Πηγή: Μιχάλης Στρατάκης – f/b
Ένας ταπεινός, ήρεμος, λιγόλογος, βασανισμένος πρόσφυγας, Αλβανός ντελιβεράς, μόνος του, με μοναδικό όπλο του το Δίκιο και δύναμη του την αγάπη του για τον δολοφονημένο γιό του, αποδείχτηκε υπεραρκετός για να νικήσει, να ξεφτιλίσει, να γονατίσει το σύστημα, και παράλληλα ν’ αποδείξει ότι όχι μόνο ο “βασιλιάς”, αλλά και οι γλείφτες του, οι γελωτοποιοί του και οι πρωκτοσύμβουλοι του είναι ξεβράκωτοι.
Κι όλοι εμείς, πανηγυρίζουμε ξανοίγοντας τον στην κορυφή που βρίσκεται, αντί να ντρεπόμαστε ξανοίγοντας μας στον πάτο που σερνόμαστε.
Αυτός ο άνθρωπος, που έκαμε το αδύνατο δυνατό, μας απλώνει το χέρι του, για να πιαστούμε και να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.
Ή, έστω, για να ν’ αρχίσουμε να πιστεύουμε ότι τούτο το κουβέρνο μπορεί να σωριαστεί χάμε, με μόνο τη δύναμη ενός ανθρώπου, κι ας είναι ένας ταπεινός, ήρεμος, λιγόλογος, βασανισμένος πρόσφυγας, Αλβανός ντελιβεράς.
Ναι, τούτο το κουβέρνο είναι ξεβράκωτο!
Μα εμείς το βλέπουμε μεταξωτοντυμένο, γιατί αυτό μας βολεύει, αυτό μας αποκοιμίζει κι αυτό είναι το άλλοθι μας για τον ωχαδερφισμό που μας δέρνει
Αφήστε μια απάντηση