Ομηρος Μ: Εκείνη την βραδιά στην ΓΑΔΑ διαβήκαμε την κόλαση

“Εκείνη τη νύχια διαβήκαμε την κόλαση”: έτσι περιγράφει μιλώντας στο Documento το βράδυ που βασανίστηκε στον 12ο όροφο της ΓΑΔΑ ο Ομηρος Μ, ένας εκ των κατηγορουμένων στη δίκη για τα επεισόδια της Νέας Σμύρνης τον Μάρτιο του 2021.

Λίγες ημέρες μετά τις συλλήψεις η ελληνική κοινωνία διάβαζε αποσβολωμένη τη συγκλονιστική καταγγελία του 22άχρονου Αρη Π., ο οποίος συνελήφθη. οδηγήθηκε στη ΓΑΔΑ και κατήγγειλε ότι υπέστη φρικτά βασανιστήρια στον 12ο όροφο του κτιρίου, δεμένος πισθάγκωνα με κουκούλα στο κεφάλι, «σαν αιχμάλωτος πολέμου», όπως είχε περιγράφει χαρακτηριστικά. Ο ίδιος από την πρώτη στιγμή έλεγε ότι δεν είναι ο μόνος που βασανίστηκε, αναφερόμενος συγκεκριμένα στον φίλο και συγκατηγορούμενό του Ομηρο Μ. 

Ο Ομηρος, σε αντίθεση με τον Αρη, προφυλακίστηκε, ενώ πλέον βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό με βραχιολάκι. Εως σήμερα δεν είχε μιλήσει δημόσια για τα βασανιστήρια που καταγγέλλει ότι υπέστη, ωστόσο μαζί με τον Αρη Π. έχουν καταθέσει μήνυση κατά της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας.

Μιλώντας στο Documento ο Ομηρος καταγγέλλει ότι οι αστυνομικοί τον έγδυσαν, τον έβαλαν να γονατίσει και να κοιτάει τον τοίχο δεμένος πισθάγκωνα στον 12ο όροφο της ΓΑΔΑ. Λέει μάλιστα πως εκείνη την ώρα που υπέφερε και καταλάβαινε ότι οι βασανιστές του απολάμβαναν τη διαδικασία, ενώ τον ανάγκαζαν να τους αποκαλεί «κωλόμπατσους» για να τον χτυπούν πιο δυνατά. Του πετούσαν τα παπούτσια του στο πρόσωπο, του πατούσαν τις χειροπέδες για να ματώσουν και να πρηστούν οι καρποί του, τον χτυπούσαν για ώρες στα πλευρά, τα χέρια και στο κεφάλι προκαλώντας του αφόρητο πόνο.

Η δίκη της υπόθεσης έχει προσδιοριστεί για τις 10 Οκτωβρίου και στο εδώλιο αναμένεται να βρεθούν έντεκα από τους αρχικά δώδεκα κατηγορούμενους, αφού ο ένας εξ αυτών συνελήφθη, προφυλακίστηκε, λοιδορήθηκε, ξαναβαφτίστηκε «Ινδιάνος» και στο τέλος αφέθηκε ελεύθερος, καταδεικνύοντας έτσι ακόμη ένα φιάσκο της ΕΛΑΣ, η οποία όπως φαίνεται προκειμένου να δείξει ότι έπιασε τον ένοχο αρκέστηκε στη δίωξη και φυλάκιση ενός αθώου.

Τι έγινε εκείνη τη νύχτα στη Νέα Σμύρνη;

Εχει σημασία να θυμηθούμε τι είχε προηγηθεί εκείνης της νύχτας. Δύο μέρες πριν είχε κυκλοφορήσει ένα βίντεο από την πλατεία της Νέας Σμύρνης με αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ να βεβαιώνουν πρόστιμα σε οικογένειες που απλώς κάθονταν στα παγκάκια έχοντας την ανάγκη να ξεφύγουν από τον ασφυκτικό περιορισμό της καραντίνας.

Τότε ένα παιδί που απλώς διαμαρτυρήθηκε ξυλοκοπήθηκε βίαια από αστυνομικούς σε κοινή θέα. Την ίδια μέρα ο κόσμος της γειτονιάς βγήκε να διαδηλώσει ενάντια στο όργιο αυτό και χτυπήθηκε ξανά βίαια από τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Μιλάμε για μια περίοδο, αν θυμάστε, κατά την οποία η αστυνομική αυθαιρεσία βρισκόταν σε τρομακτική έξαρση. Ετσι και εμείς, έχοντας συσσωρευμένο εκείνο το κοινό αίσθημα αγανάκτησης και αδικίας, αποφασίσαμε να κατέβουμε στη διαδήλωση. Δύο άτομα ανάμεσα σε 15.000 ετερόκλητου κόσμου. Από απλούς αλληλέγγυους όπως εμείς έως οργανώσεις, πολιτικές παρατάξεις, κατοίκους και απλές οικογένειες με τα παιδιά τους.

