Στο πρωτοσέλιδο των «ΝΕΩΝ» σήμερα, 20 Νοέμβρη 2025, ξεχωρίζει το “καρεδάκι” που έχει τίτλο: «EUROSTAT – ΕΛΣΤΑΤ: ΦΤΩΧΟΙ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ». Μια φράση που, συνειδητά, προσπαθεί να υποβαθμίσει την τραγωδία σε απλή «αίσθηση». Λες και η φτώχεια είναι ψυχολογικό φαινόμενο, όχι δομικό έγκλημα του καπιταλισμού.
Αλλά τα νούμερα δεν λένε παραμύθια. Η Eurostat και η ΕΛΣΤΑΤ φέρνουν στο φως τα αμείλικτα στατιστικά: Δύο στους τρεις Έλληνες δεν «αισθάνονται» φτωχοί – είναι φτωχοί, παγιδευμένοι σε μια οικονομία που ωφελεί ελάχιστους και συνθλίβει τους πολλούς.
Η «υποκειμενική φτώχεια» που δεν είναι καθόλου υποκειμενική. Σύμφωνα με την έρευνα της Eurostat για το 2024, το 66,8% των Ελλήνων δηλώνει ότι αισθάνεται φτωχός, δηλαδή θεωρεί την οικονομική του κατάσταση και το επίπεδο διαβίωσης «χαμηλό». Αυτό το ποσοστό είναι το υψηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σχεδόν διπλάσιο από τη Βουλγαρία (37,4%, δεύτερη στη θλιβερή λίστα) και τετραπλάσιο από τον μέσο όρο της ΕΕ (17,4%).
Δεν πρόκειται για «γκρίνια», όπως θα έλεγε ο Γεωργιάδης. Είναι η καθημερινή βιωματική αλήθεια: λογαριασμοί που δεν βγαίνουν, μισθοί που συρρικνώνονται, σπίτια που κλείνουν, νέοι που φεύγουν.
Και μην ξεχνάμε: Αυτό το 66,8% είναι σχεδόν σταθερό από το 2023 (67%).
Στην ΕΕ, ο μέσος όρος έπεσε από 19,1% το 2023 σε 17,4% το 2024, με χώρες όπως η Κύπρος να βλέπουν πτώση 25,6 ποσοστιαίων μονάδων (από 46,4% σε 20,8%) και η Κροατία 23 μονάδες (από 42,8% σε 19,8%).
Η Ελλάδα σέρνεται πίσω, με την κυβέρνηση Μητσοτάκη να πανηγυρίζει «πρωτιές» σε τουρισμό και επενδύσεις, ενώ οι πολίτες μετράνε ψίχουλα. Η «υποκειμενική φτώχεια» –όπως την ονομάζει η Eurostat– αγγίζει περισσότερο τους νέους: Στην ΕΕ, το 20,6% των ατόμων κάτω των 18 ετών νιώθει φτωχό, ενώ στην Ελλάδα αυτό το ποσοστό εκτοξεύεται, εντείνοντας την κοινωνική ρήξη.
Η ΕΛΣΤΑΤ επιβεβαιώνει: Δεν είναι αίσθηση, είναι στατιστική βαρβαρότητα. Η Ελληνική Στατιστική Αρχή δεν μένει στα συναισθήματα – μετράει την ωμή πραγματικότητα. Για το 2023 (τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία, δημοσιευμένα τον Απρίλιο 2025), το 26,9% του πληθυσμού –δηλαδή 2.740.051 άτομα– βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού.
Αυτό περιλαμβάνει όσους ζουν με εισόδημα κάτω από το 60% του εθνικού μέσου, ή αντιμετωπίζουν στέρηση βασικών αγαθών, ή ζουν σε νοικοκυριά με πολύ χαμηλή εργασιακή ένταση.
Και μην ξεχνάμε: Ένας στους πέντε Έλληνες (20%) στερείται ιατρικής φροντίδας λόγω κόστους, με τη Ρουμανία να είναι η μόνη χειρότερη (27%).
Και το ερώτημα παραμένει: Σε μια χώρα με «πρωτοφανή ανάκαμψη», όπως λένε οι υπουργοί, πώς εξηγείται ότι πάνω από 1 στους 4 εργαζόμενους (10%) βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας;
Η αλήθεια πίσω από τα νούμερα: Ανισότητες, μισθοί-ψίχουλα και ψεύτικη «ανάπτυξη». Αυτά τα στοιχεία δεν είναι τυχαία. Είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που θησαυρίζει εταιρείες και ελίτ, ενώ αφήνει τα λαϊκά στρώματα να βυθίζονται. Ο κατώτατος μισθός στα 880 ευρώ (μεικτά) δεν φτάνει ούτε για ενοίκιο σε Αθήνα, ενώ ο πληθωρισμός τρώει ό,τι απομένει. Η «ανάπτυξη» του 2,5% που υμνούν πηγαίνει σε ξενοδοχεία πολυτελείας και off-shore, όχι σε μισθούς ή συντάξεις.
Το πρωτοσέλιδο των «ΝΕΩΝ» προσπαθεί να το κάνει ελαφρύ: «Αισθάνονται φτωχοί». Αλλά τα νούμερα φωνάζουν: Είναι φτωχοί, και σ’ αυτό ευθύνεται η κυβέρνητική αντιλαϊκή πολιτική. Η μαζική φτώχεια δεν είναι μοίρα. Είναι επιλογή της εξουσίας. Και μπορούμε να την ανατρέψουμε.
Αφήστε μια απάντηση