Συνέντευξη του τραγουδοπιού Δημήτρη Μητσοτάκη στην δημοσιογράφο Ηλέκτρα Ζαράνη – Documento
Συνάντησα τον Δημήτρη Μητσοτάκη se ένα καφέ στη Φωκίωνος Νέγρη με αφορμή τη συναυλία του στο Faust. Μιλήσαμε για την ιστορία της “Κυρά Κατίνας” και την αντιπολεμική συναυλία στα Προπύλαια, την εργατική τάξη της εποχής που διανύουμε, την περίοδο των Ενδελέχεια και τα πειράγματα για τη συνωνυμία με τον πρωθυπουργό.
Η αγάπη του για ετερόκλητα ακούσματα -από τα προπολεμικά ρεμπέτικα μέχρι τα παραδοσιακά τραγούδια των ακριτικών περιοχών- απελευθερώνει τη φαντασία και την γκάμα των μουσικών του συνθέσεων. Αυτή την περίοδο προετοιμάζεται για μια σειρά από καλοκαιρινές εμφανίσεις, ενώ πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε και το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο “Ο καιρός άλλαζε” από τις εκδόσεις Κέδρος.
Ας ξεκινήσουμε από τη συναυλία στη σκηνή του Faust. Τι θα παρουσιάσεις:
Θα είναι μια συναυλία εφ’ όλης της ύλης με αγαπημένα τραγούδια από την εποχή των Ενδελέχεια. με κομμάτια από την επόμενη περίοδο με τους Ευδαίμονες, αλλά και με τα διαδικτυακά singles που έχω ανεβάσει τα τελευταία χρόνια στο διαδίκτυο. Λυτή η ιστορία ξεκίνησε από τον Γενάρη του 2017. Αρχισα να ανεβάζω ένα κομμάτι κάθε δυο τρεις μήνες και δεν σταμάτησα ποτέ από τότε. Αρκετά από αυτά τα τραγούδια γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Ηταν μια αρκετά παραγωγική περίοδος για μένα.
Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα κάτσει να κοιτάει το ταβάνι. Εγραψα αρκετά κομμάτια, τα ενορχήστρωσα και τα ηχογράφησα.
Σε αρκετά κομμάτια αγγίζεις κοινωνικά και καθημερινά ζητήματα Ενα από αυτά είναι και η «Κυρά Κατίνα» που έχει αγαπηθεί πολύ από τον κόσμο. Είναι ένα τραγούδι που αναφέρεται πρώτα απ’ όλα στο προσφυγικό όπως το καταλαβαίνουμε και το αντιλαμβανόμαστε όλοι. Με παρακίνησε το γεγονός ότι μένω στην Κυψέλη και χρησιμοποιώ τρόλεϊ για τις μετακινήσεις μου. Το μεγαλύτερο κομμάτι των επιβατών είναι ηλικιωμένοι άνθρωποι και ειδικά γυναίκες. Εχω συναντήσει πολλές καθωσπρέπει κυρίες οι οποίες ξεσπαθώνουν με την πρώτη αφορμή ενάντια σε μετανάστες και ανθρώπους με διαφορετικό χρώμα και καταγωγή. Κάθε φορά που το τρόλεϊ περνάει από κάποια εκκλησία οι περισσότερες κάνουν τον σταυρό τους και στη συνέχεια στρέφονται στους άλλους, τους διαφορετικούς.
Εχω δει να ενοχλούνται από μητέρες με μικρά παιδιά επειδή είναι ξένες, να φωνάζουν σε άλλους «γυρνά στην πατρίδα σου». Αυτό το τραγούδι είναι εμπνευσμένο από αληθινές ιστορίες. Δεν είμαι άνθρωπος της άμεσης γραφής. Λυτό το βίωμα υπήρχε μέσα μου και κάποια στιγμή βγήκε προς τα έξω με αυτούς τους στίχους. Κάπως έτσι συμβαίνει και με τα υπόλοιπα τραγούδια μου.
Αυτό το κομμάτι επέλεξες και για την αντιπολεμική συναυλία στα Προπύλαια.
Είναι ένα σύγχρονο τραγούδι τo οποίο γράφτηκε το 2019 και αναφέρεται σε πραγματικές καταστάσεις. Δεν ακούγονται συχνά καινούργια κομμάτια σε τέτοιες συναυλίες. Η «Κυρά Κατίνα» έχει αποκτήσει μεγάλο κοινό σε διάφορα ακροατήρια Εξάλλου αγγίζει εξ αντανακλάσεως και το θέμα του πολέμου. Μιλάμε για το προσφυγικό, καλοδεχόμαστε τους πρόσφυγες από την Ουκρανία -και καλά κάνουμε- αλλά την ίδια στιγμή διώχνουμε πρόσφυγες από άλλες χώρες ή τους αφήνουμε να πνιγούν. Κάνουμε επιλεκτική κοινωνική πολιτική.
Πώς εισέπραξες την πολεμική ρητορική για τη συμμέτοχη των καλλιτεχνών στη συναυλία; Εκείνη τη μέρα έπαιξε και ο Σκάι ένα απόσπασμα από την «Κυρά Κατίνα».
Αυτό που συνέβη με τον Σκάι ήταν η διαβολική σύμπτωση της ιστορίας. Το κανάλι συνδέθηκε κάποια στιγμή ζωντανά με τα Προηύλαια και έπεσε πάνω σε αυτό το κομμάτι. Ηταν λίγο αστείο. Στη δική μου περίπτωση υπήρξε και το ζήτημα με το «κόψιμο» της τηλεφωνικής παρέμβασής μου για τη συναυλία στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ. Βγήκα και τα είπα δημόσια όλα αυτά. Το θέμα πήρε μεγάλη έκταση και αυτό προστάτευσε και την εργαζόμενη της ΕΡΤ που κινδύνευσε να βρεθεί στο πειθαρχικό με όλη αυτή την ιστορία. Ανήκουστα πράγματα. Ξεπερνάει και τη φαντασία μας αυτό που συμβαίνει. Δέχτηκα συγκινητική στήριξη από τον κόσμο. Υπήρξε βέβαια και επίθεοη από διάφορα τρολ στα κοινωνικά δίκτυα.
Αναγκάστηκα να κλειδώσω προσωρινά τον λογαριασμό μου στο Twitter. Δεν φανταζόμουν την έκταση του σκουπιδαριού στο διαδίκτυο. Σε γενικές γραμμές ήταν μια ανόητη απόφαση από την πλευρά τους. Τι διαφορετικό θα έβγαινα να πω; θα μι- λούσα για τη συναυλία.
«Κοϋλη, θ’ αλλάξω επίθετο». Ενα από τα κομμάτια σου που έγιναν viral. Το παίζεις στις συναυλίες;
Οταν μου το ζητάει ο κόσμος το λέω, ειδικά προς το τέλος. Είχα γράψει παλαιότερα τους στίχους και ενόψει των εκλογών το καλοκαίρι του 2019 σκέφτηκα να του βάλω μουσική και να το ανεβάσω. Είχα σκεφτεί μάλιστα η δημοσίευση να είναι ορατή μόνο στους διαδικτυακούς μου φίλους, αλλά τελικά την έκανα δημόσια γιατί δεν περίμενα να τη δει πολύς κόσμος. Με αυτό που συνέβη άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει viral, Θυμάμαι ότι ανέβαιναν διαρκώς τα νούμερα και οι κοινοποιήσεις και ένιωθα ότι έπαιζα σε αμερικανική ταινία. Μέσα σε ένα 24ωρο το βίντεο είχε εκατοντάδες χιλιάδες θεάσεις στο Facebook, ενώ είχαν αρχίσει να το αναπαράγουν και διάφορες ιστοσελίδες.
Την επόμενη μέρα παρουσίασαν το βίντεο στο Open σε μια εκπομπή που πρόβαλλε τα viral βίντεο της εβδομάδας. Οι παρουοιαστές άρχισαν να με χλευάζουν και να με υποτιμούν. Ενας μάλιστα είπε πως «ο κάθε τρελός παίρνει μία κιθάρα και τραγουδάει ό,τι να ναι*. Είχαν αντιδράσει αρκετοί άνθρωποι και εγώ τότε είχα βγάλει ανακοίνωση ξεκαθαρίζοντας ότι είμαι επαγγελματίας και ότι διασύρουν το όνομά μου δημοσίως. Θεωρώ ότι ο δικηγόρος του καναλιού τους ζήτησε να ανασκευάσουν τις δηλώσεις τους για να αποφύγουν τη μήνυση και την επόμενη μέρα ζήτησαν συγγνώμη και τόνισαν ότι εκτιμούν την πορεία μου στη μουσική και διάφορα τέτοια Δεν ξέχασαν βέβαια να επισημάνουν πολλές φορές ότι το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν απαράδεκτο. Αυτό το κομμάτι της δημοσιότητας είναι πολύ άγριο και εισβάλλει βίαια στην καθημερινότητά μας. Θυμάμαι πως για κάποιες μέρες ήμουν αρκετά αναστατωμένος με τον ντόρο που δημιουργήθηκε.
«Με τόσα ΓΜΣΑΙ που άκουσα και καθώς έπρεπε κάπως να το διαχειριστώ κατέφυγα στο μόνο σίγουρο και παυσίλυπο κάστρο που γνωρίζω και είναι η δημιουργία» έγραψες όταν ανέβασες το τραγούδι «Εργατικό (Γαμιέμαι)».
Το κομμάτι αναφέρεται στην εργατική τάξη του σήμερα: τους ντελιβεράδες, τις κοπέλες στα γραφεία, τους μεροκαματιάρηδες, στους ανθρώπους που παλεύουν για να τα βγάλουν πέρα με το τίποτα. Αυτοί βιώνουν τη σκληρή νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Ακουσα πρόσφατα και για την αύξηση στον βασικό μισθό. Από το 2012 που ξεκίνησαν οι νόμοι των μνημονίων ο κόσμος της εργασίας έχει χάσει πολύ περισσότερα χρήματα. Μιλάμε πλέον για προλεταριοποίηση και των μεσαίων στρωμάτων. Αυτό που συμβαίνει με την ενέργεια δεν ξέρω πού θα οδηγήσει. Εχω πολλά ερωτήματα κι εγώ.
Δεν ήρθε ακόμη ο λογαριασμός της ΔΕΗ;
Οχι. Αλλά θα το μάθετε σίγουρα όταν συμβεί.
«Την τέχνη μπορεί να μην τη θέλετε γιατί σας είναι μπελάς.
Θα τη βρίσκετε όμως διαρκώς μπροστά σας». Αυτοί οι στίχοι από τη «Βία της αβεβαιότητας» συνδέονται με το βίωμα του καλλιτεχνικοί) κόσμου κατά τη διάρκεια της πανδημίας;
Φυσικά. Ηταν κάτι που έγραψα στην πρώτη καραντίνα. Η αβεβαιότητα προκαλεί βία και χειραγωγεί όταν κάποιος δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Παρομοιάζω αυτήν τη βία με την εικονική εκτέλεση. Οι σκέψεις πηγάζουν από συναισθήματα δικά μου αλλά και πολλών συναδέλφων οι οποίοι για αρκετούς μήνες δεν ήξεραν ούτε αν θα δουλέψουν ούτε αν θα καταφέρουν να πάρουν αυτή την πενιχρή αποζημίωση. Πολλοί άλλαξαν δουλειά από αυτήν τη φάση και δεν ξαναγύρισαν ποτέ στο επάγγελμα Εγιναν οδηγοί ταξί, εργάστηκαν σε αποθήκες σουπερμάρκετ, ό,τι μπορείς να φανταστείς.
Η διαχείριση της αβεβαιότητας γεννά μια βία που μπορεί να σε σπάσει και να σε διαλύσει. Το θέμα ξεκινάει από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Τα έβαλαν κάτω. είδαν πόσο τους στοιχίζει και προσπάθησαν να κόψουν όσο περισσότερους μπορούσαν. Σίγουρα ο καλλιτεχνικός χώρος δεν ανήκει στους ψηφοφόρους της συγκεκριμένης κυβέρνησης. Αν ήμασταν στα σώματα ασφαλείας ή στην εκκλησία, μάλλον θα έβρισκαν τρόπο να μας αποζημιώσουν.
Αφήστε μια απάντηση