικής καριέρας Χατζηδάκη – αυτά τα 14 χρόνια, από το 2007 μέχρι το 2021 που ο Κωστής Χατζηδάκης εκλέγεται βουλευτής και ενίοτε προΐσταται Υπουργείων για να βλέπει τα βλαβερά κατορθώματα των χειρισμών του να γίνονται σχέδια σε τούρτες γενεθλίων, εμείς μπήκαμε μέσα στη φωτιά. Και τσουρουφλιστήκαμε. Οι άνθρωποι της γενιάς μου, αυτοί/ες που είναι σήμερα 30+, παρακολουθούν καρέ – καρέ την ενηλικότητα τους να συνυφαίνεται με την κρίση – πρωτίστως την οικονομική αλλά γενικά με κάθε είδους κρίση, οικονομική, προσφυγική, πολιτική, περιβαλλοντική, εσχάτως και υγειονομική που προμηνύει μια νέα οικονομική προτού συνέλθουμε ακόμα από την προηγούμενη. Έχουν δει τους εαυτούς τους να φιγουράρουν σε δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου ως «η χαμένη γενιά της Ελλάδας», δίπλα σ’ αυτή που γεννήθηκε το διάστημα 1883 – 1890 και ενηλικιώθηκε στη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, όπου και αναφέρθηκε πρώτη φορά ο όρος από τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Έχουν αποχαιρετίσει φίλους και αδέρφια που εξακοντίστηκαν στα πέντε σημεία του πλανήτη γιατί δεν άντεχαν άλλο. Έχουν αναγκαστεί να επιστρέψουν στα πατρικά τους σπίτια και να πενθήσουν μια ανεξαρτησία που δε χάρηκαν. Έχουν γεμίσει τα inbox τους με εκατοντάδες αιτήσεις για δουλειά και προγράμματα. Έχουν φουλάρει τα βιογραφικά τους με τίτλους σπουδών, σεμινάρια και κάμποσες θέσεις προϋπηρεσίας. Έχουν διαβεί την έρημο της νεανικής ανεργίας που στραγγίζει κάθε γραμμάριο ενέργειας, έχουν δουλέψει σκληρά πάνω σε μηχανάκια, πάνω σε ταμεία, πάνω σε υπολογιστές, μέσα σε υπηρεσίες, σε νοσοκομεία, σε σχολεία, έχουν εργαστεί με κάθε λογής απίθανη σύμβαση που σκαρφίστηκαν οι ιεροκήρυκες της «ελεύθερης αγοράς», με σύμβαση μιας μέρας, με σύμβαση ενός μήνα, με part time σύμβαση, με σύμβαση εκ περιτροπής εργασίας, με σύμβαση έργου, με καθόλου σύμβαση. Έχουν πληρωθεί με εξευτελιστικούς μισθούς. Έχουν απολυθεί για λόγους εκδικητικούς, επειδή ζήτησαν καλύτερες σχέσεις εργασίας, επειδή αντέδρασαν σε ταπεινωτικές συμπεριφορές, επειδή δε δέχτηκαν να ενταφιάσουν την ιδέα της συλλογικής διεκδίκησης, επειδή απήργησαν, επειδή ήταν σε εγκυμοσύνη ή επειδή κάπου χαλούσαν την οργιαστική εξίσωση της ασύστολης κερδοφορίας με την εργασιακή εκμηδένιση. Κι έχουν βιώσει το κοινωνικοοικονομικό στρες με όλα τους τα κύτταρα.

