Στις 29 Νοέμβρη 1971, μια τολμηρή και αψεγάδιαστα οργανωμένη ενέργεια έμελλε να γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του τουρκικού επαναστατικού κινήματος. Πέντε κρατούμενοι αγωνιστές των οργανώσεων THKP-C (Λαϊκό Απελευθερωτικό Κόμμα-Μέτωπο Τουρκίας) και THKO (Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός της Τουρκίας) πραγματοποιούν μια από τις πιο εντυπωσιακές αποδράσεις πολιτικών κρατουμένων της εποχής, δραπετεύοντας μέσα από τη στρατιωτική φυλακή Maltepe στην Κωνσταντινούπολη. Ανάμεσά τους βρίσκεται και ο θρυλικός Mahir Çayan, ίσως η πιο εμβληματική μορφή της τουρκικής επαναστατικής Αριστεράς.
Οι πέντε που πέρασαν στην παράνομη ελευθερία ήταν:
Mahir Çayan – ιδρυτής και ηγέτης του THKP-C, ο θεωρητικός και πρακτικός εμπνευστής του ένοπλου λαϊκού αγώνα στην Τουρκία, ο άνθρωπος που προσάρμοσε τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία σε επαναστατική δράση πόλης και βουνού.
Ulaş Bardakçı – μέλος του THKP-C, μετέπειτα μάρτυρας στο αντάρτικο πόλης.
Ziya Yılmaz – επίσης του THKP-C, ακούραστος αγωνιστής.
Cihan Alptekin – από την THKO του Deniz Gezmiş, σύντροφος των τριών που κρεμάστηκαν στις 6 Μάη 1972.
Erdal Öz – μαχητής της THKO.
Για μήνες, κάτω από τις μύτες των δεσμοφυλάκων, οι σύντροφοι έσκαβαν νύχτα με νύχτα. Χρησιμοποιούσαν κουτάλια, σιδερολάμες από κρεβάτια, ακόμα και τα χέρια τους. Το χώμα το έβγαζαν μέσα σε σακούλες και το έκρυβαν στους υπονόμους και στους τοίχους ψεύτικων ντουλαπιών.
Το τούνελ ξεκινούσε από το κελί τους, περνούσε κάτω από το προαύλιο και κατέληγε σε ένα εγκαταλελειμμένο οικόπεδο έξω από τα τείχη της φυλακής. Όταν η ώρα μηδέν έφτασε, οι πέντε πέρασαν έναν-έναν μέσα από το στενό πέρασμα και βγήκαν στην ελευθερία.
Η απόδραση δεν ήταν απλώς μια τεχνική επιχείρηση. Ήταν πολιτική πράξη υψίστης σημασίας.
Το πραξικόπημα του Μαρτίου είχε συλλάβει, βασανίσει και δολοφονήσει εκατοντάδες επαναστάτες. Οι Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan, Hüseyin İnan, Mahir Çayan και δεκάδες άλλοι είχαν συρθεί στα στρατοδικεία.
Η αστική τάξη και οι ιμπεριαλιστές πάτρωνές της νόμιζαν ότι με τα τανκς και τα στρατοδικεία θα έσβηναν τον επαναστατικό σπινθήρα. Η απόδραση του Maltepe τους διέψευσε πανηγυρικά.
Ο Mahir Çayan, αμέσως μετά, θα γράψει το ιστορικό κείμενο «Κατά της Κομιντέρν – Για την Επανάσταση» και θα οργανώσει ξανά το αντάρτικο πόλης. Μερικούς μήνες αργότερα, στις 30 Μάρτη 1972, ο ίδιος και εννιά σύντροφοί του θα πέσουν ηρωικά στο Kızıldere, αρνούμενοι να παραδοθούν και να αφήσουν τους Άγγλους και Καναδούς ομήρους που είχαν απαγάγει για να σώσουν τους Deniz, Yusuf και Hüseyin από την αγχόνη.
Η απόδραση του Maltepe δεν ήταν το τέλος. Ήταν η αρχή μιας νέας φάσης του ένοπλου αγώνα. Απέδειξε ότι κανένα τείχος, κανένα στρατοδικείο, καμία φασιστική μπότα δεν μπορεί να φυλακίσει την επανάσταση όταν αυτή έχει ρίζες στις μάζες και οδηγούς σαν τον Mahir, τον Deniz, τον İbrahim Kaypakkaya.
54 χρόνια μετά, η μνήμη τους παραμένει ζωντανή. Στην Τουρκία του Ερντογάν, όπου οι φυλακές ξαναγεμίζουν με χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους, η απόδραση του Maltepe φωτίζει ακόμα τον δρόμο:
Μόνο ο λαϊκός πόλεμος θα φέρει τη λευτεριά. Μόνο το τουφέκι θα σπάσει τις αλυσίδες.Τιμή και δόξα στους πέντε του Maltepe!
Τιμή και δόξα στον Mahir Çayan και σε όλους τους μάρτυρες του τουρκικού και κουρδικού λαού!
Yaşasın devrim ve sosyalizm!
Αφήστε μια απάντηση