Μαρτυρία και μαρτύρια ενός Ιταλού δημοσιογράφου

getFile64890Της Βίκυς Καπετανοπούλου*

«Επί πέντε μήνες φυτοζωούσα, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, επί πέντε μήνες μού ρουφούσαν τη ζωή, η οποία υποκαθίστατο από κάτι κίβδηλο, το να είμαι ένα αντικείμενο που δίνει μάχη ενάντια στον χρόνο. Διδάχθηκα την ιδιαίτερη αξία των απλών πραγμάτων, όπως ένα ποτήρι δροσερό νερό»… Με λόγια που φέρνουν σφίξιμο στο στομάχι, ο Ντομένικο Κίρικο συμπυκνώνει στην εκτενή μαρτυρία του την οδύσσεια που έζησε, τις εικονικές εκτελέσεις, τους βομβαρδισμούς, τις κακουχίες και τους βίαιους εξευτελισμούς που υπέστη ως όμηρος στα χέρια αντικαθεστωτικών εξτρεμιστών στη σπαρασσόμενη Συρία.

Αφέθηκε ελεύθερος ξαφνικά την περασμένη Κυριακή μαζί με τον συγκρατούμενό του, έναν Βέλγο δάσκαλο, χωρίς στ” αλήθεια να γνωρίζει το γιατί. Το ιταλικό υπουργείο Εξωτερικών κατέβαλε εντατικές προσπάθειες για την απελευθέρωσή του, όταν μαθεύτηκε ότι ήταν ζωντανός από ένα απελπισμένο τηλεφώνημα στην οικογένειά του, που του επετράπη να κάνει απ” το κινητό ενός εκ των απαγωγέων του, εβδομάδες μετά την αιχμαλωσία του στο Κουσέιρ στις 10 Απριλίου. «Ηταν η μόνη χειρονομία συμπόνιας που βίωσα, στις 152 μέρες της ομηρίας μου» γράφει στο συγκλονιστικό άρθρο του ο βετεράνος πολεμικός ανταποκριτής της εφημερίδας «La Stampa».

Οι δύο όμηροι πέρασαν από σαράντα κύματα, παραδιδόμενοι διαδοχικά από τη μία ένοπλη ομάδα στην άλλη, για να πουληθούν στο τέλος στις Ταξιαρχίες Αλ Φαρούκ, την οργάνωση η οποία τους είχε αιχμαλωτίσει εξ αρχής. «Οι απαγωγείς αυτοί ανήκουν σε μια ομάδα που διακηρύσσει ότι είναι ισλαμική, αλλά στην πραγματικότητα αποτελείται από νεαρούς σε σύγχυση, που προσχώρησαν στην επανάσταση […] και τώρα βρίσκονται στο μεταίχμιο μεταξύ συμμοριτισμού και φανατισμού. Ακολουθούν οποιονδήποτε […] τους δίνει όπλα και λεφτά για να αγοράζουν κινητά, κομπιούτερ και ρούχα» διηγείται ο 62χρονος Κίρικο. Τέτοιες συμμορίες, υποστηρίζει, απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη της Δύσης, αλλά στην πράξη κερδοσκοπούν από την επανάσταση -«καταλαμβάνουν εδάφη, ληστεύουν τον πληθυσμό, απάγουν ανθρώπους και γεμίζουν τις τσέπες τους».

«Μας κρατούσαν κλειδωμένους σαν ζώα» περιγράφει «και μας πέταγαν τα αποφάγια τους για να τρώμε». Μέρες ολόκληρες τις πέρναγαν ξάπλα, κάπνιζαν και παρακολουθούσαν παλιές ασπρόμαυρες ταινίες και αγώνες αμερικανικού κατς, απολαμβάνοντας σαδιστικά να βλέπουν δύο Δυτικούς να έχουν μετατραπεί σε ζητιάνους. Για μία εβδομάδα κρατήθηκαν όμηροι κι από άντρες της διαβόητης Τζαμπάτ Αλ Νούσρα, που θεωρείται παρακλάδι της Αλ Κάιντα. «Παραδόξως υπήρξε η μοναδική φορά που μας συμπεριφέρθηκαν σαν ανθρώπινα όντα», αναφέρει, λόγω ενός άγραφου κώδικα τιμής απέναντι σε κάποιους αιχμαλώτους.

Απόκοσμες οι διηγήσεις του Κίρικο για τις ατέρμονες περιπλανήσεις από τα πεδία των μαχών, όπου τους βομβάρδιζε ανελέητα ο συριακός στρατός, μέχρι τη μαρτυρική Χομς, που μοιάζει πια με νεκροταφείο. Φεύγοντας από το Κουσέιρ, μάλιστα, οι τζιχαντιστές πήραν μαζί τους 5 – 6 χιλιάδες κατοίκους. «Ηταν ένα τρομακτικό έπος, με άντρες, γυναίκες, παιδιά, ανάπηρους και ηλικιωμένους να περπατούν επί δώδεκα ώρες για δύο συνεχόμενες μέρες» τρώγοντας μόνον άγουρα ροδάκινα από τα δέντρα. Ανατριχιαστική και η περιγραφή των δύο εικονικών εκτελέσεων: του έβαλαν την κάννη του όπλου στον κρόταφο, ενώ άκουγε την καυτή ανάσα του επίδοξου δολοφόνου του. «Ατέλειωτες στιγμές για τις οποίες ντρέπεσαι […] και εξοργίζεσαι με τον ίδιο σου τον φόβο»…

*Δημοδιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών την Πέμπτη  12/92013

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *