Μετά τη Γαλλία και το Νεπάλ, τώρα και στην Ινδονησία η οργή των από κάτω ξεχειλίζει. Εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές, μαθητές και εργαζόμενοι κατεβαίνουν στους δρόμους καταγγέλλοντας την ακρίβεια, τις περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες και κυρίως τα προκλητικά προνόμια των βουλευτών.
(Λέτε να υπήρξε ο Ινδονήσιος βουλευτής, Γιάννης Λοβέρδος, να μίλησε ότι ζορίζεται έχοντας μόνο τον βουλευτικό του μισθός και να εξόργισε τους Ινδονήσιους; Εμάς, βλέπετε, οι εθνοπατέρες μας προκαλούν και το μόνο που εισπράττουν είναι χλευασμός. Οι κάτοικοι όμως στο νησιωτικό κράτος της Νοτιοανατολικής Ασίας, δεν είναι τόσο “πολιτισμένοι”, όπως εμείς).
Τα βίντεο και οι φωτογραφίες από την Τζακάρτα, τη Σουμάτρα και άλλες μεγάλες πόλεις δείχνουν νέους να διαδηλώνουν με το σύνθημα IndonesiaGelap («Μαύρη Ινδονησία»), φωνάζοντας ενάντια στη διαφθορά και στην κυβερνητική αδιαφορία. Στον αντίποδα, οι δυνάμεις καταστολής απαντούν με δακρυγόνα, συλλήψεις, ακόμα και δολοφονική βία — με καταγεγραμμένα θύματα.
Αφορμή στάθηκε η αποκάλυψη για σκανδαλώδη επιδόματα και υπερβολικές απολαβές των μελών του κοινοβουλίου, την ίδια ώρα που οι τιμές στα βασικά αγαθά εκτοξεύονται και οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται. Η εικόνα βουλευτών που ζουν σε πολυτελή σπίτια, με τα λεφτά του κρατικού προϋπολογισμού, ενώ εκατομμύρια πολίτες πεινάνε, λειτούργησε σαν σπίθα στην πυριτιδαποθήκη.
Όπως και στη Γαλλία με τα συνταξιοδοτικά ή στο Νεπάλ με την ακρίβεια, η νεολαία είναι αυτή που βγαίνει μπροστά. Φοιτητές και μαθητές οργανώνουν καθιστικές διαμαρτυρίες, πορείες, καταλήψεις πανεπιστημίων. Το σύνθημα είναι κοινό: «Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας».
Η κυβέρνηση του Προμποβό Σουμπιάντο αναγκάστηκε να απομακρύνει υπουργούς και να ανακοινώσει μέτρα-«μπαλώματα» για να κατευνάσει την οργή. Όμως η πραγματικότητα δεν αλλάζει: οι μισθοί παραμένουν χαμηλοί, οι τιμές στα ύψη και η κρατική καταστολή συνεχίζεται. Το χάσμα ανάμεσα στην ελίτ και στο λαό βαθαίνει, ενώ η μνήμη των Ινδονήσιων για τη βαρβαρότητα των στρατιωτικών καθεστώτων του παρελθόντος αναζωπυρώνεται.
Η Ινδονησία μας υπενθυμίζει κάτι απλό έπρεπε να συμβαίνει: Οταν οι κυβερνήσεις υπηρετούν το κεφάλαιο και θυσιάζουν τις ζωές των πολλών για τα συμφέροντα των λίγων, η οργή και η αγανάκτηση θα έπρεπε να βρίσκει την αντανάκλαση της στους δρόμους του αγώνα. .
Αφήστε μια απάντηση