ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑΣ
Την Παρασκευή στις 22/01/2016 ξεκινάει το δικαστήριο της αντιφασιστικής μοτοπορείας της 30/09/2012 σε αίθουσα κακουργιοδικείου στην οδό Λουκάρεως. Η δίκη αυτή των 21 αντιφασιστών του αναρχικού – αντίεξουσιαστικού χώρου, από την αστική δικαιοσύνη του ελληνικού κράτους, γίνεται εξ’ ονόματος της Χρυσής Αυγής. Με κατήγορους τα μέλη της Ν. Παπαβασιλείου και Γ. Περρή και τους ψηφοφόρους του κόμματος τους, τα λαομίσητα μαντρόσκυλα της δημοκρατίας, μπάτσους της ομάδας Δέλτα.
Η μοτοπορεία πραγματοποιήθηκε από 150 άτομα και ήταν εποπτευόμενη εξ’ αρχής. Διασχίζοντας τις γειτονιές, όπου είχαν προηγηθεί πογκρόμ, στις οποίες ζουν οι μετανάστες και βιώνουν τον ρατσισμό και τους προπηλακισμούς, από τους «ευπρόσωπους» φασιστοκάτοικους, μετέφερε για μια στιγμή το μήνυμα της αλληλεγγύης και την αναγκαιότητα της ταξικής αυτοάμυνας.
Η ανταπόκριση με τους χαιρετισμούς των μεταναστών και τις υψωμένες τους γροθιές, ήταν αρκετά για να καταστήσει πετυχημένο το εγχείρημα της διαδήλωσης και τον χαρακτήρα της κοινωνικής παρέμβασης που εμπεριείχε. Στην οδό Μεθύμνης και Φυλής εισέβαλαν προκλητικά στην διαδήλωση τα μέλη της Χ.Α. και μέλη του πυρήνα Νίκαιας, με την σχετική περιβολή. Αποκρούστηκαν όπως αναλογούσε. Αυτό αποτέλεσε και την αφορμή, για την μανιώδη κατασταλτική επίθεση από την ομάδα Δέλτα, με δεκάδες κρότου λάμψης, γκλοπιές και teaser. Βρισκόμαστε κατηγορούμενοι λοιπόν για ξυλοδαρμό νεοναζί και συγκρούσεις με μπάτσους Δέλτα: Τιμή μας! Ενδεικτικά του κλίματος της συγκυρίας, στην Γ.Α.Δ.Α ακολούθησαν τα γνωστά βασανιστήρια στους 15 συλληφθέντες, εν συνεχεία η συγκάλυψη αυτών, από το βήμα της Βουλής, του τέως υπουργού δημόσιας τάξης Ν. Δένδια και οι εξωφρενικές υπέρογκες χρηματικές εγγυήσεις, για την μη προφυλάκιση τους.
Ενώπιον αυτών στέκεται η Αναρχία. Η οποία εκ θέσεως, οφείλει να μην μετανοεί για την διακήρυξη του πολέμου εναντίον Κράτους Κεφαλαίου και των λακέδων του, να μην συνάπτει εκεχειρία με τους εκπροσώπους του συστήματος, να μην οπισθοχωρεί ούτε βήμα.
Η επίκληση άγνοιας, απέναντι στο φαινόμενο του φασισμού, σήμερα είναι ανύπαρκτη. Ως αναρχικοί τοποθετούμαστε και ενεργούμε εναντίον του φασισμού στην Ελλάδα ανελλιπώς πάνω από δύο δεκαετίες με κάθε μέσο. Ότι μπάτσοι, ΜΜΕ και νεοναζί είναι τα καθάρματα που δουλεύουν μαζί, ότι είναι το μακρύ χέρι της δημοκρατίας, ότι είναι τα σκυλιά του κεφαλαίου είναι μερικά από τα συνθήματα και αναντίρρητες διαπιστώσεις που δεν επιζητούν την διατρανωμένη επιβεβαίωση τους. Δεκάδες είναι οι κοινωνικές παρεμβάσεις, οι εκδηλώσεις, οι ενημερώσεις αφύπνισης. Δεκάδες, είναι επίσης και οι ενέδρες και οι εχθροπραξίες εναντίον τους. Το υλικό αποτέλεσμα το προσέφερε πάντα ο αθέατος αιφνιδιασμός! Οι αναρχικοί κατέχουν αυτήν την εφεδρεία στην βιωματική τους μνήμη, αξίζει να την κεφαλαιοποιήσουν και να την αναβαθμίσουν. Αμοιβαίο μίσος και παράλληλοι βίοι αντιπαλότητας. Αυτούς αποκαλούσαν αγανακτισμένους πολίτες πίσω από τα Ματ στα πολυτεχνεία την δεκαετία του 90 και εμάς προβοκάτορες και ταραχοποιούς. Εμείς είμαστε τα λουκέτα στα γραφεία τους στην Κεφαλληνίας, στην Σολωμού, στην Σωκράτους, στο Νέο Ηράκλειο και αυτοί τα θρασύδειλα κοτόπουλα που έχαιραν διαχρονικά της ασυλίας του συστήματος και αποτελούσαν την στρατηγική εφεδρεία του.
Δυστυχώς, αρκετοί έκριναν σαν διέξοδο, τις συλλήψεις της Χ.Α. από τον Σαμαρά. Δεν ήμασταν όλοι ανακουφισμένοι από την πλάνη ή χαζοχαρούμενοι για να θριαμβολογούμε με τα αστικά παιχνίδια. Δεν πιστέψαμε ότι η δημοκρατία παρά το πλήγμα που προκάλεσε στην Χ.Α. θα την έθαβε. Η ίδια καχυποψία πλέον, είναι διάχυτη και δείχνει την αυτονόητη συγκάλυψη και ελάφρυνση του κατηγορητηρίου, κατά την διάρκεια της τρέχουσας δίκης της Χ.Α. στον Κορυδαλλό. Και επειδή ο αντιφασισμός στις μέρες μας έγινε και
mainstream και εμπόρευμα, οφείλουμε όπως κάθε στιγμή και σε κάθε υπόθεση να διασφαλίζουμε την ακεραιότητα μας από τα πανηγύρια της αφομοίωσης, να αρνηθούμε τις πολιτικές εκπτώσεις προς χάριν της ανοιχτότητας. Όχι μόνο γιατί μεταξύ άλλων.είναι γελοία η παραποίηση του συνθήματος από τσακιστέ σε μορφώστε τους ναζί, αλλά γιατί είτε ως φασίστες είτε ως παρακρατικοί, πόσο μάλλον ως κοινοβουλευτικοί ήταν πάντοτε αναπόσπαστα κομμάτια του κρατικού μηχανισμού, λειτουργούσαν πάντοτε προς όφελος του Κεφαλαίου και της αντεπανάστασης.
Ένα σημαντικό μέρος του ευσυνείδητου προλεταριάτου, του κόσμου της αντίστασης και του αγώνα που πρεσβεύει την ανατροπή του κόσμου της εξουσίας, δυστυχώς διακατέχεται από αυτό που λέμε ασθενής συλλογική μνήμη. Δίχως αυτό να σημαίνει ότι είναι καταλυτικό, ότι δεν ανατρέπεται η φαινομενική στωικότητα της ιστορίας. Από την βούληση της υπέρβασης και την συνθήκη που αυτή δημιουργεί. Από την δράση που γεννά την συνειδητοποίηση, από τα επαναστατικά εγχειρήματα που μεταβάλλουν την κατάσταση. Συμβαίνει. Η διδαχή της ταξικής μνήμης, να σκεπάζεται από την λήθη, και να αγνοούμε σε ποια σημεία βαρβαρότητας είναι ικανό το σύστημα το οποίο μας ελέγχει και μας κυβερνά, να φτάσει. Συμβαίνει. Οι φρούδες ελπίδες να μεταθέτουν στον αόριστο χρόνο, την έφοδο στον ουρανό, εστιάζοντας με άνευρες μετριοπαθείς πολιτικές στην μετατροπή των πολιτικών συσχετισμών. Συμβαίνει παρά ταύτα, πολλοί να έχουν επιδεικτικά καλή μνήμη, αλλά η προοπτική τους κατέληξε εγκυκλοπαιδιακή. Αλλά αν δεν είναι το παρελθόν διδακτικό, είναι ενδεικτικό το παρών. Πάντα δίπλα και πάντα μακριά μας. Ακόμα και αν δίπλα μας δολοφονούν κατά συρροή μετανάστες, ακόμα και αν δίπλα μας βομβαρδίζουνε αμάχους, ακόμα και αν δίπλα μας συνάνθρωποι υποσιτίζονται, εντοιχίζονται στα σωφρονιστικά κολαστήρια, εξοντώνονται καθημερινά, συστηματικά και μαζικά, στο εργασιακό κάτεργο κάθε λογής αφεντικών. Ακόμα κι αν υψώνουν φράχτες, χτίζουν στρατόπεδα συγκέντρωσης εκδηλώνοντας ως σύστημα τα κυρία χαρακτηριστικά του ολοκληρωτισμού.
Κι εδώ οι αστοί δεν τρομάζουνε αλλά καγχάζουν. Γνωρίζουν τα κελεύσματα της χειραφέτησης που εξαγγέλλουν οι «από τα κάτω». Μελετούν, πειραματίζονται και εργάζονται σταθερά, ώστε το φάντασμα που πλανάται πάνω από την πόλη, να μην μετουσιωθεί σε επικίνδυνο για την κερδοφόρα λειτουργία τους, την λεηλασία της ζωής μας μέσω της εκδούλευσης.
Μεγεθύνοντας σταδιακά το περιβάλλον μέσα στο οποίο μιλάμε για ναζιστές, αποφεύγοντας έτσι την αποκομμένη οπτική της εστίασης, στο συμπυκνωμένο διάστημα άλλης μιας επταετίας στον γύψο, είδε και η ευάλωτη απολίτικη αφέλεια και τις δυο όψεις του νομίσματος. Την σαπίλα του κοινοβουλευτικού συστήματος. Τις 300 δεξιές και αριστερές πόρνες του κεφαλαίου να επεξεργάζονται την κοινωνική ευθανασία στην τσόχα του κοινοβουλίου. Να προκαλούν την φτωχοποίηση και την εξαθλίωση κατακρεουργώντας τα στεγανά του βιοτικού επιπέδου. Να προκαλούν την εξόντωση των λαϊκών πληβειακών στρωμάτων μέσω της αποσάθρωσης των εργασιακών σχέσεων. Σε αυτήν την χώρα και κυρίως τα κατώτερα στρώματα βίωσαν την εργοδοτική τρομοκρατία, την διάχυση του φόβου και της κατάθλιψης για την καθυπόταξη της λαϊκής οργής από τα ΜΜΕ ωθώντας ανθρώπους στην αυτοχειρία. Είδαμε την περιστολή των πολιτικών ελευθεριών σε κοινωνικό επίπεδο, τις ειδικές διατάξεις για τους πολιτικούς κατηγορούμενους μέσω της όξυνσης της κατασταλτικού πλαισίου, την φόροληστρική επιδρομή και την υφαρπαγή των εργατικών κεκτημένων, τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, το ξεπούλημα και τη διάλυση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών. Αυτός ο πόλεμος συνεχίζεται και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης μονιμοποιήθηκε. Τα αποτελέσματα του έχουν δημιουργήσει επίσης μόνιμα ζητούμενα. Την εύρεση εργασίας, κατοικίας, επιβίωσης. την έγκαιρη μισθοδοσία, τη καταβολή των δεδουλευμένων, την άσκηση εργατικών δικαιωμάτων έναντι των εκβιασμών. Μόνο που αυτά τα αποτελέσματα που μπορούμε να απαριθμήσουμε σε τομείς στην φτωχοποίηση και στον πλεονάζον πληθυσμό, στην ταξική αρένα και στους κοινωνικούς αυτοματισμούς, είναι και ταυτόχρονα οι προτάσεις της διαχείρισης της κρίσης, είναι και η προεικόνιση της κανονικότητας του αύριο. Γκετοποιημένη φτώχεια, κοινωνική εξαθλίωση, επισφαλές εργασιακό κάτεργο, αστυνόμευση και πειθαρχία.
