Από τον πρόλογο της Βερόνικας Ενκλερ:
[…] Ο Εκτορας μας παραδίδει την εξιστόρησή του για τα γεγονότα του 2002, όταν μια βόμβα έσκασε στα χέρια του Σάββα Ξηρού, μας μιλάει για την πρώτη ανάκρισή του στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση, στα δώδεκα μόλις χρόνια του. Μας κάνει κοινωνούς του μιντιακού εξαναγκασμού που αντιμετώπισαν μαζί με τη μητέρα του Αγγελική, την ασφυκτική καταδίωξη που υπέφεραν.
Μας γνωρίζει την παιδική του ηλικία και τα χρόνια που ταξίδευε και μάθαινε από τους γονείς του για την ιστορία των αγώνων για την ελευθερία, για την αγάπη στην ελευθερία, τη δικαιοσύνη, τη φύση και τα ζώα. Γράφει για την φυλάκιση του πατέρα του, Δημήτρη, τα επισκεπτήρια και τον τρόπο που επικοινωνούσε μαζί του. […]
[…] Να μπορείς να πεις αυτή την ιστορία είναι απελευθερωτικό, είναι γενναίο, και είναι ένας τρόπος να μαθευτεί η αλήθεια που κρύβει η εξουσία, που οι πολιτικοί διαστρεβλώνουν μέσα από τον Τύπο, αυτό το φονικό όπλο τους. Θέλω να είναι πολλοί αυτοί που θα διαβάσουν αυτό το βιβλίο και θα μάθουν αυτά που έγιναν στην Ελλάδα με την 17Ν, σε μια ευρύτερη προσέγγιση, από τα πολιτικά γεγονότα μέχρι τη βαθιά ευαισθησία ενός παιδιού που μετατρέπεται σε αγωνιστή. Θέλω να είναι πολλοί αυτοί που θα δουν την άλλη πλευρά της ιστορίας, αυτήν που μας κρύβει ο Τύπος και η κυβέρνηση. […]
Η Βερόνικα Ενκλερ είναι η κόρη του Χένρι Ενκλερ, κεντρικού στελέχους του MLN – Τουπαμάρος. Ηταν πολύ μικρή όταν φυλάκισαν τον πατέρα της, μαζί με τους άλλους οκτώ ομήρους της ηγεσίας των Τουπαμάρος, από το 1972 μέχρι το 1985. Ολα αυτά τα χρόνια είχε να ακολουθεί τον πατέρα της για τα λίγα λεπτά του επισκεπτηρίου, είχε να μεγαλώνει μαθαίνοντας τον σωφρονιστικό χάρτη της Ουρουγουάης, σπουδάζοντας την καταστολή της εξουσίας. Είναι τιμή για μένα που προλογίζει αυτό το μικρό βιβλίο η συντρόφισσα και αδελφή μου Βερόνικα.
Από την εισαγωγή:
[…] Πιστεύω πως τώρα πια, 15 χρόνια μετά, και ύστερα από όλους αυτούς που μίλησαν, με ή χωρίς αυτά τα παρατσούκλια για μένα –και τους ευχαριστώ– ήρθε η ώρα να μιλήσω, να γράψω και εγώ κάποια πράγματα για όλα όσα συνέβησαν τότε. Να παραθέσω τα γεγονότα όπως έγιναν τότε, και όχι όπως τα παρουσίασε ο παραμορφωτικός φακός των ΜΜΕ – ή μάλλον όπως τα αντέστρεψε.
Για εκείνο το καλοκαίρι που αποτέλεσε τομή –όπως και να το δει ο καθένας– για την ιστορία αυτής της χώρας, ανατρέποντας ισορροπίες και δημιουργώντας νέα δεδομένα και που μαζί του άλλαζε κι εμένα για πάντα. Ενα καλοκαίρι που καθόρισε πολλά από αυτά που θα ακολουθούσαν, για πολλούς. Ενα καλοκαίρι που σημάδεψε, όχι μόνο τους συγκεκριμένους ανθρώπους που άγγιξε άμεσα, αλλά και ολόκληρη την κοινωνία, γιατί τότε δέχτηκε κι ανέχτηκε πολλά. Γιατί τότε αμβλύνθηκαν –κοινωνικά, πολιτικά, ηθικά– αντιστάσεις, και γι’ αυτό εκείνο το καλοκαίρι μας κυνηγάει ακόμα. […]
Αποσπάσματα από το βιβλίο:
[…] Οι μέρες διαδέχονταν η μία την άλλη σε μια μονότονη ακολουθία έντασης κι απογοήτευσης, με τις συλλήψεις να διαδέχονται –όλο και πιο καταθλιπτικά– η μία την άλλη, με τα έκτακτα δελτία που τις ανήγγελλαν να διακόπτουν για λίγο τις υβριστικές συζητήσεις των τηλεσχολιαστών, για να επανέλθουν ύστερα από μερικά λεπτά με θριαμβευτικό ύφος, και έχοντας καινούργιο υλικό για να συνεχίσουν από εκεί που είχαν μείνει. […]
[…] Για τους περισσότερους ανθρώπους δεν γίνεται αντιληπτό τι σημαίνει η επαφή με τη φυλακή, πόσο μάλλον τι σημαίνει να μπαίνεις, μία φορά την εβδομάδα και στη συνέχεια δύο φορές τη βδομάδα, μέσα σε αυτή. Μια είσοδος που σε καταβάλλει, κάθε φορά, που όμως δεν σταματάς να την αναζητάς και να την περιμένεις με λαχτάρα, καθώς τότε μόνο μπορείς να δεις τους αγαπημένους σου ανθρώπους. Η ζωή σου συνδέεται με αυτή την πραγματικότητα. Η θέα των κάγκελων γίνεται οικεία. Η φυλακή επισκέπτεται τα όνειρά σου.[…]
Πηγή: “Εφημερίδα των Συντακτών”
Αφήστε μια απάντηση