Εσείς κύριε Χατζηδάκη, με το βιογραφικό του Υπουργού Εργασίας που δεν έχει εργαστεί – καθότι πολιτικό στέλεχος για 34 συναπτά έτη- πως ακριβώς αξιώνετε να νομοθετήσετε για τη δική μας εργασία; Όσο να πεις, όταν ξυπνάς το πρώτο χάραμα για να κάνεις δύο βιαστικά τσιγάρα πριν πας για δουλειά και γυρίζεις από εκεί μετά τη δύση του ήλιου, με πόδια που πονάνε, μάτια που τσούζουν κι ένα μυαλό ισοπεδωμένο που δεν αντέχει κανένα άλλο ερέθισμα πέρα από το ταβάνι, όταν βλέπεις τις φίλες σου να έχουν πάρει τη μέση τους στα χέρια αλλά να βρίσκονται την επόμενη μέρα στο πόστο τους με αναλγητικά, όταν αδειάζει η επιθυμία σου στο τέλος του μήνα μαζί με τον τραπεζικό σου λογαριασμό, όταν μπαίνεις 10 φορές την ημέρα στο ebanking γιατί κρέμεται η επιβίωση σου από τις ενδείξεις του, ακούγεται κάπως ενοχλητικά φλύαρο να σου λένε άνθρωποι που δε διαθέτουν κανένα τέτοιο βίωμα ότι οκ δεν πειράζει, θα τα πάρεις σε ρεπό. Γιατί δεν παίρνετε εσείς ρεπό κύριε Χατζηδάκη; Η γιατί δεν πάτε εσείς να μαζέψετε ελιές;

Γενικά δεν αρέσκομαι στα προσωποποιημένα επιχειρήματα. Τα αποφεύγω συνήθως, καθώς αντιλαμβάνομαι την πολιτική ως σύστημα σχέσεων, δομών, συμφερόντων και ιδεολογιών και όχι τόσο στη διάσταση του ατόμου. Δεν έχω δηλαδή κάποια αυταπάτη ότι ένα άλλο πρόσωπο στη θέση του Υπουργού Εργασίας της κυβέρνησης θα έφερνε ένα λιγότερο εκτρωματικό νομοσχέδιο. Η προσήλωση της κυβέρνησης στο νεοφιλελεύθερο αφήγημα είναι αδιατάραχτη και απερίσπαστη. Άσε που αρκετά κυβερνητικά στελέχη έχουν παρόμοιο βιογραφικό με αυτό του Κωστή Χατζηδάκη. Ένιωσα την ανάγκη να υπογραμμίσω την εξόφθαλμη αντίφαση ανάμεσα στο βιογραφικό του Υπουργού Εργασίας και στη συλλογική εμπειρία των ανθρώπων που θα λουστούν τις επιπτώσεις των αποφάσεων του, επειδή αποτυπώνει αρκούντως γλαφυρά κάτι ευρύτερο: την απόσταση της πορφυρογέννητης, περιφραγμένης και θωρακισμένης από τα άγχη των απλών ανθρώπων πολιτικής εξουσίας από μια ρημαγμένη κοινωνία που πασχίζει να βγει από το σπιράλ της φτωχοποίησης αλλά τη σπρώχνουν ξανά μέσα σε αυτό. Μια απόσταση σύμφυτη με την αλαζονεία του ίδιου του νεοφιλελευθερισμού, που ενώ έχει αποδειχθεί και στους πλέον δύσπιστους πως η υπόσχεση του για ευημερία και ανάπτυξη ήταν κούφια και σήμαινε όξυνση των ταξικών ανισοτήτων και λεηλασία των φυσικών και ανθρώπινων πόρων, ετοιμάζει μια νέα ρελάνς καταστροφής πάνω στο σοκ της πανδημίας.

Το νομοσχέδιο, όσο κι αν πασπαλιστεί με παραπλανητικές αναφορές, επιλεκτικές αποσιωπήσεις και εσάνς προοδευτικότητας, είναι άθλιο. Συνιστά μια βαθιά αντεργατική μεταρρύθμιση και ακυρώνει ουσιώδεις πτυχές της συνδικαλιστικής νομοθεσίας, καθιστώντας την ανενεργή. Ελαστικοποιεί και επισφαλειοποιεί περαιτέρω τις σχέσεις εργασίας μέσα από το φαιδρό κατασκεύασμα της «ατομικής διευθέτησης του χρόνου εργασίας» καταστρατηγώντας το οχτάωρο/πενθήμερο, εκθέτει ακόμα περισσότερο τον κόσμο της εργασίας απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία γιατί καμία και κανένας από εμάς δεν «διευθετεί» ισότιμα με το αφεντικό του, συμπιέζει το μισθολογικό κόστος, αποδυναμώνει κι άλλο τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, εισάγει από το παράθυρο μέσα από τις ρυθμίσεις για τους εργαζόμενους μερικής απασχόλησης το θεσμό των zero hour contracts όπου ο εργοδότης θα μπορεί, κατά το δοκούν, να καλεί τον εργαζόμενο πχ για μια ώρα το πρωί και δύο το απόγευμα απορρυθμίζοντας τη ζωή του, αυξάνει και φτηναίνει τις υπερωρίες, διευρύνει τον κατάλογο των επιχειρήσεων που δεν ισχύει η κυριακάτικη αργία, με σειρά διατάξεων διευκολύνει ακόμα περισσότερο τις απολύσεις δίνοντας παράλληλα τη δυνατότητα στους εργοδότες για μείωση της αποζημίωσης αλλά και για μη επαναπρόσληψη σε περίπτωση που μια απόλυση κριθεί άκυρη από το δικαστήριο, ενώ με άλλες προβλέψεις πλήττει καίρια το απεργιακό δικαίωμα, ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική δράση και επιβραβεύει την απεργοσπασία.