«Αφού ένας ηγεμόνας πρέπει να ξέρει να δρα σαν ζώο, πρέπει να διαλέξει την αλεπού και το λιοντάρι. Γιατί το λιοντάρι δεν ξέρει να αποφεύγει τις παγίδες και η αλεπού δεν μπορεί να αντισταθεί στους λύκους. Πρέπει λοιπόν να είναι αλεπού για να μυρίζεται τις παγίδες και λιοντάρι για να τρομάζει τους λύκους. Εκείνοι που σταματούν
μονάχα στο λιοντάρι δεν καταλαβαίνουν από πολιτική».
Η αστική δημοκρατία είναι ολόγυμνη από το φτιασίδωμα της. Τώρα γεύτηκαν όλοι τα τεχνάσματα από τους επαγγελματίες ψεύτες πολιτικούς. Όπως βιώσαμε και τα αντίστοιχα αντανακλαστικά του κινήματος, τα όρια του, τους πολιτικούς αποπροσανατολισμούς και την αναγκαιότητα. για το διακύβευμα της επαναστατικής κατεύθυνσης. Τώρα θεωρείται, δίχως σάπιες ελπίδες, το κοινοβουλευτικό σύστημα κοινωνικά απονομιμοποιημένο. Σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό που επέβαλε με μαστίγια και καρότα την χειρότερη λεηλασία στην νεότερη ιστορία. Την εφαρμογή των δημοσιονομικών κανόνων και μεταρρυθμίσεων, την επαίσχυντη προστασία των τραπεζών με κάθε τρόπο. Από το έκπτωτο ΠΑ.ΣΟ.Κ και τον τραγελαφικό Γ.Α.Π. με την κήρυξη της ελεγχόμενης χρεοκοπίας και υπαγωγή της χώρας στα μνημόνια έως τον τραπεζίτη τεχνοκράτη Λ. Παπαδήμο, με το πλούσιο εγκληματικό μητρώο εισαγωγής της χώρας στην ΟΝΕ, αντιπροέδρου της Ε.Κ.Τ και διοικητή της ΤτΕ. Από την σαδιστική αυταρχικότητα του Σαμαρά με την μισαλλόδοξη και αντεργατική ρητορική του, την χρήση της εθνικοφροσύνης και των ιδεολογημάτων της ασφάλειας έως την προμελετημένη αφομοίωση και ντροπιαστική ανάθεση στον τσαρλατάνο δημαγωγό Τσίπρα. Εδώ η υπόθεση δεν σηκώνει άλλο την διπρόσωπη υποκρισία. Οι σοσιαλφασίστες δεν είναι πρώτη φορά που σφετερίστηκαν το προλεταριάτο, τους αγώνες, τις αντιστάσεις και υιοθέτησαν το There Is No Alternative. Αντιθέτως μπορούμε με βεβαιότητα να παραθέσουμε τα ιστορικά παραδείγματα ανά χώρα πως αυτός είναι ακριβώς ο ρόλος που σταθερά έχουν εκπληρώσει. Ενώ κάποιοι σήμερα περιφέρονται σαν τεθλιμμένες μαζορέτες καταλογίζοντας μάλιστα και την έννοια του οπορτουνισμού στο αστικό κόμμα του σύριζα, κάνεις δεν μπορεί να τεκμηριώσει με βεβαιότητα την έκπληξη του, ως κεραυνό εν αιθρία.
Δεν αισθανθήκαμε όλοι συμπάθεια, δεν συνάψαμε εκεχειρία ούτε με την καλημέρα, ούτε με άλλο έμμεσο πολιτικάντικο τρόπο και δεν θα μετρούσαμε τα λόγια μας και το χέρι μας σε ενδεχόμενη συνάντηση. Δεν είναι εκτίμηση, αλλά γεγονός. Ότι ο Σύριζα, που ευαγγελίζεται πως αντλεί την δύναμη και διαπραγματευτική του ισχύ από τα κινήματα του δρόμου, σπονσόραρε την μαζική συμμετοχή στην αντιφασιστική πορεία των Ιμίων του 2015 την ίδια εποχή που ήρθε στο κοινοβούλιο και με το φρέσκο μπαϊράκι της νομότυπης εξαγγελίας νομιμοποιούσε το βήμα στους φασίστες. Γεγονός ότι εξαγόρασε συνειδήσεις με την εύπεπτη αντιαυταρχική ρητορική και την φαινομενική οπισθοχώρηση του κατασταλτικού κράτους. Γεγονός αποτελεί επίσης ότι δεν έκρυψε την χαρά του, με την νεφελώδης αντί-γερμανική, αντί-ιμπεριαλιστική διαδήλωση. Μία πορεία που κατέλαβε το κενό της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ευθυγραμμισμένη έστω ασυνείδητα δίχως τις ευκρινείς τομές όμως, με την πρόδηλη πλάνη και το επίκεντρο του αγωνιστικού προσωπείου της κυβέρνησης. Μία πορεία που συγκαταλέγεται στις καταγεγραμμένες ως φιλοκυβερνητικές. Περεταίρω διευκρινίσεις από τους ίδιους τους συριζαίους και όμορους φαρισαίους. Τα μιλάνε φαρσί.
