Καλά είναι να επαναλαμβάνουμε κάποια πράγματα, γιατί τα κυβερνητικά στελέχη βάλθηκαν να μας τρελάνουν, θέλοντας να μας κάνουν να ξεχάσουμε και τα λίγα που γνωρίζουμε. Είπαμε, κατανοητό να θέλουν οι δεξιοί να παραχαράξουν την ιστορία, αλλά όχι και να δημιουργούν κατάγματα στην νοημοσύνη μας, παρουσιάζοντας διαστρεβλωμένα σχετικά πρόσφατα γεγονότα.
Εναυσμα μας για τα παραπάνω η τοποθέτηση του βουλευτή της ΝΔ Αγγελου Συρίγου ο οποίος μας προτείνει “για το 2023 ας κρατήσουμε ως ορόσημο τον αγώνα του Φρέντη Μπελέρη για προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας” σημειώνοντας ότι “ο Αλβανός πρωθυπουργός γύρισε την Αλβανία πολλά χρόνια πίσω. Κράτος Δικαίου και δημοκρατικοί κανόνες ποδοπατήθηκαν όλους αυτούς τους μήνες”, σχετικά με την δικαστική αντιμετώπιση που έχει ο Μπελέρης.
Αρχικά η αστική δικαιοσύνη είτε είναι Ελληνική είτε είναι Αλβανική σε κάθε πολιτική δίκη -και όχι μόνο- έχει τις παρεμβάσεις της από τους κρατικούς μηχανισμούς. Αυτό όμως είναι το δευτερεύον. Το κύριο είναι ότι πάνε να μας παρουσιάσουν ένα παρακρατικό άτομο, όπως είναι ο Μπελέρης σαν “ήρωα”.
Αντιγράφουμε από περασμένη ανάρτησή μας:
Ο Φρέντι Μπελέρης ήταν ένας από τους επτά άνδρες που συνελήφθησαν τη νύχτα της 18ης-19η Μαρτίου 1995 από Ελληνες συνοροφύλακες κοντά στο Δελβινάκι Ιωαννίνων, σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων από τα ελληνοαλβανικά σύνορα, επειδή στο πορτμπαγκάζ των δύο αυτοκινήτων τους μετέφεραν εννιά αυτόματα πολεμικά όπλα Καλάσνικοφ, 2 πιστόλια, ξιφολόγχες, ασύρματους, φόρμες παραλλαγής και κουκούλες. …
Δεν υπήρξαν αμφιβολίες ότι οι συλληφθέντες σχεδίαζαν να επιτεθούν εναντίον στρατιωτικού στόχου, που ήταν το στρατόπεδο Λόγγου, σε μικρή απόσταση από τα σύνορα. Αποκαλύφθηκε επίσης ότι ήταν η ίδια ομάδα περίπου, ή τουλάχιστον κάποια από τα μέλη της, που είχαν χτυπήσει στην Ανω Επισκοπή. Ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου είχε μιλήσει για μια «οργανωμένη και άκρως επικίνδυνη υπόθεση που από εμάς δεν πρόκειται να κουκουλωθεί» (24.7.1995).
Τελικά και αυτή η σκοτεινή υπόθεση είχε την κατάληξη που έχουν όλες οι ανάλογες ιστορίες:
Οι κατηγορίες κατά των επτά μετατράπηκαν από κακουργήματα σε πλημμελήματα, αποφασίστηκε η αποφυλάκισή τους και τελικά, «στην κατ’ έφεση δίκη που έγινε στον Κορυδαλλό, στις 19.5.1999, το Εφετείο Αθηνών στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού και κεκλεισμένων των θυρών για λόγους “εθνικής ασφάλειας” με την υπ. αριθμ. 752/99 απόφασή του μείωσε τις ποινές στους 18-20 μήνες και έτσι έκλεισε οριστικά η πολύκροτη υπόθεση.
… Τι ήταν τελικά για την ελληνική Δικαιοσύνη αυτοί οι άνθρωποι; Ηταν πράκτορες των αλβανικών μυστικών υπηρεσιών; Αν ναι, γιατί αφέθηκαν ελεύθεροι; Ηταν υπερπατριώτες προβοκάτορες; Αν ναι, γιατί τους χαρίστηκε η ελληνική πολιτεία την οποία ζημίωσαν;
Για την κυβέρνηση Παπανδρέου, σε κάθε περίπτωση, ο στόχος της διάλυσης του παρακρατικού μηχανισμού, που είχε στηθεί για να “απελευθερώσει” τη Βόρειο Ηπειρο, είχε εν μέρει επιτευχθεί και προφανώς δεν είχε πλέον νόημα η περαιτέρω “ταλαιπωρία” των μελών της ΜΑΒΗ.
Αφήστε μια απάντηση