Κάποια στιγμή ξεκίνησαν τα πρώτα μπλοκ, ακολούθησε η τεράστια διαδήλωση. Είναι δύσκολο για οποιονδήποτε συμμετείχε να διευκρινίσει πώς και πότε μετατράπηκε ολόκληρη η Νέα Σμύρνη σε πεδίο αχαλίνωτης αστυνομικής βίας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ανθρώπους να τρέχουν πανικόβλητοι και να προϊδεάζουν ότι η αστυνομία είναι μανιασμένη, ότι θέλουν αίμα· κάποιος χαρακτηριστικά μου ανέφερε ότι μόλις σκοτώθηκαν δύο αστυνομικοί, ότι η αστυνομία κάνει πογκρόμ σε ολόκληρη την περιοχή, ότι κακοποιούν, ξυλοκοπούν και συλλαμβάνουν αδιακρίτως οποιονδήποτε κυκλοφορεί.

Με αυτές τις πληροφορίες κατά νου, πήρα τηλέφωνο τον Αρη να τον ενημερώσω ότι πρέπει να απομακρυνθούμε από τη γειτονιά, ότι η αστυνομία αποζητάει εκδίκηση. Αυθαίρετα χρησιμοποίησα πρώτο πληθυντικό λέγοντας «τους σκοτώσαμε», αναφερόμενος όμως στο σώμα της διαδήλωσης. Δεν περίμενα ποτέ ότι αυτή η συγκεκριμένη φράση θα απομονωθεί, θα διαστρεβλωθεί και θα ερμηνευτεί επίτηδες από την αστυνομία ως ομολογία υποτιθέμενης ενοχής. Πολλώ δε μάλλον ότι αυτό θα προκόψει από μια παράνομη διάταξη για απόρρητους λόγους εθνικής ασφαλείας στο πρόσωπο του Αρη -λόγω της πολιτικής του στοχοποίησης- και κατ’ επέκταση στο δικό μου. Ηταν όμως αρκετή για όσα ακολούθησαν.

Πώς σε συνέλαβαν και τι έγινε στη ΓΑΔΑ;

Ο όρος «σύλληψη» δεν έχει καμία σχέση με το πώς ακριβώς έφτασα ως τη ΓΑΔΑ. Ηταν εν ώρα δουλειάς, μεσημέρι, όταν πέρασα από το σπίτι απλώς για να πάρω φαγητό. Τότε δύο πολιτικά αυτοκίνητα και μια μηχανή με περικύκλωσαν ακριβώς έξω από την είσοδο του σπιτιού μου και δίχως να μου διευκρινίσουν την ταυτότητά τους, παρά μόνο με βρισιές του τύπου «πουτάνα, τώρα έπεσες στα χέρια μας», απειλές ότι δεν πρόκειται να γλιτώσω και χτυπήματα με χειροπέδησαν πάνω σε ένα καπό, πέταξαν τη μάσκα προστασίας που φορούσα και μου φόρεσαν στα μάτια την κουκούλα του φούτερ μου. Ετσι με έβαλαν σε ένα αμάξι, με κρατούσαν σε κεφαλοκλείδωμα μέχρι την ώρα που φτάσαμε στη ΓΑΔΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα κόκκινα φανάρια έως και ο οδηγός σταματούσε για να με χτυπήσει. Ολο αυτό είχε χαρακτηριστικά μαφιόζικης απαγωγής.

Φτάνοντας στο υπόγειο της ΓΑΔΑ συνειδητοποίησα ότι αυτοί οι τέσσερις που με χτυπούσαν στο αμάξι ήταν λίγοι. Με πέρασαν ανάμεσα σε μια φάλαγγα περίπου είκοσι μαυροφορεμένων που με περίμενε, ξεκίνησαν να με λιντσάρουν ώσπου να με πετάξουν σε ένα ασανσέρ με το κεφάλι, χτυπώντας ακατάπαυστα μέχρι να φτάσουμε στον 12ο όροφο. Εκεί με παράτησαν σε ένα δωματιάκι, με έγδυσαν και με άφησαν γονατιστό αντικριστά στον τοίχο. Επειτα άκουσα ένα κοπάνημα στην πόρτα, ένας τύπος μανιασμένος που μάλλον ετοιμαζόταν για επιχείρηση μου επέδειξε φωτογραφία του Αρη, κολλητού και συγκατηγορουμένου μου, φωνάζοντας αν μοιάζει ακόμη όπως απεικονιζόταν.

