Του Γ.Γ
Δεν ξέρω αν μπορώ να γράψω κάτι γι’ αυτόν τον ξεχωριστώ άνθρωπο, τον γνήσιο επαναστάτη, τον ατόφιο κομμουνιστή, για τον φίλο Γιάννη που βρεθήκαμε μαζί στην ίδια συλλογικότητα, στην “ΚΟΝΤΡΑ”.
Ηταν ένας σύντροφος που μιλούσε γελαστά, ένας μαχητής πάντα μπροστάρης σε κάθε διεκδικητικό αγώνα, ένας αγωνιστής, όπως ακριβώς τον περιγράφει παρακάτω ο σύντροφος Σταύρος Σαγκριώτης, που τον γνώρισε κι αυτός καλά, αφού βρεθήκαμε στις ίδιες κινηματικές επάλξεις.
Αχ, ρε συ Γιάννη … γιατί ρε γμτ … γιατί χάσαμε πρόωρα έναν τέτοιο αυθεντικό λαϊκό αγωνιστή, έναν ατσάλινο κομμουνιστή, ένα πρόσωπο που γινόταν αμέσως αγαπητό σε όποιον/α το γνώριζε.
Α, ρε γίγαντα Γιάννη …Σαν σήμερα, πριν τρία χρόνια έφυγες απ’ την ζωή, χάνοντας την μάχη με την επάρατο νόσο. Θα είσαι όμως πάντα στην μνήμη μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ. ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ!
***
Και από την ΚΟΝΤΡΑ
Εφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Αναγνώστου
Πρόωρα, πολύ πρόωρα, μόλις στα 50 του χρόνια, έφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Αναγνώστου, ο «Λαοκόων» όπως τον αποκαλούσαμε οι παλαιότεροι σύντροφοι. Πριν από λίγους μήνες διαγνώστηκε με καρκίνο στο ήπαρ. Ο όγκος είχε μεγαλώσει πολύ, δεν υπήρχε επιστροφή και ο Γιάννης το ήξερε.
Ο Γιάννης Αναγνώστου γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάη του 1972. Πέρασε στη Γεωπονική Σχολή του ΑΠΘ, από την οποία και αποφοίτησε. Στα φοιτητικά του χρόνια η ευαισθησία που είχε ως άνθρωπος μετατράπηκε σε κοινωνική και πολιτική ευαισθησία. Οργανώθηκε στη ΣΑΚΕ και μετέπειτα στην ΚΟΝΤΡΑ. Το 1995 ήταν ανάμεσα στους τέσσερις διαδηλωτές που συνελήφθησαν μετά από αιφνιδιαστική επίθεση των ΜΑΤ σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Κ. Καλαρέμα. Προφυλακίστηκε μαζί με τους άλλους δύο (την προφυλάκιση γλίτωσε μόνο η ανήλικη Σ.Κ., που είχε μεταφερθεί τραυματισμένη στο «Παπανικολάου»).
Οταν τελείωσε τις σπουδές του, ο Γιάννης επέστρεψε στην Αθήνα, συνεχίζοντας την πολιτική του στράτευση και τη συμμετοχή του στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Πριν από μερικά χρόνια, διέκοψε την οργανωτική του συμμετοχή στην ΚΟΝΤΡΑ, συνέχισε όμως την πολιτική του συμμετοχή και τις συντροφικές σχέσεις και τη συμμετοχή του στους αγώνες.
Ο Γιάννης ήταν ένας εξαιρετικά ευαίσθητος άνθρωπος. Μέσα στο ογκώδες σώμα του φώλιαζε μια καρδιά μικρού παιδιού. Ανιδιοτελής και δοτικός, έτοιμος να προσφέρει σε ό,τι του ζητούνταν. Το χαϊδευτικό «Λαοκόων» του το κολλήσαμε όταν στο ΒΗmagazino δημοσιεύτηκε μια φωτογραφία που έδειχνε τον Γιάννη να προσπαθεί να εκτοπίσει τρεις μπάτσους που προσπαθούσαν να κάνουν μια σύλληψη διαδηλωτή έξω από το κτίριο του Εφετείου στη Λουκάρεως. Ηταν 27 Oκτώβρη του 2002, την εποχή της τρομοϋστερίας για τη 17Ν (τη μέρα αυτή αποφασίστηκε η προφυλάκιση του Γ. Σερίφη) και είχε αρχίσει να αναπτύσσεται το κίνημα αλληλεγγύης. Οι δημοσιορουφιάνοι του Συγκροτήματος έγραφαν με προβοκατόρικη διάθεση ότι ο Γιάννης έμοιαζε με το σύμπλεγμα του Λαοκόοντα. Για εμάς, όμως, αυτή η φωτογραφία ήταν τίτλος τιμής και για τον Γιάννη και για την οργάνωσή μας και για το κίνημα αλληλεγγύης. Ετσι, από τότε τον φωνάζαμε «Λαοκόοντα», με την έγκρισή του φυσικά.
