Της Τ. Γ.
Αγρυπνώ. Δεν είναι πως θα εξακολουθώ να ζω σε μια χώρα όπου η διαφθορά, η διαπλοκή, τα τερατώδη ψέματα, και η λεηλασία του λαϊκού μόχθου, επιβραβεύονται…
Δεν είναι πως θα συνεχίσω να κατοικώ σ΄ έναν τόπο που η ελευθερία του τύπου βρίσκεται στα τάρταρα και η υποτίμηση της νοημοσύνης μας στο ζενίθ…
Δεν είναι που η αξιοπρέπεια των πολλών φτερούγησε μακριά, και η ραγιαδοσύνη σέρνεται σε πάτους καλαθιών και μετονομασμένα δελτάρια…
Είναι οι 57 αδικαίωτες ψυχές , που εξαϋλώθηκαν αρχικά σε φλεγόμενα βαγόνια, και σήμερα στις καμμένες συνειδήσεις… Είναι οι 57 μαυροντυμένες οικογένειες, που τώρα αντικρύζουν τα αλαζονικά χαμόγελα των ηθικών δολοφόνων, είναι που στα Τέμπη τα παραβάν γέμισαν με χέρια πιτσιλισμένα με αίμα…
Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.
Αφήστε μια απάντηση