Η παλιά εικόνα ενός πάνοπλου στρατιώτη να καρφώνει κάτω ένα παιδί με σπασμένο χέρι δεν ήταν «στιγμιαίο». Ήταν προειδοποίηση. Τραβήχτηκε στο Ναμπί Σάλεχ, όταν ο στρατιώτης επιχείρησε να συλλάβει τον 12χρονο Μοχάμεντ Ταμίμι· η σκηνή καταγράφηκε από διεθνή μέσα και φωτορεπόρτερ του AFP/Getty και έγινε σύμβολο της κατοχικής βίας.
Σήμερα η ίδια λογική –η ασπίδα του ισχυρού πάνω στα σώματα των παιδιών– επεκτάθηκε σε ολόκληρη λωρίδα γης: συνοικίες ισοπεδωμένες, «πόλεις-φαντάσματα», αεροφωτογραφίες που δείχνουν ισοπέδωση σε κλίμακα που δύσκολα χωράει στο μάτι.
Η σιωπή και η ανοχή ισοδυναμούν με συνενοχή. Όσοι υποστηρίζουν ή δικαιολογούν το σιωνιστικό κράτος –είτε με προπαγάνδα είτε με «ίσες αποστάσεις»– είναι το ίδιο βουτηγμένοι στο αίμα.
Απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα δεν χωράει ουδετερότητα. Χωράει μόνο αντίσταση, αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό και ξεκάθαρη καταγγελία των κατοχικών δυνάμεων και των ιμπεριαλιστικών συμμάχων τους. Γιατί η εικόνα εκείνη του 2015 δεν είναι μακρινό παρελθόν· είναι ο καθρέφτης της σημερινής γενοκτονίας στη Γάζα.
Αφήστε μια απάντηση