Του Γ. Γ.
Γενικά έχω ένα ιδιαίτερο νταλγκά με τα ιστορικά θέματα. Κι αυτό που μπορώ να ισχυριστώ με απόλυτη βεβαιότητα είναι ότι πολύ εύκολα θα διαπιστώσεις μια ιστορική προσωπικότητα να παρουσιάζεται με κολακευτικές αναφορές και να εξυμνείται η γενικότερη προσφορά της σε ένα ιστορικό κείμενο, ενώ σε ένα άλλο να εμφανίζεται με τα μελανότερα χρώματα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με ιστορικές προσεγγίσεις γεγονότων.
Ερέθισμα μου, γ’ αυτή την αναφορά μου, είναι το πώς παρουσιάζεται η προσωπικότητα του οπλαρχηγού της επανάστασης του 1821, Γιάννης Μακρυγιάννης από την στήλη “Σαν σήμερα” της ιστοσελίδας 902, ο οποίος πέθανε σαν σήμερα 27 Απρίλη του 1864. Κι αυτό γιατί τα δικά μου αναγνώσματα λένε τα διαμετρικά αντίθετα.
Αντιγράφω από την ιστοσελίδα 902:
Πεθαίνει ο οπλαρχηγός της Επανάστασης του 1821 και Φιλικός, Γιάννης Μακρυγιάννης. Ο Μακρυγιάννης μετείχε επίσης στο κίνημα της 3ης του Σεπτέμβρη του 1843 που απαιτούσε την κατάργηση της απόλυτης μοναρχίας με την υιοθέτηση Συντάγματος.
Κατόπιν συνέχισε να μάχεται για τη διεύρυνση των δικαιωμάτων και ελευθεριών των λαϊκών τάξεων, με αποτέλεσμα το 1851 να κατηγορηθεί για συνωμοσία κατά του βασιλιά, να συλληφθεί και να καταδικαστεί σε θάνατο. Η ποινή του μετριάστηκε σταδιακά, έμεινε στη φυλακή δυο χρόνια για να αποφυλακιστεί τελικά (1854) με τη μεσολάβηση του Δημητρίου Καλλέργη.
Η υγεία του όμως από τις κακουχίες και τη βαναυσότητα της φυλακής κλονίστηκε. Έτσι ο Μακρυγιάννης απομονώθηκε στο σπίτι του κοντά στους στύλους του Ολυμπίου Διός (η συνοικία αυτή φέρει μέχρι σήμερα το όνομά του- «Μακρυγιάννη») όπου και πέθανε. Λίγες μέρες πριν είχε προαχθεί από την τότε κυβέρνηση στο βαθμό του αντιστράτηγου.
Είναι όμως έτσι; Δεν είμαι ιστορικός φυσικά και δεν μπορώ να έχω κατηγορηματική άποψη αν όντος ο Γιάννη Μακρυγιάννη μαχόταν “για τη διεύρυνση των δικαιωμάτων και ελευθεριών των λαϊκών τάξεων”, όπως γράφει η ιστοσελίδα 902. Εγώ έχω υπ’ όψιν μου μια σειρά ιστορικές αναφορές στις οποίες παρουσιάζεται ο στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης να είναι ένας μισθοφόρος, νταής, υποκριτής και φιλοχρήματος και να πολεμάει για το πουγκί του, το «κεμέρι» του, όπως έλεγε ό ίδιος. Τις στρατιωτικές του υπηρεσίες τις έβγαζε σε πλειστηριασμό. Τις έπαιρνε όποιος έδινε τα περισσότερα. Ενα σχετικό δημοσίευμα μάλιστα, -που το θεωρώ απόλυτα τεκμηριωμένο- το έχω αναρτήσει στον προσωπικό μου ιστότοπο.
Αφήστε μια απάντηση