Του Γ. Γ.
Ενα ζήτημα για το οποίο σχεδόν κανείς δεν ασχολείται, είναι το πώς βρέθηκε σήμερα η “επικρατούσα θρησκεία” να κατέχει και να διαχειρίζεται την τεράστια περιουσία που διαθέτει.
Θα επανέλθουμε στην συνέχεια σ’ αυτό, αφού υπογραμίσουμε ότι διαχρονικά όλα τα αστικά κόμματα αβαντάρουν να θεριεύει το θησαυροφυλάκιο του παπαδαριού.
Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Εχουν ανοιχτά γραμμάτια που χρωστάνε οι καπιταλιστές στους ρασοφόρους, αφού με το κουτόχορτο που ταΐζουν το ποίμνιο τους, βοηθάνε να διαιωνίζουν την κυριαρχία τους, και μέσω των κυβερνητικών υπαλλήλων τους τα ξοφλάν.
Τα παραπάνω έγραφα στο παρελθόν σε μια ανάρτηση που είχε τίτλο «Ας μιλήσουμε για το πώς βρέθηκε η “επικρατούσα θρησκεία” να διαθέτει αμύθητη περιουσία».
Και φυσικά διαχρονικά καμιά κυβέρνηση δεν τόλμησε να πειράξει την τεράστια περιουσία του παπαδαριού. Οπως μας έχει δείξει και το πρόσφατο παρελθόν, όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, θέλησε να αγγίζει την εκκλησιαστική περιουσία, στην τελική νίκησαν οι δεσποτάδες.
Γιατί θυμήθηκα τα παραπάνω; Ο λόγος είναι ότι σαν σήμερα 12/3/1987 ο τότε Υπουργός Παιδείας του ΠΑΣΟΚ, Αντώνης Τρίτσης, καταθέτει στην βουλή ένα νομοσχέδιο -το οποίο τελικά ψηφίστηκε στις 2 Απρίλη 1987 από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ και του ΚΚΕ Εσ, ενώ οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας αποχώρησαν από την αίθουσα όπου γινόταν η ψηφοφορία- με το οποίο επιχειρούσε να θέσει υπό κρατικό έλεγχο την εκκλησιαστική περιουσία.
Οι δεσποτάδες ανέβηκαν στα κάγκελα. Απειλές ότι θα αφορίσουν τον Κεφαλλονίτη πολιτικό -αυτός όμως δεν χαμπάριαζε δηλώνοντας ότι «δεν εξαρτάται η νομοθετική ευθύνη της κυβέρνησης από την έγκριση της εκκλησίας»- συλλαλητήρια του χριστεπώνυμου ποιμνίου στο Σύνταγμα με ομιλητές τον τότε αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ και τον διάδοχο του Χριστόδουλο.
Την κατάληξη την ξέρετε. «Το ράσο είναι σαν το κάρβουνο. Οποιος το ακουμπήσει σβηστό μουτζουρώνεται, ενώ όποιος το πιάσει αναμμένο καίγεται», φέρεται ότι διαμήνυσε o τότε αρχιεπίσκοπος στον υπουργό Παιδείας. Και έτσι έγινε.
Ο Τρίτσης “έγραψε ιστορία” σύμφωνα με τον Α. Παπανδρέου, γι’ αυτό και αναγκάστηκε να απομακρυνθεί απ’ την κυβέρνηση, ταπεινωμένος και «πουλημένος» από τον τότε πρωθυπουργό.
Θυμάσαι, Γιώργη; Τι ιστορία κι εκείνη! Ο “Παπατζής ο Β” έκλεισε τότε ραντεβού στο Καστρί με το Σεραφείμ (με τον οποίο αλλωστε τους συνέδεε ο…κοινός νομικός τους σύμβουλος, κάποιος πανεπιστημιακός προφέσορας της εποχής εκείνης!!) Συνέφσγαν λοιπόν στη βιλλα της οικογένειας Παπατζή τα δύο γκισέμια της εξουσίας και ρύθμισαν μεταξύ τους το ζήτημα της “εκκλησιαστικής περιουσίας” που πήγε να τους ανοίξει ο Τρίτσης.Ρυθμιση, προς όφελος φυσικά των ρασοκαπιταλιστών δεσποτάδων. Το συμφέρον υποτίθεται του Παπατζή από τη ρύθμιση αυτή θα ήταν επισήμως μεν να πληρώνει το παπαδαριό και κανένα φόρο στο κράτος για την αμύθητη αυτή περιουσία, στην πραγματικότητα όμως,το να σταματήσει ή να περιορίσει κάπως ο άμβωνας τη διαρκή τότε προπαγάνδα του κατά του Παπατζή και του “ΠΑΣΟΚ”, που είχε ήδη πάρει ασύλληπτες μορφές, ιδιαιτέρως στα “φέουδά” που έλεγχε το κύκλωμα της διαβόητης Χρυσοπηγής (σε Πειραιά, Βόλο, Καλάβρυτα κι όχι μόνο). Φυσικά, κούνια τον κούναγε τον Παπατζή, αν πίστευε στα σοβαρά πως ο Σεραφείμης ο Τίκας θα κατάφερνε να βάλει το χαλινάρι στο Χριστόδουλα τον Παρασκευαΐδη, στον Αμβρόσιο Λένη, χουντικό
ως το μεδούλι και πρώην μπάτσο, καθώς και στο συνεταίρο τους στο τσιφλίκι του Πειραιά. Το γερο -Καλλίνικο Τρεχαγυρευόπουλο… Κι ο Τρίτσης ο φουκαρας έμεινε στην απόξω, στην πόρτα της βίλλας, αφού ο Παπατζής έστειλε το φρούραρχο να τον ενημερώσει ότι το αφεντικό είναι σήμερα πολύ απασχολημένο και δεν μπορεί να τον δεχτεί (τουλάχιστον όχι πριν χωνέψει το μυδοπίλαφο που χλαπάκιασε εκείνο το μεσημέρι μαζί με τον αρχιρασοφόρο Τίκα συνοδεία μερικών φιαλών ουίσκι!) Έτσι κουμαντάριζε τα νιτερέσα του ο δεύτερος των Παπατζήδων, ενώ τους υπουργούς του τους έβλεπε σαν απλές μαριονέτες στην υπηρεσία του.Για να μην ξεχνάμε την ιστορία αυτού του κακορίζικου τόπου και το ποιόν όλων αυτών που τον καταδυνάστευσαν και τον δυναστεύουν αδιαλείπτως μέχρι σήμερα. Ήμουν νιος και γέρασα, που λέει κι η παροιμία…