Σαν σήμερα, πριν έναν χρόνο, έγινε γνωστός ο θάνατος του 37χρονου Πακιστανού εργαζόμενου, Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ, που ζούσε δύο δεκαετίες στην Ελλάδα. Ο Καμράν άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα, ύστερα από βασανιστήρια που μαρτυρούν με τον πιο φρικτό τρόπο το πού οδηγεί η αστυνομική αυθαιρεσία.
Οι εικόνες από το κορμί του προκαλούν ανατριχίλα: μελανιές σε όλο το σώμα, χτυπήματα στο κεφάλι, στην πλάτη, στα πόδια, πρησμένοι καρποί από τις χειροπέδες. Ένα σώμα-ντοκουμέντο βίας και εξευτελισμού.
Κι όμως, η πρώτη αντίδραση της ΕΛ.ΑΣ. ήταν να βγάλει μια ανακοίνωση με «τρύπες», που παρουσίαζε τον νεκρό ως «χρήστη ουσιών», επιχειρώντας να ρίξει λάσπη στο θύμα και να προετοιμάσει το έδαφος της συγκάλυψης.
Την ίδια ώρα, η «έρευνα» ανατέθηκε… στο ίδιο το Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα, δηλαδή σε εκείνους που βρίσκονται στο επίκεντρο των καταγγελιών. Πρόκειται για την πιο χυδαία διαστρέβλωση κάθε έννοιας δικαιοσύνης: οι ύποπτοι έγιναν ερευνητές του ίδιου τους του εγκλήματος.
Σαν να μην έφταναν αυτά, το σημείο όπου σύμφωνα με μαρτυρίες κατέληξε ο Καμράν είναι το μοναδικό μέσα στο κτίριο που –ως εκ θαύματος– δεν διαθέτει κάμερες. Η σύμπτωση γίνεται κραυγαλέα ένδειξη συγκάλυψης.
Η υπόθεση έχει φτάσει στον Συνήγορο του Πολίτη και βρίσκεται υπό προκαταρκτική εξέταση. Οι ιατροδικαστικές εκθέσεις μιλούν καθαρά: θάνατος από ισχαιμία του μυοκαρδίου λόγω έντονου σωματικού και ψυχικού στρες, δηλαδή λόγω των βασανιστηρίων που υπέστη. Κι όμως, καμία δίκη, καμία απόδοση ευθύνης δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα.
Ο Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ δεν είναι μια «παρένθεση». Είναι θύμα ενός συστήματος που χτίστηκε πάνω στην ατιμωρησία της ΕΛ.ΑΣ., στον ρατσισμό και στη βαρβαρότητα. Η μνήμη του ας γίνει υπόμνηση ότι η δικαιοσύνη δεν χαρίζεται – κατακτιέται με αγώνα.
Αφήστε μια απάντηση