Ο Γιάννης Ρίτσος, στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου το 1974, δεν απήγγειλε απλώς ένα ποίημα. Έγινε η φωνή ενός λαού που μόλις είχε βγει από τη νύχτα της δικτατορίας. Η Ρωμιοσύνη του δεν ήταν λόγια – ήταν μνήμη, πόνος, αγώνας και υπόσχεση.
Σε εκείνη τη συγκλονιστική στιγμή, μέσα στο πλήθος του Πολυτεχνείου, ο Ρίτσος θύμισε σε όλους πως «αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας» και πως η ελευθερία δεν χαρίζεται· κερδίζεται, ξανά και ξανά, από αυτούς που δεν σκύβουν το κεφάλι.
52 χρόνια μετά, η φωνή του συνεχίζει να μας ανατριχιάζει.
Και να μας καλεί.
Δεν ξεχνάμε.
Δεν σιωπούμε.
Το Πολυτεχνείο ζει.
Αφήστε μια απάντηση