Του Γ.Γ.
Η “Ιθάκη” του Τσίπρα, δεν είναι ένα απλό βιβλίο. Είναι πολιτική επιχείρηση. Στόχος: να ξεπλύνει το τρίτο μνημόνιο, να βαφτίσει την ταξική ήττα «τραγικό λάθος», και να σπείρει ξανά την ίδια αυταπάτη που καλλιεργούσε από το 2012: «Εμπιστευτείτε με, αυτή τη φορά θα τα καταφέρω».
Η “Ιθάκη” του Τσίπρα έρχεται σε μια στιγμή που ο αριστερός χώρος -εκτός απ’ το ΚΚΕ που είναι η μόνη οργανωμένη πολιτική αριστερή δύναμη- είναι κατακερματισμένος, η κοινωνία απογοητευμένη κι η πολιτική εκπροσώπηση σε ιστορικό χαμηλό. Δεν είναι απλώς ένα βιβλίο· είναι κίνηση στο σκάκι της μεταμνημονιακής αριστεράς. Δεν έρχεται ως λογοτεχνικό γεγονός ούτε ως μια κίνηση εξομολόγησης ενός πρώην πρωθυπουργού. Έρχεται μέσα σε μια περίοδο έντονης πολιτικής ρευστότητας, και χρεοκοπίας όλου του αστικού σκηνικού.
Ο Τσίπρας λέει: «Κάναμε λάθη», «υπήρξε αλαζονεία», «κάποιοι σύντροφοι ήταν νάρκισσοι». Δεν λέει ποτέ: «Εγώ υπέγραψα το τρίτο και σκληρότερο μνημόνιο της μεταπολίτευσης». «Εγώ μετέτρεψα το ΟΧΙ του 61,3% σε ΝΑΙ μέσα σε 72 ώρες».
«Εγώ έβαλα την εργατική τάξη να πληρώσει 86 δισ. ευρώ για να σωθούν οι τράπεζες και οι δανειστές».
Η «αυτοκριτική» του είναι εξ απαλών ονύχων: αγγίζει πρόσωπα (Πολάκης, Βαρουφάκης, Αχτσιόγλου), ποτέ δομές. Αγγίζει «συμπεριφορές», ποτέ την ταξική επιλογή που έγινε το καλοκαίρι του 2015: να σωθεί το ευρώ και η ΕΕ με κάθε κόστος – και το δυσβάσταχτο κόστος το πλήρωσε η τάξη μας.
Ο Τσίπρας επιχειρεί με το βιβλίο να ξαναγράψει την ιστορία της διακυβέρνησής του και να παρουσιαστεί ως ο μόνος που μπορεί να “ξαναμαζέψει τα κομμάτια”. Το αν θα πείσει, είναι άλλο ζήτημα.
Η νέα αυταπάτη στήνεται ήδη. Το μήνυμα του βιβλίου είναι ξεκάθαρο: «Αν με είχατε ακούσει περισσότερο, αν δεν υπήρχαν οι “νάρκισσοι”, αν… αν… αν… τότε θα τα είχαμε καταφέρει». Δηλαδή ακριβώς το ίδιο παραμύθι που μας έλεγε το 2014: «Αν με ψηφίσετε, θα σκίσω τα μνημόνια».
Και το 2019: «Αν με ξαναψηφίσετε, θα διορθώσουμε τα λάθη».
Τώρα, το 2025, το παραμύθι γίνεται: «Αν με ακολουθήσετε στο νέο κόμμα, αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε – γιατί τώρα ξέρω τι δεν πρέπει να κάνω». Είναι η ίδια συνταγή: προσωποκεντρική πολιτική, χωρίς πρόγραμμα ρήξης, χωρίς εθνικοποιήσεις, χωρίς εργατικό έλεγχο. Μόνο «καλύτερος διαχειριστής» μέσα στο ίδιο σάπιο σύστημα.
Υ.Γ: Προφανώς μπορείτε να μας στείλετε και να φιλοξενήσουμε στην ιστοσελίδα μας κάθε αντίθετη άποψη.
Κι όμως, αυτός ο ικανός διαχειριστής της …(ξε)πωλητικής και άριστος γνώστης της νησιωτικής γεωγραφίας της χώρας μας, μετά την πολύ πετυχημένη εμπορικά έκδοση της Ιθάκης, ήδη ετοιμάζει οκτώ (8) νέα βιβλία από ισάριθμες επισκέψεις του σε άλλα οκτώ (8) νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου: «Λέσβος», «Μυτιλήνη», «Κέα», «Τζια», «Κύθηρα», «Τσιρίγο», «Ζάκυνθος» και «Τζάντε»