Γράφει ο Μπαγλαμάς ο Αϊβαλιώτης
Στις 27 Αυγούστου 1997 έφυγε από τη ζωή η Σωτηρία Μπέλλου, η μεγάλη ιέρεια του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού. Μια γυναίκα που κουβάλησε πάνω της όλο το στίγμα, τον πόνο, αλλά και την περηφάνια του λαού. 28 χρόνια μετά, η φωνή της εξακολουθεί να καίει και να συγκινεί.
Γεννημένη το 1921, στην Δροσιά, χωριό έξω απ την Χαλκίδα, η Μπέλλου μεγάλωσε σε μια κοινωνία συντηρητική και σκληρή. Από μικρή έδειξε πάθος για το τραγούδι, αλλά βρήκε μπροστά της αντιξοότητες, βία, ακόμα και την οικογενειακή καταπίεση. Στην Κατοχή εντάχθηκε στην Αντίσταση, πλήρωσε με ξύλο και βασανιστήρια τη στράτευσή της στο πλευρό της Αριστεράς.
Η Σωτηρία Μπέλλου μπήκε στο λαϊκό πάλκο αμέσως μετά την Κατοχή. Η συνεργασία της με τον Βασίλη Τσιτσάνη την έφερε στην πρώτη γραμμή. Από εκεί και πέρα η φωνή της συνδέθηκε με τα πιο συγκλονιστικά ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια. Ήταν η φωνή που δεν χαριζόταν· έβγαινε βαθιά, τραχιά, μεστός καημός, χωρίς ωραιοποιήσεις.
Κανείς δεν μπορούσε να τραγουδήσει τη δυστυχία, τον χωρισμό, την ξενιτιά, την ήττα με τέτοιο βάρος. Γιατί η Μπέλλου είχε ζήσει όλα αυτά στο πετσί της.
Η Μπέλλου δεν ήταν απλώς καλλιτέχνιδα· ήταν και ανυπότακτη γυναίκα. Στις δεκαετίες της μετεμφυλιακής Ελλάδας πλήρωσε ακριβά την κομμουνιστική της στράτευση. Απομονώθηκε, κυνηγήθηκε, συχνά έμενε άνεργη. Δεν έκανε «εκπτώσεις» για να γίνει αρεστή στο σύστημα. Κι αυτό της κόστισε.
Έζησε δύσκολες στιγμές: φτώχεια, αλκοολισμό, ακόμη και βία. Κι όμως, βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει να τραγουδά. Γιατί, όπως έλεγε η ίδια, «αν δεν τραγουδήσω, πεθαίνω».
Στη δεκαετία του ’70 και ιδιαίτερα του ’80, η Μπέλλου βρήκε ξανά το κοινό της. Η νεολαία την αποθέωσε, την ανακάλυψε εκ νέου μέσα από τα ρεμπέτικα. Η «γερόντισσα» του λαϊκού τραγουδιού έγινε σύμβολο αλήθειας και αυθεντικότητας. Δεν έπαιζε ρόλους, δεν έκανε καριερίστικα παιχνίδια. Έμπαινε στη σκηνή με το τσιγάρο στο χέρι, με το ποτήρι δίπλα, και τραγουδούσε σαν να έβγαζε την ψυχή της.
Η Σωτηρία Μπέλλου δεν ήταν μόνο μια μεγάλη φωνή. Ήταν μια παρουσία πολιτική. Μια γυναίκα που αντιστάθηκε σε όλα τα μέτωπα: στην Κατοχή, στη λογοκρισία, στον σεξισμό, στον αποκλεισμό. Ήταν η φωνή της Αριστεράς, η φωνή της φτωχολογιάς, η φωνή όσων δεν είχαν βήμα.
28 χρόνια μετά, ακούμε τη Μπέλλου και νιώθουμε την ίδια ανατριχίλα. Γιατί δεν τραγουδά· μοιράζεται τον πόνο και την περηφάνια μιας ολόκληρης τάξης.
Διαβάστε επίσης: Σωτηρία Μπέλλου: 27 χρόνια από το θάνατό της
Αφήστε μια απάντηση