Ένα τελευταίο που θέλω να σημειώσω γιατί έχει μοσχοπουληθεί από κατευθυνόμενα ή τουλάχιστον αφελή ρεπορτάζ: για την περίπτωση της σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας το νομοσχέδιο ορίζει «απομάκρυνση ή μετακίνηση από την εργασία ενός εκ των δυο μερών με την υποβολή της καταγγελίας». Στο βαθμό που δεν προσδιορίζεται ποιο από τα δύο μέρη, συνεπάγεται ότι είναι πιθανό ένας εργοδότης να επιλέξει να απομακρύνει ή να μετακινήσει από την εργασία το άτομο που έχει δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση, δηλαδή την επιζώσα της έμφυλης βίας. Κάτι τέτοιο όχι μόνο ενθαρρυντικό δεν είναι αλλά αντίθετα υπάρχει κίνδυνος να αποτρέψει γυναίκες από το να υποβάλλουν καταγγελία.

Στο σύνολο του αποτελεί μια κίνηση περιφρόνησης προς τους ανθρώπους της εργασίας, προς μια γενιά που δεν την αφήνουν να βρει ξέφωτο αλλά δε έχουν καταφέρει να παραλύσουν το θυμό της.

Όχι άλλο. Τα δικαιώματα μας, όσα έχουν απομείνει κι άλλα τόσα που θέλουμε να πάρουμε πίσω μαζί με την κλεμμένη μας ζωή, δεν θα γίνουν η επόμενη τούρτα γενεθλίων του Χατζηδάκη.

Οι άνδρες της ομάδας Ζ γνώριζαν ότι όλες οι παράνομες κινήσεις που διέπρατταν καταγράφονταν και αποτυπώνονταν. Ο άνδρας της ομάδας Ζ, γνώριζε ότι όταν με βάρεσε στο σβέρκο, καθώς αντιδρούσα επειδή μου είπε ότι θα με πάει μέσα, καταγραφόταν από κάμερες.

Όταν προκύπτει ένταση σε μια συγκέντρωση συνηθίζεται να εστιάζουμε στα επεισόδια, τα χτυπήματα, τις χειρονομίες και τα χημικά. Η χθεσινή ημέρα ήταν άλλο ένα απόγευμα γεμάτο από τέτοια σκηνικά, ωστόσο είναι προτιμότερο να εστιάσουμε στις παράνομες πράξεις των αστυνομικών που προηγήθηκαν.

Δέκα μηχανές της ομάδας Ζ κινητοποιούνται γιατί, σύμφωνα με πληροφορίες, μια καθηγήτρια προσπάθησε να μπει μέσα χωρίς να επιδείξει στοιχεία και οι αστυνομικοί της απαγόρευσαν προς στιγμήν την είσοδο. Έπειτα καθώς έχουν συγκεντρωθεί φοιτητές/τριες, οι αστυνομικοί ξεκινάνε έλεγχο στοιχείων σε όποιον βρίσκεται έξω από τη ΣΘΕ. 

Ένας αστυνομικός φωτογραφίζει τις ταυτότητες των φοιτητών, ενώ ένας άλλος τραβάει βίντεο τους παρευρισκόμενους. Αμφότεροι δηλώνουν ότι δεν τους ενδιαφέρει αν είναι παράνομο, ο ένας μάλιστα αναφέρει προκλητικά: «για όλα υπάρχει η πρώτη φορά». Και οι δυο πράξεις είναι παράνομες και συνιστούν παράβαση καθήκοντος, για παραβίαση των προσωπικών δεδομένων. Αμφότερες οι πράξεις έχουν καταγραφεί. 

