Η Πρωτομαγιά για μας, έχει χρώμα βαθύ κόκκινο – Αφιέρωμα στην Εργατική Πρωτομαγιά

Της Τ. Γ

Η Πρωτομαγιά για μας, έχει χρώμα βαθύ κόκκινο, σαν το αίμα των κομμουνιστών και αναρχικών, που έβαψαν το χώμα της Καισαριανής και τους δρόμους του Σικάγο, σαν το αίμα του Αλέκου Παναγούλη, που κύλησε, μια τέτοια μέρα, στη λεωφόρο Βουλιαγμένης. 

Εχει όραμα αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης, υψωμένες γροθιές και εξυψωμένες εργατικές συνειδήσεις, μνήμη θυσίας, και γνώση πως τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κατακτούνται. 

Κατακτούνται με αγάπη για τη ζωή, θέληση και αποφασιστικότητα, που βασίζονται στα λόγια του ποιητή. “Αρνιέμαι, αρνιέμαι, αρνιέμαι, οι άλλοι να κρατάνε τα σκοινιά, αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε, αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά” .. 

ΑΡΝΙΟΜΑΣΤΕ να δεχτούμε το αντεργατικό έκτρωμα του Χατζηδάκη και των άλλων πολιτικών κηφήνων που μας κλείνουν τον δρόμο, των παρασίτων που μας ρουφούν τη ζήση. 

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, για να ‘ρθει και η δική μας Ανάσταση, για να προβάλλει και για μας, μια γελαστή ανθισμένη Ανοιξη …

ΚΑΛΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ. 

Ναι, είναι ιδιαίτερες οι συνθήκες φέτος την μέρα της φετινής απεργιακής μέρας της Εργατικής Πρωτομαγιάς, Ομως το νόημα του γιορτασμού και τον μηνυμάτων αυτής της επετείου, για το παγκόσμιο προλεταριάτου, παραμένει αναλλοίωτα εδώ και δεκάδες χρόνιας.  Και εκεί θα επικεντρωθούμε στο παρακάτω κείμενο.

Ξεκινάμε το αφιέρωμα μας παραθέτοντας ένα ηχητικό αφιέρωμα για την Εργατική Πρωτομαγιά.

Για να το δημιουργήσουμε χρησιμοποιήσαμε ιστορικά στοιχεία που είχαν ακουστεί από τον πάλαι πότε τηλεοπτικό σταθμό του 902, ενώ προσθέσαμε σχετικά ακούσματα και εικόνες.

Σήμερα 138 χρόνια από την αιματοβαμμένη εργατική πρωτομαγιά του Σικάγο, η εργατική τάξη σε ολόκληρο τον κόσμο, δέχεται μια ολομέτωπη επίθεση από τις δυνάμεις του κεφαλαίου, με την φτώχεια και την ανεργία να μαστίζει εκατομμύρια κόσμου.

Η χώρα μας δεμένη στο άρμα του εγκληματικού ΝΑΤΟ συμμετέχει σε ένα μια πολεμική σύρραξη μεταξύ των αστικών τάξεων δυο χωρών, Ρωσίας και Ουκρανίας με δυσμενείς συνέπειες, για τον λαό μας. 

Εξουσιαστικά παχύδερμα, με επικεφαλής ένα γόνο μιας φαμίλιας που μόνο δεινά έσπειρε στον ελληνικό λαό, εξακολουθούν να προκαλούν με την  ασυδοσία τους και τον νεποτισμό τους. 

Οι παρακολουθήσεις πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης δεν έχουν όριο, η καταστολή των εργατικών αγώνων οργιάζει, το μπαράζ πλειστηριασμών σε λαϊκές περιουσίες που έρχεται θα δημιουργήσει στρατιές αστέγων, ενώ η λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος συνεχίζεται αδιάκοπα.
Γι’ αυτούς και άλλους τόσους λόγους και σήμερα τα μηνύματα που μας έστειλαν οι νεκροί εργάτες του Σικάγου το 1886, όλοι οι  αλύγιστοι  της  ταξικής πάλης, που θυσίασαν την ζωή τους παλεύοντας για τα  ιδανικά  της εργατικής τάξης είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Μας δείχνουν ότι ποτέ και τίποτα δεν μας χαρίστηκε από τους εκμεταλλευτές μας. Ολες οι εργατικές κατακτήσεις μας ήταν αποτέλεσμα  σκληρών ταξικών αγώνων.
Κάποιες απ’ αυτές όμως σήμερα έγιναν παρελθόν.

Το εργατικό κίνημα σήμερα έχει  οπισθοχωρήσει άτακτα και όχι μόνο στην χώρα μας. Η κατάρρευση των σοσιαλιστικών χωρών -ή των κρατών του  παλινορθωμένου καπιταλισμού, ανάλογα την θεώρηση του καθένα-  συνέβαλε ουσιαστικά ώστε οι  δυνάμεις του κεφαλαίου να διεξάγουν μόνες τους ταξικό πόλεμο και να τον κερδίζουν σε όλα τα μέτωπα. Εχουμε και τα βαρίδια του κοινοβουλευτικού κρετινισμού και την λογική της “ανάθεσης” να εγκλωβίζει σημαντικό μέρος της τάξης μας, που θεωρεί ότι η εναλλαγή εξουσιαστών είναι διέξοδος στα αδιέξοδά της.

