«Επειδή, όπως προκύπτει από το προοίμιο της προσβαλλομένης, η κατάργηση της ΕΡΤ ΑΕ και οι λοιπές συναφείς ρυθμίσεις έχουν ως δικαιολογητικό λόγο “το γεγονός ότι η ΕΡΤ ΑΕ επιβαρύνει τον Κρατικό Προϋπολογισμό και επιβάλλεται ο εξορθολογισμός της παροχής, της λειτουργίας και του κόστους οργάνωσης” (…) Υπό τα δεδομένα αυτά η προσβαλλόμενη εκδίδεται κατ’ επίκληση των προϋποθέσεων του άρθρου 14Β παρ. 1 του ν. 3429/2005 και για τους συγκεκριμένους λόγους δημοσίου συμφέροντος, οι οποίοι, κατά τον βάσιμο σχετικό λόγο του Δημοσίου, κωλύουν τη χορήγηση αναστολής, ανεξαρτήτως της ηθικής και οικονομικής βλάβης λόγω της καταγγελίας των συμβάσεων εργασίας και έργου του προσωπικού της ΕΡΤ ΑΕ και των θυγατρικών της. Επομένως οι περί του αντιθέτου λόγοι είναι απορριπτέοι».
Μ’ αυτό το σκεπτικό, η Επιτροπή Αναστολών του ΣτΕ, υπό την προεδρία του ίδιου του προέδρου του ΣτΕ Κ. Μενουδάκου, με την υπ’ αριθμ. 236/2013 απόφασή της, που θα μείνει στην ιστορία ως ένα ακόμη δικαστικό πραξικόπημα, επικύρωσε την απόλυση των 2.656 εργαζόμενων της ΕΡΤ, χωρίς να έχει αρμοδιότητα να κάνει κάτι τέτοιο. Μεταφράζοντας από τη στριφνή δικαστική γλώσσα, εκείνο που λέει η απόφαση του ΣτΕ είναι πως το κράτος, επικαλούμενο λόγους «δημοσίου συμφέροντος», μπορεί να απολύει όλο το προσωπικό μιας δημόσιας επιχείρησης ή φορέα, για το οποίο προσωπικό δεν ισχύει καμιά νομική προστασία. Ούτε καν η προστασία του νόμου για τις ομαδικές απολύσεις! Ούτε καν την προστασία από δόλιες πρακτικές της εταιρίας. Μπορεί οι εργαζόμενοι να υφίστανται ηθική και οικονομική βλάβη, όμως αυτή δεν μετράει μπροστά στο «δημόσιο συμφέρον» που επικαλείται η κυβέρνηση, λέει το ΣτΕ.
Αυτή η απόφαση θα μείνει στην ιστορία ως μια πραξικοπηματική απόφαση χουντικού τύπου, έξω και πέρα από το ισχύον Δίκαιο. Μια απόφαση που εκδόθηκε προκειμένου να δώσει δικαστικό κύρος στην πραξικοπηματική απόφαση της συγκυβέρνησης να κλείσει την ΕΡΤ και να απολύσει όλους τους εργαζόμενους. Είναι μια πολιτική απόφαση, που πάρθηκε κατά παραγγελία της κυβέρνησης, προκειμένου να στηρίξει τη συμφωνία στην οποία είχαν καταλήξει οι κυβερνητικοί εταίροι.
Κι ενώ αυτή είναι η μεγάλη είδηση, από χτες το βράδυ ασχολούμαστε με τα τσαλιμάκια του Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ και με τις προοπτικές της δικομματικής πλέον κυβέρνησης των Σαμαρά-Βενιζέλου, που θα συνεχίσει με νέα σύνθεση και με κοινοβουλευτική στήριξη και από τη ΔΗΜΑΡ.
Είναι ανάξιο λόγου να δώσουμε βάρος στα όσα λένε ο Βενιζέλος με τον Σαμαρά, για τους «έως και 2.000» εργαζόμενους που θα προσληφθούν στο μεταβατικό φορέα. Οσοι προσληφθούν θα είναι προσωρινοί, με τρίμηνες συμβάσεις και σίγουρα όχι με τους μισθούς και τα δικαιώματα που είχαν. Κάποιοι (κάθε άλλο παρά λίγοι) θα απολυθούν άμεσα, ενώ μετά το τρίμηνο δεν θα μείνουν ούτε οι μισοί τριμηνίτες στη ΝΕΡΙΤ ΑΕ (ή όπως αλλιώς ονομαστεί ο νέος φορέας). Και με μισθούς Κίνας, φυσικά.