Μετά από περίπου μια ώρα ένας εργαζόμενος του ΑΠΘ εισέρχεται γρήγορα, χωρίς να γίνει αντιληπτός από τους αστυνομικούς που βρίσκονταν στην είσοδο της ΣΘΕ. Εκεί ξεκινά μια συζήτηση με τους αστυνομικούς, την οποία προσπαθώ να καταγράψω, ενώ ένας άνδρας της ομάδας Ζ έρχεται και κάθεται ακριβώς μπροστά μου κρύβοντας το πλάνο επιδεικτικά και φυσώντας το τσιγάρο που κάπνιζε πάνω μου, ενώ παρενοχλεί με το πόδι του φοιτητή που ήταν πίσω από τα κάγκελα. Επειδή είναι αδύνατο να καταγράψω τα γεγονότα από εκείνο το σημείο (αριστερά από το γεγονός), κατευθύνομαι ακριβώς απέναντι από τον εργαζόμενο και πίσω από 5-6 άνδρες της ομάδας Ζ που ήταν μπροστά στην πύλη. 

Χωρίς να περάσουν 5’’ στα οποία καταγράφω, ένας εκ των υπολοίπων που βρισκόταν πίσω μου, μου φωνάζει να φύγω μέσα από τα όπλα. Όταν τον ρωτάω ποια όπλα με πιάνει από το μπράτσο με γυρνάει προς το μέρος του και με πιάνει από το λαιμό. Έπειτα ζητάω τα στοιχεία του επίμονα και με αποκαλεί, δειλά και χαμηλόφωνα, μπασταρδάκι, επειδή είχε αντιληφθεί τις κάμερες γύρω του.

Το σημαντικό σε όλα τα παραπάνω είναι ότι το σύνολο των παραπάνω γεγονότων ήταν σε εξέλιξη ενώ βρίσκονταν κάμερες περιμετρικά. Οι άνδρες της ομάδας Ζ γνώριζαν ότι όλες οι παράνομες κινήσεις που διέπρατταν καταγράφονταν και αποτυπώνονταν. Ο άνδρας της ομάδας Ζ, γνώριζε ότι όταν με βάρεσε στο σβέρκο, καθώς αντιδρούσα επειδή μου είπε ότι θα με πάει μέσα, καταγραφόταν από κάμερες. Έβλεπε τις κάμερες γύρω του όταν έβγαζε το γκλοπ και κινούνταν επιθετικά προς τους φοιτητές/τριες. Γνώριζαν ότι όλες οι κινήσεις τους ήταν καταγεγραμμένες. Το γεγονός αυτό δεν τους παρεμπόδισε να προβούν σε  παράνομες ενέργειες. 

Χαρακτηριστικό είναι ότι, όταν μιλώντας στον ένα εκ των δύο ένστολων του ανέφερα ότι «αυτός θα περάσει Ε.Δ.Ε., όχι εσύ» επειδή επέμενε να πάρω τα δικά του στοιχεία και όχι του συναδέλφου του, μου απάντησε «ποια Ε.Δ.Ε. ρε μαλακισμένο, ποιος νομίζεις ότι είσαι;». 

Το ζήτημα που προκύπτει δεν είναι προσωπικό αλλά πολιτικό. Αν το κάνουν μπροστά σε κάμερες σε έναν δημοσιογράφο, τότε τι κάνουν σε διαδηλωτές πίσω από τις κάμερες; Σε αυτό έχει απαντήσει ο Άρης Παπαζαχαρουδάκης. 

Τα παραπάνω δεν τα καταγράφω ως κάτι μοναδικό, εξαιρετικό και πρωτόγνωρο. Ακόμη και η λαβή στο λαιμό, δε συνιστά ένα πρωτότυπο περιστατικό, αν θυμηθεί κανείς τη φωτογραφία με τον συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ, στην πορεία της 17ης Νοέμβρη. Επίθεση η οποία ήταν πολύ πιο βίαιη, όπως και πολλές άλλες.

