Πηγή: Mika Agrafiotou – f/b
Φανταστείτε να είχαμε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που δεν θα περίμενε οι νεκροί εργάτες να φτάσουν κοντά στους 200 μέσα σε έναν χρόνο για να κλείσει τα πάντα.
Φανταστείτε αυτή τη στιγμή, με αφορμή τον θάνατο του 59 χρόνου αρχιτεχνίτη του ΗΣΑΠ που καταπλακώθηκε από το φορτίο που κουβαλούσε το μηχάνημα στο οποίο εργαζόταν, να είχαν πάρει φωτιά τα σωματεία και τα συνδικάτα, να μην έπεφτε καρφίτσα στις αίθουσες των εργατικών κέντρων όλης της χώρας.
Φανταστείτε αύριο να λάμβανε χώρα μια μεγαλειώδης απεργία, αντίστοιχη με εκείνη που ζήσαμε για τα Τέμπη, για τους νεκρούς τη τάξης μας, για τους 170 νεκρούς εργάτες που πήγαν να βγάλουν το μεροκάματο και δεν γύρισαν ποτέ σπίτι τους.
Φανταστείτε, ένα κίνημα που δεν έχει γεμίσει ηγετίσκους που φτιάχνουν ατομικές καριέρες και μετά σου πουλάνε βιβλία, τραμπούκους που χτυπάνε στο ψαχνό, παραγοντίσκους που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, φαντασμένα ψώνια που κουνάνε διδακτικά το δάχτυλο για το καθετί, ανυπόφορους οπορτουνιστές που αλλάζουν οργάνωση και κόμμα σαν τα πουκάμισα ανάλογα με το που θα φυσήξει ο άνεμος μήπως και γλείψουν κανένα κόκαλο και νομίζουν πως όλοι είμαστε ηλίθιοι εκτός από εκείνους.
Ένα κίνημα που αντί να τραγουδάει σαχλοτράγουδα σε πλατείες, να γράφει αναλυσάρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να προωθεί την υποτιθέμενη ηθική ανωτερότητα του καθενός, δεν περνούσε στο ντούκου τους 170 εργάτες που έχουν δολοφονηθεί από τον εργασιακό μεσαίωνα που μας έχει επιβάλλει το κεφάλαιο τα τελευταία χρόνια.
Ένα κίνημα που δεν κλαίει μόνο τους νεκρούς της τάξης του, αλλά παλεύει για να μην υπάρξουν άλλοι και σαρώνει τα πάντα στο διάβα του.
Και όλον τον θυμό και την απελπισία τα μετέτρεπε σε ταξική πάλη και αύριο δεν άνοιγε ούτε μια κλειδαριά στους χώρους δουλειάς, αύριο να παρέλυε ολόκληρη η χώρα.
Μέχρι τότε, ας ψάχνουμε να βρούμε φαντασιακές Ιθάκες και να ανοίγουμε κεφάλια στο Πολυτεχνείο, να μας φτύνουν και να αναρωτιόμαστε γιατί βρέχει.
Αφήστε μια απάντηση