Της Τ. Γ.
“Κι αν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί”. Δεν γνωρίζω αν ο κ. Δημήτρης έχει διαβάσει Τάσο Λειβαδίτη. Μα πιστεύω πως ο Λειβαδίτης σαν έγραφε τούτους τους στίχους, είχε στο νου ανθρώπους μεταξωτούς, σαν τον κ. Δημήτρη.
“Θα σταθώ δίπλα σου Πάνο, στον αγώνα που ξεκίνησες Μέχρι Τέλους, για τον Ντένι σου, για τα υπόλοιπα παιδιά των Τεμπών, για το μέλλον αυτής της χώρας και για το μέλλον των δικών μας παιδιών”. Με τα λόγια αυτά ο κ. Δημήτρης, ο Άνθρωπος, ο Πατέρας, ο Πολίτης, έκανε την αλληλεγγύη πράξη και ξεκίνησε απεργία πείνας δίπλα στον πατέρα του αδικοχαμένου Ντένι Ρούτσι. Δίπλα στο γονιό που τη μισή ζωή που του απέμεινε, τη βάζει υποθήκη διεκδικώντας δικαιοσύνη από τους νεκροθάφτες του παιδιού του και της Αλήθειας.
Θα τους θάψουν κι αυτούς; Ή θα τους “θάψουν” εκείνοι, μαζί με τη σήψη και την μαυρίλα που αντιπροσωπεύουν; Μας χρειάζονται δίπλα τους, αρωγούς και συμπαραστάτες στον αγώνα που δίνουν. Τους χρειαζόμαστε μπροστάρηδες, εμείς που από τύχη ζούμε ακόμα. Για ν ‘ρθουν οι στίχοι του Αγγελάκα “ο χαμένος τα παίρνει όλα” και να πάρουν τη θέση που τους αξίζει…
Αφήστε μια απάντηση