Δύο χρόνια και έξι μήνες μετά το έγκλημα των Τεμπών, το κράτος και η «Δικαιοσύνη» εξακολουθούν να παίζουν με τον ανθρώπινο πόνο. Ένας πατέρας αναγκάζεται σήμερα να κατέβει σε απεργία πείνας και δίψας έξω από τη Βουλή, απαιτώντας το πιο αυτονόητο δικαίωμα: την εκταφή του παιδιού του για να μάθει από τι πραγματικά πέθανε.
Η Μαρία Καρυστιανού σημειώνει εύστοχα:
«Δικαστές και εισαγγελείς αρνούνται στον γονιό το πιο ιερό δικαίωμα – την εκταφή. Στη δική μου περίπτωση, μου παραδόθηκαν οστά που δεν περιγράφονται σε καμία ιατροδικαστική έκθεση. Και όμως, η εισαγγελία ΑΡΝΗΘΗΚΕ την εκταφή, χωρίς καμία σοβαρή αιτιολογία».
Αυτή είναι η Ελληνική “Δικαιοσύνη“: αντί να αποκαλύπτει, κουκουλώνει· αντί να στηρίζει τις οικογένειες των θυμάτων, τις εξοντώνει ψυχολογικά.
Και την ίδια στιγμή, ο στυγνός διαπομπευτής των οροθετικών γυναικών, ο πολιτικός ηθικός αυτουργός για αυτοκτονίες νέων κοριτσιών, ο Ανδρέας Λοβέρδος, έχει το θράσος να εμφανίζεται ως «τιμητής» της δημόσιας ζωής, πανηγυρίζοντας για την καταδίκη προστατευόμενων μαρτύρων στο σκάνδαλο Novartis.
Ζούμε σε μια χώρα που έχει μια κυβέρνηση σάπια μέχρι το μεδούλι, με ένα καθεστώς που ζητά από τα θύματα να σωπάσουν, ενώ οι θύτες απολαμβάνουν την ασυλία τους.
Αυτή είναι η «κανονικότητα» της Νέας Δημοκρατίας.
Αυτή είναι η “Δικαιοσύνη” τους.
Αφήστε μια απάντηση