Αποφασίζομεν και διατάσσομεν
Η απόφαση αυτή είναι πραξικοπηματική, διότι το ΣτΕ δεν έχει καμιά αρμοδιότητα ν’ αποφασίσει για το αν είναι νόμιμες ή όχι οι απολύσεις εργαζόμενων σε επιχειρήσεις που αποτελούν νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου. Και η ΕΡΤ ΑΕ είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου. Δεν είναι τυχαίο, ότι στην προσωρινή διαταγή που εξέδωσε τη Δευτέρα 16 Ιούνη ο πρόεδρος του ΣτΕ Κ. Μενουδάκος δεν έκανε καμιά αναφορά στην απόλυση όλων των εργαζόμενων της ΕΡΤ. Το άφησε «φλου» και μετά, όταν πληροφορήθηκε ότι γίνονταν ερμηνείες περί συνέχισης των συμβάσεων όλων, κάλεσε τους δικαστικούς συντάκτες σε «μπρίφινγκ», για να τους πει ότι οι απολύσεις θεωρούνται νόμιμες σύμφωνα με την προσωρινή διαταγή του. Ρητή αναφορά, όμως, δεν έκανε. Προσπάθησε να μην εμπλακεί ευθέως σ’ αυτό το ζήτημα, να μην χρεωθεί μια πραξικοπηματική απόφαση, γιατί ήξερε πολύ καλά, ότι η ΕΡΤ ΑΕ είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, για το προσωπικό της οποίας το ΣτΕ δεν έχει καμιά αρμοδιότητα (έχει αρμοδιότητα μόνο για νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου).
Ομως, το παζάρι στο επιτελείο της συγκυβέρνησης είχε προχωρήσει, ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο είχαν ανάγκη θεσμικής στήριξης της συμφωνίας στην οποία είχαν καταλήξει (χωρίς τον Κουβέλη, που την τελευταία στιγμή υπαναχώρησε) και ζητήθηκε από το ΣτΕ ν’ αναλάβει αυτό το έργο. Ζητήθηκε από το ΣτΕ να πάρει θέση και για το ζήτημα της τερατώδους καθολικής απόλυσης του προσωπικού μιας Ανώνυμης Εταιρίας, κι ας μην έχει καμιά αρμοδιότητα για τέτοια θέματα. Επρεπε να δοθεί θεσμικό-δικαστικό κύρος στην κυβερνητική απόφαση για απόλυση όλων των εργαζόμενων. Ο Κ. Μενουδάκος και οι συνάδελφοί του της Επιτροπής Αναστολών για μια φορά ακόμη έδειξαν τη νομιμοφροσύνη τους έναντι των συμφερόντων του συστήματος, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους αυτό που κατά τα άλλα ονομάζουν με καμάρι «νομικό πολιτισμό» και «κράτος δικαίου».
Η επαναπρόσληψη μέρους των εργαζόμενων, με συμβάσεις ορισμένου χρόνου (τρίμηνες) και άγνωστο με τι αμοιβές, ήταν ένα παρεπόμενο ζήτημα, στο οποίο το ΣτΕ επίσης αναμίχθηκε, μιλώντας για «πρόσληψη του αναγκαιούντος προσωπικού» προκειμένου να επανεκπέμψουν τα κρατικά ραδιοκάναλα.
Ετσι, μολονότι δεν έχει καμιά αρμοδιότητα, το ΣτΕ επιλήφθηκε και του ζητήματος της απόλυσης όλων των εργαζόμενων, παίρνοντας μια καθαρά πολιτική απόφαση. Αυτό φαίνεται χαρακτηριστικά και στο σημείο με το οποίο το ΣτΕ προσπαθεί, χωρίς καμιά νομική επιχειρηματολογία, να δικαιολογήσει και την εμπλοκή του σ’ ένα θέμα για το οποίο είναι αναρμόδιο. Αναφέρει το σκεπτικό της απόφασης: «Η εν λόγω πράξη (σ.σ. η απόλυση όλων των εργαζόμενων) εντάσσεται κατ’ αρχάς στο ιδιωτικό δίκαιο, εν όψει όμως του ότι με αυτήν επιχειρείται μονομερής επέμβαση σε συμβατικό δεσμό, συντρέχουν αμφιβολίες ως προς την έλλειψη δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου να επιληφθεί της υποθέσεως και κατά το σκέλος τούτο. Επομένως, δεν συντρέχει περίπτωση πρόδηλης ελλείψεως δικαιοδοσίας και, για το λόγο αυτό, η Επιτροπή Αναστολών δεν κωλύεται να επιληφθεί της αιτήσεως».
Σε απλά ελληνικά, το ΣτΕ έκρινε ότι είναι αρμόδιο να αποφανθεί και για τη νομιμότητα της απόλυσης όλου του προσωπικού της ΕΡΤ, 2.656 εργαζόμενων, λόγω… αμφιβολιών! Ενώ παραδέχεται ότι πρόκειται για υπόθεση που αφορά το ιδιωτικό δίκαιο (για το οποίο είναι αναρμόδιο), κατασκευάζει ένα γελοίο και προκλητικό συνάμα νομικίστικο τέχνασμα (με αμφιβολίες, μάλιστα!), μόνο και μόνο για να εκδώσει απόφαση όπως την ήθελε η συγκυβέρνηση. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που οι αμφιβολίες δεν ερμηνεύονται υπέρ του αδύναμου μέρους (των απολυμένων εργαζόμενων), αλλά υπέρ του δυνατού (της κυβέρνησης). Το ΣτΕ συνεχίζει επάξια την παράδοση του «Δικαίου του μονάρχη», όπως χαρακτηριζόταν παλιά το Δημόσιο Δίκαιο. Η χούντα θα ζήλευε τη φινέτσα με την οποία οι δικαστές του ΣτΕ εφαρμόζουν το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», αδιαφορώντας για το νόμο, όταν πρόκειται να στραγγαλίσουν εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει αυτό το ΣτΕ, ιδιαίτερα στα «μνημονιακά» χρόνια. Παλαιότερα, αν ένας ιδιώτης προσέφευγε στο ΣτΕ ενάντια σε μια εταιρία ιδιωτικού δικαίου που ανήκε στο δημόσιο, το ΣτΕ απέρριπτε την προσφυγή με το επιχείρημα ότι είναι αναρμόδιο (αρμόδια είναι τα πολιτικά δικαστήρια, έλεγε). Οταν, όμως, ιδιώτες προσφεύγουν ενάντια σε αποφάσεις εφαρμογής των Μνημονίων, μολονότι αφορούν εταιρίες ιδιωτικού δικαίου, το ΣτΕ (πάντα λόγω… αμφιβολιών) κηρύσσει τον εαυτό του αρμόδιο και απορρίπτει τις προσφυγές, κλείνοντας το ζήτημα. Αυτό έκανε, όταν σωματεία εμπόρων και κάτοικοι του Αμαρουσίου προσέφυγαν ενάντια στη σκανδαλώδη πώληση του IBC από την εταιρία «Ολυμπιακά Ακίνητα ΑΕ» στον Λάτση, για να φτιάξει εμπορικό κέντρο. Μολονότι αναγνώρισε ότι η εταιρία είναι ιδιωτικού δικαίου και μάλιστα έχει σκοπό το κέρδος, κήρυξε τον εαυτό του αρμόδιο (λόγω… αμφιβολιών), δίκασε την υπόθεση και απέρριψε την προσφυγή, επικυρώνοντας έτσι τη σκανδαλώδη πώληση (ήταν η πρώτη ιδιωτικοποίηση της «μνημονιακής» περιόδου).
Αυτή την απόφαση επικαλέστηκε και για να απορρίψει την προσφυγή της ΠΟΣΠΕΡΤ κατά της απόλυσης όλου του προσωπικού της ΕΡΤ, κλείνοντας το ζήτημα σύμφωνα με το σχέδιο της κυβέρνησης και δημιουργώντας νομολογία και για άλλα δικαστήρια, στα οποία ενδεχομένως προσφύγουν οι εργαζόμενοι.
Είναι γνωστό τι ισχύει στο ιδιωτικό δίκαιο για τις ομαδικές απολύσεις. Ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να κάνει διαβούλευση με τους εργαζόμενους και να εξηγήσει συγκεκριμένα τους λόγους της ομαδικής απόλυσης, που πρέπει να είναι βάσιμοι (π.χ. δεν πάει καλά η επιχείρηση). Οχι όπως ο εργοδότης-κυβέρνηση, που μιλά γενικά και αόριστα για «δημόσιο συμφέρον» στην περίπτωση της ΕΡΤ ΑΕ. Και βέβαια, οι ομαδικές απολύσεις στην περίπτωση της ΕΡΤ ΑΕ δε θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τα 30 άτομα το μήνα (5% με μάξιμουμ 30 εργαζόμενους προβλέπει το «μνημονιακό» καθεστώς). Θα ήθελε γύρω στα εφτά χρόνια η κυβέρνηση για ν’ απολύσει όλο το προσωπικό της ΕΡΤ.
