Γράφει ο Συνεργάτης
Το ερέθισμα για τις παρακάτω σκέψεις μου έδωσε το σημερινό πρωτοσέλιδο άρθρο του Μανώλη Κοττάκη που δημοσιεύεται στην ΕΣΤΙΑ.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία βαδίζει πλέον ολοταχώς προς το τέλος του. Όχι με θρίαμβο του «ελεύθερου κόσμου», όπως μας διαβεβαίωναν καθημερινά τα κανάλια και οι «ειδικοί» των δελτίων, αλλά με μια ταπεινωτική ήττα του Κιέβου και του ΝΑΤΟ που το υποστήριξε.
Οι διαπραγματεύσεις που ξεκίνησαν στην Κωνσταντινούπολη και συνεχίζονται πίσω από κλειστές πόρτες δείχνουν ότι η Ουκρανία θα αναγκαστεί να παραχωρήσει εδάφη, να δεχθεί ουδετερότητα και να αφοπλιστεί μερικώς. Η Ρωσία θα κρατήσει την Κριμαία και μεγάλο μέρος του Ντονμπάς. Το αφήγημα της «νίκης μέχρι τέλους» κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος.
Και τότε έρχεται η ώρα της απόδοσης ευθυνών.
Και η Ελλάδα, δυστυχώς, έχει τεράστιο μερίδιο. Ποιος θα απολογηθεί σήμερα που ο Μητσοτάκης κήρυξε, κυριολεκτικά, «πόλεμο στη Ρωσία»;
«Η Ελλάδα είναι σε πόλεμο με τη Ρωσία», είπε ο πρωθυπουργός στο Bloomberg, λίγα 24ωρα μετά την εισβολή.
Όχι «στηρίζει την Ουκρανία», όχι «καταδικάζει την εισβολή». «Είναι σε πόλεμο». Λόγια βαριά, που δεν τα ξεστόμισε ούτε ο Μπάιντεν, ούτε ο Σολτς, ούτε ο Μακρόν. Μόνο ο Έλληνας πρωθυπουργός, με ύφος υπερφίαλο, έσπευσε να βάλει τη χώρα στην πρώτη γραμμή ενός πολέμου που δεν ήταν δικός μας.
Ποιος θα απολογηθεί που στείλαμε δεκάδες μεταφορικά αεροπλάνα με όπλα, πυρομαχικά και BMP-1 στην Ουκρανία, με φονικά όπλα που κατέληξαν στα χέρια των ταγμάτων Αζόφ και Αϊντάρ;
Όπλα που χρησιμοποιήθηκαν και εναντίον αμάχων στη Μαριούπολη, εκεί όπου ζούσαν 120.000 Έλληνες ομογενείς. Μπορεί να σκότωσαν και Έλληνες της διασποράς μας. Το είπε ανοιχτά ο ίδιος ο πρόξενος στη Μαριούπολη Μανώλης Ανδρουλάκης: «Οι ομογενείς μας βομβαρδίζονταν και από τις δύο πλευρές». Εμείς όμως επιλέξαμε πλευρά. Και δεν επιλέξαμε τους Έλληνες.
Ποιος θα απολογηθεί για τον πολιτιστικό ρατσισμό που εξαπέλυσε το Υπουργείο Πολιτισμού;
Απαγόρευση των Μπαλέτων Μπολσόι, ακύρωση παραστάσεων του Βαλέρι Γκεργκίεφ, διαγραφή Τσαϊκόφσκι και Ντοστογιέφσκι από συναυλίες και θεατρικές σκηνές. Μια χώρα που γέννησε τον Πούσκιν και τον Ραχμάνινοφ εξοβελίστηκε από την «πολιτισμένη Ευρώπη» με διαταγή Λίνας Μενδώνη.
Σήμερα που η Ρωσία βγαίνει νικήτρια, ποιος θα ζητήσει συγγνώμη από τους Ρώσους καλλιτέχνες που ταπεινώθηκαν;
Ποιος θα απολογηθεί για το εμετικό θέαμα του πρωθυπουργού, στο Κογκρέσο των ΗΠΑ;
Εκεί που έβαλε στην ίδια πρόταση τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη με τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι. «Όπως το 1821, έτσι και σήμερα οι Ουκρανοί παλεύουν για την ελευθερία τους», είπε. Εξίσωσε τον αγώνα των Ελλήνων εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τις επιχειρήσεις του τάγματος Αζόφ στο Ντονμπάς. Εξίσωσε τον Κολοκοτρώνη με έναν ηγέτη που τιμάει τον Στέπαν Μπαντέρα, τον Ουκρανό συνεργάτη των ναζί. Ιεροσυλία.
Και ποιος θα απολογηθεί για το οικονομικό κόστος που πληρώνουμε ακόμα;
Ακρίβεια, φυσικό αέριο στα ύψη, πληθωρισμός που έφαγε μισθούς και συντάξεις, επειδή η Ελλάδα έγινε ο πιο πιστός σκύλος του αμερικανικού σχεδίου να «ματώσει οικονομικά» τη Ρωσία μέσω Ουκρανίας. Αποτέλεσμα; Η Ρωσία άντεξε, η Ουκρανία σχεδόν διαλύθηκε, η Ευρώπη φτωχοποιήθηκε και η Ελλάδα έμεινε με τα σπασμένα.
Η ευθύνη της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν είναι μόνο πολιτική. Είναι ταξική.
Γιατί πίσω από την υπερφίαλη ρητορική του Μητσοτάκη, πίσω από τα αεροπλάνα με τα όπλα, πίσω από τις ακυρώσεις συναυλιών, κρύβεται η ίδια λογική: η λογική της ελληνικής αστικής τάξης που πάντα σέρνεται πίσω από τα ξένα αφεντικά, που πάντα προδίδει τα συμφέροντα του λαού της για να κερδίσει χειροκροτήματα από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες.
Αφήστε μια απάντηση