Συμπληρώνονται σήμερα, 5 Σεπτέμβρη 2025, δυο χρόνια από εκείνο το βράδυ που πάγωσε το πανελλήνιο: τη δολοφονική ενέργεια μελών του πληρώματος του οχηματαγωγού πλοίου «Blue Horizon», που οδήγησε στον θάνατο του 36χρονου Αντώνη Καργιώτη, στο λιμάνι του Πειραιά.
Μπροστά στα μάτια εκατοντάδων ανθρώπων, ο Αντώνης σπρώχτηκε βίαια στη θάλασσα, γιατί «δεν έπρεπε» να βρίσκεται εκείνη την ώρα στη μπουκαπόρτα. Πειραιά.
Ο πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ Αντώνης Νταλακογεώργος από την πρώτη στιγμή έκανε λόγο ότι “χωρίς ήξεις αφίξεις και χωρίς κανένα ενδοιασμό, η στάση του μέλους ή των μελών του πληρώματος που είχαν αυτή την συμπεριφορά στον καταπέλτη πάνω, είναι το λιγότερο δολοφονική και εγκληματική“.
Η κυβέρνηση τότε έσπευσε να μιλήσει για «τραγικό δυστύχημα». Τα συστημικά ΜΜΕ πάσχισαν να ρίξουν στάχτη στα μάτια, να «στρογγυλέψουν» την πραγματικότητα, να απομονώσουν την αλήθεια από το κοινωνικό της πλαίσιο. Όμως η αλήθεια δεν κρύβεται: ο Αντώνης δολοφονήθηκε γιατί το καράβι δεν μπορούσε να «καθυστερήσει», γιατί ο εργατικός ιδρώτας και η ανθρώπινη ζωή είναι αναλώσιμα μπροστά στα κέρδη των εφοπλιστών.
Κι αυτό επισφραγίστηκε και με δικαστική βούλα, αφού στο δικαστήριο που επακολούθησε κρίθηκαν ένοχοι από το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο του Πειραιά και καταδικάστηκαν σε πολυετής ποινές φυλάκισης ο ύπαρχος και ο καπετάνιος του Blue Horizon. Στον πρώτος επιβλήθηκε 12 χρόνια για ανθρωποκτονία και 6 χρόνια για την κατάχρηση εξουσίας που άσκησε και στον δεύτερο ποινή κάθειρξης 7 ετών και πέντε μηνών για απόπειρα υπόθαλψης εγκληματία και για την διατάραξη της ασφάλειας του πλοίου με αποτέλεσμα τον θάνατο Αντώνη Καργιώτη
.πλοίαρχο του πλοίου επιβλήθηκε .
Δυο χρόνια μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τα εφοπλιστικά συμφέροντα συνεχίζουν να θησαυρίζουν με φοροασυλίες και δώρα από το κράτος, τα πληρώματα δουλεύουν σε εξοντωτικές συνθήκες, οι επιβάτες αντιμετωπίζονται σαν εμπόρευμα. Και πάνω απ’ όλα, η κοινωνία μας εξακολουθεί να ποτίζεται με την ιδεολογία της «πειθαρχίας» και της «υποταγής» στα «μεγάλα αφεντικά».
Όμως η μνήμη του Αντώνη Καργιώτη δεν είναι μια σιωπηλή μνήμη. Είναι κραυγή. Είναι η υπενθύμιση ότι η βία του συστήματος είναι καθημερινή, ότι η θυσία ζωών στον βωμό του κέρδους είναι η φυσιολογική λειτουργία του καπιταλισμού.
Κι αν θέλουμε δικαίωση, αυτή δεν θα έρθει ούτε από τις αίθουσες των δικαστηρίων ούτε από τα ψεύτικα δάκρυα των πολιτικών. Η δικαίωση θα έρθει μέσα από τον αγώνα ενάντια σε όσους μας σκοτώνουν για τα κέρδη τους, ενάντια σε ένα σύστημα που γεννά «Blue Horizon» ξανά και ξανά.
Δυο χρόνια μετά, δεν ξεχνάμε.
Ο Αντώνης ζει στη μνήμη των καταπιεσμένων,
στην οργή όσων δεν σκύβουν το κεφάλι.
Αφήστε μια απάντηση