Οπως σημειώναμε και χτες, η θριαμβευτική εκλογή του Ζόραν Μαμντάνι στο δημαρχιακό αξίωμα της Νέας Υόρκης αποτελεί αναμφίβολα μια σημαντική νίκη για τις προοδευτικές δυνάμεις. Ο 34χρονος δημοκρατικός σοσιαλιστής, πρώτος μουσουλμάνος και Νοτιοασιάτης δήμαρχος στην ιστορία της πόλης, νίκησε τον Άντριου Κουόμο και τον Ρεπουμπλικανό Κέρτις Σλίβα, συγκεντρώνοντας πάνω από 50% των ψήφων σε μια κάλπη με ιστορική συμμετοχή νέων και μεταναστών.
Αυτή η νίκη μπορεί να συντελέσει θετικά σε κρίσιμους αγώνες: στην υπεράσπιση των Παλαιστινίων από τη γενοκτονία του ισραηλινού καθεστώτος, στην αντίσταση απέναντι στην επερχόμενη τραμπική λαίλαπα, και στην προάσπιση δικαιωμάτων για τις queer κοινότητες και τους μετανάστες.
Ο Μαμντάνι, με το πρόγραμμά του για δωρεάν δημόσιες συγκοινωνίες, φορολόγηση των πλουσίων και στέγαση για όλους, έδωσε φωνή σε εκατομμύρια εργαζόμενους που πνίγονται στην ακρίβεια και την ανισότητα.
Οι Σκιές πίσω από τη Νίκη: Οι δεσμοί με το βαθύ Αμερικανικό Κράτος και την Ολιγαρχία
Όμως, ας μην βιαστούμε να πανηγυρίσουμε ανεξέλεγκτα. Όπως πάντα, το σύστημα δεν παραδίδεται εύκολα και φυσικά ο νέος δήμαρχος της Νέας Υόρκης δεν έχει καμιά διάθεση να ανοίξει πολεμική μαζί του.
Αλλωστε ο ίδιος ο Μαμντάνι έχει ήδη καταθέσει δείγματα καλής θέλησης απέναντι στο βαθύ αμερικανικό κράτος. Και δεν έκρυψε τις σχέσεις του με κεντρικά πρόσωπα της αμερικανικής ολιγαρχίας, όπως η οικογένεια Σόρος.
Ετσι, λοιπόν, μερικές μόνο ώρες μετά τη νίκη του, ο Άλεξ Σόρος – ο γιος του Τζορτζ Σόρος που κρατάει τα «κλειδιά» της δυναστείας – συναντήθηκε με τον νέο δήμαρχο σε υπερπολυτελή περιβάλλον και ανέβασε τη φωτογραφία στα social media, πανηγυρίζοντας για το «αμερικανικό όνειρο που συνεχίζεται»!
Ο Άλεξ Σόρος, που ηγείται του Open Society Foundations, δεν είναι τυχαίος: Η foundation έχει διοχετεύσει δεκάδες εκατομμύρια δολάρια – πάνω από 37 εκατομμύρια την τελευταία δεκαετία – σε προοδευτικές ομάδες όπως το Working Families Party, που στήριξαν μαζικά την εκστρατεία Μαμντάνι.
Αυτός που δηλώνει ότι «δεν πρέπει να υπάρχουν δισεκατομμυριούχοι» ποζάρει αγκαλιά με τον κληρονόμο μιας περιουσίας 25 δισεκατομμυρίων! Είναι η κλασική υποκρισία του «ελεγχόμενου αντάρτη»: Λέει αριστερά λόγια, αλλά χρηματοδοτείται από τα ίδια τα αφεντικά που καταγγέλλει.
Η φωτογραφία αυτή δεν είναι τυχαία. Είναι η απόδειξη ότι το σύστημα έχει ήδη βάλει το χέρι του. Ο Μαμντάνι μπορεί να μιλάει για σοσιαλισμό, αλλά όταν οι Σόρος πανηγυρίζουν, ξέρουμε ποιος κερδίζει πραγματικά.
Αυτή η «νίκη» δεν είναι επανάσταση – είναι ενσωμάτωση. Το βαθύ κράτος και η ολιγαρχία δεν φοβούνται τους «σοσιαλιστές» που φωτογραφίζονται μαζί τους.
Ας μην πέσουμε στην παγίδα της υπεραισιόδοξης ευφορίας. Η εκλογή Μαμντάνι είναι ένα θετικό βήμα, αλλά μόνο αν χρησιμοποιηθεί από την Αμερικανική κοινωνία ως μοχλός πίεσης για πραγματικούς αγώνες: Στους δρόμους, στα συνδικάτα, στις γειτονιές.
⏩ Καμία αυταπάτη για «προοδευτικούς» που χρηματοδοτούνται από δισεκατομμυριούχους.
⏩Καμία εμπιστοσύνη σε εκλογές που ελέγχονται από το χρήμα.
⏩ Οι πραγματικές ουσιαστικές αλλαγές έρχονται μόνο αν υπάρχει λαϊκή πίεση από τα κάτω, και όχι από τις επιλογές κάποιων ηγετών.
Η Νέα Υόρκη μπορεί να γίνει φάρος αντίστασης αλλά μόνο αν ο ίδιος ο λαός το θελήσει και όχι αν απλώς αναθέσει την εξουσία σε νέα πρόσωπα του ίδιου συστήματος.
Και κάτι τελευταίο αλλά ουσιαστικό.
Η φωτογραφία δεν τραβήχτηκε σε κάποιο τυχαίο μέρος, αλλά σε σουίτα του ξενοδοχείου Loews Regency στην Park Avenue, ένα από τα πιο ακριβά και ιστορικά πολυτελή ξενοδοχεία του Upper East Side (δωμάτια από 800-3.000 δολάρια τη βραδιά).
Είναι το μέρος όπου μένουν δισεκατομμυριούχοι, μεγαλοστελέχη της Wall Street και διασημότητες.
Το συγκεκριμένο δωμάτιο έχει πανοραμική θέα στο Μανχάταν, κρυστάλλινους πολυελαίους και έπιπλα αξίας δεκάδων χιλιάδων δολαρίων. Είναι το στέκι για την αμερικανική ολιγαρχία. Καμιά σχέση με τη ζωή του λαού της Νέας Υόρκης που πληρώνει 3.500 δολάρια για ένα στούντιο στο Μπρονξ.
Ο «σοσιαλιστής» δήμαρχος γιόρτασε τη νίκη του εκεί που πίνουν σαμπάνια οι Σόρος, όχι στις γειτονιές του Κουίνς που υποσχέθηκε να σώσει. Η εικόνα μιλάει μόνη της.
Αφήστε μια απάντηση