Δεν είναι και το πιο εύκολο να επιχειρείς να πατάς ταυτόχρονα σε δυο βάρκες. Να εφαρμόζεις την τακτική “και στον κλέφτη ψωμί και στον χωροφύλακα χαμπέρι”, αυτό δηλαδή που προσπαθεί να κάνει η Ελενα Ακρίτα, γράφαμε σε περασμένη ανάρτησή μας.
Αυτή η τακτική περιέχει τον κίνδυνο αυτογελοιοποίησης και στην προκειμένη περίπτωση η βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ δεν τον απέφυγε.
Αφού είναι γνωστό, έχει δημοσιευτεί σε όλες τις ενημερωτικές ιστοσελίδες, ότι χτες η ίδια συντάχτηκε με την πρόταση του Στ. Κασσελάκη και ψήφισε για πρόεδρο της Κ.Ο του κόμματος της τον Νίκο Παππά, πώς γίνεται την ίδια στιγμή να απευθύνει τα εύσημά της στον Σωκράτη Φάμελλο;
Η απλή λογική λέει, ότι για να ψηφίζει την αντικατάσταση του Φάμελλου από τον Παππά, η Ακρίτα, σημαίνει ότι τον θεωρούσε ανεπαρκή για τον ρόλο που του είχε ανατεθεί.
Πώς γίνεται, λοιπόν, ταυτόχρονα να μας γράφει ότι αισθάνεται “βαθιά ευγνωμοσύνη στον πολιτικό που σχεδόν ένα χρόνο τώρα κράτησε το κόμμα μας όρθιο και αγωνίστηκε με ήθος”;
Αδικο θα έχουμε αν ισχυριστούμε ότι η Ακρίτα κάνει ψιλό γαζί τον κόσμο που την παρακολουθεί διαδικτυακά, αλλά παράλληλα αυτογελοιοποιείται και η ίδια;
Αφήστε μια απάντηση