Αργότερα με απείλησαν ότι αν δεν δώσω κόσμο θα την πληρώσω εγώ για όλους και, είτε προφυλακιστώ είτε όχι, όπου με πετυχαίνει η αστυνομία και ειδικότερα η Δράση θα με δέρνει και θα με τραμπουκίζει. Οτι είχαν δώσει τις φωτογραφίες μου παντού.

Στη συνέχεια με οδήγησαν διά της βίας σε ένα δωμάτιο, όπου και ξεκίνησαν να με ανακρίνουν για καταστάσεις που δεν γνωρίζω και να με βασανίζουν. Μου πετούσαν τα παπούτσια μου στο πρόσωπο, μου πατούσαν τις χειροπέδες για να ματώσουν και να πρηστούν οι καρποί όσο ασκούσαν κόντρα πίεση στην πλάτη μου· μιλάμε για αφόρητο πόνο. Το ότι με χτυπούσαν στα πλευρά, τα χέρια, στο κεφάλι για ώρες και ασταμάτητα δεν χωράει σε μια απλή περιγραφή.

Καθ’ όλη τη διάρκεια των βασανιστηρίων η πιο τρομακτική διαπίστωση ήταν ότι έχω να κάνω με ανθρώπους που το απολαμβάνουν με κάθε διαστροφή. Μιλάμε για μια στρατιά ανθρώπων που βασάνιζαν έναν άνθρωπο δεμένο πισθάγκωνα. αδύναμο, ημιλιπόθυμο. πεσμένο από τη σωματική εξάντληση στα γόνατά του. Ενας είχε την επιθυμία να τον βρίζω και να τον φωνάζω «κωλόμπατοο» για να με χτυπάει όλο και πιο δυνατά, άλλος απειλούσε ότι θα αφανίσουν τους αριστερούς, κομμουνιστές και αναρχικούς, όλοι τους αδιαφορούσαν για στοιχεία, δίκες και αθωότητες. Απλώς απολάμβαναν τη διαδικασία.

Εκείνη τη νύχτα διαβήκαμε την κόλαση.

Αργά το βράδυ, κατά τις 2, με πέταξαν στα κρατητήρια του έβδομου ορόφου. Εκεί συνάντησα τον Αρη, ο οποίος χαρακτηριστικά μου ανέφερε ότι μπορούσε να διαβάσει τα παπούτσια τους στο σώμα μου, ότι τον βασάνισαν επί ώρες όπως ακριβώς έκαναν σε μένα, βοηθήσαμε ο ένας τον άλλο.

Τις επόμενες ημέρες τις περάσαμε σε ειδικό καθεστώς κράτησης, αποκλεισμένοι από τουαλέτα και φαγητό.

Μας κατηγόρησαν για απόπειρα ανθρωποκτονίας, έκρηξη, κατοχή και κατασκευή εκρηκτικών. Σαφέστατα δεν υπήρχε κάποιο τέτοιο στοιχείο. Νομίζω η περίπτωση του “Ινδιάνου” είναι χαρακτηριστική της αυθαιρεσίας με την οποία εξαπέλυαν κατηγορίες. Αυτό όμως άφησε παγερά αδιάφορους ανακριτή και εισαγγελέα. Κρίθηκα προφυλακιστέος, πέρασα δέκα μήνες στη φυλακή και έκτοτε ζω σε κατ’ οίκον περιορισμό με ένα βραχιόλι ηλεκτρονικής επιτήρησης.
Ολα αυτά για μια φράση σε μια τηλεφωνική συνομιλία

Πώς ήταν στη φυλακή;

Αρχικά πέρασα από τη Λάρισα και εν συνεχεία με πήγαν στον Κορυδαλλό. Παντού όμως οι ελληνικές φυλακές είναι χώροι σκοπίμως παρατημένοι, δεν απορώ που τις αποκαλούν κολαστήρια. Σε κρατούμενους με δικαίωμα να σπουδάσουν δεν τους δίνεται η ευκαιρία, ενώ άλλοι κρατούμενοι που δικαιούνται άδειες τις στερούνται καθαρά για λόγους συνέχισης της τιμωρίας τους. Οι υποδομές είναι ανύπαρκτες.

