Του Γιώργη Γιαννακέλλη
Δεν θα μας φανεί καθόλου περίεργο όταν κάποιοι αρχίζουν να νοσταλγούν την εποχή στην οποία τα “εγκληματικά ΜΑΤ”, “λογοδοτούσαν” στην Ε.Ο 17 Νοέμβρη
Πριν λίγες μέρες, τα ΜΑΤ έριξαν χημικά σε χώρο όπου βρίσκονταν παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικοί· αποτέλεσμα: ένα 7χρονο μεταφέρθηκε στο Παίδων με εγκαύματα στα μάτια και αναπνευστικά προβλήματα.
Λίγο μετά, οι ίδιοι «άντρες της τάξης» — ένα μπουλούκι ένστολης αλητείας στην πραγματικότητα — έστησαν επίδειξη ισχύος στα Εξάρχεια: χτυπώντας ακρωτηριασμένο ανάπηρο και κλωτσώντας στο κεφάλι μια μικροκαμωμένη διαδηλώτρια που ήδη βρισκόταν στο έδαφος. Αν δεν φορούσε κράνος, πιθανόν σήμερα θα μιλούσαμε για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Η «γενναιότητα» τους έχει από πίσω κράτος, εξοπλισμό, ατιμωρησία και κάλυψη.
Αυτή είναι η «ασφάλεια» που πουλιέται επικοινωνιακά.
Είναι τα ίδια σώματα τάξης που παριστάνουν τους μάγκες στον άοπλο «εχθρό λαό», αλλά μεταμορφώνονται σε ξεπουλιασμένες κότες όταν έχουν να αντιμετωπίσουν οπλισμένους κακοποιούς — όπως όσοι πραγματοποίησαν το μακελειό στα Βορίζια της Κρήτης.
Έχουμε κάνει αναλυτική αναφορά για τις μπατσάδικες κτηνωδίες μετά την πορεία μνήμης για τον αναρχικό Κυριάκο Ξυμητήρη.
Είναι επίσης ευκαιρία να επαναλάβουμε κάποια πράγματα. Σεβόμαστε βαθιά όσους εντάσσουν το προσωπικό μέσα στην κοινωνική ευτυχία και επιλέγουν να ενταχτούν σε οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας.
Όπως μας δείχνει η ντόπια αλλά και η διεθνής εμπειρία, οι οργανώσεις μειοψηφικής επαναστατικής βίας — οι οργανώσεις «ατομικής τρομοκρατίας», όπως τις αποκαλούσε ο Λένιν — είναι σάρκα απ’ την σάρκα του αντικαπιταλιστικού κινήματος της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Και στην τελική, κάποιοι πρέπει να απαντήσουν: Είναι ή όχι η βία η μαμή της Ιστορίας; Είναι ή όχι η επαναστατική βία η κόκκινη γραμμή που χωρίζει επαναστάτες και ρεφορμιστές;
Πέρα απ’ αυτό υπάρχει η γνωστή ρήση του Μαρξ ότι «το όπλο της κριτικής δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κριτική των όπλων».
Επίσης ο Β.Ι. Λένιν, πολιτικός αντίπαλος της ατομικής έγραφε αναφερόμενος στους τρομοκράτες: «Οι άνθρωποι αυτοί έδειξαν μεγάλη αυτοθυσία και με τη ηρωική τους τρομοκρατική μέθοδο πάλης κατέπληξαν όλο τον κόσμο. Οι θυσίες αυτές αναμφισβήτητα δεν πήγαν του κάκου, συντέλεσαν αναμφισβήτητα άμεσα ή έμμεσα στην επαναστατική διαπαιδαγώγηση του ρώσικου λαού που επακολούθησε» (Απαντα, τ.30, σελ.315).
Δεν είμαστε υπέρ της ένοπλης ατομικής βίας. Είμαστε όμως υπέρ των κοινωνικών αγωνιστών, ακόμη κι αν έχουν επιλέξει μονοπάτια που εμείς δεν περπατάμε — ακόμη κι αν οι δρόμοι μας δεν συναντιούνται. Και για να μην υπάρξει καμιά παρανόηση, να επαναλάβουμε το αυτονόητο για τους κομμουνιστές: η απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά της αστικής δικτατορίας είναι καθήκον της ίδιας· η μορφή αγώνα που έχουν επιλέξει όσοι προκρίνουν την ένοπλη μειοψηφική πάλη είναι, κατά τη γνώμη μας, αδιέξοδη.
