Γκουστάβ Φλουράνς: Σκληραγωγίαι εν Κρήτη

Γκουστάβ Φλουράνς: ο στρατηγός και μάρτυρας της Παρισινής Κομμούνας 
υπήρξε εθελοντής στην Κρητική Επανάσταση του 1866! 

Σκληραγωγίαι εν Κρήτη (Συνέχεια απ’ το πρώτο μέρος)

του Δημήτρη Δαμασκηνού,
εκπαιδευτικού Δ.Ε.,
negreponte2004@yahoo.gr

 

image001Την ίδια χρονική περίοδο αποβιβάζονταν στην Κρήτη δύο επιπλέον σώματα εθελοντών κάτω από τις διαταγές του αντισυνταγματάρχη Γενίσαρλη και του υπολοχαγού Θεμιστοκλή Σαράτσογλου. Μετά τη μάχη του Σαβουρέ στις 30 Νοεμβρίου του 1866 με τα στρατεύματα του Μουσταφά πασά, οι τρεις αρχηγοί των εθελοντικών σωμάτων συναθροίστηκαν στην κοιλάδα Φώκες κάτω από το οροπέδιο του Ομαλού έπειτα από την υποχώρησή τους.

Ενώ οι Τούρκοι τους καταδίωκαν οι τρεις αρχηγοί των εθελοντικών σωμάτων αδυνατούσαν να συμφωνήσουν σε ζητήματα τακτικής, καθώς και της γενικής αρχηγίας με αποτέλεσμα να δεχτούν επίθεση στις Φώκες τη νύχτα της 5ης προς την 6η Δεκεμβρίου. Λίγο πριν ξημερώσει, περικυκλώθηκε ο καταυλισμός των χριστιανών, οι οποίοι, αιφνιδιασμένοι μέσα στον ύπνο τους, διασκορπίστηκαν στις χαράδρες, τρέχοντας χωρίς να πυροβολούν και πηδώντας πάνω από τους γκρεμούς. Το χιόνι και το σκοτάδι επέτρεψαν στους περισσότερους να ξεφύγουν, μερικοί όμως πιάστηκαν ζωντανοί και κατασφάχτηκαν (1).

Οι εθελοντές άρχισαν να περιπλανιούνται στα χιονισμένα Λευκά Όρη κάτω από άθλιες συνθήκες. Έτσι στο διάστημα μεταξύ τέλους Δεκεμβρίου 1866 και αρχών Ιανουαρίου 1867, τουλάχιστον 90 Κρητικοί και 27 εθελοντές πέθαναν από τις κακουχίες, το κρύο και την πείνα (2).

Ο Φλουράνς απογοητευμένος πιθανώς από τον συνταγματάρχη Βυζάντιο αφήνει το σώμα του και ενώνεται με το σώμα του Ζυμβρακάκη στο λημέρι του στον Ομαλό. Αναγγέλλοντας την απόφασή του σε ένα προσωπικό γράμμα που έστειλε σε φίλο του στην Αθήνα, στις 24 Δεκεμβρίου του 1866, ο Φλουράνς διεκτραγωδούσε με ωμή ειλικρίνεια τις άθλιες συνθήκες ζωής των εθελοντών: “[…] Τα παπούτσια μου έχουν σκιστεί πέρα για πέρα από τις πέτρες και τους βάτους, αδύνατο να βρω άλλα∙ περπατάω ξυπόλητος […] Μ’ έχουν φάει οι ψύλλοι και δεν μπορώ να κλείσω μάτι […] Κοιμάμαι καταγής, δίπλα στον στρατηγό μας. Το πανταλόνι μου, το σώβρακό μου, όλα είναι σκισμένα -κι ας τα μπαλώνω κάθε τόσο- κι αφήνουν τον αέρα να περνάει. Έξι μέρες στο βουνό ήμουν αναγκασμένος να τρώω μόνο χόρτα νερόβραστα, δίχως αλάτι και δίχως ψωμί”.

Ωστόσο ο Γάλλος εθελοντής δεν φαίνεται να έχει χάσει την πίστη του: “Θα μείνω εδώ όσο υπάρχει κάποια αχτίδα ελπίδας. […] Ελπίζω ότι, παρ’ όλες τις αντιξοότητες που μας περιμένουν, θα μπορέσω σύντομα να έλθω να σας σφίξω το χέρι στην Αθήνα, μετά την απελευθέρωση της Κρήτης” (3).

