Όποιος παρακολούθησε τους διαλόγους της Ζωής Κωνσταντοπούλου με τον υπουργό Επικρατείας Άκη Σκέρτσο στην Εξεταστική Επιτροπή, δύσκολα δεν ένιωσε ότι κάτι αλλάζει.
Όχι απλώς στο ύφος, αλλά στο ίδιο το είδος της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Δεν πρόκειται για την τυπική κοινοβουλευτική σύγκρουση, με προσεκτικά διατυπωμένες αιχμές, θεσμικές ευγένειες και ελεγχόμενες εκρήξεις. Η στάση της προέδρου της Πλεύσης Ελευθερίας είναι ωμή, συγκρουσιακή, σχεδόν εισαγγελική. Αρνείται την «πολιτική κορεκτίλα» που για χρόνια λειτούργησε ως κουρτίνα συγκάλυψης. Και αυτό, αντικειμενικά, εντυπωσιάζει.
Το ερώτημα όμως δεν είναι αν αυτή η στάση «αρέσει». Το ερώτημα είναι γιατί εμφανίζεται τώρα, με τέτοια ένταση.
Ο φόβος δεν είναι το σύστημα – είναι το άγνωστο
Η Πλεύση Ελευθερίας έχει οικοδομήσει την εκλογική της επιρροή σε μια συγκεκριμένη δεξαμενή: στους απογοητευμένους, στους θυμωμένους, στους καχύποπτους απέναντι στους θεσμούς, σε όσους πιστεύουν ότι «όλοι ίδιοι είναι».
Αυτή η δεξαμενή όμως δεν είναι αποκλειστική. Είναι ρευστή. Και σήμερα απειλείται όχι από τα παραδοσιακά κόμματα, αλλά από την πιθανότητα εμφάνισης νέων πολιτικών φορέων.
Ένα ενδεχόμενο κόμμα Τσίπρα – αν παρουσιαστεί ως ρήξη με το παλιό – και ακόμη περισσότερο ένα σχήμα γύρω από τον Καρυστιανού, με ηθικό και κοινωνικό φορτίο έξω από την κομματική φθορά, θα κινηθούν ακριβώς στον ίδιο χώρο.
Στον χώρο του «αντισυστημικού», του ηθικά φορτισμένου, του έξω από τα κόμματα.
Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα για την Πλεύση Ελευθερίας: κινδυνεύει να χάσει εκλογικό ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται αλλά και ψηφοφόρους που την είχαν επιλέξει στις περασμένες εκλογές.
Η επιθετικότητα ως άμυνα
Η σκλήρυνση της στάσης της Ζωής Κωνσταντοπούλου δεν μοιάζει λοιπόν με επιθετική επέκταση, αλλά με προληπτική άμυνα.
Η λογική είναι απλή: Να περιχαρακωθεί ο υπάρχων πυρήνας, να σταλεί μήνυμα «εδώ είναι η αυθεντική σύγκρουση», να καταστεί σαφές ότι όποιος ψάχνει για «κάτι διαφορετικό», δεν χρειάζεται να περιμένει νέο φορέα
Η Εξεταστική Επιτροπή λειτουργεί έτσι ως ιδανικό πεδίο. Εκεί δεν χρειάζεται πρόγραμμα διακυβέρνησης, δεν χρειάζεται σχέδιο εξουσίας. Αρκεί η σύγκρουση. Και η Ζωή τη δίνει χωρίς φρένο.
Ρίσκο ή μονόδρομος;
Η στρατηγική αυτή έχει κόστος.
Η υπερβολική ένταση μπορεί να κουράσει, να αποξενώσει πιο ήπιους ψηφοφόρους, να ενισχύσει την εικόνα της μονοπρόσωπης πολιτικής.
Όμως για την Πλεύση Ελευθερίας, ίσως να μην υπάρχει άλλη επιλογή. Σε ένα πολιτικό τοπίο όπου όλοι μιλούν για «κάτι νέο», η Ζωή επιλέγει να πει: «το νέο είναι εδώ – και δεν χαϊδεύει αυτιά».
Το αν αυτή η επιλογή θα αποδειχθεί σωτήρια ή αδιέξοδη, θα φανεί όταν – και αν – οι «νέοι σωτήρες» κατέβουν πράγματι στο πολιτικό πεδίο. Μέχρι τότε, η Εξεταστική δεν είναι απλώς κοινοβουλευτική διαδικασία. Είναι πολιτικό προληπτικό χτύπημα.
Υ.Γ Σύμφωνα με δημοσκόπηση το 70% του κόσμου πιστεύει ότι η Εξεταστική επιτροπή της βουλής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ θα αποδειχθεί φιάσκο, ενώ σε άλλη μέτρηση, της MRB η Κωνσταντοπούλου εμφανίζεται πρώτη με 30,1% με τον πρωθυπουργό να ακολουθεί με 28,1%.
Β.
Αφήστε μια απάντηση