Στη Λάρισα αναγκαζόμασταν να μαζεύουμε ζεστό νερό σε κουβάδες δύο φορές τη μέρα -μόνο τότε είχε για ένα δεκάλεπτο ζεστό νερό- και το αποθηκεύαμε για να πλυθούμε έξι άτομα. Η διεύθυνση θυμάμαι αδιαφορούσε για ία σπασμένα τζάμια στους θαλάμους και το κρύο που έμπαινε τον χειμώνα Είχε φτάσει ακόμη στο σημείο να αντιμάχεται το δικαίωμα των κρατουμένων να ζητούν βιβλία.

Μην ξεχνάμε ότι στις συγκεκριμένες φυλακές ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του από απλό πονόδοντο. Και δεν είναι ο μοναδικός που έχασε τη ζωή του εκεί λόγω της καθυστερημένης και ελλιπούς ιατρικής περίθαλψης. Στον Κορυδαλλό αντίστοιχα συγκροτούμενος 33 χρόνων έχασε τη ζωή του από κορονοΐό αφού παρατήθηκε για μέρες από τη διεύθυνση να χαροπαλεύει στο κελί του αντί να μεταφερθεί άμεσα σε νοσοκομείο, παρότι γνώριζαν ότι επρόκειτο για μέλος ευπαθούς ομάδας με ιστορικό επιληψιών.

Ετυχε να είμαι στη φυλακή την περίοδο της πανδημίας. Υπήρχε μηδαμινή υγειονομική πρόνοια. Και περισσότερο χρησιμοποιήθηκε ως αφορμή για περαιτέρω αυστηροποίηση. Τα ανοιχτά επισκεπτήρια έγιναν κλειστά, πίσω από τζάμια οκτώ εκατοστών κίτρινα από τη βρόμα, και απαγόρευσαν την πρόσβαση σε βασικά αγαθά. Ολο αυτό ευνόησε την υπηρεσία της φυλακής να γλιτώνει χρόνο έρευνας.

Το μεγαλύτερο ποσοστό των κρατουμένων ζει υπό τον φόβο πως αν κοντραριστεί με την εκάστοτε διεύθυνση διεκδικώντας αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης πιθανότατα θα αντιμετωπίσει εκδικητική έρευνα, πειθαρχείο ή ακόμη μεταγωγή σε άλλες φυλακές ξανά από την αρχή.
Παρ’ όλα αυτά δεν θα ξεχάσω ποτέ την αλληλεγγύη συγκροτούμενων και πολιτών.

Πώς είναι η ζωή με το βραχιολάκι. πώς βιοπορίζεσαι;

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το να βρίσκεσαι στο σπίτι σου με τη δυνατότητα να βλέπεις κάποια οικεία πρόσωπα είναι καλύτερο από τη φυλακή. Ωστόσο δεν αλλάζει το γεγονός ότι η φυλακή συνεχίζεται στο ίδιο σου το σπίτι. Συμπληρώνω εννιά μήνες πλέον σε κατ’ οίκον περιορισμό δίχως τη δυνατότητα να περάσω την εξώπορτα, να εργαστώ, να επιβιώσω οικονομικά. Ακόμη όμως και mo απλά ζωτικά αυτονόητα, όπως ας πούμε το να απολαύσω το φως του ήλιου μια όμορφη μέρα, το να πετάξω τα σκουπίδια μου ή να κάνω τα ψώνια μου. Αυτά τα κάνουν εκ μέρους μου η οικογένεια, φίλοι και φίλες. Είναι ανυπόφορο για έναν άνθρωπο να ζει με όρους εξάρτησης και δεν μπορώ να φανταστώ καν πώς το περνάει κάποιος που δεν έχει κύκλο αλληλέγγυων να του συμπαραστέκονται.

Τέσσερις συνεχόμενες αιτήσεις ώστε να χαλαρώσουν -αν όχι να αρθούν- οι περιοριστικοί μου όροι έχουν απορριφθεί με αστεία επιχειρήματα, ότι «θα μπορούσα να δουλέψω από το σπίτι». Το βραχιόλι συνιστά ακόμη μια ιδιωτική πρωτοβουλία για κέρδος και ως εκ τούτου οι απορριπτικές αποφάσεις διασφαλίζουν ότι οι εταιρείες θα πληρωθούν.

Πρέπει κάποια στιγμή να σπάσει η αντίληψη εκείνη που θέλει έναν κρατούμενο όταν βγαίνει με βραχιόλι να θεωρείται πλέον ελεύθερος. Η ελευθερία προϋποθέτει κίνηση δίχως περιορισμούς και το βραχιόλι είναι μια σύγχρονη αλυσίδα.

Σε λίγες ημέρες ξεκινάει η δίκη, θέλω να πιστεύω ότι η αλληλεγγύη θα πνίξει την αδικία. Οτι θα κερδίσουμε τη ζωή μας πίσω.

Πηγή: Documento

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *