Χιλή, η πατρίδα του αίματος

Η στενή λωρίδα, από την Ατακάμα ως τη Γη του Πυρός. Σαν τις φλέβες που ξεκινούν απ την καρδιά και φτάνουν ως τα πόδια, με αίμα φορτωμένο διοξείδιο της εκπνοής του λαού της και οξείδια των ορυχείων του χαλκού της.

Το αίμα των δεκάδων χιλιάδων σφαγμένων Μαπούτσε του 16ου αιώνα, που στη γλώσσα τους, ‘τσιλε’ είναι ο γλάρος και η άκρη της Γης.

Το αίμα των Μαπούτσε και των Ίνκας που έβαψε τον ποταμό Μάουλε κόκκινο όταν οι Σπανιόλοι κονκισταδόρες στράγγιζαν το χρυσό για να θησαυρίζει το ισπανικό ιμπέριο και να ντύνεται ο θρόνος τους με 24 καράτια.

Και ο Μάουλε φορτώθηκε, για μήνες, τόσο αίμα αντί νερό, που τρόμαξε ακόμα και τους καρχαρίες όταν το κουβάλησε στον ανοιχτό ωκεανό, μαζί με κομμένα χέρια και κεφάλια.

Το αίμα των Χιλιανών που σφάχτηκαν από Άγγλους και Ολλανδούς αλήτες και πολλαπλά βιάστηκαν από ρασοφόρους καρδινάλιους.

Το αίμα της Χιλής, που θάφτηκε σε ομαδικούς τάφους της ερήμου για να γίνει ο τόπος πρώτη μετοχή στο χρηματιστήριο της Γκόθαμ city, φυλακή της CIA, αίθουσα βασανιστηρίων του Πινοσέτ και το πρώτο πείραμα του αρχιλήσταρχου Φρήντμαν και των κωλόπαιδων του Σικάγου προς δόξα του νεοφιλελευθερισμού.

Ναι, αυτού που πουλάει τη γη που πατάς, το νερό που πίνεις και τον αέρα που αναπνέεις. Για να επιβληθεί η ΤΙΝΑ, There Is No Alternative. Μόνο φτώχεια και ξεπούλημα.

Α ναι και η DINA. Οι μυστικοί του Πινοσέτ. Εκπαιδευμένοι στα υπόγεια της CIA. Να δολοφονούν και να θάβουν σε ομαδικούς τάφους.

Αυτό το αίμα των ομαδικών τάφων εξατμίζει το νερό του και ποτίζει τα μωβ κρίνα της ερήμου, ε Marcelo;

Και τώρα πάλι, τι πάλι, ακόμα, άγρια φτώχεια για τους πολλούς κι αμύθητα πλούτη για τους λίγους. Χιλή, η χώρα της βαθιάς ανισότητας που το νερό πουλιέται όσο το αίμα γιατί η “ανάπτυξη” των λίγων επιβάλλει την άγρια δίψα των πολλών.

Τη δολοφονία των παιδιών της και τους βιασμούς των κοριτσιών της.

Χιλή, ένα εκατομμύριο el pueblo unido, ξανά στους δρόμους.

PABLO NERUDA, AMERICA INSURRECTA

Η γη μας, γη πλατιά και ερημιές πλημμύρισε βουητό, μπράτσα, στόματα. Μια βουβαμένη συλλαβή άναβε λίγο λίγο συγκρατώντας το παράνομο ρόδο, ωσότου οι πεδιάδες δονήθηκαν όλο σίδερο κι καλπασμό. Σκληρή η αλήθεια σαν αλέτρι. Έσκισε τη γη, θεμέλιωσε τον πόθο, έπνιξε τις φύτρες της προπαγάνδας τους και λευτερώθηκε μέσα στη μυστική άνοιξη. Είχε βουβαθεί το λουλούδι της, είχε κυνηγηθεί Το συναγμένοςφως της, είχε χτυπηθεί Το μαζικό της προζύμι, των κρυμμένων λάβαρων το φιλί, Αυτή όμως ξεπετάχτηκε σκίζοντας τοίχους αποσπώντας τις φυλακές απ’ τη γη.

Κούπα της έγινε ο σκούρος λαός. Παράλαβε το εξοστρακισμένο υλικό το διάδωσε στης θάλασσας τα πέρατα, το κοπάνισε σ’ αδάμαστα γουδιά και βγήκε, με χτυπημένες σελίδες και με την άνοιξη στο δρόμο. Ώρα χτεσινή, ώρα μεσημεριού, ώρα σημερινή ξανά, ώρα καρτερεμένη ανάμεσα στο λεφτό που πέθανε και σ’ αυτό που γεννιέται, Στην αγκαθωτή εποχή της ψευτιάς. Πατρίδα, έχεις γεννηθεί από ξυλοκόπους, από παιδιά αβάφτιστα, από μαραγκούς, από κείνους που δώσαν σαν παράξενο πουλί μια σταγόνα αίμα πετούμενο

Και σήμερα θα γεννηθείς και πάλι σκληρή, μες απο εκεί που ο προδότης και ο δεσμοφύλακας σε πιστεύανε παντοτινά θαμμένη. Σήμερα, όπως και τότε, θα γεννηθείς απ’ το λαό. Σήμερα θα βγεις μες απ’ το κάρβουνο και τη δρόσια. Σήμερα θα καταφέρεις να τραντάξεις τις πόρτες με χέρια κακοπαθιασμένα, με κομμάτια ψυχής που περισώθηκε, με δέσμες από βλέμματα που ο θάνατος δεν έσβησε, εργαλεία φοβερά κάτω απ’ τα κουρέλια, έτοιμα για τη μάχη.

Από το facebook της Νίνας Γεωργιάδου

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *