Πηγή: Πάνος Μπουκάλας – Καθημερινή
Χρειάστηκε να μπει στην τέταρτη εβδομάδα απεργίας πείνας ο Πάνος Ρούτσι για να γίνει επιτέλους αποδεκτό στο ακέραιο το αίτημά του. Και τούτο παρ’ ότι επρόκειτο για αίτημα που το απροσμέτρητο βάρος δεν μπαίνει σε καμιά ζυγαριά γιατί είναι ό,τι τρομακτικότερο μπορεί να ζητήσει ένας γονιός: να εκταφεί το παιδί του, ώστε να μάθει αφενός ότι είναι πράγματι αυτό κάτω από την πλάκα με το ονοματεπώνυμο του και αφετέρου τι του στέρησε βίαια τη ζωή.
Αυτό το αβάσταχτο ζητούσε με τίμιο πείσμα ο Πάνος Ρούτσι. Και όσο δεν δικαιωνόταν, ευνοούνταν η διάδοση ποικίλων υποθέσεων. Αξίωνε, όπως έχει κάθε δικαίωμα, να διερευνηθεί το DNA του νεκρού και να διενεργηθούν οι κρίσιμες ιστολογικές και βιοχημικές εξετάσεις, παρουσία μάλιστα τεχνικών συμβούλων της οικογένειας. “Υπερβολική και αναίτια καχυποψία απέναντι στην πολιτεία”; Μα τι ακριβώς έχει πράξει η πολιτεία αυτή δυόμιση χρόνια τώρα ώστε να την εμπιστεύονται αμέριστα όσοι έχασαν ανθρώπους τους στα Τέμπη;
Και πόσο πιστοποιεί την ανεπάρκεια της Δικαιοσύνης, πίσω από την οποία έκρυβε η κυβέρνηση την αποποίηση των ευθυνών της, η σύμπτωση να δηλώνει χτες ο υπουργός Υγείας στην τηλεόραση, ως άτυπος κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι συμφωνεί με τις τοξικολογικές εξετάσεις, και λίγο αργότερα να διαρρέει η είδηση περί αναθεωρημένης, ικανοποιητικής εισαγγελικής εντολής;
Με τι απορίες μας θα μείνουμε. Και με την αδυναμία να κατανοήσουμε από ποιο ακριβώς δικαιικό και ηθικό κεφάλαιο αντλούσε κύρος και νομιμότητα η πολυήμερη άρνηση των εισαγγελέων να αποδεχθούν πλήρως το αίτημα του Πάνου Ρούτσι καθώς και άλλων συγγενών θυμάτων των Τεμπών.
Αν για την εξήγηση της δικαστικής αναδίπλωσης δεν είμαστε βέβαιοι, είμαστε απολύτως σίγουροι ότι ο Πάνος Ρούτσι δεν ήταν μόνος του. Είχε και έχει τη συμπαράσταση μυριάδων ανθρώπων που αδιαφορούν για το ποιοι είναι οι δικηγόροι ή οι γιατροί του ή για το αν κάποια κόμματα κάνουν ότι κάνουν ανέκαθεν τα κόμματα και η Ν.Δ: “επενδύουν”. Γι’ αυτόν νοιάζονται και για κάθε συγγενή θύματος. Δεν ξεχνιούνται τα Τέμπη. Οπως δεν ξεχάστηκε το Μάτι.
Δεν ήταν βεβαίως όλοι στο πλευρό του απεργού. Υπήρξαν και οι πολέμιοί του, στελέχη της εν σύγχυσης κυβέρνησης αδιανόητης μικρότητας, πλην “ενσυναισθηματίες” και διαδικτυακά εξαπτέρυγα απύθμενης κακοήθειας. Ας περιλάβει τώρα η τοξικότητά τους τον αρχιεπίσκοπο.
Τον πόνο του Πάνου “εργαλειοποίησε” κι αυτός.
Αφήστε μια απάντηση