Ο τροχός της Ιστορίας όμως δεν σταματάει. Θα ‘ρθει όμως η στιγμή που θα τραγουδάμε απευθυνόμενοι στους νεκρούς εργάτες του Σικάγου: “Θεριεύει ο γίγαντας τώρα λαός και σπάει δεσμά κι αλυσίδες / Αιώνια η μνήμη σε σας αδερφοί στον τίμιο που πέσατε αγώνα”. 
Και οι στίχοι αυτή θα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα έχοντας σπάσει “δεσμά κι αλυσίδες” της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Ας θυμηθούμε κάποιες δηλώσεις πρωταγωνιστών της εξέγερσης του Σικάγου:

Ογκαστ Σπάις (αναρχικός, που τον απαγχόνισαν σαν πρωτεργάτη στα γεγονότα της Πρωτομαγιάς του Σικάγου του 1886: «θα ‘ρθει μια εποχή που η σιωπή θα’ ναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα».

Νίκος Μαριακάκης, (ένας απ΄ τους 200 εκτελεσμένους, απ’ τους Γερμανούς κομμουνιστές την Πρωτομαγιά του 1944): «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος».

Πρωτομαγιά 1886. Οι εργάτες στο Σικάγο της Αμερικής κατεβαίνουν στους δρόμους απαιτώντας 8 ώρες δουλειά, (μέχρι τότε δούλευαν 10 -14 ώρες) σε μια κινητοποίηση που βάφτηκε με αίμα από την εντολή που έδωσαν στους αστυνομικούς οι καπιταλιστές, ενώ οι ηγέτες των εργατών καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν..

Πρωτομαγιά 2023: Μπροστά μας μια ασύδοτη βάρβαρα ταξικά προσανατολισμένη δεξιά κυβέρνηση και με την  εξουσία  να  ανήκει  ουσιαστικά εκεί που ήταν πάντα. Στους τραπεζίτες, εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοεκδότες κλπ. Στην αστική τάξη με δυο λόγια.

Δυστυχώς ο συσχετισμός δυνάμεων είναι κατάφωρα σε βάρος του κόσμου της εργασίας, και χάνουμε κατά κράτος τις περισσότερες μάχες που δίνουμε με τις δυνάμεις του κεφαλαίου,
Κι αυτό γιατί δεν κατορθώσαμε να φτιάξουμε ένα πλατύ μέτωπο οργανωμένοι σε ταξική βάση,  δίνοντας τη δυνατότητα στους καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό να αποφασίζουν χωρίς εμάς και εναντίων μας. Γι’ αυτό είναι και ελάχιστες οι εργατικές νίκες από τον κόσμο του αγώνα.

«Τι περιμένετε; Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα σας κάνουν; 
Κι ότι οι αχόρταγοι κάτι θε να σας δώσουν! 
Οι λύκοι θα σας ταΐσουνε αντί να σας καταβροχθίσουν! 
Από φιλία. 
Θα σας προσκαλέσει η τίγρη να της βγάλετε τα δόντια, τέτοια περιμένετε!».

 Μ. Μπρεχτ 

Κι εμείς; Η τάξη μας; 

«Εμείς ταγίζουμε ζωή στο χέρι: περιστέρι,
κ’ εμείς ούτ’ ένα ψίχουλο δεν έχουμε στο χέρι.
Εμείς κρατάμε όλη τη γης μες στ’ αργασμένα μπράτσα
και σκιάχτρα στέκουνται οι Θεοί κι αφέντη έχουνε φάτσα»

Γιάννης Ρίτσος -«Επιτάφιος»

Σήμερα πια δεν χωρούν αυταπάτες. Τώρα οποιοδήποτε αίτημα πάλης ακόμα και για τα ποιο μικρά ζητήματα πρέπει να είναι στενά δεμένο με την επαναστατική προοπτική και την αναγκαιότητα της δημιουργίας ενός μαζικού, ταξικού κόμματος που θα σταθεί πρωτοπορία ώστε να όνειρα μας να πάρουν εκδίκηση.  

138 χρόνια μετά, η ιστορία της πρώτης εργατικής πρωτομαγιάς αποδεικνύει ότι κανείς δεν πρόκειται να μας χαρίσει τίποτα. Αντίθετα, η ελευθερία πρέπει να διεκδικηθεί με πάθος από εμάς.

Όπως έγραψε και ο Βάρναλης:

«Τη λευτεριά δεν τη ζητάν με παρακάλια, την επαίρνουν με τα δικά τους χέρια, μοναχοί … Αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς!»

Ζήτω η εργατική πρωτομαγιά, ζήτω το παγκόσμιο προλεταριάτο.

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