Ο Ζυμβρακάκης, που παρέμεινε αρχηγός των Χανίων,  για να ενεργοποιήσει τη διεθνή κοινή γνώμη προέβη σε διαβήματα απευθύνοντας επιστολές σε προξένους, Γάλλους βουλευτές, υπουργούς εξωτερικών, τις οποίες είχε συντάξει ο Φλουράνς. Επιστολή έστειλε και στον ορκισμένο εχθρό του Ναπολέοντα του Μικρού, στον εξόριστο και προγραμμένο από την αυτοκρατορική εξουσία, μα φλογερό φιλέλληνα και διάσημο Γάλλο ρομαντικό συγγραφέα, Βίκτωρα Ουγκώ. Αυτός, άλλωστε, στις 20 Νοεμβρίου 1866, είχε ήδη δώσει στη δημοσιότητα μια πολύ θερμή επιστολή υπέρ των ηρωικών Κρητικών: “Εσείς, οι σημερινοί καταδυναστευόμενοι, θα είστε οι μελλοντικοί νικητές. Να επιμείνετε. Ακόμα κι αν πνίξουν τη φωνή σας, εσείς θα θριαμβεύσετε. […] (4).

Ο Κρητικός λαός προς τον Βίκτωρα Ουγκώ

image002Μια πνοή της δυνατής σου ψυχής έφτασε ως εμάς και στέγνωσε τα δάκρυά μας […] Η επιστολή σου έφτασε, κι είναι πιο πολύτιμη για μας κι από τον καλύτερο στρατό, γιατί επιβεβαιώνει το δίκιο μας […] Ποιητή, είσαι φως. Σε εξορκίζουμε, φώτισε εκείνους που μας αγνοούν, εκείνους που οι σφετεριστές έχουν προδιαθέσει ενάντια στον ιερό μας αγώνα. Ποιητή, η ωραία μας γλώσσα το λέει, είσαι δημιουργός, δημιουργός των λαών, όπως οι αρχαίοι αοιδοί. Με τα υπέροχα τραγούδια σου στα Ανατολικά έχεις κιόλας μοχθήσει για να δημιουργήσεις τον σύγχρονο ελληνικό λαό. Αποτέλειωσε το έργο σου. Μας αποκαλείς νικητές. Θα νικήσουμε χάρη σε σένα” (5) .

Ο χειμώνας ήταν βαρύς και ο Φλουράνς συμμετέχει σε όλες τις μάχες (Αγίας Ρουμέλης (6), Χωστής (7), Περιβολιών(8) όπου αρρωσταίνει δύο φορές.

Ύστερα από τη μάχη στα Περιβόλια, οι εθελοντές με επικεφαλής τον Ζυμβρακάκη κατευθύνθηκαν στο Θέρισο κι από κει ξεκίνησαν για τη Δρακώνα, όπου έφτασαν στις 23 Μαρτίου. Μετά από μια μικρή στάση ξαναπήραν το δρόμο και διασχίζοντας τον Ομαλό έφτασαν στην Αγία Ειρήνη και το Απανωχώρι, στα νοτιοδυτικά του οροπεδίου. Ο Ζυμβρακάκης αποφάσισε να ανεφοδιάσει τον Ομαλό και έδωσε εντολή να σταλεί εκεί ένα καραβάνι με τρόφιμα και πολεμοφόδια υπό ένοπλη συνοδεία, στην οποία μετείχαν ο Φλουράνς, ο Ανεμός και ένας βλάχος εθελοντής: “Φτάσαμε στον Ομαλό δύο ώρες πριν από το θάνατο του αδελφού τυ Χατζημιχάλη και πήγαμε να τον δούμε. Η γυναίκα του και τα δύο μικρά παιδιά του ήταν στο προσκέφαλό του ενώ ο Χατζημιχάλης απουσίαζε. Ο ετοιμοθάνατος μίλησε μαζί μας για τη χώρα και την επανάσταση και έδειξε τον πιο φλογερό ενθουσιασμό, τον πιο βίαιο φανατισμό ως την τελευταία στιγμή.

Με τον Κόρακα και τον Πετροπουλάκη

image003Την άνοιξη του 1867 αποβιβάζονται στο νησί πεντακόσιοι Μανιάτες και πηγαίνουν στο Μυλοπόταμο κάτω από τις διαταγές του Δ. Πετροπουλάκη ενώ συγχρόνως συνενώνονται γύρω από αυτόν οι διασκορπισμένοι ξένοι εθελοντές. Ο Φλουράνς πείθεται να αφήσει το σώμα του Ζυμβρακάκη και με άλλους ξένους ξεκίνησαν για τα ορεινά του Ρεθύμνου περνώντας από τη Σαμαριά, τα Σελλιά, τη Μονή Πρέβελη, τη Μονή Ασωμάτων, καταλήγοντας στη μονή Χαλέπας όπου είχε εγκαταστήσει το επιτελείο του ο Πετροπουλάκης.

Ο Φλουράνς έμεινε λίγες μέρες στην περιοχή όπου πήρε διαταγή από τους Πετροπουλάκη και καπετάν Κόρακα να ενημερώσει τις επιτροπές της Ελλάδας για την κρίσιμη καμπή στην οποία βρισκόταν η κρητική επανάσταση από τη δράση του νέου σερασκέρη (10) Ομέρ πασά. Την παράτολμη αυτή ομάδα την αποτελούσαν επτά άνδρες: τρεις Γάλλοι, ένας Βρετανός, ένας Ούγγρος και δύο Έλληνες με επικεφαλής τον Γκουστάβ Φλουράνς.

Οδηγούμενη από έναν Σφακιανό, τον καπετάν Αντρέα, είχε επιχειρήσει αρχικά να βρει ένα σκάφος στην βόρεια ακτή της νήσου, ανάμεσα στον όρμο του Μπαλί και το χωριό Φόδελε, αλλά τελικά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχέδιο της και να πάρει ξανά τα βουνά. Αφού διέσχισαν το Μυλοπόταμο, εν μέσω μαχών και πυρπολημένων χωριών, οι οκτώ άνδρες συνέχισαν την πορεία τους μέσα από φαράγγια ως τις πλαγιές του κορυφές του Ψηλορείτη και από εκεί έφθασαν στη Μονή Πρέβελη, προτού καταλήξουν στα Σφακιά, το πρωινό της 12ης Μαΐου 1867.

Όταν ησύχασε επιτέλους η θάλασσα κι επικράτησε νηνεμία, οι οκτώ άνδρες έσπευσαν να αποπλεύσουν με το καϊκι τους από τον όρμο του Λουτρού και παραπλέοντας τη χερσόνησο της Παλαιόχωρας Σελίνου επιχείρησαν να περιπλεύσουν το ακρωτήρι Κριού Μέτωπο, αλλά ένας δυνατός μαϊστρος τους ανάγκασε να συνεχίσουν το ταξίδι τους από τη ξηρά ως το χωριό Σφηνάρι, όπου έφτασαν καταπονημένοι στις 19 Μαϊου.  Επιτέλους, ένα μήνα μετά την αναχώρησή τους από το μοναστήρι της Χαλέπας Μυλοποτάμου, οι τρεις από τους έξι αρχικούς εθελοντές κατάφεραν να καταπλεύσουν στα Αντικύθηρα την αυγή της 30ης Μαίου 1867.

Τρεις μέρες μετά οι εθελοντές συνέχισαν το ταξίδι τους μέσω Κυθήρων και Ναυπλίου και στις 6 Ιουνίου αποβιβάστηκαν στον Πειραιά. Την επόμενη της άφιξής τους παρουσιάστηκαν στην Κεντρική υπέρ των Κρητών Επιτροπή και τη μεθεπόμενη ο Φλουράνς με τον Ανεμός επισκέφθηκαν τον γάλλο πρεσβευτή στην Αθήνα κάνοντας έναν θλιβερό απολογισμό της Κρητικής επανάστασης (11).

Επιστρέφοντας εσπευσμένα στη Γαλλία λόγω της επιδείνωσης της υγείας του πατέρα του, ο Γκουστάβ Φλουράνς προσπάθησε με όλες του τις δυνάμεις να δώσει ευρεία δημοσιότητα στον κρητικό αγώνα. Μετά το θάνατο του πατέρα του Πιερ Ζαν Μαρί στις 24 Νοεμβρίου/6 Δεκεμβρίου 1867 σε ηλικία 73 ετών και μια αποτυχημένη προσπάθεια να διοριστεί στη θέση του στο Κολλέγιο της Γαλλίας, ο Φλουράνς εγκατέλειψε και πάλι την οικογένειά του και το Παρίσι, για να ξαναβρεί τους Κρητικούς (12).

Ο Γκουστάβ Φλουράνς επέστρεψε στην Ελλάδα στις 21 Μαρτίου 1868, ημέρα έναρξης της τετραήμερης διαδικασίας των εκλογών που διενεργούσε η κυβέρνηση Βούλγαρη.

Πολίτης Κρης

Την 1η Απριλίου ο Φλουράνς έφτασε στη Σύρο και απέπλευσε με τους παλιούς συντρόφους του με το ατμόπλοιο Ένωσις, φορτωμένο με 2.300 σακιά αλεύρι, 400 κάσες φυσκέκια και 150 Κρήτες πολεμιστές, στις 4 Απριλίου το απόγευμα. Τα μεσάνυχτα αποβιβαζόταν στην Κρήτη, στον όρμο Μπαλί . (13)

Εκείνη την άνοιξη του 1868 ο ξεσηκωμός της Κρήτης, εγκαταλελειμμένος ουσιαστικά από τη νέα ελληνική κυβέρνηση και παρά τις προσπάθειες των επιτροπών της Αθήνας και της Σύρου, ψυχορραγούσε. Με την άνοιξη, ο οθωμανικός στρατός ετοιμαζόταν να εκστρατεύσει. Οι Τούρκοι είχαν θέσει σε εφαρμογή ένα σχέδιο συστηματικής οικοδόμησης ενός δικτύου ισχυρών πύργων -κουλέδων- οι οποίοι βαθμιαία απλώνονταν απ’ άκρου εις άκρο στο νησί (14), για να αποκόψουν την επικοινωνία ανάμεσα στους επαναστάτες. Παράλληλα συστηματοποίησαν και τον αποκλεισμό των Κρητικών παραλίων από τα τουρκικά πλοία, με συνέπεια να δυσκολεύει ολοένα και περισσότερο ο ανεφοδιασμός των επαναστατών από τα ελληνικά καταδρομικά, που παρόλα αυτά συνέχιζαν τα ταξίδια τους και την αποστολή ενισχύσεων στο νησί ως το τέλος της επανάστασης(15).

Μόλις αποβιβάστηκε στην Κρήτη ο Φλουράνς κατευθύνθηκε αμέσως στο χωριό Γωνιές Μαλεβιζίου, που ήταν τότε έδρα της Γενικής Συνέλευσης της Προσωρινής Διοικήσεως και έγινε δεκτός με ενθουσιασμό. Τότε ήταν που η Συνέλευση, με ψήφισμά της 10ης Απριλίου 1868, τον ονόμασε πολίτη της Κρήτης (16).

Στις 30 Απριλίου 1868 η Συνέλευση αποφάσισε να δεχτεί τον Φλουράνς στους κόλπους της και τέσσερις μέρες αργότερα τον όρισε επίσημο πρεσβευτή της απέναντι στο ελληνικό βασίλειο. Ο ίδιος ζήτησε με τηλεγραφήματά του από την Γαλλική κυβέρνηση την προάσπιση των εθνικών δικαιωμάτων των Κρητών και έφυγε για την Αθήνα, προκειμένου να συνομιλήσει με τον μονάρχη.

Την Κυριακή 5 Μαϊου 1868, στις 11 το πρωί, το ατμόπλοιό Ένωσις έμπαινε στο λιμάνι της Σύρου αναγγέλλοντας την άφιξη του Φλουράνς με κανονιοβολισμούς. Η υποδοχή που του επιφυλάχθηκε ήταν αποθεωτική, οι εφημερίδες τον αποκάλεσαν μάλιστα “Νέο Βύρωνα της Ελλάδος”, ωστόσο φτάνοντας το απόγευμα της Τετάρτης 8 Μαϊου 1868 στον Πειραιά αντιμετώπισαν μια πολύ αρνητική για την αντιπροσωπεία των Κρητών βουλευτών κατάσταση. Την επόμενη της άφιξής τους επισκέφθηκαν τον πρωθυπουργό, ό οποίος τους υποδέχθηκε “όχι τόσον ενθουσιωδώς”, και σε σχετική ερώτησή τους “απήντησε αποτόμως ότι η ένωσις δεν γίνεται διά πληρεξουσίων, αλλά δια πρωτοκόλλων” (17).

Η σύλληψη και η απέλασή του Φλουράνς

Το Σάββατο, 11 Μαϊου ο Φλουράνς παρουσιάστηκε στα ανάκτορα ζητώντας βασιλική ακρόαση. Ο βασιλιάς όχι μόνον δεν τον δέχθηκε, αλλά όταν ο Φλουράνς αποφάσισε να τον επισκεφθεί πάση θυσία στην Κηφισιά την Πέμπτη, 16 Μαϊου 1868, ο υπασπιστής του Γεώργιου, βαρόνος Γκούλντενκρεν διέταξε ένα απόσπασμα της φρουράς να τον απομακρύνει από τα ανάκτορα (18).

Στον δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα ο Φλουράνς, με εντολή του πρωθυπουργού Βούλγαρη, συλλαμβάνεται, οδηγείται στην αστυνομία και με παρόντα τον αναπληρωτή γραμματέα της γαλλικής πρεσβείας, ονόματι Γάσπαρη, του ανακοινώνεται ότι η ελληνική κυβέρνηση και η γαλλική πρεσβεία είχαν συμφωνήσει να τον επιβιβάσουν στο πρώτο πλοίο της γραμμής που θα έφευγε για τη Μασσαλία, ακόμα κι αν χρειαζόταν να χρησιμοποιήσουν βία εναντίον του.

Φημολογείται πως ο Γάλλος πρεσβευτής Γκομπινώ είχε ζήτησε την άμεση απέλασή του Φλουράνς, “κατηγορώντας τον ότι ερχόταν και τραγουδούσε επαναστατικά τραγούδια κάτω από τα παράθυρα της πρεσβείας τις νύχτες” (19).

Ο Φλουράνς πράγματι από τα κρατητήρια οδηγήθηκε στον Πειραιά και στις πέντε τα ξημερώματα, φορώντας πάντοτε την κρητική του στολή, επιβιβάστηκε στο γαλλικό πλοίο Γκονταβερύ με προορισμό τη Μασσαλία.

Η σύλληψη και η απέλασή του προκάλεσαν, όπως ήταν φυσικό, σάλο και απασχόλησαν τα αθηναϊκά πρωτοσέλιδα (20). Ο ίδιος ο Φλουράνς, ωστόσο, επιβιβάστηκε στο πλοίο της γραμμής Αμερική, που ήταν έτοιμο ν’ αναχωρήσει για Πειραιά και Κωνσταντινούπολη το βράδι της 25 Μαϊου 1868.

Το πλοίο κατέπλευσε πράγματι στις 29 Μαϊου στον Πειραιά, όπου η αστυνομία, ειδοποιημένη από τον έλληνα πρόξενο στη Μασσαλία, περίμενε τον Φλουράνς με το όπλο παρά πόδα∙ εκείνος όμως είχε ήδη εγκαταλείψει το σκάφος προτού ρίξει άγκυρα. Οι φίλοι του τον περίμεναν με μια βάρκα στον κόλπο της Σαλαμίνας και γρήγορα βρέθηκε “εν οίκω ασφαλεί και πιστώ” (21). Ο καταδιωκόμενος γάλλος φιλέλληνας δεχόταν την οξύτατη επίθεση των αντιπάλων του μέσω των φιλοκυβερνητικών εφημερίδων που είχαν  προφανή στόχο να θέσουν στο περιθώριο τόσο τον ίδιο όσο και τους υπερασπιστές του, ο εξόριστος, ωστόσο, στο Γκέρνσυ Βίκτωρ Ουγκώ έδωσε στη δημοσιότητα στις 9 Ιουλίου 1868 μια οργισμένη διαμαρτυρία εναντίον της ελληνικής κυβέρνησης και του γάλλου βασιλιά που κατέληγε ως εξής: “Ξέρετε γιατί οι καίσαρες, οι σουλτάνοι, οι παλιοί βασιλιάδες, οι παλιοί κώδικες και τα παλιά δόγματα έχουν καταρρεύσει; Γιατί είχε καρφωθεί επάνω τους αυτό το φως. Ξέρετε γιατί έπεσε ο Ναπολέων; Γιατί η δικαιοσύνη, όρθια μέσα στη σκιά, τον κοίταζε” (22).

“Ουδείς μπορεί να αγωνίζεται μόνος εναντίον όλων. Ο Φλουράνς δυσκολεύτηκε να το καταλάβει. Ακόμα και ό,τι ήταν ολοφάνερο, με δυσκολία τον έπειθε. Στο τέλος, ωστόσο, υπέκυψε στην πραγματικότητα. Καταδιωκόμενος στενά από την αστυνομία, αναγκασμένος να καταφεύγει από κρυψώνα σε κρυψώνα, αποφάσισε να αφήσει την άθλια αυτή χώρα για να μη βάλει σε κίνδυνο τους φίλους του και έφυγε για τη Νεάπολη” (23).

