Αθήνα: 18:00, Προπύλαια (στηρίζουμε το μπλοκ της ‘’Επιτροπής Αλληλεγγύης στον αγωνιστή Νίκο Ρωμανό”)
Καλαμάτα: 19:00, Πλατεία 23ης Μαρτίου
Ηράκλειο Κρήτης: 19:00, Λιοντάρια
Να ετοιμαστούμε για τους νέους Δεκέμβρηδες…
17 χρόνια πέρασαν από τη δολοφονία του 15χρονου αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ο θάνατός του σηματοδότησε μια νέα περίοδο στην ελληνική ιστορία. Μια περίοδο που ξεκίνησε με την εξέγερση της νεολαίας και στο πλάι της την εξέγερση σημαντικού μέρους της κοινωνικής βάσης.
Η εξέγερση του 2008 ακολουθήθηκε από την οικονομική κρίση και τους αντιμνημονιακούς αγώνες. Από την ανάθεση στον Σύριζα και την κοινωνική ήττα που σημαδεύει κάθε ανάθεση σε καθεστωτικές δυνάμεις από την αυγή της ιστορίας. Η εξέγερση ακολουθήθηκε τα επόμενα χρόνια από φτώχεια, από απώλεια δικαιωμάτων, από αγώνες που δεν τελεσφόρησαν, που έμειναν ανολοκλήρωτοι.
Βρισκόμαστε σήμερα σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο. Οικονομική κρίση και ολοκληρωτική άνθιση της πολεμικής οικονομίας, κλιματική αλλαγή, ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και εξοπλισμοί, γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Έχουμε πάνω από το κεφάλι μας τον δεξιό πόλο του δικομματισμού που στις σημερινές συνθήκες φλερτάρει με τον φασισμό και δε διστάζει να ξεχειλώσει κάθε όριο αστικής δημοκρατίας για να εξασφαλίσει τον κοινωνικό έλεγχο ανεξάρτητα από την κοινωνική συναίνεση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο νόμος για την «προστασία» του Άγνωστου Στρατιώτη, με την κυβέρνηση να ορίζει εντελώς αυθαίρετα άβατο μέσα στο αστικό κέντρο, και μάλιστα μπορστά από τη Βουλή, την καρδιά της εξουσίας και το συμβολικό κέντρο κάθε κοινωνικής διαμαρτυρίας στην Ελλάδα από το 1843 και μετά. Για άλλη μια φορά, η ΝΔ προσπαθεί απεγνωσμένα και γεμάτη αντιφάσεις να διαχειριστεί επικοινωνιακά με εκδικητικούς όρους την ήττα της από την επιτυχημένη απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι.
Το κράτος φοβάται, κι όταν τα τέρατα φοβούνται, αφού πρώτα μαζευτούν, μετά γίνονται αδίστακτα.
Για να το πούμε απλά, οι σημερινές συνθήκες ευνοούν «δολοφονίες δεκαπεντάχρονων από την αστυνομία» περισσότερο από κάθε άλλη φορά από το 2008 και μετά.
Και όλα προμηνύουν ότι το μέλλον είναι ακόμα σκοτεινότερο.
Όχι μόνο γιατί ο εχθρός βαδίζει μπροστά. Αλλά και γιατί εμείς, η κοινωνική βάση, μετά από τόσες ήττες και ματαιώσεις, πισωπατάμε. Τι έχουμε όμως να περιμένουμε από μια τέτοια νοοτροπία; Μήπως θα φιλοτιμηθεί η εξουσία; Μήπως να περιμένουμε τον επόμενο Σύριζα και να τρέξουμε στις κάλπες;
Αν κάτι άφησε πίσω της η εξέγερση του 2008 είναι η συλλογική γνώση του τι φοβάται η εξουσία. Φοβάται τον ανεξέλεγκτο κόσμο στον δρόμο. Φοβάται την λαϊκή οργή, όπως τη φοβήθηκε και στις πρόσφατες παλλαϊκές διαδηλώσεις για το έγκλημα στα Τέμπη και για ακόμα μια φορά μαζεύτηκε. Φοβάται τη νεολαία όταν βγαίνει από τα καλούπια και τους καθεστωτικούς μηχανισμούς. Αν κάτι πρέπει να θυμόμαστε από το 2008, πέρα από την μνήμη ενός αδικοχαμένου παιδιού, είναι ο κρύος ιδρώτας των ανθρώπων κράτους και του κεφάλαιου. Είναι τα χαμηλωμένα μάτια πολιτικών και δημοσιογράφων που «συνιστούσαν αυτοσυγκράτηση».
Ο φετινός Δεκέμβρης βρίσκει έναν χρόνο τώρα τον αγωνιστή Νίκο Ρωμανό έγκλειστο στα κελιά της «δημοκρατίας» μαζί με άλλες αγωνίστριες και αγωνιστές ως εμπλεκόμενους με την υπόθεση της έκρηξης στο διαμέρισμα της οδού Αρκαδίας στους Αμπελόκηπους, που είχε ως αποτέλεσμα τον ακαριαίο θάνατο του αναρχικού αγωνιστή Κυριάκου Ξυμητήρη. Ο Νίκος Ρωμανός, σύμβολο της εξεγερμένης γενιάς του ‘08 και των αγώνων που ακολούθησαν τη δολοφονία του φίλου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου που δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια του, βρίσκεται κλεισμένος εδώ και έναν χρόνο στη φυλακή για μισό αποτύπωμα σε πλαστική σακούλα. Και αυτό είναι ό,τι χρειάζεται να ξέρει κανείς για το κράτος και την κυβερνητική μαφία, που εδώ και δύο χρόνια έχει βαλθεί να συγκαλύψει με κάθε τρόπο το έγκλημα στα Τέμπη, ενώ τώρα τρέχει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα για τις κλεμμένες επιδοτήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Η εξέγερση για τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Γρηγορόπουλου δεν είναι μια λάμψη από το παρελθόν. Είναι ένα εργαλείο στα χέρια μας για το πως πρέπει να αντιδρούμε απέναντι στο σύστημα. Και οι λόγοι για τους οποίους τελικά έσβησε είναι ένα μάθημα για τις βέβαιες εξεγέρσεις του μέλλοντος. Του κοντινού μέλλοντος.
Τιμούμε αυτή τη μέρα μνήμης και ως μέρα ελπίδας. Ελπίδας ότι η σιγή του νεκροταφείου που το κράτος νομίζει ότι εξασφάλισε τα τελευταία χρόνια, με εξαίρεση λίγες εκλάμψεις αυτοπεποίθησης και ορμής της κοινωνικής βάσης, είναι μια φενάκη. Οι ζωντανοί είναι εδώ και αργά η γρήγορα θα δώσουν τις απαντήσεις που πρέπει.
Την 6η Δεκέμβρη, καθένας και καθεμιά, και πάνω από όλα η νεολαία, πρέπει να βγει στον δρόμο. Αυτή είναι άλλωστε η αξία των επετείων, η αξία της μνήμης. Είναι η επανεπιβεβαίωση αυτών που ανακαλούν, είναι η σφραγίδα που δείχνει ότι οι εξεγέρσεις δεν είναι μουσειακά εκθέματα αλλά ένας ζωντανός σπόρος που μπορεί να αργεί, αλλά κάποια στιγμή φυτρώνει και σε μια ριπή χρόνου γίνεται δέντρο.
Όλοι και όλες την 6η Δεκέμβρη στον δρόμο.
Ετοιμαζόμαστε για τους νέους Δεκέμβρηδες.
Αφήστε μια απάντηση