Είχε μια εκκρεμότητα ο Γιάννης, που δεν πρόλαβε να την κλείσει. Ηταν κατηγορούμενος μαζί με αγωνιστές από την Τουρκία για συμμετοχή σε εκδήλωση αλληλεγγύης. Μας ζήτησε να καταθέσουμε ως μάρτυρες υπεράσπισής του, ώστε να ακολουθήσει μια «σκληρή» πολιτική γραμμή υπεράσπισης. Ηταν γαλουχημένος μ’ αυτές τις αρχές και ήθελε να τις τηρεί πάντοτε. Η δίκη πήγαινε από αναβολή σε αναβολή (τελευταία λόγω της πανδημίας) και ο Γιάννης δεν μπόρεσε να δώσει αυτή την πολιτική μάχη όπως ήθελε να τη δώσει.
Ο Γιάννης είχε εδώ και χρόνια κανονίσει να παραδοθεί το σώμα του σε περίπτωση θανάτου στην Ιατρική Σχολή. Λόγω της ασθένειας αυτό δεν μπορούσε να γίνει και έτσι με δική του απόφαση αποτεφρώθηκε, χωρίς να προηγηθεί καμιά τελετή.
_________________________
Από το προφίλ του σ. Σταύρου Σαγκριώτη.
Τέτοιες μέρες, πριν τρία χρόνια, έπαψε να χτυπάει η καρδιά ενός γνωστού μας αγωνιστή, χτυπημένου από την επάρατο νόσο.
Οταν οργανώθηκα σαν κομμουνιστής στα είκοσί μου, άντε να με πέρναγε δέκα χρόνια. Πέθανε σε σχετικά μικρή ηλικία. Κι αυτό μας πονάει ιδιαίτερα, όσους τον γνωρίζαμε.
Ο Γιάννης ήταν ένας αγαθός γίγαντας.
Τη μέρα που συνέλαβαν το Γιάννη Σερίφη, την περίοδο της άγριας τρομοϋστερίας, που όλα τα έσκιαζε η φοβέρα των τηλεεισαγγελέων και τηλεδικαστών, κράτησε δυο ματάδες με τα χέρια του μες στο πανικό της επίθεσης σε όσους κινητοποιήθηκαν για αλληλεγγύη στο Σερίφη. Τα συνθήματα έπρεπε να καλυφθούν με τα γκλομπς στα ανοιγμένα κεφάλια, να μην ακουστούν στις ειδήσεις τα συνθήματα καταδίκης των έκτακτων στρατοδικείων και χαλάσουν το μιντιακό πέπλο της συναίνεσης. Για τη θαρραλέα στάση του και τη μοναδική δύναμή του, ο εχθρός του έδωσε το προσωνύμιο Λαοκόων παραθέτοντας το απαραίτητο φωτογραφικό ενσταντανέ της αναμέτρησης.
Ηταν ατρόμητος και δεν χαμπάριαζε φοβέρα μπάτσου ή φασίστα. Την ίδια στιγμή ήταν αρκετά προσηνής και φιλικός ιδιαίτερα με τους νεότερους συντρόφους του.
Πάντα πρώτος στις εξορμήσεις σε εργοστάσια αξημέρωτα, πάντα πρώτος σε πρακτικές εργασίες, αφισοκολλήσεις και μοιράσματα, πάντα πρώτος στις συγκρούσεις και πάντα αλληλέγγυος σε όσους δέχονταν την κατασταλτική μανία του κράτους. Συλληφθείς στη Θεσσαλονίκη το 1995 για αλληλεγγύη σε κρατούμενους αναρχικούς απεργούς πείνας, προφυλακίστηκε και ξεκίνησε απεργία πείνας. Το κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε αποφυλάκισε τους συλληφθέντες αγωνιστές.
Συλληφθείς πριν μερικά χρόνια σε συγκέντρωση τούρκων αγωνιστών που δέχτηκαν την ανηλεή επίθεση της αστυνομίας, απ’ τους ελάχιστους ντόπιους που έδωσε το παρόν.
Ο Γιάννης αφοσιώθηκε ενεργά και στην υπόθεση της διεθνιστικής αλληλεγγύης στον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Πάλεψε να γίνει η υπόθεση της αλληλεγγύης στην παλαιστινιακή αντίσταση κτήμα περισσότερων ελλήνων.
Ο Γιάννης θα έχει πάντα θέση στη καρδιά μας με το παιδικό του χαμόγελο, με το πείσμα του, με τα πάθη του. Ενας από μας σε μια δύσκολη περίοδο κατάπτωσης ηθών, αξιών, κινήματος.
_______________
Γιάννης Αναγνώστου Πάντα Παρών στους αγώνες του λαού μας
Πολιτικός Χώρος ”Ηλέκτρα Αποστόλου”
Με μεγάλη θλίψη ενημερωθήκαμε για την απώλεια του συντρόφου μας Γιάννη Αναγνώστου.
Ο σύντροφος Γιάννης βρέθηκε για ένα διάστημα στις γραμμές του Πολιτικού Χώρου «Ηλέκτρα Αποστόλου».
Είμαστε περήφανοι που βρεθήκαμε στις ίδιες συνελεύσεις, στις ίδιες διαδικασίες, στις ίδιες συγκεντρώσεις-διαδηλώσεις. Δεχθήκαμε τις επιθέσεις των κρατικών συμμοριών έξω από την Πρεσβεία του Κράτους Τρομοκράτη του Ισραήλ και αμυνθήκαμε κοινά, με το σύντροφο Γιάννη να στέκεται ακέραιος κρατώντας το πανό του Πολιτικού μας Χώρου.
Δεν αφήνουμε το πανό ποτέ έλεγε, το πανό είναι η σημαία μας, το σύμβολο μας, το πως μας βλέπει να στεκόμαστε ο εργαζόμενος λαός μπροστά στις δυνάμεις καταστολής.
Ο σύντροφος Γιάννης Αναγνώστου ήταν κομμουνιστής παλιάς κοπής. Αιχμηρός, αλλά ταυτόχρονα δοτικός προς τους συντρόφους και τις συντρόφισσες του, συνεπής με ακρίβεια δευτερολέπτου στους λαϊκούς-ταξικούς αγώνες, στην καθημερινότητα του Πολιτικού μας Χώρου.
Αισθανόμαστε τιμή, που έστω και για ένα μικρό διάστημα, μας μεταλαμπάδευσε τις γνώσεις, τις δυσκολίες και τα μεγάλα καθήκοντα που έπεσαν στις πλάτες των κομμουνιστών στην εποχή του «τέλους της ιστορίας», της διάλυσης και της ιδιώτευσης του κομμουνιστικού-αντιφασιστικού-αντι ιμπεριαλιστικού-ταξικού-λαϊκού κινήματος.
Συλλυπούμαστε βαθιά την οικογένεια του, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που στάθηκαν μεγαλύτερο καιρό πλάι-πλάι σε κοινές αλυσίδες και πονούν με την απώλεια του.
Στη νέα κοινωνία με τους εργάτες και τον λαό στο τιμόνι της πολιτικής,οικονομικής,κοινωνικής ζωής, είμαστε σίγουροι πως αγωνιστές του ταξικού-λαϊκού κινήματος σαν τον σύντροφο Γιάννη Αναγνώστου θα μεταγγιστούν όπως τους αρμόζει στο σύνολο του λαού της επαναστατημένης νέας κοινωνίας.
Χρέος μας, με τις μικρές μας δυνάμεις, να κατοχυρωθεί και από το δικό μας μετερρίζι, πως ο σύντροφος Γιάννης Αναγνώστου ήταν ένας κομμουνιστής-λαϊκός αγωνιστής μαχητής της εργατικής τάξης ,του λαού και της νεολαίας, διεθνιστής με μεγάλη αγάπη για τον λαό και τον τόπο του.
Κλείνουμε με τους στίχους του παρακάτω ποιήματος του Γιάννη Ρίτσου, γιατί είμαστε σίγουροι πως η συγγραφική του έμπνευση προερχόταν από αδαμάντινους και αλύγιστους κομμουνιστές και αγωνιστές του λαού σαν τον σύντροφο Γιάννη Αναγνώστου.
Κι ο Πέτρος στα χέρια των διαδηλωτών φωνάζοντας:
«σύντροφοι, δεν είναι ο θάνατος εδώ πέρα. – Οι σκοτωμένοι μας,
να τοι μαζί μας πάλι και πολεμάνε. Να, Ο Βαγγέλης
μπροστά, μπροστά στον ήλιο, σύντροφοι
Ενός λεπτού σιγή για τους νεκρούς μας».
Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.
Αφήστε μια απάντηση