«Δεν κατανοώ τη φιλολογία για το δημοψήφισμα διότι υπάρχει ορατός κίνδυνος να αρχίσει ο χορός των τεράτων, να δώσουμε ευκαιρία στον τυχοδιωκτισμό να μετρήσει τα όριά του. Αυτό θέλουμε;». Εμπειρος στην πολιτική, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπρόεδρος της Βουλής Γιώργος Βαρεμένος, ανέλαβε να βγάλει μέσα στη Βουλή την αγανάκτησή του κατά των κυβερνητικών συνεταίρων (αδιάφορο αν ήταν ή όχι σε συνεννόηση με το Μαξίμου).
Αυτός όμως που άνοιξε τον «χορό των τεράτων», αυτός που πρότεινε -γραπτά μάλιστα- τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, αυτός που προσπαθεί να υψώσει «αναχώματα» στην Ελλάδα, είναι ο κυβερνητικός συνεταίρος και υπουργός Αμυνας Πάνος Καμμένος. Μπορεί μεν να μην το έβαλε ως πρώτο θέμα στην ατζέντα του, ήταν όμως αυτός που πυροδότησε την ανάπτυξη ενός νέου εθνικιστικού παροξυσμού, τη στιγμή που ακόμα και οι δεσποτάδες επέδειξαν σύνεση. Την ώρα που ο Ιερώνυμος χαρακτήριζε, εμμέσως, τα συλλαλητήρια πράξεις μίσους, την ώρα που ο Ανθιμος απέφυγε να καλέσει στο συλλαλητήριο της Κυριακής και ανήγγειλε ότι θα κάνει… λειτουργία, ο Καμμένος μπήκε μπροστά και οι βουλευτές του ήταν οι πρώτοι που ανακοίνωσαν ότι θα συμμετάσχουν στο μουσολινικό εθνικιστικό συλλαλητήριο.
Ολοι μιλούν για τη νέα, ανάποδη κωλοτούμπα του Καμμένου. Ενώ είχε συμμετάσχει σε υπουργική σύσκεψη στο Μαξίμου και βγαίνοντας είχε δηλώσει ότι στηρίζει και την «εθνική γραμμή» του Βουκουρεστίου (σύνθετη ονομασία που θα ισχύει έναντι όλων), τα γύρισε και πάλι. Πήγε στην κοινοβουλευτική ομάδα των ΑΝΕΛ και τους μάζεψε όλους γύρω από τη θέση «καμιά αναφορά του ονόματος Μακεδονία στην ονομασία των Σκοπίων», μετά έγραψε πύρινο εθνικιστικό άρθρο σε δεξιά φυλλάδα, επαναλαμβάνοντας τα ίδια (συν την πρόταση για δημοψήφισμα) και στο τέλος έριξε και ένα «τιτίβισμα» προτείνοντας για τη γειτονική χώρα το όνομα «Βαρντάρσκα».
Η υποτιθέμενη συμφωνία Τσίπρα-Καμμένου ανατράπηκε πλήρως. Και μπορεί από το Μαξίμου να διαρρέουν ότι ο Καμμένος «δε θα δημιουργήσει πρόβλημα, αν υπάρξει συμφωνία», όμως η ΝΔ δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία που της πρόσφερε στο πιάτο ο κυβερνητικός συνεταίρος. Σκλήρυνε και πάλι τη στάση της και άρχισε να διακηρύσσει πως δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε καμιά διαδικασία, αν προηγουμένως η κυβέρνηση δεν εμφανιστεί με ενιαία θέση.
