Σαν σήμερα, πριν ακριβώς 205 χρόνια, στον νότιο Ειρηνικό, 2.000 μίλια δυτικά της Χιλής, συνέβη κάτι που ακόμα και σήμερα ακούγεται σαν θρύλος. Όμως δεν είναι θρύλος. Είναι η αληθινή ιστορία του φαλαινοθηρικού «Έσεξ» από το Νάντακετ, που έμελλε να εμπνεύσει τον Χέρμαν Μέλβιλ να γράψει το αθάνατο «Μόμπι Ντικ».
Το πλοίο, με κυβερνήτη τον Τζωρτζ Πόλαρντ και 20 άντρες πλήρωμα, είχε μόλις σκοτώσει μια θηλυκή φάλαινα και το μικρό της. Το αίμα έβαφε τη θάλασσα. Και τότε, από το πουθενά, εμφανίστηκε εκείνος.Ένας γιγάντιος λευκός φυσητήρας, περίπου 26 μέτρα μήκος, 80 τόνοι καθαρή οργή.
Οι ναύτες τον είδαν να πλησιάζει. Πρώτη επίθεση: με το κεφάλι στραμμένο ακριβώς προς την πλώρη του «Έσεξ», χτύπησε με ταχύτητα 3 κόμβων. Το ξύλινο σκαρί τρεμούλιασε. Η φάλαινα πέρασε από κάτω και απομακρύνθηκε αργά, σαν να περίμενε.Οι ναύτες άρχισαν να αντλούν νερά.
Και τότε γύρισε. Δεύτερη επίθεση: αυτή τη φορά με 6 κόμβους. Το χτύπημα ήταν τόσο δυνατό που τα ξύλα έσπασαν σαν κλαδιά. Το «Έσεξ» άρχισε να βυθίζεται μέσα σε λίγα λεπτά. Το μόνο που πρόλαβαν οι άντρες ήταν να κατεβάσουν τρεις μικρές βάρκες και να πάρουν ελάχιστα τρόφιμα.Από τους 20, μόνο 8 θα γλίτωναν.
Ο αξιωματικός Όουεν Τσέις, που επέζησε, κατέγραψε την ιστορία. Όταν ο Μέλβιλ τη διάβασε, 20 χρόνια αργότερα, κατάλαβε αμέσως: δεν ήταν απλώς ναυτικό ατύχημα. Ήταν η στιγμή που η Φύση κοίταξε τον άνθρωπο στα μάτια και είπε «ως εδώ». Η λευκή φάλαινα του Μόμπι Ντικ δεν ήταν φαντασία.
Ήταν εκδίκηση.Και δεν ήταν ούτε τυφλή ούτε παράλογη.
Ήταν η απάντηση σε δεκάδες χρόνια σφαγής, σε χιλιάδες φάλαινες που σφάχτηκαν για λάδι, σε μικρά που σκοτώθηκαν μπροστά στις μανάδες τους.
Σήμερα, 205 χρόνια μετά, η ανθρωπότητα εξακολουθεί να εγκληματεί στη Φύση.
Μόνο που τώρα δεν βάζει στο στόχαστρο της μόνο φάλαινες. Θύματα είναι είναι δάση, ποτάμια, κλίμα, είδη που εξαφανίζονται. Η ιστορία του «Έσεξ» δεν είναι παραμύθι.
Είναι προειδοποίηση. Κάποια στιγμή, η Φύση θα ξαναχτυπήσει, αφού εξακολουθούν να εγκληματούν στο ανόργανο σώμα του ανθρώπου που είναι η φύση.
Εκείνη την εποχή το λάδι, σπαρματσετο, που βρισκόταν στις φάλαινες το χρησιμοποιούσαν για να ανάβουν τα φανάρια στους δρόμους αφού δεν είχε εφευρεθεί ακόμη το ηλεκτρικό ρεύμα από τους Τέσλα κ Έντισον.