Ένας εργάτης πήγε στη δουλειά του, στην επισκευαστική βάση της ΣΤΑΣΥ στον Πειραιά, όπως κάθε μέρα. Δεν θα γυρίσει ποτέ σπίτι του. Καταπλακώθηκε από πολύ βαρύ φορτίο που έπεσε πάνω του. Απεγκλωβίστηκε από την πυροσβεστική και μεταφέρθηκε στο Τζάνειο όπου τελικά λίγο αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή.
Το όνομα του ανθρώπου της τάξης μας θα αποτελέσει μια ακόμα γραμμή στατιστικής στα δελτία της Επιθεώρησης Εργασίας, μια ακόμα «κακιά στιγμή» που θα βαφτιστεί «δυστύχημα». Μόνο που δεν ήταν δυστύχημα. Ήταν έγκλημα. Έγκλημα με υπογραφή: εντατικοποίηση, έλλειψη μέτρων ασφαλείας, ανύπαρκτοι έλεγχοι, εργολαβοποίηση, ιδιωτικοποίηση των πάντων.
Η ΣΤΑΣΥ δεν είναι πια δημόσια εταιρεία με την παλιά έννοια. Είναι κομμάτι του Υπερταμείου, έχει δοθεί σε εργολάβους για «συντηρήσεις», έχει αφεθεί στην τύχη του. Οι τεχνίτες δουλεύουν με παμπάλαια μηχανήματα, χωρίς επαρκή γερανογέφυρες, χωρίς αυτόματους μηχανισμούς ασφαλείας, χωρίς επαρκές προσωπικό. Οι βάρδιες είναι εξοντωτικές, οι μισθοί πείνας, οι εργολάβοι παίρνουν τα εκατομμύρια και οι εργάτες πληρώνουν με τη ζωή τους.
Από την αρχή του 2025 μέχρι σήμερα, τουλάχιστον 184 εργαζόμενοι έχουν χάσει τη ζωή τους στην Ελλάδα σε «εργατικά ατυχήματα». 184 νεκροί! Ενας νεκρός κάθε δυο μέρες! Και δεν μετράμε τους τραυματίες, τους ακρωτηριασμένους, τους εργάτες που παλεύοντας για το μεροκάματο φορτώνονται επαγγελματικές αρρώστιες για να παράγουν τον πλούτο που κατά βάση άλλοι τον απολαμβάνουν ….
Αφήστε μια απάντηση