Βαγγέλης Περπινιάδης, γεννήθηκε σαν σήμερα το 1927 – η λαϊκή στόφα που στάθηκε όρθια μισό αιώνα

Γράφει ο Μπαγλαμάς ο Αϊβαλιώτης

Σαν σήμερα, 1 Σεπτέμβρη 1927, γεννήθηκε στη Νίκαια/Κοκκινιά ο Βαγγέλης Περπινιάδης – γιος του Στελλάκη, αλλά και ξεχωριστή, γερή φωνή που βάδισε το δικό της μονοπάτι στο λαϊκό και το ρεμπέτικο.

Έφυγε το 2003, έχοντας προλάβει να αφήσει πίσω δεκάδες δίσκους, εκατοντάδες ηχογραφήσεις κι ένα αποτύπωμα που ακόμη μυρίζει καπνό, ιδρώτα και μεράκι.

Από το αναλόγιο στο πάλκο

Παιδί της προσφυγογειτονιάς, από μικρός άρχισε να ψέλνει στην Οσία Ξένη της Νίκαιας, και μάλιστα όπως είχε δηλώσει σκόπευε να ακολουθήσει τον ιερατικό κλάδο. Πολύ σύντομα όμως τον κέρδισε το τραγούδι.

Λίγο μετά τον πόλεμο πέρασε στο πάλκο μέσα από διαγωνισμό «ταλέντων» του Μίμη Τραϊφόρου (1947). Οι πρώτες ηχογραφήσεις του στα 78άρια στα τέλη του ’50 τον φέρνουν να ακουμπά τόσο στις καινούριες λαϊκές φόρμες όσο και στο παλιό ρεμπέτικο που είχε μάθει στο σπίτι.

Η μεγάλη του έκρηξη έρχεται το 1960 με «Τα Νέα της Αλεξάνδρας» – τραγούδι που ακόμα παίζει στα λαϊκά γλέντια σαν να γράφτηκε χθες. Στις αρχές του ’60 στήνει ένα από τα πιο αγαπητά ντουέτα με τη Ρία Νόρμα, ενώ στα μέσα της δεκαετίας τραγουδά και έντεχνα του Χρήστου Λεοντή (με επιτυχίες τα «Πού να χωρέσει τ’ όνειρο», «Θα ’ρθει το βράδυ βροχερό»). Παράλληλα ερμηνεύει δικά του κομμάτια («Θέλεις να πεθάνω», «Ένας κούκλος και μια κούκλα», «Γύρισε κοντά μου») και τραγούδια των Απόστολου Καλδάρα («Ανεβαίνω σκαλοπάτια», «Γιατί γλυκιά μου κλαις»), Γιώργου Κατσαρού, Μπάμπη Μπακάλη. Δεν λείπουν οι επανεκτελέσεις από Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Χιώτη – πάντα με σεβασμό και το δικό του γρέζι.

Ηχος, ύφος, στόφα

Ο Περπινιάδης δεν ήταν «μόνο φωνή». Έπαιζε και μπουζούκι, είχε καθαρή άρθρωση, ατσαλένιο ζεϊμπέκικο πέξιμο, και μια ικανότητα να ζυγίζει την ατάκα πριν τη ρίξει. Γι’ αυτό και πέρασε άνετα από το καπηλειό στο στούντιο: από τα 45άρια και τις νυχτερινές πίστες, μέχρι άλμπουμ–σταθμούς των ’70s («Ένα βράδυ στο Χαϊδάρι», «Vangelis Perpiniadis», «12 Λαϊκά», «Το Ελληνικό Τραγούδι»).

5+1 κομμάτια για να τον ξαναθυμηθείς σήμερα

Τα Νέα της Αλεξάνδρας – το σήμα του

Ανεβαίνω σκαλοπάτια (Απ. Καλδάρας)

Γιατί γλυκιά μου κλαις (Απ. Καλδάρας)

Θέλεις να πεθάνω

Σαν την καλαμιά στον κάμπο

Ένα βράδυ στο Χαϊδάρι

Υπήρξε γνήσιος λαϊκός τραγουδιστής. Χωρίς πόζες, με καθαρό ύφος, και με εκείνο το ήρεμο θάρρος που χρειάζεται για να σταθείς απέναντι στα μεγάλα ονόματα και να γράψεις την δική σου ιστορία στο λαϊκό και ρεμπέτικο τραγούδι.