Ένα ξέσπασμα του Κώστα Βαξεβάνη που τάραξε τα νερά.

Του Γ.Γ

Η ανάρτηση του εκδότη του Documento που απευθύνεται, χωρίς να τον κατονομάζει, στον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, προκάλεσε εκατοντάδες σχόλια, στα σόσιαλ μίντια, στη συντριπτική τους πλειοψηφία θετικά.

Το ύφος της είναι σκληρό, πολύ πέρα από τη συνήθη δημοσιογραφική κριτική ακόμα και πολεμική, γι’ αυτό και συζητήθηκε τόσο πολύ. Όμως πίσω από τους υψηλούς τόνους υπάρχει ένα πραγματικό πολιτικό ζήτημα και ακόμα σοβαρότερα, μια επείγουσα ανθρώπινη υπόθεση.

Πάντως πρέπει να σημειώσουμε, ότι πέρα απ’ αυτά, για το οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω, μια αναζήτηση που έκαναν στο διαδίκτυο δεν βρήκα καμιά αντίδραση, για την τοποθέτηση του Κώστα Βαξεβάνη, από κανένα πολιτικό πρόσωπο που πρόσκειται στον πρώην πρωθυπουργό και αυτό έχει την σημασία του.

Εκεί που έχει σίγουρα δίκιο ο Κώστας Βαξεβάνης, είναι στο θολό στίγμα του Αλέξη Τσίπρα που το συντηρεί συνειδητά και προσωπικά πιστεύω ότι αυτό είναι που ενοχλεί πραγματικά τον δημοσιογράφο και όχι το ότι δεν επισκέπτεται τον απεργό πείνας. Αυτό το χρησιμοποιεί σαν πρόσχημα για να εξαπολύσει μια δριμύτατη επίθεση στον Τσίπρα, ο οποίος υπονομεύει το ήδη αποδυναμωμένο ακροατήριο, του κόμματος στο οποίο υπήρξε πρόεδρος.

Το έντιμο θα ήταν ή να παραιτηθεί από βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και να χάσει την παχυλή αργομισθία του -έτσι κι αλλιώς έχει ανύπαρκτη κοινοβουλευτική δραστηριότητα- και να προχωρήσει στην δημιουργία νέου πολιτικού μορφώματος ή να δηλώσεις κατηγορηματικά ότι δεν σκοπεύει να κάνει κάτι τέτοιο. Η σημερινή του συμπεριφορά είναι ανήθικη, για να μην την χαρακτηρίσω αλήτικη.

Πάμε τώρα και στο άλλο θέμα που θίγει ο Κ. Βαξεβάνης και είναι το πιο ουσιαστικό.

Ενας καρδιοπαθής πατέρας βρίσκεται σε απεργία πείνας ζητώντας το αυτονόητο. Δικαιοσύνη. Το έχει αναγνωρίσει δημόσια και ο πρώην πρωθυπουργός Α. Σαμαράς. Και αντί η κυβέρνηση να βάζει κάτι κατάπτυστα παπαγαλάκια της -βλέπε Αλικάκο στον οποίο η κ. Καρυστιανού έδωσε αποστομωτική απάντηση να επιδίδονται στην κυβερνητική προπαγάνδα που προβάλει- πρέπει να επιτρέψει στον γονιό που κάνει απεργία πείνας, το πιο ιερό δικαίωμα του: την ΕΚΤΑΦΗ του παιδιού του για να μάθει από τι πέθανε και για να ελέγξει ότι τα μέρη της σωρού που έθαψε ανήκουν πράγματι στο παιδί του και όχι σε άλλον νεκρό!

Κάθε ημέρα που περνά αυξάνει τον κίνδυνο για την υγεία του Πάνου Ρίτση. Αν συμβεί το οτιδήποτε, οι συνέπειες θα είναι απρόβλεπτες, αλλά η ευθύνη για ότι ακολουθήσει θα βαραίνει ξεκάθαρα την κυβέρνηση.

Εν κατακλείδι: Το ξέσπασμα του Βαξεβάνη λειτούργησε σαν συναγερμός. Μπορεί κανείς να διαφωνεί με το ύφος και να το θεωρεί υπερβολικό. Σε κάθε περίπτωση πάντως ο Τσίπρας πρέπει να ξεκαθαρίσει την θέση του. Με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει.

Σήμερα, το ελάχιστο που μας ζητά η συνείδηση είναι να σταθούμε δίπλα σε έναν άνθρωπο που ρισκάρει τη ζωή του για το δίκαιο. Αύριο, να απαιτήσουμε λογοδοσία από όλους, χωρίς εξαιρέσεις.