Η απόφαση αυτή της Επιτροπής Αναστολών του ΣτΕ λύνει τα χέρια της κυβέρνησης να προχωρά σε μαζικές απολύσεις σε όποιο φορέα του δημόσιου τομέα κρίνει. Η ΕΡΤ ήταν απλά το πρώτο -και καθοριστικό- βήμα. Οι 14.000 απολύσεις που έχουν συμφωνήσει με την τρόικα μόνο με τέτοιες διαδικασίες μπορούν να γίνουν πράξη.
Επικίνδυνες αυταπάτες
Από την άλλη, το ΣτΕ δεν παρέλειψε να συμπληρώσει τη σχετική ασάφεια που περιλάμβανε η προσωρινή διαταγή που είχε εκδώσει ο πρόεδρός του. Αναφερόμαστε στο χρόνο υλοποίησης της επανεκπομπής των ραδιοτηλεοπτικών καναλιών της τέως ΕΡΤ. Η προσωρινή διαταγή δεν ανέφερε κάτι σχετικό και έτσι άφηνε περιθώριο σε καταγγελίες εκ μέρους των εργαζόμενων και της αντιπολίτευσης για το ότι η κυβέρνηση δεν εφάρμοσε «άμεσα» την προσωρινή διαταγή για επανεκπομπή. Η απόφαση της Επιτροπής Αναστολών λέει ότι η επανεκπομπή πρέπει να γίνει «στο συντομότερο δυνατό χρόνο». Δηλαδή, όποτε μπορέσει η κυβέρνηση. Προσφέρεται έτσι πλήρης κάλυψη στην κυβέρνηση, και για το διάστημα που μεσολάβησε μετά την προσωρινή διαταγή, και για το διάστημα που θα χρειαστεί μέχρι να επαναλειτουργήσει τα κανάλια. Το ίδιο το ΣτΕ, όπως αναφέρει η απόφαση της Επιτροπής Αναστολών, «επιφυλάσσεται να επανέλθει αυτεπαγγέλτως εντός ευλόγου χρόνου για να διαπιστώσει αν έλαβε χώρα συμμόρφωση προς τα ανωτέρω κριθέντα». Επομένως, η κυβέρνηση έχει λυμένα τα χέρια να κάνει τους χειρισμούς της με κάθε άνεση.
Φυσικά, εκείνοι που «χαιρέτιζαν» την απόφαση του Μενουδάκου, χαρακτηρίζοντάς την «σημαντική νίκη» (Διασωματειακό των εργαζόμενων στα ΜΜΕ) και εκείνοι που υποστήριζαν ότι «η απόφαση του ΣτΕ βάζει φρένο στα σχέδια της κυβέρνησης» (ΣΥΡΙΖΑ) τώρα έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους και «περί άλλα τυρβάζουν». Αυτές οι εξελίξεις, όμως, δείχνουν πρώτο ότι δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή εμπιστοσύνη στην αστική Δικαιοσύνη (πόσο μάλλον να ανατίθεται σ’ αυτή η υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων) και δεύτερο ότι το ΣτΕ (όπως και τα άλλα δικαστήρια) είναι αποφασισμένο να στηρίξει με καθαρά πραξικοπηματικό τρόπο τις επιθέσεις ενάντια στους εργαζόμενους, αδιαφορώντας για το τσαλαπάτημα ακόμη και των στοιχειωδέστερων κανόνων Δικαίου του αστικού καθεστώτος. Στην εποχή της «κινεζοποίησης» δεν υπάρχει Εργατικό Δίκαιο. Υπάρχει μόνο η πολιτική σκοπιμότητα των διαχειριστών του συστήματος. Αυτοί έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι και αποφασίζουν με τον τρόπο μιας χούντας, όπως έκαναν εν προκειμένω και η συγκυβέρνηση και το ΣτΕ που έσπευσε να τη στηρίξει.
«Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», λέει ένα παλιό και διαχρονικά επίκαιρο σύνθημα. Αυτό το σύνθημα καλούνται να κάνουν πράξη οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ. Στα δικά τους χέρια κρατούν τις τύχες τους. Το δικαίωμά τους στη δουλειά, το δικαίωμά τους να μπορούν να ζήσουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Να είναι σίγουροι ότι στον αγώνα τους, χωρίς βαρίδια και χωρίς αυταπάτες πλέον, θα βρουν πολλούς εργαζόμενους αλληλέγγυους. Γιατί σ’ αυτούς έλαχε ο κλήρος να δώσουν πρώτοι τον αγώνα ενάντια στον εφιάλτη των μαζικών απολύσεων.
Πηγή:“Κόντρα”
Αφήστε μια απάντηση