Της Τ.Γ
Έφυγε από την ζωή σε ηλικία 81 ετών ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Δεν είχα σχέσεις μ’ αυτόν τον κύριο.
Μόνο που θυμάμαι, κάπου εκεί, στη δεκαετία του ’70, χωμένη στη εφηβεία, επαναστάσεις, αμφισβητήσεις, αναζητήσεις, όταν βρήκα ‘κεινον τον Νιόνιο, τον αντισυμβατικό, κι άρχισα μαζί του τα “ταξίδια”…
Κι απ’ τη μικρή μου κάμαρη, συμμετείχα “στην συγκέντρωση της ΕΦΕΕ'”, κι ύστερα αμήχανη “να μην ξέρω τι να παίξω στα παιδιά στο Λαύριο, που έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα” και μετά, μαζί του κατήγγειλα και “τον πονηρό πολιτευτή”.
Τι κρίμα, που τούτος ο όμορφος σύντροφος για μένα είχε “πεθάνει” εδώ και πολλά χρόνια, πριν ρθει το σημερινό βιολογικό του τέλος. Από τότε που είχε γίνει ένα υπερφίαλο, συντηρητικό γεροντάκι, ένας ηλικιωμένος κυρ- Παντελής που μιλούσε για “κανονικότητα”, και δήλωνε πως “στηρίζει τις ελπίδες του στο Μητσοτάκη, γιατί δεν έχει αυταπάτες, και ντύνεται και καλύτερα”…
Εξακολουθώ όμως να θυμάμαι τις “αυταπάτες”, το τραγούδι που έγραψε ο δικός μου Νιόνιος, για να τονίσει πως είναι πράγματι αυταπάτη να κερδίζεις κάθε είδους αγαθά, χωρίς να δίνεις κάτι από τον εαυτό σου, την αξιοπρέπεια σου…
ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Τι χαρά να ευτυχείς δίχως να πληρώνεις
ή να ‘σαι δίκαιος και ευθείς μα δίχως να ζημιώνεις.
Να ‘χεις πολλά τα αγαθά να ΄ναι άξιος ο μισθός σου
δίχως να δώσεις τόσο δα από τον εαυτό σου
Τι χαρά να ευτυχείς δίχως να πληρώνεις
Αφήστε μια απάντηση