Από την άλλη, βλέποντας τον Καμμένο να αγκαλιάζει το εθνικιστικό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης και να ξαμολάει τους βουλευτές του να μαζέψουν ψηφαλάκια από το εθνικιστικά αφιονισμένο βορειοελλαδίτικο κοινό, ο Μητσοτάκης άλλαξε τη γραμμή της ΝΔ. Το αρχικό απαγορευτικό στη συμμετοχή των βουλευτών της ΝΔ στο συλλαλητήριο έγινε συμμετοχή κατά συνείδηση. «Είναι προσωπική απόφαση του κάθε στελέχους και βουλευτή για το αν θέλει ή όχι να συμμετάσχει στο συλλαλητήριο της Κυριακής», ήταν η τελική απόφαση, την οποία ο μηχανισμός προπαγάνδας της ΝΔ φρόντισε να καταστήσει γνωστή. Ο στόχος είναι προφανής. Ο Καμμένος δε θα αφεθεί να αγρεύει απερίσπαστος ψήφους από το εθνικιστικό κοινό. Η ΝΔ θα κάνει αισθητή την παρουσία της στους ίδιους χώρους, γλείφοντας αυτό το κοινό, στη δημιουργία του οποίου συνέβαλε τα μάλα στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Μόνο το ΚΙΝΑΛ κρατάει αποστάσεις και δεν έχει βουτήξει στο εθνικιστικό ρεύμα. Βοηθάει και το Ποτάμι, με τις κοσμοπολίτικες αντιλήψεις των στελεχών του, αλλά και το γεγονός ότι η λεγόμενη «πατριωτική» (σκληρά εθνικιστική) πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ έχει αποδυναμωθεί, κυρίως την περίοδο του Σημίτη, αλλά και του Γιωργάκη στη συνέχεια. Ετσι, το ΚΙΝΑΛ περιορίζεται στο να καταγγέλλει το αλαλούμ του συγκυβερνώντος θιάσου, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Καμμένος, χωρίς ο Τσίπρας να μπορεί να του περάσει χαλινάρι.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα εθνικοφασιστικά ζόμπι χύνουν ελεύθερα το δηλητήριό τους στις συνειδήσεις του ελληνικού λαού. Ουδείς από τον αστικό κοινοβουλευτικό γαλαξία τολμά να τους αντιπαρατεθεί. Σιωπή και γλείψιμο, μαζί με αναφορές στον «εθνικό ρεαλισμό» είναι η απάντηση όλων των αστικών κομμάτων που -για λόγους διπλωματίας- δε θα ήθελαν αυτού του τύπου τις αντιδράσεις. Δεν είναι η συμμετοχή του Καμμένου, του Λεβέντη και βορειοελλαδιτών βουλευτών που οδηγεί όλους τους υπόλοιπους στο γλείψιμο του εθνικιστικού συρφετού. Είναι η κοινή εθνικιστική βάση στην οποία πατάνε όλοι τους.
Αυτό που βλέπουμε και πάλι είναι ο ελληνικός εθνικιστικός Ιανός. Από τη μια οι «ακραίοι», που επαναλαμβάνουν τα συνθήματα του 1992, και από την άλλη οι «ρεαλιστές» που -χωρίς να διαφωνούν επί της ουσίας- πρεσβεύουν την αναζήτηση μιας λύσης, επειδή αυτό τους έχουν ζητήσει οι αμερικανοί και ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, που θέλουν να βάλουν τη Δημοκρατία της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και να τη συνδέσουν προενταξιακά με την ΕΕ. Ακόμα και στη «ρεαλιστική» επίσημη γραμμή βλέπει κανείς την απαίτηση να καθορίσει η Ελλάδα τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό των Σλαβομακεδόνων, την ονομασία της γλώσσας τους και άλλα παρόμοια ζητήματα, στο όνομα δήθεν της καταπολέμησης του αλυτρωτισμού (αλήθεια, πώς θα μπορούσε να υπάρξει αλυτρωτισμός, αν δεν υπήρχαν Σλαβομακεδόνες στην Ελλάδα;), αλλά στην πραγματικότητα επειδή θέλουν να έχουν μια «εθνική νίκη», υποχρεώνοντας μια γειτονική χώρα ν’ αλλάξει ακόμα και το Σύνταγμά της.
Ισως τελικά τους βγάλει από τη δύσκολη θέση η αστική πολιτική ηγεσία των Σλαβομακεδόνων, που έχει διχαστεί ανάμεσα σε «ακραίους» (Γκρουέφσκι, Ιβάνοφ και σία) και «ρεαλιστές» (Ζάεφ και αλβανικά κόμματα), που συγκρούονται δημόσια ακόμα και μπροστά στον Μάθιου Νίμιτς. Το ΝΑΤΟ έστειλε τον γραμματέα του Γενς Στόλτενμπεργκ να απειλήσει ανοιχτά την πολιτική ηγεσία στα Σκόπια («δε θα πάρετε πρόσκληση για τη σύνοδο του ΝΑΤΟ, αν προηγουμένως δε βρείτε λύση για την ονομασία σας με την Ελλάδα»), όμως δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι παρασκηνιακοί εκβιασμοί θα φέρουν αποτέλεσμα, καθώς η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της γειτονικής χώρας είναι σκληρή και πέρα από τον ακραίο εθνικισμό, τίθενται και εσωτερικά ζητήματα (Σλαβομακεδόνες εναντίον Αλβανών).
Ανεξάρτητα από την κατάληξη που θα έχει το δίμηνο παζάρι ανάμεσα στον Κοτζιά και τον Ντιμιτρόφ, υπό την επιτροπεία των «μεγάλων δυνάμεων» και υπό την πίεση του εθνικισμού ένθεν και ένθεν των συνόρων, έχουμε καθήκον να πολεμήσουμε τον ελληνικό εθνικισμό (σε όλες τις μορφές του) με όπλο την αλήθεια. Την επιστημονική αλήθεια για το πώς συγκροτήθηκαν τα σύγχρονα έθνη, την ιστορική αλήθεια για το σλαβομακεδονικό έθνος (και τους διωγμούς που υπέστησαν οι Σλαβομακεδόνες στην Ελλάδα). Μόνο με την αλήθεια θα καταπολεμήσουμε τον αστικό εθνικισμό.
Αφήστε μια απάντηση