Ζούμε πράγματι σε πολύ σκοτεινές εποχές. Όχι γιατί «ο κόσμος τρελάθηκε» αφηρημένα, αλλά γιατί ο ιμπεριαλισμός, σε φάση βαθιάς κρίσης και παρακμής, γίνεται όλο και πιο ωμός, πιο επιθετικός, πιο επικίνδυνος για τους λαούς.
Η πρόσφατη δήλωση του Αμερικανού προέδρου περί «πλήρους και απόλυτου αποκλεισμού όλων των πετρελαιοφόρων δεξαμενόπλοιων που πάνε ή φεύγουν από τη Βενεζουέλα» δεν είναι απλώς άλλη μια εμπρηστική ανάρτηση στο Truth Social. Είναι ανοιχτή απειλή πολέμου. Είναι de facto εξαγγελία ναυτικού αποκλεισμού, δηλαδή πράξη πολέμου σύμφωνα με κάθε κανόνα του διεθνούς δικαίου – ακόμη κι αυτού του διεθνούς δικαίου που οι ΗΠΑ επικαλούνται μόνο όταν τις βολεύει.
Η αντίδραση του Καράκας ήταν απολύτως εύλογη. Μίλησε για «χονδροειδή στρατιωτική απειλή» και για απόπειρα επιβολής «υποτιθέμενου ναυτικού αποκλεισμού» με στόχο τη λεηλασία του πλούτου της χώρας. Και πράγματι, πίσω από τη ρητορική περί «κυρώσεων», «δημοκρατίας» και «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», κρύβεται για ακόμη μία φορά η ίδια παλιά ιστορία: πετρέλαιο, φυσικοί πόροι, γεωπολιτικός έλεγχος.
Η Βενεζουέλα έχει το «θράσος» να διαθέτει τα μεγαλύτερα αποδεδειγμένα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο και ταυτόχρονα να μην τα έχει παραδώσει ολοκληρωτικά στις πολυεθνικές και στο αμερικανικό κεφάλαιο. Αυτό και μόνο αρκεί για να χαρακτηριστεί «απειλή», «δικτατορία», «κράτος-παρίας». Οι κυρώσεις, που εδώ και χρόνια στραγγαλίζουν την οικονομία και πλήττουν κυρίως τον λαό, δεν έφεραν την πολυπόθητη «αλλαγή καθεστώτος». Τώρα περνάμε στο επόμενο στάδιο: την ωμή στρατιωτική απειλή.
Δεν είναι μεμονωμένο γεγονός. Είναι κομμάτι μιας γενικευμένης όξυνσης. Ο ιμπεριαλισμός, με τις ΗΠΑ στην πρώτη γραμμή, ανοίγει ή συντηρεί μέτωπα παντού: Ουκρανία, Μέση Ανατολή, Ερυθρά Θάλασσα, Ασία-Ειρηνικός, Λατινική Αμερική. Όταν δεν μπορεί να επιβάλει τη θέλησή του με «οικονομικά εργαλεία», επιστρέφει ανοιχτά στη γλώσσα των κανονιοφόρων.
Και ας μην έχουμε αυταπάτες: τέτοιες απειλές δεν στρέφονται μόνο ενάντια στη Βενεζουέλα. Στέλνουν μήνυμα σε κάθε χώρα και σε κάθε λαό που τολμά να αμφισβητήσει την ιμπεριαλιστική «τάξη πραγμάτων». «Υπακούστε ή θα σας αποκλείσουμε, θα σας πεινάσουμε, θα σας ισοπεδώσουμε».
Μέσα σε αυτό το τοπίο, η σιωπή ή η συνενοχή της «διεθνούς κοινότητας» είναι εκκωφαντική. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που κατά τα άλλα κόπτεται για το διεθνές δίκαιο, τις θαλάσσιες οδούς και την «ελευθερία της ναυσιπλοΐας», κάνει ότι δεν ακούει. Άλλωστε, έχει συνηθίσει να στοιχίζεται πίσω από την Ουάσιγκτον, ακόμη κι όταν αυτό σημαίνει πόλεμο, φτώχεια και προσφυγιά για εκατομμύρια ανθρώπους.
Οι λαοί όμως δεν έχουν κανένα συμφέρον να στοιχηθούν πίσω από τους θύτες τους. Η αλληλεγγύη στη Βενεζουέλα, όπως και σε κάθε λαό που δέχεται ιμπεριαλιστική επίθεση, δεν είναι ζήτημα «συμπάθειας» προς κυβερνήσεις. Είναι ζήτημα στοιχειώδους διεθνισμού, αντίστασης στη βαρβαρότητα και υπεράσπισης του δικαιώματος των λαών να αποφασίζουν οι ίδιοι για τον πλούτο και το μέλλον τους.
Αν κάτι μας διδάσκει η ιστορία, είναι ότι οι σκοτεινές εποχές δεν τελειώνουν μόνες τους. Τις τελειώνουν οι αγώνες των λαών. Και αυτοί αργά ή γρήγορα θα έρθουν ξανά στο προσκήνιο.
Αφήστε μια απάντηση