Δεν είχε προλάβει καλά-καλά να πατήσει στην Ιταλία ο Φλουράνς και βρέθηκε πάλι κρατούμενος, αυτή τη φορά στις ναπολιτάνικες φυλακές της Βικάρια και του Αγίου Φραγκίσκου. Το νέο του έγκλημα ήταν η δημοσίευση στην εφημερίδα Popolo d’ Italia ενός άρθρου όπου, μιλώντας περί Κρητών στο πρώτο πρόσωπο, και με αφορμή το φιλελληνικό ψήφισμα του αμερικανικού κογκρέσου, κατήγγειλε την αναλγησία των ευρωπαϊκών ηγεσιών: “αι οποίαι ουδέν έπραξαν δι’ ημάς, ουδέν απολύτως, πέραν του ότι  αρχικώς μεν ενέπαιζον ημάς δίδουσαι απατηλάς υποσχέσεις υποστηρίξεως, σήμερον δε προσπαθούν να μας κάμουν να υποκύψωμεν, πνιγόμενοι εντός του αίματός μας (24).

Τελικά ο Φλουράνς αποφυλακίστηκε, “εξαντλημένος από τον μακρόχρονο και στείρο αγώνα, έναν αγώνα άτακτο, χωρίς προοπτική, έναν αγώνα που θα μπορούσε να οριστεί ως η δράση μέσα στο κενό” (25).

Ύστερα από την τελευταία του περιπέτεια στην Ιταλία, ο Φλουράνς αποφάσισε να γυρίσει στο Παρίσι, όπου έφτασε στα τέλη του 1868 (26).

Το τέλος της Κρητικής επανάστασης 
Η κρητική επανάσταση του 1866-1869, που ξέσπασε τον Αύγουστο του 1866 με αφορμή την κακοδιοίκηση και την καταπίεση της τουρκικής διοίκησης σε βάρος των χριστιανών κατοίκων του νησιού, πέρασε διάφορες φάσεις, αλλά τελικά υπέκυψε μπρος στις πολλαπλάσιες δυνάμεις του εχθρού, στην αντίδραση των ευρωπαϊκών δυνάμεων να ενωθεί η Κρήτη με την Ελλάδα, και στην αδυναμία του ελληνικού κράτους να τη συγκρατήσει και να τη διατηρήσει. Παρά τις πρώτες νίκες των επαναστατών, ο καλύτερα οργανωμένος και πολυπληθέστερος οθωμανικός στρατός (45.000 στρατιώτες έναντι 20.000 επαναστατών), ενισχυμένος από τον στόλο που επέβαλε τον ναυτικό αποκλεισμό της Μεγαλονήσου, φαινόταν να επικρατεί στρατιωτικά.

Ήταν εκείνη ακριβώς η στιγμή που η κυβέρνηση Βούλγαρη αποφάσισε να στείλει στην Κρήτη ισχυρό εθελοντικό σώμα υπό τον Δημ. Πετροπουλάκη για την αναζωπύρωση του αγώνα. Οι δυνάμεις του όμως περικυκλώθηκαν ξαφνικά στις Βρύσες στις 8 Δεκεμβρίου και υπέστησαν μεγάλη καταστροφή.

Μέσα στον πανικό και την απελπισία ο Δημ. Πετροπουλάκης, πολλοί τοπικοί αρχηγοί και γύρω στους 600 εθελοντές αναγκάστηκαν να παραδοθούν στα μέσα Δεκεμβρίου.

Η ατυχής αυτή εκστρατεία του Πετροπουλάκη επιτάχυνε όχι μόνο το τέλος της επανάστασης στην Κρήτη, αλλά και την κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις με αποτέλεσμα την έντονη προετοιμασία των δύο χωρών για πόλεμο (27). Οι εξελίξεις θορύβησαν τις Μεγάλες Δυνάμεις, γι’ αυτό στις 2 Ιανουαρίου 1869 ο Ναπολέων Γ’ συγκάλεσε έκτακτη συνδιάσκεψη στο Παρίσι.

  Η συνδιάσκεψη του Παρισιού

Στη συνδιάσκεψη συμμετείχαν η Αυστρία, η Βρετανία, η Γαλλία, η Πρωσία, η Ρωσία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στις 8 Ιανουαρίου 1869, ανακοινώθηκαν οι αποφάσεις της Συνδιάσκεψης του Παρισίου:

α) απαγόρευση της συγκρότησης άτακτων σωμάτων στο ελληνικό έδαφος για τη διεξαγωγή επιθετικών επιχειρήσεων εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,

β) απαγόρευση εξοπλισμού σε ελληνικά λιμάνια πλοίων που θα εφοδίαζαν εξεγέρσεις σε οθωμανικά εδάφη,

γ) διευκόλυνση επιστροφής στην Κρήτη όσων προσφυγικών οικογενειών το επιθυμούσαν,

δ) αποζημίωση όσων Οθωμανών υπηκόων ζημιώθηκαν κατά την εξέγερση.

Παρά τις ηρωικές θυσίες του κρητικού λαού και τον ολομέτωπο αγώνα για τρία ολόκληρα χρόνια η Επανάσταση απέτυχε. Το Κρητικό Ζήτημα παρέμεινε ένα ενεργό ηφαίστειο, το οποίο εξερράγη τρίτη και τελευταία φορά το 1897(28).


 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1.    Λεωνίδας Φ. Καλλιβρετάκης, «Η ζωή και ο θάνατος του Γουσταύου Φλουράνς», ο.π., σελ. 117.

2.    Γρ. Παπαδοπετράκης, Ιστορία των Σφακίων, Αθήνα 1888, σελ. 508.

3.   Επιστολή με ημερομηνία 5 Ιανουαρίου 1867 (ν.η) στην «L’ Indépendance Hellenique», αρ. 48/17/01/1867.

4.    Παλιγεννεσία, αρ. 1060/9.12.1866.

5.   Victor Hugo, Actes et Paroles II, Παρίσι 1938, σελ. 231 & Εφημερίδα Εθνοφύλαξ, έτος ΣΤ’, αρ. φ. 1126, 21 Ιανουαρίου 1867.

6.   Στις 8 Ιανουαρίου 1867 γύρω στους 2.000 επαναστάτες -Σελινιώτες, Κισαμίτες, Λασιθιώτες, Αποκορωνιώτες, Κυδωνιάτες, λίγοι Σφακιανοί καθώς και ο Ζυμβρακάκης με τους φιλέλληνες εθελοντές (ανάμεσά τους και τον Γκουστάβ Φλουράνς) -κατέλαβαν όλες τις θέσεις γύρω από την Αγ. Ρουμέλη και επέπεσαν εναντίον του εκεί τουρκικού στρατού, με αποτέλεσμα να τον αιφνιδιάσουν και να του προξενήσουν βαριές απώλειες (πάνω από 600 άνδρες), αλλά και να τον αναγκάσουν λίγες μέρες αργότερα να εγκαταλείψει την Αγ. Ρουμέλη και να ενωθεί με τον Μπουσταφά στον Εμπρόσγιαλο Χώρας Σφακίων.

7.   Στις 27 Ιανουαρίου 1867 ο Αλή Σαρχός πασάς με αρκετή δύναμη κίνησε για το Σέλινο, αλλά ‘έπειτα από οργανωμένη επίθεση του Κριάρη, του Κορκίδη, του Χατζημιχάλη, του Ζυμβρακάκη και των Μανουσάκηδων στη θέση Χωστή, όπου είχε στρατοπεδεύσει, αναγκάσθηκε στις αρχές Φεβρουαρίου να επιστρέψει και πάλι στα Χανιά.

8.  Το χάραμα της 21ης Μαρτίου 1867 ο Ζυμβρακάκης, και οι καπετάνιοι Χατζημιχάλης, Κριάρης, Κορκίδης, Μάντακας, Μαυρογένης και Λιβιόπετρος, με δύο χιλιάδες περίπου Σελινιώτες, Κισαμίτες, Λακκιώτες και Απαοκορωνιώτες επιτέθηκαν στα Περιβόλια, σε θέση που βρίσκονταν σε απόσταση μιας ώρας μόνο από την πόλη των Χανίων. Αν και οι απώλειες των Οθωμανών στη διάρκεια της μάχης δεν ήταν σημαντικές, έφτασαν περίπου τους ογδόντα νεκρούς και τραυματίες, εντούτοις το παράτολμο εγχείρημα πέτυχε το στόχο του, γιατί έδειχνε πως οι επαναστάτες ήταν σε θέση να χτυπούν εκεί που οι Τούρκοι νόμιζαν τους εαυτούς τους απρόσβλητους. (βλ. επιστολή βρετανού πρεσβευτή Έρσκιν προς Στάνλεϋ, 23.3/4.4.1867∙ αναφέρεται στο βιβλίο του Λεωνίδα Φ. Καλλιβρετάκη, ο.π., σελ. 156).