Τα παραπάνω καταγράφονται για να αναδειχθεί ότι τα σώματα ασφαλείας της ΕΛ.ΑΣ. δρουν παράνομα και καταχρηστικά, εν γνώσει τους, γιατί γνωρίζουν ότι κανείς δεν θα τους ελέγξει και έχουν την απόλυτη υπηρεσιακή και πολιτική κάλυψη για τις αυθαιρεσίες τους. Γιατί γνωρίζουν ότι εκτός από το μονοπώλιο στην έννομη βία, η κυβέρνηση τους έχει αναγνωρίσει και το μονοπώλιο στην αλήθεια.

Πολλές εικόνες, πολλές κάμερες, αλλά μόνο μια η αλήθεια. 

Πηγή: Αλέξανδρος Λιτσαρδάκης -“Κουτί της Πανδώρας”

Δεν μπορεί ρε παιδιά, Επίτηδες το κάνουν. Η μόνη εξήγηση είναι ότι οι μπάτσοι βάλθηκαν να μας κάνουν να εμπεδώσουμε ότι είναι χαζοί, να γελάμε με τις ηλιθιότητες τους και να υποτιμάμε τις κτηνώδες συμπεριφορές τους απέναντι σε διαδηλωτές και τυχαίους πολίτες. Μόνο αν έχουν θέσει σε εφαρμογή αυτό το σατανικός τους σχέδιο μπορείς να εξηγήσεις με την λογική τα πεπραγμένα τους!

Αλλιώς πώς να εξηγήσεις το αυθόρμητο γέλιο που μας χάρισαν κάποια απ’ τα 1.800 (!) σχόλια που διαβάσαμε και τα οποία ακολούθησαν την ανάρτηση που έκαναν στο f’/b στην οποία μας γνωστοποιούσαν το συντριπτικό πλήγμα που κατάφεραν στον αγώνα τους κατά της … ποτοαπαγόρευσης.

Και μιλάμε ότι οι επιτελείς της Κατεχάχη έθεσαν σε εφαρμογή ένα τόσο μελετημένο σχέδιο που εξαπάτησαν τους πάντες με τους χρήστες του διαδικτύου να έχουν λυθεί στα γέλια και να αναρωτιούνται τι πίνουν οι μπάτσοι και δεν μας δίνουν.

Που να ξέρουν τα γατάκια τις σύγχρονες επιστημονικές μεθόδους που εφαρμόζει η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προπο υπό τις εντολές Χρυσοχουντίδη!

«Άλλο απεργία και άλλο παρανομία». Κωστής Χατζηδάκης υπουργός Εργασίας, Αθήνα 2021 μ.χ

Η απεργία δεν είναι ένα μια κοινωνική λειτουργία που εμφανίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν είναι επίσης μια πράξη που πρώτα νομοθετήθηκε από κάποιον υπουργό και στην συνέχεια εφαρμόστηκε στην πράξη. Το αντίθετο.

Η «γέννησή» της με την μορφή που την ξέρουμε βρίσκεται κάπου στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα. Τότε που με εργατικούς αγώνες άρχισαν να κερδίζονται τα εργασιακά δικαιώματα και βέβαια η απεργία ήταν μια «παράνομη» πράξη.

Όπως και οι άλλες μορφές εργατικής διεκδίκησης (π.χ καταλήψεις) η απεργία παραβίασε τους κανόνες και τα συντάγματα και τους νόμους με την ορμή ενός άλλου σημαντικότερου και ισχυρότερου δικαίου: Αυτού που έχει η πλειοψηφία της κοινωνίας, δηλαδή οι άνθρωποι της μισθωτής εργασίας, να ζουν και να εργάζονται με όρους συμβατούς με τις δυνατότητες του ανθρώπινου πολιτισμού.

Από μια τέτοια «παράνομη» διαδικασία λοιπόν θεσμοθετήθηκε στις δυτικές κοινωνίες το 8ωρο, το 6ήμερο και στην συνέχεια το 5νθήμερο, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις, οι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας. Επίσης το δικαίωμα στην συνδικαλιστική δράση που περιλαμβάνει την απεργία. Ως απότοκα των κοινωνικών αγώνων, τα δικαιώματα αυτά απέκτησαν και συνταγματικό έρεισμα. Στο ελληνικό σύνταγμα προστατεύονται από το άρθρο 23 παρ 2.