Το πρώτο εξάμηνο του 2015, του πρώτη φορά αριστερά, θα μείνει στην ιστορία του κινήματος. Όχι μόνο για την πλάνη που εμπορεύτηκε, παράλληλα με την πολιτική του ρεαλισμού, η φερόμενη προοδευτική κυβέρνηση, όπως επαγγελματικά όφειλε. Αλλά για το προσκύνημα, την κομματική πελατεία και τον ανενδοίαστο θίασο που προκάλεσε στις γραμμές μας.
Η αναντιστοιχία στην ιστορική συνθήκη είναι μια μομφή και δυστυχώς και μια ομφαλοσκόπηση που αφορά όλες τις τάσεις. Όλο το εύρος του ριζοσπαστικού ανατρεπτικού κινήματος. Εμείς είμαστε αναρχικοί, αντικρατιστές, αντιεξουσιαστές. Να πούμε εδώ για τους φελλούς, πως ότι είναι Εξάρχεια δεν είναι και αναρχία και πως η αναρχία δεν είναι τα Εξάρχεια! Προφανώς έχουμε τραγικά ελλείμματα και αδυναμίες. Αλλότριες παθογένειες που αμβλύνονται από τον αυτισμό του άκριτου βολονταρισμού, την αντικοινωνική βία, από την αν-υπευθυνότητα, από την ιδεοληψία της ελευθεριακότητας και του εναλλακτισμού… και μεταξύ αυτών την πολιτική νομιμοποίηση του «δικαιώματος» της χυδαιότητας. Οι σύντροφοι πλέον τουιτάρουν όχι μόνο γραπτώς αλλά και προφορικώς. Ο “σχολιασμός” αντικαθιστά την πολιτική κριτική και τοποθέτηση. Οι θρασύδειλοι του ιντυμήντια φόρουμ μπορεί και να κολακεύονται! Από την μία η βαρύτητα της πολιτικής εποχής και από την άλλη η άνωση της αποπολιτικοποίησης. Υπάρχουν όμως οι αξιακές-θεμελιώδεις αρχές και στόχοι και όποιος επιδιώκει την συνάφεια με αυτές τις αρχές, που υπαγορεύει η ιδεολογική πολιτική ταυτότητα, μπορεί να αποφύγει τουλάχιστον το πολιτικό λουμπάγκο και την τερατογένεση.
Ο αγώνας μας είναι αντιθεσμικός και αυτό κατευθύνει περισσότερο σε έναν πόλεμο θέσεων παρά σε ελιγμούς και φληναφήματα με το κράτος. Δεν αντιστεκόμαστε στον χειρότερο της εξουσίας, αλλά ενάντια στην ίδια της την ύπαρξη. Είναι γνωστό ότι στο ευρύτερο ριζοσπαστικό κίνημα συσπειρωνόμαστε όταν το πρόσωπο του “τέρατος” τρομάζει. Η μνεία των αντιστάσεων του αιώνα που μας πέρασε έχει στον αντίποδα στυγνές δικτατορίες, βάναυσες και απροκάλυπτες. Για ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου της αντίστασης φαίνεται η εξουσία να είναι εχθρική μόνο σε αυτές τις μορφές της, ή όταν «αυθαιρετεί»! Αντιφασίστες άλλωστε είναι και οι δημοκράτες, οι ίδιοι που προτάσσουν την ταξική ειρήνη και κοινωνική ομαλότητα.
Ας έρθουμε στο προκείμενο της αναβίωσης του ναζισμού και επαγωγικά στην ανίχνευση της «απόστασης»
του ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Πέρα από το μέγεθος ανάπτυξης του κεφαλαίου ανά χώρα, ο νεοφιλελευθερισμός και η ελευθερία των αγορών διανύουν ήδη μερικές δεκαετίες. Στην Ελλάδα δεν παρουσιάστηκε κατά την έκρηξη της κρίσης, χειροτέρευσε. Κάποιοι υπήρξαμε πάντοτε προλετάριοι όχι από θεωρία αλλά ως γέννημα θρέμμα, τάξη και συνείδηση. Τάξη που μας όρισε η καπιταλιστική παραγωγή και η συνείδηση που οικειοποιηθήκαμε και αναπτύξαμε για την ακύρωση των τάξεων μέσω του διακηρυγμένου στόχου της αταξικής κοινωνίας. Τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό τον γνωρίζουμε πρώτα από όλα στο πετσί μας. Δεν δημιουργήθηκαν οι επισφαλείς ελαστικές συνθήκες σήμερα. Μάλλον επιταχυνθήκαν και ενταθήκαν, όπως όλες οι διαδικασίες αναδιάρθρωσης, αγκαλιάζοντας πλέον και την διαλυμένη μικρομεσαία τάξη και «απελευθερώνοντας» από αυτές τον πλεονάζον πληθυσμό. Εργασιακή εκμετάλλευση υπήρχε πριν από την νεοφιλελεύθερη έκφραση του καπιταλισμού και θα υπάρχει, ακόμα και όταν ο καπιταλισμός κλείσει αυτήν την περίοδο συμπεριφοράς. Συνεπώς, να πούμε τα τετριμμένα, ότι σε άλλη κατεύθυνση οδηγεί η αποκομμένη εναντίωση στα μνημόνια και στους φιλελέδες και σε άλλη ο αντικαπιταλισμός. Το τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα σήμανε και το τέλος της εποχής της παγκοσμιοποίησης. Όχι το τέλος της τάσης συγκεντρωτισμού της εξουσίας.
Τουναντίον, η επικυριαρχία ομολογείται ότι έχει μεταφερθεί στο διεθνές κεφάλαιο. Το μερίδιο της περιουσίας που κατέχει το 1% παγκοσμίως διαμορφώθηκε στο 44% το 2009, στο 48% το 2014 και θα ξεπεράσει το 50% το 2016. Το 1% των πλουσιοτέρων ανά τον κόσμο, θα ξεπεράσει το 2016 το μερίδιο της περιουσίας που κατέχει το υπόλοιπο 99%! Η πρωτοκαθεδρία ομολογείται ότι δεν αποδίδεται στα χρεωμένα κράτη και τις μαριονέτες κυβερνήσεις αλλά στις αγορές και τα στρατηγεία τους. Τους οργανισμούς όπως ο Π.Ο.Ε οι τραπεζικοί κολοσσοί, το ΔΝΤ, η Ε.Κ.Τ. μέχρι το ΤΤΙΡ. Το τέλος της παγκοσμιοποίησης καταγράφηκε ως το τέλος της εποχής με τα χαρακτηριστικά των δανείων της επίπλαστης ευμάρειας, της φτιασιδωμένης κίνησης της αγοράς, της εποχής που συγκάλυπτε την παρακμή και τις τονωτικές ενέσεις της καταρρέουσας οικονομίας.
Η σκυτάλη αναλήφθηκε από στην τρέχουσα δομική κρίση του καπιταλισμού και τα αδιέξοδα διαχείρισης της. Ο καινούριος χάρτης του καπιταλισμού δημιούργησε κόκκινες εστίες ανά την υφήλιο με τα χρεωμένα και χρεοκοπημένα κράτη. Εννοείται το δημόσιο χρέος έγινε ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης, ένα όπλο μαζικής καταστροφής. Εν προκειμένω, η υπόδειξη του δημοσιονομικού χρέους ως κύριας αιτίας της συστημικής καπιταλιστικής κρίσης διατέλεσε και την βάση για την διαχείριση της, εντός θεσμικών πλαισίων. Την βάση για την πρόκληση του κοινωνικού αυτοματισμού μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Την βάση για την συρρίκνωση δημοσίων αγαθών και κατ’ επέκταση ιδιωτικοποίηση τους. Και κάπου εδώ μπορούμε να γελάμε δυνατά με τις όποιες κυβερνήσεις και τις όποιες πολιτικές από τα πάνω ή και από τα κάτω, προπαγανδίζουν την παραγωγική ανασυγκρότηση και τον κρατικό παρεμβατισμό. Η πολιτική αποσταθεροποίηση απόκτησε μόνιμα χαρακτηριστικά το ίδιο και η οικονομική αστάθεια. Σε Ευρώπη, ΗΠΑ, Ιαπωνία αλλά και στις λεγόμενες αναδυόμενες οικονομίες η ανάπτυξη εμφανίζει σταθερά πτωτική πορεία, είναι αρνητική ή αναιμική. Μετά την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2008, όχι μόνο δεν υπάρχει καμιά πραγματική οικονομική ανάκαμψη, αλλά τα μέτρα που πάρθηκαν για τη διάσωση των τραπεζών και της χρηματιστηριακής ελίτ έχουν επιδεινώσει τις θεμελιώδεις αντιφάσεις του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, φέρνοντάς το στα πρόθυρα μιας ακόμη πιο καταστροφικής κατάρρευσης.
Από την ανάγνωση στο περιβάλλον προκύπτουν βασικές συνισταμένες κατεύθυνσης. Οι φόρμες και τα δόγματα της όποιας ιδεολογικής προέλευσης και ρεύματος, παρουσιάζονται πάντα ως βοηθητικά εργαλεία όρασης αλλά συμβαίνει να μετατρέπονται σε καλειδοσκόπιο. Ξεσκαρτάρουμε λοιπόν και προχωράμε. Μερικά νεύματα που επιτρέπει ο περιορισμός ενός κειμένου. Μακριά από την επίκληση της πρότερης, ιστορικά διαγραμμένης φάσης του καπιταλισμού, την υπεράσπιση ενός ανανήψαντα κράτους «πρόνοιας». Ας γίνει ξεκάθαρο ότι η οικονομία του ελληνικού κράτους ούτε είναι, ούτε μπορεί να γίνει, από την θεσμική οδό, αυτόνομη. Από την δικιά μας πλευρά και υπό το πρίσμα της γεωπολιτικής, προφανώς εδώ βρισκόμαστε, εδώ πολεμάμε. Το διεθνές κάλεσμα έγκειται περισσότερο στην στρατηγική παρά στο εξασφαλισμένο προαπαιτούμενο.
Η έξοδος από την Τρόικα, η αποκαθήλωση της Ε.Ε. της Ε.Κ.Τ. του Δ.Ν.Τ. μπορεί να είναι μόνο αποτέλεσμα κοινωνικής επανάστασης, μόνο από τα κάτω. Η έξοδος τους συμπίπτει με την εμφάνιση ενός επαναστατικού κινήματος και ότι συνεπάγεται της παρατεταμένης έντασης, της παρρησίας που θα επιδείξει και της αντικειμενικής επικινδυνότητας που θα παράγει. Τα ταμπούρλα βαράνε οι τραπεζίτες, οι δείκτες των διεθνών χρηματιστηρίων, οι πολυεθνικές, η δικτατορία της ελευθερίας των αγορών. «Τι να κάνουμε»: Καλώς ή κακώς δεν βρισκόμαστε στην ψυχροπολεμική εποχή του διπολικού κόσμου. Δεν λέμε να παλέψουμε και να πεθάνουμε για την αντικατάσταση της εξουσίας ή για την μεταφορά μας σε ένα άλλο ιμπεριαλιστικό μπλοκ ή να συνεργαστούμε με πολιτικούς φορείς της αστικής τάξης. Ηχούν γραφικές οι αναμασημένες λοβιτούρες της εθνικής ανεξαρτησίας και είναι δηλωτική η απαξία στην «στρατηγική» πρόσδεσης στον προοδευτικό κοινοβουλευτισμό. Τι να κάνουμε συντρόφια, που δεν σας θέλουνε ούτε στο BRICS. Είναι γεγονός το χάσμα μεταξύ της επιλογής ή και της επικέντρωσης μεταξύ εθνικοαπελευθερωτικού και ταξικού αγώνα είναι αγεφύρωτο.
Ο χρηματοπιστωτικός τομέας έχει καταβροχθίσει την πραγματική οικονομία. Είναι ορατή η πολιτική σε κάθε κράτος, που έχει εξανεμίσει τις επιφάσεις περί κοινωνικού συμβολαίου, ευθυγραμμίζοντας την ρητορική τους ολότελα με αυτήν του επιχειρηματικού κόσμου. Αρκετοί αναγνωρίζουν στο στάδιο διαλεκτικής κεφαλαίου- κράτους τον χαρακτήρα του κράτους να μεταβαίνει προς το «επιχειρηματικό κράτος άμυνας και ασφάλειας» και αυξάνονται τα παραδείγματα που αποδεικνύουν αυτήν την κατεύθυνση. Εδώ να πούμε, ότι δεν εννοούμε όπως άλλες αναλύσεις, πως τα έθνη κράτη εξαφανίστηκαν μέσα στην λειτουργία διεκπεραίωσης τους ως απλοί επιστάτες των πολυεθνικών. Η εκπροσώπηση της «κρατο-κεντρικής» διεθνής τάξης υφίσταται ακόμα. Αν η υποτέλεια του κράτους μέσω της πολιτικής και οικονομικής προστασίας τραπεζών και πολυεθνικών είναι ρητή, δεν είναι αφανής η θωράκιση του, ο έλεγχος, η καταστολή και το σύνολο από τις αντικοινωνικές πολιτικές επιβολής του. Πρέπει να είναι αυτονόητο πως το κράτος αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα του καπιταλισμού.
Είναι εδώ και δεκαπέντε χρόνια στο δυτικό μπλοκ, που αναδεικνύονται σταθερά και ως μείζον προβλήματα που πρέπει να καταπολεμηθούν, η «τρομοκρατία» και το μεταναστευτικό. Υπό αυτό το δόγμα τα κράτη στρατιωτικοποιούνται αυξητικά στο εσωτερικό τους. Παράλληλα με αυτές τις κληρονομιές κι εφόσον αναγνωρίζουμε το αλληλένδετο και αλληλεξαρτούμενο στοιχείο σε κεφάλαια, διαπιστώνουμε τις εντάσεις στην πολυπολικότητα πλέον του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Να έχουν πολλαπλασιαστεί οι εμπόλεμες ζώνες, τόσο ως απότοκο του έμφυτου ανταγωνιστικού στοιχείου αλλά και ως απόρροια κυριαρχίας της ελεύθερης αγοράς και επιζήτησης νέων πεδίων λεηλασίας. Οι ύαινες τσακώνονται ξεσκίζοντας τα πτώματα.
Πιο συγκεκριμένα θα πρέπει να αντιληφτούμε την αραβική άνοιξη και τον επακόλουθο εγκάθετο χειμώνα ως μια κοσμογονία που μετατρέπει ακόμα τους χάρτες επιρροής. Οι πόλεμοι που αναπτύχτηκαν τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργήσει το μεγαλύτερο, όπως λέγεται μεταναστευτικό ρεύμα, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η γηραιά ήπειρος έχει βαθιές ρίζες εθνικισμού και το μεταναστευτικό ρεύμα σε συνδυασμό με τα κοινωνικά αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, είναι το λάδι που έχει ήδη αναζωπυρώσει τους εθνικιστικούς πυρσούς. Παρενθετικά, πίσω από τις υποκρισίες για την βαρβαρότητα, η εμφάνιση του ISIS στο προσκήνιο ως νέου κοινού εχθρού, δεν μπορεί να αποκρύψει ότι τα δομικά του χαρακτηριστικά δεν είναι απελευθερωτικά. Είναι στην ουσία του, ένας ιεραρχημένος κρατικός μηχανισμός με διεθνείς υπηκόους και κεφάλαιο αλληλένδετο με κεφάλαια που ενίοτε το χρηματοδοτούν άλλοτε το εμπορεύονται και άλλοτε πάλι το πολεμούν. Μια ιστορική καινοτομία ως αντίλογος, στον δυτικό καπιταλισμό και τις ιμπεριαλιστικές του επεμβάσεις, που οικειοποιείται το θέαμα, ως κατεξοχήν δυτικό εργαλείο προπαγάνδας, αντιστρέφοντας το. Συναφής δομή και λειτουργία με την συμπεριφορά του παγκόσμιου καπιταλισμού και κρίκος στις εμπορευματικές ροές.
Ο αιμοσταγής καπιταλισμός δημιούργησε την κατάλληλη συγκυρία για την αναβίωση του εθνικισμού στην Ευρώπη. Από τον δεξιό τομέα στην Ουκρανία, την Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, την Λεπέν στην Γαλλία, τις κλιμακούμενες επιθέσεις σε «χώρους φιλοξενίας», στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Οι περιστάσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η έξαρση των πολεμικών συγκρούσεων και η απουσία των κοινωνικών αξιών, συνθέτουν τις κατάλληλες συνθήκες για να ευδοκιμήσουν τα ιδεολογήματα της τάξης και της ασφάλειας. Το μόνο που είναι σίγουρο ότι οι φασίστες αναβίωσαν. Κατέλαβαν τα κοινοβουλευτικά έδρανα, συνεργάζονται με τα συνάδελφα ανταγωνιστικά κόμματα που υιοθετούν πολιτικές τους. Λειτουργούν και ως ρυθμιστικός παράγοντας, εξυπηρετούν και μέρος του Κεφαλαίου και θα ταχτούν στρατευμένοι με λύσσα στην εμπροσθοφυλακή εναντίον της αντίστασης. Εκπροσωπούν ιδεολογικά και επιχειρησιακά το μη – καμουφλαρισμένο στρατόπεδο της αντεπανάστασης.
Είναι αλήθεια ότι ο φασισμός μεταχειρίζεται το παρόν, το μέλλον και το παρελθόν, απορροφώντας και διαστρεβλώνοντας ιδεολογίες, θρησκευτικές πεποιθήσεις και κοινωνικές νόρμες, με απώτερο σκοπό την ικανοποίηση των κατώτερων ανθρωπίνων ενστίκτων. Στον αντίποδα, η εμφανής στην δημόσια σφαίρα, ανάταση του ναζισμού στην Ελλάδα ανέσυρε, και καλώς έγινε, τις μνήμες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το ιστορικό νήμα που ξεδιπλώνεται, πέρα από την εμψύχωση αναζητά όμως και την συνέχιση του. Οι αναστηλωτές την μνήμης του ΕΑΜ, επιδιώκουν προταγματικά την υιοθέτηση της δομικής διάρθρωσης του τότε στρατού αντίστασης; Εκτιμούν ως νομοτελειακό το «εποικοδόμημα» με τα συναφή ιδεολογικά εργαλεία; Τι επικαιροποιεί και επιτείνει αυτήν την μνήμη; Ή απλά βαυκαλίζονται και είναι άλλη μια υπόθεση προσωπολατρίας; Η ιδεολογική διαφωνία στο σταλινογενές, εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της δεκαετίας 40, με την γνωστή κριτική και την λαθολογία για τα πολιτμπιρό, για τις συνεργασίες, τους αφοπλισμούς κ.τ.λ. δεν μπορεί να πετάξει στα σκουπίδια και να απαξιώσει την εποποιία ενός αγώνα μέσα στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες πολέμου και ένδειας.
Άλλωστε η ιδεολογική διαφωνία δεν έχει σταθεί εμπόδιο για αναγνωριστούν τα αντάρτικα κινήματα και οι επαναστατικές οργανώσεις με ξεκάθαρη μ-λ ταυτότητα. Ωστόσο η ακολουθία της φάρσας στην τραγωδία, συντελείται σήμερα και η έκρηξη της προγονόπληκτης γραφικότητας δεν έχει προηγούμενο. Βομβαρδισμός από πληροφορίες για τις ναζιστικές θηριωδίες, αγιοποίηση των ανταρτών του ΕΑΜ ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, ασπρόμαυρες φωτογραφίες αντίστασης και αγώνα, τόνοι από χαρτιά, άρθρα ιστορικών ντοκουμέντων στις αστικές φυλλάδες μέχρι και T-shirts για να καταλάβουμε βαθιά τον φασισμό, για να καταλάβουμε ότι δεν πεθαίνει μόνος του. Στην εποχή της πληροφορίας άλλη μια ιστορική αναδρομή με τα χαρακτηριστικά του φασισμού στην Ελλάδα από τον Μεταξά, τους χίτες, τους Εσατζήδες, τους Κενταύρους της ΝΔ έως τους εκπαιδευμένους μαχαιροβγάλτες χρυσαυγίτες του ελληνικού κοινοβουλίου, φαντάζει πλέον περιττή. Τεράστια συζήτηση, ατέρμονες αναλύσεις, ιστορική πελαγοδρομία για το πώς θα ξεφορτωθούμε τις οχιές μέσα από το σπίτι μας!
Και κάπου εδώ, πάνω στα συντρίμμια του κατακερματισμού, αριβισμός και παραγοντιλίκια. Ο ακτιβίστικος εναλλακτισμός στο προσκήνιο. Η ταυτότητα του εκφυλισμού που θέλει πρωταγωνιστικό ρόλο. Ανίκανη να διαχειριστεί τα κενά σημαίνοντα της κεντρικής πολιτικής, τα κάνει επίφαση, αναδεύοντας τα στο πλαίσιο μίξερ. Αντιλαμβάνεται την κίνηση ως πασαρέλα για να αυτοπροβληθεί ο άκριτος βολονταρισμός της. Ξεπηδά από τα βάθη της αλλοτρίωσης για να καβαλήσει τις πολιτικές εκπτώσεις, με μια κάμερα στο χέρι και με μόνο γνώμονα το θέαμα. Και τέτοια είναι η ματαιοδοξία και ο τραγέλαφος, που του προκαλεί ονείρωξη και η εικόνα του Αϊ Γιώργη, να βγει μια selfie να τσιμπάει το κακό. Δυναμικό παρουσιαστικό και ήπιες εντάσεις. Μάτωσαν αντιλήψεις να γίνουμε Ευρώπη. Όλα για το you tube!
«Ανοιχτό γράμμα από την Αργεντινή για τους προλετάριους της Ελλάδας. …θα πρέπει να καταστρέψουμε τα πάντα που καθιστούν αναγκαία την παραγωγή αξίας ή θα χαθούμε. Χρειαζόμαστε μια επανάσταση που να μας επιτρέψει να παύσουμε να είμαστε εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι, να σταματήσουμε να αποτελούμε προλεταριοποιημένα ανθρώπινα όντα, μια επανάσταση για έναν ριζικό μετασχηματισμό του τρόπου ζωής μας, όχι για μια διαφορετική διαχείριση του υπάρχοντος… Οι φίλοι της άρνησης. Δεκέμβρης, 2015 Αργεντινή»
Αυτοί που κοιτάνε μονίμως προς τα πίσω μέσα από τους καθρέπτες του οχήματος, αν δεν βρίσκονται σε στάση ακινησίας, παίζοντας την κασέτα της ποιότητας, επικαλούμενοι την κατοχύρωση της κάθε προϋπόθεσης, είναι δεδομένο ότι με το που θα βγουν στην ταχεία κυκλοφορία, στην πρώτη στροφή, φεύγουν για το χαντάκι. Να σταθούμε λοιπόν σε αντίθεση με τους τυμβωρύχους, τα γκρουπούσκουλα αυτά της συγχωρεμένης αριστεράς που ασελγούν στην μνήμη των νεκρών και τους ιδιοποιούνται ως ιστορικά βαρίδια για λογαριασμό τους, διεκδικώντας μέσω της θυματοποίησης την εύνοια της αστικής δημοκρατίας. Σε αντίθεση με τις πολιτικές παροπλισμού ένεκεν της μαζικοποίησης του σχήματος και της παλίρροιας του. Σε αντίθεση με τα γνωστά πισώπλατα μαχαιρώματα από τους προσκυνημένους πρακτορολόγους. Σε αντίθεση με κάθε φιλοκυβερνητική πρόβατοσύναξη έξω από τα σφαγεία. Άμεση δράση και κλιμάκωση του συλλογικού ανατρεπτικού σχεδίου με απαξία σε κάθε περικεφαλαία της εχέφρων πυροσβεστικής.
Οι φασίστες δεν λειτουργούν με το αυθόρμητο, πάντοτε επιδείκνυαν φειδώ στην επιλογή της εξόρμησης τους και είχαν ως διακυβεύμα την εδαφικοποίηση. Η ανάγνωση της ιστορίας από την αφετηρία της κρίσης έδειξε ριζοσπαστικοποίηση ή συντηρητισμός και αυτό το γνωρίζουν και τα δυο στρατόπεδα. Στο παρών έχουμε την επιλογή μεταξύ μαχητικότητας και κομφορμισμού. Την συντριβή της αντεπανάστασης ή τον αφανισμό μας. Από το παρελθόν έχουμε να διδαχτούμε από τις ήττες και να υπερασπιστούμε νίκες και όχι μοιρολόγια. Τη χλεύη του πλήθους, στην πλατεία του Μιλάνο, στην θέα των ανάποδα κρεμασμένων των Μπενίτο Μουσολίνι και Κλάρα Πετάτσι. Το κατευόδιο του μαχνοβίτικου αναρχικού στρατού ενάντια στην λευκή και κόκκινη τρομοκρατία. Τις ενέδρες και δολιοφθορές των παρτιζάνων ανά τον κόσμο που πολέμησαν τον ναζισμό. Το βαρύ χώμα πάνω από τα λείψανα του Μπάμπαλη και Μάλλιου. Τις σφαίρες του zastava στα μούτρα της φρουράς του Ν.Ηρακλείου.
Στην Ελλάδα είχαμε μια από τις πιο πολιτικοποιημένες εξεγέρσεις στον δυτικό κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες. Σήμερα αν προκληθεί η θεμιτή κοινωνική έκρηξη η έκφραση της δεν θα έχει μόνο να εκδηλώσει τις αιτίες της συσσωρευμένης καταπίεσης. Απευχή μας. Διαφαίνεται, όμως πως θα έχει τα χαρακτηριστικά της μητροπολιτικής αντί βίας σε κράτη με «προηγμένο» καπιταλισμό. Θα τρομάξουν όχι μόνο οι μπάτσοι αλλά και οι ίδιοι οι εξεγερμένοι. Η ευθύνη μετουσίωσης ή αντικατάστασης, της μητροπολιτικής αντί βίας σε πολιτική δράση δεν είναι ευθύνη των «λούμπεν» ούτε της κοινωνικής ουδετερότητας.
Τα πάντα είναι ρευστά, πάντοτε! Τόσο η ανάδειξη νέων οριζόντων, το επίδικο της πολιτικής και επιχειρησιακής συγκρότησης, όσο και η συνέχιση της γάγγραινας. Λέγεται διαρκώς ότι εδώ χρειάζονται υπερβάσεις, τομές και πολιτικές κατευθύνσεις προς το ιστορικό διακύβευμα. Ο σκοπός καθορίζει τα βήματα και όχι το αντίστροφο. Δεν έχουμε παρά να θέσουμε επί τάπητος την επιτακτικότατα του. Διαδραστικά με την πραγματικότητα. Με ευκρινείς στόχους. Με την ανάπτυξη του κοινωνικού ταξικού πολέμου. Οι ανατροπές που ευαγγελιζόμαστε θα έρθουν μόνο με την βία, μόνο από κάτω. Αναπτύσσοντας ένα επαναστατικό κίνημα, αυθύπαρκτο και ακέραιο, με ακλόνητο σκοπό την καταστροφή του κράτους του κεφαλαίου και των λακέδων του. Αυτό είναι το μέλλον μας και αυτό είναι μπροστά μας.
Βασίλης Βαλσαμής Ιανουάριος 2016
ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑΣ 22/01/2016 ΕΦΕΤΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ , ΛΟΥΚΑΡΕΩΣ
Αφήστε μια απάντηση