Ο θάνατος του Τζωρτζ Φλόιντ το 2020 συγκλόνισε τον πλανήτη, όχι γιατί ήταν μοναδικός, αλλά γιατί αποτύπωσε με ανατριχιαστική ακρίβεια αυτό που είναι το κράτος όταν πέφτουν οι μάσκες: μια μηχανή καταστολής, με το γόνατο μονίμως έτοιμο να συνθλίψει όποιον υψώνει φωνή.
Πέντε χρόνια μετά, στην Ελλάδα της «δημοκρατικής κανονικότητας», του «επιτελικού κράτους» και των «ευρωπαϊκών αξιών», βλέπουμε ξανά την ίδια εικόνα: άνδρας του Λιμενικού –όχι αστυνομικός, όχι ΜΑΤατζής, αλλά στέλεχος ενός υποτίθεται ναυτιλιακού-διασωστικού σώματος– να ακινητοποιεί διαδηλωτή στη Ρόδο, πατώντας τον στον λαιμό με το γόνατό του. Και το καθεστώς να σφυρίζει αδιάφορα.
Δεν πρόκειται για «μεμονωμένο περιστατικό». Είναι οργανική συνέχεια μιας εξουσίας που τρέφεται από τον αυταρχισμό. Μιας εξουσίας που θέλει τον πολίτη φοβισμένο, τον διαδηλωτή αόρατο και τον αντίπαλο καταπλακωμένο – κυριολεκτικά. Όταν οι επίσημες εντολές συντάσσονται με νομικίστικη ξύλινη γλώσσα, το πραγματικό τους νόημα το αποδίδει τέλεια η εικόνα: το κράτος έχει γονατίσει πάνω στον λαιμό της κοινωνίας.
Αυτή είναι η “ασφάλεια” που τάζουν: πνιγμό στο πεζοδρόμιο, σιδερένια γόνατα και βουβή οργή. Από τη Νέα Σμύρνη μέχρι τη Χίο, τη Ρόδο, και την Κρήτη οι ένστολοι λειτουργούν σαν οπλισμένος βραχίονας της πολιτικής εξουσίας – με πλήρη ατιμωρησία και πολιτική κάλυψη.
Οι ίδιοι που μιλούν για «νόμο και τάξη» είναι αυτοί που διατάζουν τον πνιγμό της διαμαρτυρίας. Οι ίδιοι που δήθεν σέβονται τα «ανθρώπινα δικαιώματα» είναι αυτοί που εκτρέφουν τα σώματα ασφαλείας ως μηχανισμούς φυσικής εξόντωσης της αντίθεσης.
Όταν το γόνατο μπαίνει στον λαιμό του διαδηλωτή, η ευθύνη δεν είναι του Λιμενικού. Είναι του Μητσοτάκη. Είναι της κυβέρνησης. Είναι του καθεστώτος.
— antonis kelaidonis (@antonkelaidon) July 29, 2025
Αφήστε μια απάντηση