«Πλέον, το να είσαι Αριστερός έχει καταλήξει να μην είσαι Έλληνας». Με αυτή τη φράση, ο πολιτικός αναλυτής Ανδρέας Δρυμιώτης, από τον τηλεοπτικό αέρα του ΣΚΑΪ, έριξε μια λεκτική χειροβομβίδα που δεν είναι απλώς προκλητική – είναι ένας απόηχος από τα σκοτεινά μετεμφυλιακά χρόνια της Ελλάδας.
Η δήλωση, αυτή πυροδότησε αντιδράσεις από ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, που την κατήγγειλαν ως «διχαστικό οχετό» και «πιστοποιητικό ελληνοφροσύνης» αντίστοιχα. Όμως, για όσους γνωρίζουν την ιστορία, η φράση αυτή δεν είναι καινούργια. Είναι μια παραλλαγή της ρητορικής που στιγμάτιζε την Αριστερά ως «ανθελληνική» στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, όταν η ιδεολογία γινόταν συνώνυμο της προδοσίας.
Μετά τον Εμφύλιο (1946-1949), η Ελλάδα των “νικητών” δεν έψαχνε συμφιλίωση, αλλά «καθαρότητα». Η Γενική Ασφάλεια, με τον νόμο 509/1947 «περί ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος», μετέτρεψε την αριστερή ιδεολογία σε ποινικό αδίκημα. Στα έγγραφα της Ειδικής Ασφάλειας, οι αριστεροί δεν ήταν πολίτες – ήταν «συμμορίτες», «πράκτορες της Βουλγαρίας» ή «σοβιετικοί κατάσκοποι» που απειλούσαν το έθνος.
Η φράση «μη εθνικόφρων» ήταν το διαβατήριο για εξορίες, φυλακίσεις και κοινωνικό αποκλεισμό. Τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, απαραίτητα για δουλειά στο Δημόσιο ή σπουδές, σφράγιζαν την ταύτιση: αν είσαι αριστερός, δεν είσαι «γνήσιος Έλληνας». Αυτή η ρητορική δεν περιοριζόταν σε γραφειοκρατικά έγγραφα. Σε φυλλάδια της ΕΡΕ και ομιλίες υπουργών, όπως του Κωνσταντίνου Παπάγου, η Αριστερά παρουσιαζόταν ως «ξένος ιός» που διαβρώνει την ελληνικότητα.
Στην εφημερίδα Εστία ή τον Ελεύθερο Κόσμο της δεκαετίας του ’50, οι αριστεροί κατηγορούνταν ότι «απεμπολούν την εθνική ταυτότητα» υπέρ «ξένων συμφερόντων». Στη Σχολή Αξιωματικών της Αστυνομίας, τα εγχειρίδια εκπαίδευσης περιέγραφαν την Αριστερά ως «αντεθνική συνωμοσία».
Οι δίκες στο σκοπιμότητας και οι εξορίες σε Μακρόνησο και Γυάρο ήταν η απόδειξη: η Αριστερά δεν είχε θέση στην «ελληνική ψυχή», των “εθνικοφρόνων” που με τα δολάρια Μάρσαλ και τις βόμβες Τρούμαν, υπήρξαν οι “νικητές” του εμφυλίου.
Η διατύπωση του Δρυμιώτη είναι στα πλαίσια της “λογικής” που κυριάρχησε από το 1949 ως τη Χούντα: η Αριστερά δεν είναι πολιτική επιλογή, αλλά εθνική προδοσία. Όταν ο Δρυμιώτης, αρθρογράφος της σύγχρονης Καθημερινής (που συχνά θυμίζει την ομώνυμη του ’50), λέει ότι ο αριστερός «δεν είναι Έλληνας», αναπαράγει μια ρητορική που μετράει την ελληνικότητα με ιδεολογικό μέτρο, γνώρισμα κι αυτό του καθεστώτος Μητσοτάκη -του οποίου είναι ένθερμος υπερασπιστής ο Δρυμιώτης- που ζούμε.
Πολύ σωστά αυτή η δήλωση προκάλεσε οργή: ο ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για «μετεμφυλιακό ύφος», ενώ το ΠΑΣΟΚ για «σύγχρονους δωσίλογους» που μοιράζουν πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης.
Η φράση του Δρυμιώτη είναι μια υπενθύμιση ότι τα φαντάσματα της Ασφάλειας, των πιστοποιητικών και της Μακρονήσου ζουν ακόμα στον σκληρό πυρήνα της δεξιάς.
Όσο πλησιάζει το τέλος του Μητσοτάκη όλο και θα καλλιέργειτε το έδαφος για ένα είδος βοναπαρτησμου.Ισως το άρθρο του δριμιωτη να μην ήταν και τόσο τυχαίο αλλά να εντάσσεται σε μια τέτοια προσπάθεια.Μπορει να είναι λίγο υπερβολικός ο συλλογισμός μου αλλα το άρθρο αυτο ίσως να θέλει να μας υπενθύμιση ότι υπάρχει και αυτή η λύση και να το ξέρετε