Όλη αυτή η (αυτονόητη) αναδρομή δεν θα χρειάζονταν να γίνει. Οχι αν σήμερα δεν είχαμε μια κυβέρνηση κι έναν υπουργό Εργασίας, τον Κωστή Χατζηδάκη, που θέλει να επαναπροσδιορίσει τα όρια της

και της παρανομίας. Εμφανώς προς την κατεύθυνση της …παρανομίας.

Αυτό το κάνει με ένα νομοσχέδιο που προβλέπει «αστική ευθύνη» για συνδικαλιστικούς εκπροσώπους. Ασκώντας προφανώς ατομική τρομοκρατία σε ανθρώπους που θα βρεθούν να αντιμετωπίζουν εξοντωτικές αγωγές επειδή κάλεσαν σε απεργιακή διεκδίκηση.

Επίσης με διατάξεις που μιλούν για «ψυχολογική βία» ενάντια σε όσους θέλουν να εργαστούν εν μέσω απεργίας (δηλαδή τους απεργοσπάστες). Δίνοντας έτσι την ευχερεια σε κάθε δικαστή να κρίνει παράνομη και καταχρηστική σχεδόν κάθε πράξη ενός σωματείου.

Με μία «πρόσθήκη» της τελευταίας στιγμής στο νομοσχέδιο, που αφαιρεί την δυνατότητα σε δευτεροβάθμιες οργανώσεις να καλύπτουν στην κήρυξη απεργίας, σωματεία που περιλαμβάνονται στο κλάδο τους. Έτσι ώστε να καθίσταται παντελώς αδύνατη η πραγματοποίηση μιας απεργίας.

Τις συγκεκριμένες ρυθμίσεις θέλησε να υπερασπιστεί άλλωστε ο Κωστής Χατζηδάκης με την περίφημη ατάκα του «άλλο απεργία, άλλο παρανομία».

Αυτά σε μια περίοδο που συντρέχουν παράλληλα τα εξής: Έχουμε ένα τεράστιο ποσοστό ανεργίας με αποτέλεσμα οι εργοδοτικοί εκβιασμοί να έχουν πολλαπλάσια ισχύ.

Επίσης διαθέτουμε μία μακρά «δικαστική παράδοση» που θέλει τις απεργίες να κρίνονται παράνομες/καταχρηστικές σε ποσοστό μεγαλύτερο του 90% . Γεγονός που έχει τεκμηριώσει στο βιβλίο του «Το δικαίωμα απεργίας και ο δικαστικός έλεγχος της άσκησής του» ο πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων Χριστόφορος Σεβαστίδης, συγκρίνοντας 100αδες δικαστικές αποφάσεις.

Στην «εξίσωση» μπορεί να προσθέσει κανείς κι έναν ακόμη παράγοντα: Την «στράτευση» πρόθυμων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης ώστε σε συνεργασία με τις εκάστοτε κυβερνήσεις να συκοφαντούν απεργιακές κινητοποιήσεις. Ένα διαχρονικό φαινόμενο που εκφράζεται είτε με την αναπαραγωγή των θεωριών του κοινωνικού αυτοματισμού, είτε με τις προσπάθειες στοχοποίησης συνδικαλιστικών οργανώσεων και συνδικαλιστών. Όπως έγινε πρόσφατα με την απεργία των ναυτεργατών.

Αξίζει να σημειωθεί μάλιστα ότι στον τομέα αυτό οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη στο παρόν και το παρελθόν έχουν επιδείξει ιδιαίτερη έφεση.

Σήμερα η κυβέρνηση προσπαθώντας να ανατρέψει σε βάρος των διεκδικήσεων των εργαζομένων το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, ουσιαστικά λειτουργεί αντίθετα με το Σύνταγμα. Γιατί εξανεμίζει στην πραγματικότητα το περιεχόμενο των συνταγματικων διατάξεων που προστατεύουν την απεργία.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι καταργεί ένα στοιχειώδες δημοκρατικό δικαίωμα προκειμένου να καταστήσει την χώρα «ελκτική» για επενδυτές. Αυτό που ομολογεί εμμέσως πλην σαφώς ο Κωστής Χατζηδάκης υποστηρίζοντας πως το νομοσχέδιο αναζητά την ισορροπία ανάμεσα στην ανταγωνιστικότητα και τα εργασιακά δικαιώματα.

Πηγή: Γεράσιμος Λιβιτσάνος – news247.gr