Πηγή: Θανάσης Καραμπάτσος – Documento
Ένας γονιός έφτασε στα άκρα. Παρά τις εργώδεις προσπάθειες κυβέρνησης και υποταγμένης δικαιοσύνης, το έγκλημα των Τεμπών δεν έχει ξεχαστεί. Παρά τις προσπάθειες να μπαζωθούν όλα, οι μεθοδεύσεις και τα κόλπα έχουν προκαλέσει τα ανακλαστικά της κοινωνίας.
Ίσως τώρα αντιλήφθηκαν οι περισσότεροι τι σημαίνει η γραμμή άμυνας της κυβέρνησης που κρυβόταν πίσω από τη φράση «έχουμε εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη». Αφού μπάζωσαν έρχονται τώρα και λένε στη δικαιοσύνη «δίκασε!». Με τα χαλκευμένα στοιχεία; Στη Σερβία το κατάλαβαν και έστησαν πολιτικά οδοφράγματα. Εδώ επικαλούνται την ευρωπαϊκή δικαιοσύνη, που δεν είναι απίθανο να καμπανιάσει την ελληνική κυβέρνηση, αλλά όχι και σίγουρο.
Χθες στο Σύνταγμα μαζευτήκαμε για να τιμήσουμε τον γονιό που ζητάει την εκταφή του παιδιού του. Που αναζητεί την αλήθεια. Ήμασταν λιγότεροι από όσους θα έπρεπε, ίσως επειδή υπάρχουν αρκετοί που δεν έχουν αντιληφθεί ότι ένας γονιός που έχασε το παιδί του είναι έτοιμος να θυσιάσει και τη δική του για να μη θαφτεί το έγκλημα κάτω από τα μπάζα των ψεμάτων και των συκοφαντιών.
Οι πιο πολλοί ήμασταν γονείς. Υπήρχαν φυσικά και νεαρά παιδιά. Μια μεγάλη ουρά είχε σχηματιστεί για να πουν έναν καλό λόγο στον καταβεβλημένο Πάνο Ρούτσι (και στον Δημήτρη που του συμπαραστέκεται). Το απέφυγα. Θα του έλεγα να σταματήσει, να μην υπάρξει άλλη θυσία. Γιατί αυτό που αντιπαλεύει είναι και πρόβλημα όλων μας: ένα τείχος σιωπής και αδιαφορίας, ένοχης συγκάλυψης και προπαγάνδας που βγάζει φλας λέγοντας με τη φωνή του Φλωρίδη «δεν μπορείτε να τα βάλετε με το κράτος». Το κράτος Μητσοτάκη τρίβει τα αμήχανα χέρια του όσο βλέπει ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση στο αίτημα να κάνουμε κάτι.
Στην πλατεία χθες όμως άκουγες και ένιωθες κάτι καινούργιο. Η σύντροφος του απεργού πείνας μίλησε γι’ αυτόν και τόνισε το γεγονός ότι η κυβέρνηση μπαζώνει τα πάντα για να εξαλείψει κάθε αντίσταση στο έγκλημα, κάθε διαφορετική φωνή. Την αλήθεια θέλουμε να βρούμε για το πώς πέθαναν τα παιδιά τους στα Τέμπη. Όποιος δεν είναι με την αλήθεια είναι με το σκοτάδι, είπε. Ναι, φως θέλουμε και οξυγόνο για να ανατραπεί αυτό το τείχος.
Μετά μίλησε ένας νεαρός –δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομά του– από την ομάδα «Μέχρι τέλους». Με ωριμότητα εξέθεσε το πρόβλημα όλων των νέων σήμερα. Το τείχος που τους φράσσει τον δρόμο στην πραγμάτωση των ονείρων τους. Ένα κράτος που υποτίθεται ότι παρέχει παιδεία και υγεία, αλλά και συγκοινωνίες. Αλλά τα μπαζώνουν. Οξυγόνο θέλουν. Και φως στο βάθος του τούνελ για να ονειρεύονται.
Μια βραδιά που άφησε κάποιες αχτίδες για το αύριο. Η αντιμετώπιση της κυβέρνησης Μητσοτάκη είτε με τα υπονοούμενα ότι είναι αλβανός και να τα κάνει αυτά στη χώρα του είτε με την αιφνίδια «ευαισθησία» για τον δημόσιο και «ιερό» χώρο του Άγνωστου Στρατιώτη θυμίζει τη Θάτσερ: «Ο κ. Σαντς ήταν ένας καταδικασμένος εγκληματίας. Ο ίδιος επέλεξε να χάσει τη ζωή του». Ο Πάνος Ρούτσι μπορεί να μην το γνωρίζει, αλλά ένα σύμβολο αγώνα, ο μεγάλος Μπόμπι Σαντς που έκανε απεργία πείνας επί θατσερισμού το 1981 διεκδικώντας τα δικαιώματά του ως πολιτικός κρατούμενος και έριξε αυλαία αγωνιζόμενος στη σύντομη ζωή του ύστερα από 66 μέρες απεργίας πείνας, είχε δηλώσει: «Η εκδίκησή μας θα είναι το γέλιο των παιδιών μας». Και οι μεγάλες τοιχογραφίες στο Μπέλφαστ τον θυμίζουν και τον τιμούν. Είναι τα «παιδιά του». Η σπορά του.
Αφήστε μια απάντηση