Ας θυμηθούμε και μια άποψη που διατύπωσε ο Δημήτρης Κουφοντίνας μετά από αρκετά χρόνια στη φυλακή: «Ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός δεν μπορεί παρά να είναι έργο της κινητοποιημένης και οργανωμένης κοινωνίας. Η δράση του αντάρτικου πόλης δεν μπορεί να νοηθεί σε αντίθεση με τη λαϊκή κινητοποίηση, ανεξάρτητα και αποκομμένα από αυτήν. Αν δεν υπάρχει λαϊκή στήριξη στο αντάρτικο σχέδιο, αναπόφευκτα αυτό οδηγείται στην αποτυχία. Ο αγώνας δεν μπορεί να είναι καθαρά στρατιωτικός. Χρειάζεται να είναι πολιτικοστρατιωτικός».
Αλλωστε τι μας λέει η εμπειρία μετά την σύλληψη και τις δίκες των φερόμενων μελών της 17 Νοέμβρη, του ΕΛΑ, του Επαναστατικού Αγώνα και των Πυρήνων της Συνομωσίας της Φωτιάς; Δεν αντιμετωπίστηκαν σαν ταξικοί εχθροί από το αστικό κράτος; Προέκυψε από πουθενά ότι είχαν διαβρωθεί από μυστικές υπηρεσίες;
Να το πω και διαφορετικά. Το ελληνικό αντάρτικο πόλης έχει δώσει νεκρούς και σακατεμένους. Τσουτσουβής, Φούντας, Πρέκας, Κασίμης καθώς και τον πρόσφατα νεκρό Κυριάκο Ξυμητήρη. Ας είναι λίγο πιο μετριοπαθείς οι “καρεκλάτοι” που ενώ καταπίνουν αμάσητη κάθε βαναυσότητα των κατασταλτικών δυνάμεων κάνουν κριτική σε οργανώσεις που έχουν δώσει νεκρούς και σήμερα αντιμετωπίζουν την απίστευτη εκδικητικότητα τους ελληνικού κρατους. Είναι χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις του Σάββα Ξηρού, του Αλέξανδρου Γιωτόπουλο και του Νίκου Μαζιώτη. (Δεν υπάρχουν λόγια να σχολιάσει την περίπτωση του Νίκου Ρωμανού που εξακολουθεί να είναι προφυλακισμένος για ένα υποτιθέμενο δακτυλικό αποτύπωμα στην γιάφκα των Αμπελοκήπων),
Να ολοκληρώσουμε την ανάρτησή μας με ένα απόσπασμα από κείμενο του Δημήτρη Κουφοντίνα:
Οταν ένα μέρος του πληθυσμού βρίσκεται σε υπερβολικά χαμηλό βιοτικό επίπεδο, ενώ ένα άλλο ευημερεί πολύ, γίνονται εξεγέρσεις». Αυτή τη διαχρονική αλήθεια δεν την είπε ο γερο-Μαρξ, ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του την είπε.
Σήμερα, η κρίση έχει σωρεύσει έναν τεράστιο όγκο λαϊκής οργής, έχει συγκεντρωθεί πολύ εύφλεκτο κοινωνικό υλικό. Ο εργαζόμενος, ο αγρότης, ο μικρομεσαίος έχει πιεστεί πολύ, έχει αγανακτήσει πολύ. Ταυτόχρονα, διαμορφώνεται ολοένα και πιο μαζικά ένα ρεύμα άγριας νεολαίας σε όλη την Ελλάδα, με έντονη εξεγερτική διάθεση, το οποίο διεκδικεί τον ρόλο του κινητήρα για μια ευρύτερη κοινωνική έκρηξη. Κάποιοι αυτό το βλέπουν ως κίνδυνο, εγώ ως ελπίδα.
Δημήτρης Κουφοντίνας
Αφήστε μια απάντηση