Δολοφονία με στόχο το κίνημα και τα δημοκρατικά δικαιώματα του εργαζόμενου λαού

15_0Αναδημοσίευση από :antigeitonies.blogspot.gr

Προφανώς δεν μπορούμε να ξέρουμε, εμείς εδώ τουλάχιστον δεν έχουμε τέτοιες δυνατότητες, για το ποιος και το γιατί προχώρησε στη δολοφονία των χρυσαυγιτών στο Ν. Ηράκλειο. Και δεν ξέρουμε κατά πόσο θα έπρεπε να είναι το κυρίαρχο στη σκέψη μας και τις αναζητήσεις μας.

Από την άλλη βέβαια δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε τις ομοιότητες με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα αλλά κυρίως κάποιες “λεπτομέρειες” που κάνουν τη διαφορά.  Είναι εκπληκτική η ταχύτητα με την οποία βρέθηκε στο Ν. Ηράκλειο ολόκληρος στρατός από αστυνομικούς κάθε είδους αλλά και το πόσο γρήγορα ταυτοποιήθηκαν οι δολοφονημένοι ως μέλη της Χρυσής Αυγής. Εδώ δεν έγινε καμιά προσπάθεια να παρουσιαστεί ως ξεκαθάρισμα μεταξύ οπαδών ή άλλου είδους. Ήταν όλα ξεκάθαρα, σχεδόν από τη πρώτη στιγμή!

Παρά τις δήθεν συγκρατημένες εκτιμήσεις των μέσων ενημέρωσης δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου με άμεσο και έμμεσο τρόπο να συνδέσουν τις σημερινές δολοφονίες με τον λεγόμενο “πόλεμο των άκρων”. Δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να τις συνδέσουν με τις “παρενοχλήσεις” που δέχονταν τα συγκεκριμένα γραφεία από συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις το προηγούμενο διάστημα. Άρχισαν και πάλι να παίζουν το χαρτί της αποσταθεροποίησης του …δημοκρατικού πολιτεύματος από τον “πόλεμο των άκρων” και όλα τα γνωστά που ακούγαμε μετά τη δολοφονία του Φύσσα. Μόνο που τώρα υπάρχουν νεκροί “και από την άλλη πλευρά”. Πιο χειροπιαστά πράγματα δηλαδή, μιας και η υπόθεση της Marfin (για την οποία η δίκη αρχίζει σε ακριβώς ένα μήνα από τώρα) δεν φάνηκε να προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Ένα νεκρό η μια πλευρά, μας είπε ο Πρετεντέρης και οι υπόλοιποι του συναφιού του, δύο η άλλη. Μαχαίρι οι μεν, πιστόλια οι δε. Και ξανά το συνταγματικό-δημοκρατικό τόξο, αυτών δηλαδή που χωράνε στο Σύνταγμα και δηλώνουν ότι θα κινηθούν εντός των “επιτρεπτών ορίων” του συστήματος, το οποίο πρέπει να αναλάβει δράση για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, που δεν θα επιτρέπει την ανάπτυξη της μαζικής λαϊκής πάλης, που θα ταυτίζει αυτή τη πάλη με την “ακραία βία” απ’ όπου κι αν προέρχεται. Εκτός και αν προέρχεται από τα όργανα του συστήματος. Οι άλλοι, που δεν θα βάλουν μυαλό και δεν θα υποταχθούν στο συνταγματικό τους τόξο, που θα συνεχίσουν να καλούν το λαό να ξεσηκωθεί και να πάρει την υπόθεση στα χέρια του για να υπερασπιστεί, να διεκδικήσει και να πετύχει το κουμάντο της ζωής του, μάλλον θα πρέπει να νοιώσουν την μηδενική ανοχή του συστήματος.

Η υπόθεση που εκτυλίσσεται γύρω από τη Χρυσή Αυγή έχει και πολιτικές ερμηνείες. Είναι έτσι κι αλλιώς ένα ζητούμενο για το σύστημα και την πολιτική του εκπροσώπηση η ύπαρξη ενός φασιστικού μορφώματος ανάχωμα των λαϊκών αντιδράσεων και στηρίγματος του συστήματος. Ήθελαν να την κοντύνουν και να την ελέγξουν, βλέπουν όμως ότι οι έως τώρα πυλώνες τους, η ΝΔ κυρίως, δεν τραβάνε. Από την άλλη βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ να ανεβαίνει αλλά ακόμη δεν είναι ευχαριστημένοι από το βαθμό προσαρμογής του στις ανάγκες του συστήματος και ας ψήφισε στα πλαίσια της συναίνεσης του “συνταγματικού τόξου” το άρθρο 187 του τρομονόμου, δήθεν για να χτυπηθεί η Χρυσή Αυγή, στο νόμο για την αναστολή χρηματοδότησης των κομμάτων. Χώρια τις εξετάσεις που δίνει με τη στάση του ως ανάχωμα του ξεσπάσματος της οργής του συστήματος, κατά τη γνωστή έκφραση του Τσίπρα. Θα τα δούμε και αυτά και θα έχουμε στο μέλλον πολλά να πούμε.

Το σίγουρο είναι ένα. Ότι όλο αυτό το διάστημα που γίνεται όλος αυτή η “αντιφασιστική φασαρία” γύρω από τη Χρυσή Αυγή, η φασιστικοποίηση προχωρά ακάθεκτη! Οι συλλήψεις αγωνιστών σε περιοχές που οι κάτοικοί τους αγωνίζονται για τη σωτηρία τους (Χαλκιδική, Ευκαρπία), οι προσαγωγές μαθητών μελών οργανώσεων της αριστεράς και οι απαγορεύσεις διακίνησης προκηρύξεων έξω από τα σχολεία, το μπες βγες των ΜΑΤ στις πανεπιστημιακές σχολές, οι επιδρομές σε στέκια και καταλήψεις, μέχρι και σε κοινωνικά ιατρεία και τους Γιατρούς του Κόσμου, οι δίκες κατά του κινήματος των διοδίων, οι διώξεις και καταδίκες συνδικαλιστών της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης και άλλων χώρων, οι απολύσεις αγωνιζόμενων κομματιών “αυτοδίκαια” μιας και δεν συνεμορφώθησαν (διοικητικοί) και πολλά άλλα δείχνουν ξεκάθαρα για το που το πάει το σύστημα.

Και για να γυρίσουμε ξανά στον Πρετεντέρη και του ομοίους του ανάμεσα σε όλα αυτά, τα καθόλου γελοία,  που έλεγαν έβγαινε ο πραγματικός φόβος που έχει το σύστημα. Ο φόβος του ξεσηκωμού του λαού. Αυτό εννοούν με την αποσταθεροποίηση, ποσώς τους νοιάζει αν και πόσοι θα σκοτωθούν με τέτοιες τύπου ενέργειες από τις “δύο πλευρές”, αυτό που τους νοιάζει περισσότερο είναι αυτό που με τον τρόπο του λέει και ο Καμένος μιλώντας για …εμφύλιο πόλεμο. Αυτό που τους νοιάζει είναι να μην βγει ο κόσμος στους δρόμους και ανατρέψει τις πολιτικές τους και μαζί με αυτές και αυτούς. Φοβούνται την ανάπτυξη ενός λαϊκού, εργατικού, νεολαιίστικου κινήματος που στόχο πέρα από το φασισμό θα έχει και το ίδιο το σύστημα της εξάρτησης και εξαθλίωσης του λαού που το εξυπηρετεί ο φασισμός. Το κεφάλαιο και την πολιτική του.

Και λέμε “πέρα από το φασισμό” όχι γιατί θέλουμε να υποτιμήσουμε τον αγώνα αυτό, τις δεκάδες διαδηλώσεις και εκδηλώσεις που γίνονται σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο τους τελευταίους μήνες, αλλά για να επισημάνουμε ότι ο αγώνας κατά του φασισμού δεν μπορεί να γίνει ούτε ηθικοπλαστικά (ο φασισμός είναι απανθρωπιά ή τον έχει ο καθένας μας μέσα του!), ούτε με βάση την ιστορία (όπως τότε έτσι και τώρα θα τους διώξουμε λένε κάποιοι μόνο που ξεχνάνε ότι τότε διώχτηκαν από ένα μαζικό και οπλισμένο λαϊκό κίνημα), ούτε με την άδεια του κράτους το οποίο “ξαφνικά” ανοίγει δρόμους μαζεύοντας τις κλούβες, ούτε με την πάλη για την ξαναζεσταμένη …αποχουντοποίησή του! Δεν μπορεί να γίνει ούτε με την πολιτική της αποχής από τις απαιτήσεις της ταξικής πάλης της ηγεσίας του ΚΚΕ, που όχι σπάνια είναι ακόμα και πολιτική υπονόμευσης των αγωνιστικών διαθέσεων και δυνατοτήτων των μαζών, και τα μεσοβέζικα “παρών” στη Βουλή, όπως στο νόμο που αναφέραμε πρηγούμενα με το άρθρο 187.

Είναι ιδιαίτερα προβληματικές οι στάσεις και συμπεριφορές από δυνάμεις της αριστεράς και του κινήματος που δημιουργούν αυταπάτες για το ρόλο του κράτους, που ξεχωρίζουν τον φασισμό και τη φασιστικοποίηση από την επίθεση του συστήματος απέναντι στα λαϊκά, εργατικά και νεολαιίστικα δικαιώματα και τις κατακτήσεις, που ξεκόβουν τη μάχη για τα δημοκρατικά δικαιώματα από την ανάγκη να συνδεθεί με τη πάλη για την ανάπτυξη ενός πραγματικού λαϊκού μετώπου αντίστασης, διεκδίκησης, και ανατροπής των πολιτικών της εξάρτησης και εξαθλίωσης, αλλά δεν διστάζουν να εντάξουν στην αντιφασιστική πάλη ακόμη και δυνάμεις του συστήματος που έβαλαν πλάτη στην ανάπτυξη του φασισμού (από τους …καραμανλικούς της ΝΔ μέχρι τη ΔΗΜΑΡ και τον …Καμίνη).

Η σημερινή δολοφονία, ανεξάρτητα από το από ποιον έγινε, χωρίς αμφιβολίες και ερωτηματικά, έχει ως στόχο τον λαό και το κίνημά του. Έχει ως στόχο όχι γενικά και αόριστα τη δημοκρατία αλλά τα δημοκρατικά δικαιώματα του εργαζόμενου λαού. Έχει ως στόχο τις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς που θέλουν να παλέψουν μαζί του για τα δίκια του και την επαναστατική προοπτική του και δεν έχουν κανένα λόγο να απολογηθούν γι’ αυτό. Έχει στόχο όχι τη διαίρεση του …έθνους αλλά την εθνική – ταξική – συναίνεση κάτω από τη σκέπη του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού.

Μπροστά μας έχουμε πολλές “μικρές” και μεγάλες μάχες που δίνουν εργαζόμενα κομμάτια του λαού. Έχουμε δύο σημαντικές στιγμές του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Την απεργία στις 6 Νοέμβρη και την επέτειο του Πολυτεχνείου. Δύο στιγμές που πρέπει να συνδεθούν μεταξύ τους, να είναι μαζικές και να αναγκάσουν όλους όσους θέλουν το λαό τρομοκρατημένο και στη γωνία να τρομάξουν οι ίδιοι!

Αντιφασιστικός, αντικαπιταλιστικός και αντιιμπεριαλιστικός αγώνας πάνε μαζί!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *