“Ακραία μορφή έμφυλης βίας αποτελεί η γυναικοκτονία. Το βασικό κίνητρο μιας γυναικοκτονίας είναι το φύλο του θύματος, αλλά συχνά και η άρνηση συμμόρφωσής του στις πατριαρχικές επιταγές, άρνηση που επιτάσσει την τιμωρία του με τον πιο ακραίο τρόπο.
Αφορά όλες τις μορφές και τα είδη σεξιστικής δολοφονίας, ανεξάρτητα από το εάν προκαλούνται από μισογυνισμό, από σεξουαλική ευχαρίστηση, ή, από την αίσθηση της κυριαρχίας επί των γυναικών. Αποτελεί, κατά συνέπεια, ένα σεξιστικό, τιμωρητικό έγκλημα -κι ακόμα πιο πέρα- πατριαρχική ευρύτερα πολιτική με εργαλείο το έγκλημα, που, ωστόσο, η πολιτεία και ιδιαίτερα το νομικό σύστημα αρνείται να το αναγνωρίσει ως τέτοιο.
Αρνείται, ή δεν είναι σε θέση να επικεντρωθεί στον μισογυνισμό των εγκλημάτων, μεταφέρει την ενοχή στα θύματα, αποδέχεται την κατά φύλο διαφορετική ηθική και συμπεριφορά και τελικά αναδεικνύει και επιβεβαιώνει την αποτυχία του κράτους να προστατέψει τον μισό του πληθυσμό”.
Από την διακήρυξη 22 Γυναικείων οργανώσεων και συλλογικοτήτων που συγκρότησαν την πρωτοβουλία κατά των Γυναικοκτονιών
Είναι συγκλονιστικά τα στοιχεία που δόθηκαν στην δημοσιότητα για υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας, το πρώτο εξάμηνο του 2024. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της αστυνομίας, από την 1η Γενάρη μέχρι και την χθεσινή δολοφονία της 36χρονης στην Αμφιλοχία, 8 γυναίκες έχουν δολοφονηθεί.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, φέτος συμβαίνει τουλάχιστον μια γυναικοκτονία κάθε μήνα (κατά μέσο όρο), αποκαλύπτοντας την πατριαρχική αντίληψη μέρους της κοινωνίας και ταυτόχρονα καταρρίπτοντας το κυβερνητικό αφήγημα πως έχει λάβει τα «απαραίτητα» μέτρα για να ελαχιστοποιηθούν τα τραγικά περιστατικά. Σημειώνεται ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη αρνείται να αναγνωρίσει νομικά τον όρο «γυναικοκτονία», ενώ η αναπαραγωγή των στερεοτύπων από τα ΜΜΕ “τη σκότωσε, γιατί δεν μπορούσε να ζήσει μακριά της”, “τη σκότωσε γιατί θόλωσε το μυαλό του”, “τη σκότωσε, γιατί τον είχε εξωθήσει στα άκρα”, κλπ, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά δικαίωση του δολοφόνου.
Ενώ, λοιπόν για ολόκληρο το 2023, είχαμε έξι γυναικοκτονίες, φέτος ο αριθμός αυτός θα είναι πολύ μεγαλύτερος. Απίστευτα μεγάλος είναι και ο αριθμός καταγγελιών.
Απίστευτα μεγάλοι είναι οι αριθμοί καταγγελιών. Το πρώτο εξάμηνο του 2024 καταγγέλθηκαν 9.917 περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, από τις οποίες οι 8.729 είχαν θύματα γυναίκες και οι 2.895 άνδρες.
Εδώ θα επαναφέρουμε μια αθέατη πτυχή αυτής της υπόθεσης. Πρόκειται για ένα απόσπασμα από κείμενο που υπογράφουν οι δημοσιογράφοι Αννα Νική και Μάριος Αραβαντινός και δημοσιεύτηκε την Κυριακή 27 Ιούνη του 2021 στην εφημερίδα Documento.
Η ΕΛΑΣ στέλνει τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας ξανά στους κακοποιητές τους
Ενας από τους σημαντικότερους παράγοντες που συμβάλλουν στην αύξηση των γυναικοκτονιών είναι η στάση της αστυνομίας απέναντι σε όσες περνούν την πόρτα των αστυνομικών τμημάτων με σκοπό να καταγγείλουν την έμφυλη βία.
Η Ελένη Τοπαλούδη είχε απευθυνθεί στις αρχές για να καταγγείλει τον βιασμό της. Ωστόσο την απέτρεψαν να καταθέσει μήνυση.
Η Αγγελική Πέτρου είχε προσπαθήσει να προστατευτεί από τον βίαιο πατέρα της μέσω της αστυνομίας. Παρ’ όλα αυτά η ΕΛΑΣ ξεμπέρδεψε κάνοντάς του απλώς κάποιες συστάσεις.
Το ίδιο είχε συμβεί και με την Κωνσταντίνα Τσάπα στη Μακρινίτοα. Πολύ προτού ο εν διαστάσει σύζυγός της τη δολοφονήσει είχε απευθυνθεί στην αστυνομία. Η ανεπάρκεια των αστυνομικών αρχών στα ζητήματα της έμφυλης βίας αποδεικνύεται σταθερά εγκληματική διότι, ενώ θα έπρεπε να λειτουργεί ως σύνδεσμος μεταξύ καταγγέλλοντος και αρμόδιων φορέων για την προστασία των θυμάτων, στέλνει ξανά τις γυναίκες στους κακοποιητές τους. …
Οι δεκάδες γυναικοκτονίες που σημειώνονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα περνούν στα αρχεία της αστυνομίας ως «συνηθισμένες» δολοφονίες. Δεν καταγράφεται η σχέση των θυμάτων με τον δράστη ούτε βέβαια η προηγούμενη ψυχοσωματική βία που έχουν υποστεί και πιθανώς καταγγείλει στις αρχές. Δεν καταγράφονται δηλαδή ως αυτό που είναι: γυναικοκτονίες.
Παράλληλα είναι φανερή η προσπάθεια αποϊδεολογικοποίησης του εγκλήματος, το οποίο από μεγάλη μερίδα των μέσων ενημέρωσης εμφανίζεται όχι ως αυτό που πραγματικά είναι αλλά σαν έγκλημα πάθους λόγω έρωτα, ζήλιας ή ακόμη, όπως στην περίπτωση της Καρολάιν Κράουτς, επειδή το θύμα «απειλούσε τον δράστη με διαζύγιο», ενώ τα ίδια τα εγκλήματα παρουσιάζονται συνήθως σαν οικογενειακές τραγωδίες και τα θύματα απλώς ως άτυχες γυναίκες.
Εγκληματολογία της πλάκας…