9.    Jules Ballot, Histoire de l’ insurrection cretoise, Παρίσι 1868, σελ. 185.

10.  σερασκέρης, (ο) ουσ. στην Τουρκία, ο αρχιστράτηγος, στρατιωτικός διοικητής.

11.   Λεωνίδας Φ. Καλλιβρετάκης, ο.π., σελ. 181-182.

12.  Λεωνίδας Φ. Καλλιβρετάκης, ο.π., σελ. 203-205.

13.  Λεωνίδας Φ. Καλλιβρετάκης, ο.π., σελ. 219.

14.  Λεωνίδας Φ. Καλλιβρετάκης, ο.π., σελ. 224.

15.  Βλ. Ιωάννα Διαμαντούρου, Η Κρητική επανάσταση (1866-1869), στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τόμος ΙΓ’, Αθήνα 1977, σελ. 253-277.

16. Λεωνίδας Φ. Καλλιβρετάκης, ο.π., σελ. 224.

17.  Εθνοφύλαξ, αρ. 1479/07.05.1868.

18.  Λεωνίδας Φ. Καλλιβρετάκης, ο.π., σελ. 241-245.

19. Βλ. Έκθεση του Αναρχικού Εργατικού Συνδέσμου Αθηνών στο Διεθνές Επαναστατικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το 1900 στο Παρίσι, όπως το παραθέτει μεταφρασμένο από τα γαλλικά ο Κ. Μοσκώφ, Εισαγωγικά στην ιστορία του κινήματος της εργατικής τάξης, Αθήνα 1985, σελ. 170.

20. Λεωνίδας Φ. Καλλιβρετάκης, ο.π., σελ. 245-249.

21.  Βλ. και Λεωνίδας Φ. Καλλιβρετάκης, ο.π., σελ. 250.

22. Βλ. και Λεωνίδας Φ. Καλλιβρετάκης, ο.π., σελ. 258-259.

23. Prolès Charles, G. Flourens, Παρίσι 1898, σελ. 36. Αναφέρεται στο βιβλίο του Λεωνίδα Φ. Καλλιβρετάκη, «Η ζωή και ο θάνατος του Γουσταύου Φλουράνς», ο.π., σελ. 259.

24. L’ Indépendance Hellenique», αρ. 129/13.08.1868. Αναφέρεται στο βιβλίο του Λεωνίδα Φ. Καλλιβρετάκη, ο.π., σελ. 260.

25. Prolès Charles, G. Flourens, Παρίσι 1898, σελ. 37. Αναφέρεται στο βιβλίο του Λεωνίδα Φ. Καλλιβρετάκη, «Η ζωή και ο θάνατος του Γουσταύου Φλουράνς», ο.π., σελ. 261.

26. Βλ. και Λεωνίδας Φ. Καλλιβρετάκης, ο.π., σελ. 261.

27. Βλ. Ιωάννα Διαμαντούρου, Η Κρητική επανάσταση (1866-1869), στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τόμος ΙΓ’, Αθήνα 1977, σελ. 275-276.

28. Γιάννης Χρονόπουλος, Γεωπολιτική και διπλωματία κατά την επανάσταση του 1866, Ε-ΙΣΤΟΡΙΚΑ, εφημερίδα: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 12-10-2014.

Το δεύτερο μέρος του αφιερώματος για τον Γκουστάβ Φλουράνς δημοσιεύτηκε (σε πιο συντομευμένη μορφή) στην εφημερίδα: “Χανιώτικα Νέα”, βλ. ένθετο: ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, Σάββατο 09/05/2015, σελ. 10-11.

 ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

2 απαντήσεις στο “Γκουστάβ Φλουράνς: Σκληραγωγίαι εν Κρήτη”

Γράψτε απάντηση στο Γκουστάβ Φλουράνς: ο στρατηγός και μάρτυρας της Παρισινής Κομμούνας που υπήρξε εθελοντής στην Κρητική Επανάσταση του 1866! | Αγώνας της ΚρήτηςΑγώνας της Κρήτης Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *